«Ο σεβασμός κερδίζεται»: Ο Γιώργος Μπαρτζώκας συνέτριψε τη μεγαλύτερη παπάτζα της σύγχρονης εποχής

Μια ερώτηση, μια απάντηση και η «κατάρρευση» ενός... μύθου. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας απέδειξε γιατί ο σεβασμός δεν κερδίζεται, αλλά πηγάζει μόνο μέσα από τις αξίες εκείνου που τον αποδίδει. Γράφει ο Γιώργος Περπερίδης.

Ναι. Η ατάκα «ο σεβασμός κερδίζεται» είναι η μεγαλύτερη παπάτζα που κυκλοφορεί εκεί έξω. Και κατά 99% βγαίνει συνήθως από το στόμα του ασεβή. Είναι μοτίβο πλέον κι αν δεν το έχετε παρατηρήσει, κάντε τον κόπο. Το πρώτο ερώτημα είναι τι ακριβώς σημαίνει «ο σεβασμός κερδίζεται»; Πώς στοιχειοθετείται; Πώς κατοχυρώνεται; Υπάρχει κάποιος νόμος που το οριοθετεί; Υπάρχει κάποια ακολουθία που εφόσον τηρηθεί αυτομάτως καταγράφεται σε κάποια επίσημη υπηρεσία;

Σουτάρεις πίσω από τα 6.75 π.χ., το βάζεις, κατοχυρώνεις τρεις πόντους στο σακούλι. Σουτάρεις την μπάλα, σπαρταράνε τα δίχτυα, δείχνει σέντρα το «κοράκι», έγραψε το παστέλι. Βάζεις ένα γκολ εσύ, ένα ο αντίπαλος, λήγει το ματς, μπαίνει +1 πόντος για κάθε ομάδα στον βαθμολογικό πίνακα. Περνάς ένα «στοπ» στον δρόμο, σε σταματάει ο τροχονόμος, «κερδίζεις» μια κλήση, πληρώνεις.

Ο σεβασμός λοιπόν, πώς ακριβώς κερδίζεται; Και πώς μπορεί να συμβαίνει αυτό, όταν εναπόκειται καθαρά και μόνο στις αξίες και το ήθος του άλλου να τον αποδώσει; Τι πάει να πει «κερδίζεται»; Για να μην πετάς ας πούμε τα σκουπίδια σου στη θάλασσα ή όπου βρεις, πρέπει ο πλανήτης να κάνει κάτι για να κερδίσει τον σεβασμό σου; Πόσες φορές έχετε βάλει πλάτη στη δουλειά σας, ξανά και ξανά και ξανά και ως «ευχαριστώ» έχετε λάβει πλήρη απαξίωση από τον εργοδότη σας; Πώς ακριβώς λοιπόν «ο σεβασμός κερδίζεται»; Ξαναλέω λοιπόν, ΠΑΠΑΤΖΑ ολκής, όπλο στα χέρια του ασεβή. Κάτι που φυσικά βρίσκει απόλυτα εφαρμογή και στον αθλητισμό.

Ιδανικό παράδειγμα αποτελεί και η περίπτωση του Γιώργου Μπαρτζώκα και τα όσα είπε στη συνέντευξη Τύπου, πριν την αναμέτρηση του Ολυμπιακού με την Μπασκόνια.

«Οι συνθήκες μας ανάγκασαν να κοιτάμε την αγορά. Πρέπει να κοιτάμε το επίπεδο της ομάδας μας. Για να κάνει κάποιος την ομάδα καλύτερη, πρέπει να είναι μεγάλης κλάσης. Οι πρόεδροι δεν μου χάλασαν ποτέ χατίρι. Εγώ στηριζω τους παίκτες μου, που έχουν κατακτήσει τίτλους. Δεν θα... πουλήσω τους παίκτες μου, όπως πχ τον ΜακΚίσικ που βοήθησε πολύ και τώρα είναι εκτός λόγω τραυματισμού», τόνισε χαρακτηριστικά ο τεχνικός του Ολυμπιακού μετά από -ολόσωστη- ερώτηση που αφορά τα μεταγραφικά σενάρια.

Ο Μπαρτζώκας είναι το κλασικό παράδειγμα ανθρώπου που σέβεται τον υφιστάμενο του και τον κόπο που έχει κάνει. Δεν τον ξεζουμίζει απλά για να τον αδειάσει στην πρώτη στραβή. Αυτός είναι ο τρόπος του, αυτή είναι η φιλοσοφία του και πάνω σε αυτή την προσέγγιση έχτισε τον Ολυμπιακό όταν κλήθηκε να τον αναλάβει για δεύτερη φορά. Και πέτυχε όσα πέτυχε.

Και εδώ τίθεται το ερώτημα: Ο Μπαρτζώκας έχει κάνει αρκετά για να κερδίσει το σεβασμό των οπαδών της ομάδας του; Κι αν η απάντηση είναι «ναι», γιατί δεν του αποδίδεται ΣΥΝΟΛΙΚΑ; Εδώ, η ερώτηση έχει απαντηθεί στον τίτλο του κειμένου...

Προσέξτε, δεν εξετάζω αν ο Ολυμπιακός χρειάζεται ή όχι ενίσχυση. Η άποψη μου (και όχι γνώμη, διότι η γνώμη προϋποθέτει γνώση κι εγώ προπονητής δεν είμαι) είναι πως χρειάζεται. Αλλά το ποιος, πότε, πού και γιατί, είναι κάτι που ξέρει ο προπονητής. Και πέραν από την ιδιότητα του, που τον αναδεικνύει ως τον πλέον κατάλληλο για να πάρει την όποια απόφαση, είναι κάτι που έχει κερδίσει. Τουλάχιστον για όποιον μπορεί να αναγνωρίσει πως στο φινάλε ο Μπαρτζώκας έχει κατοχυρώσει αυτό το δικαίωμα.

Αν υπάρχει περίπτωση να κάνει λάθος; Φυσικά και ναι. Δείξτε μου ΕΝΑΝ άνθρωπο στον κόσμο, που δεν κάνει λάθη στη δουλειά του. Δείξτε μου επίσης έναν άνθρωπο που θα δεχτεί αφ' υψηλού κριτική από κάποιον που δεν έχει καμία κατάρτιση πάνω στη δουλειά που κάνει και δεν θα τον στείλει στον αγύριστο κι ακόμη παραπέρα.

Το θέμα λοιπόν δεν είναι ούτε αν ο Μπαρτζώκας κάνει λάθος ή όχι. Το θέμα είναι αν έχει τα άντερα κάποιος να του αναγνωρίσει πως ακόμη και αυτό το δικαίωμα, το έχει κερδίσει.

Θα αναρωτηθεί κανείς, αν αυτό σημαίνει πως δεν υπάρχει δικαίωμα στην κριτική. Ασφαλώς και υπάρχει, ασυζητητί, μέσα ωστόσο σε ένα πλαίσιο πολύ συγκεκριμένο. Γιατί συχνά ο κόσμος αγνοεί αυτή καθεαυτή την έννοια της λέξης. Και την ταυτίζει με την υπόδειξη, τον ξερολισμό, την ισοπέδωση, την απαξίωση. Καλή ευκαιρία να ανοίξει κάποιος ένα λεξικό, δεν είναι ντροπή.

Συνήθως όλα αυτά έχουν ως βάση το γεγονός πως πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, κανείς οπαδός δεν μπορεί να δεχθεί πως η ομάδα του μπορεί να έχει μια κακή σεζόν. Ως συνέπεια των λανθασμένων αποφάσεων της διοίκησης, του προπονητή, των παικτών. Το ερώτημα ωστόσο είναι αν αυτό αποτελεί την εξαίρεση ή τον κανόνα. Αν κάποιος πάντως προσγειωνόταν χθες στην Ελλάδα, θα νόμιζε πως ο Ολυμπιακός διοικείται από άσχετους, προπονείται από άσχετους και έχει ένα ρόστερ Γ' ΕΣΚΑΝΑ...

Στη θέση του Γιώργου Μπαρτζώκα, μπορεί κάποιος να βάλει τους Παναγιώτη και Γιώργο Αγγελόπουλο, τον Βασίλη Σπανούλη, τον Βαγγέλη Μαρινάκη, τον Ερνέστο Βαλβέρδε, τον Κώστα Φορτούνη, τη διοίκηση, προπονητές ή παίκτες του Ερασιτέχνη Ολυμπιακού κτλ, άλλα πρόσωπα σε άλλες ομάδες, σε διαφορετικά αθλήματα. Το μοτίβο -γιατί περί τέτοιου πρόκειται- δεν αλλάζει. Με τα καλά τους και τα στραβά τους (έχουν και τέτοια, όπως όλοι μας), έχουν κάνει αρκετά για να κερδίσουν το δικαίωμα στο λάθος, εντούτοις αυτό δεν τους αναγνωρίζεται.

Πολύ απλά, γιατί η ατάκα «ο σεβασμός κερδίζεται» είναι μακράν η μεγαλύτερη παπάτζα της σύγχρονης εποχής...