Ενθουσιασμός στη... θεωρία. Στην πράξη αντέχεται;

Αν υποθέσουμε λοιπόν πως ο Ολυμπιακός το παίρνει απόφαση, πόσο σίγουροι είμαστε πως μαζί με τον κόσμο του θα αντέξουν το πρώτο «τσαφ» του Κουτσίδη, την πρώτη γκάφα του Σίνα ή το πρώτο χαμένο τετ-α-τετ του Παπακανέλλου που θα οδηγήσουν σε ήττα; Γράφει ο Γιώργος Περπερίδης.

Σίνα, Κ. Κωστούλας, Κουτσίδης, Πρεκατές, Κουτσογούλας (88' Τανούλης), Μπάκουλας, Μουζακίτης, Αλαφάκης (84' Ντάμα), Πνευμονίδης (79' Λιατσικούρας), Παπακανέλλος, X. Κωστούλας. Πρώτοι μάγκες οι πιτσιρικάδες του Ολυμπιακού. Με εξαιρετικό στήσιμο/διάβασμα/κοουτσάρισμα από τον Συλαϊδόπουλο, με παίκτη λιγότερο στα τελευταία 20 λεπτά, πέταξαν έξω την Ιντερ και προκρίθηκαν στους 16 του Youth League. Δεν το λες και λίγο, απέναντι σε μια ομάδα που κάνει... πλάκα στην Primavera, κόντρα σε Γιουβέντους, Μίλαν, Λάτσιο, Ρόμα, Νάπολι, Αταλάντα κτλ στις αντίστοιχες ηλικίες.

Δεν χρειάζεται ανάλυση του αγώνα, αν κάποιος είδε το ματς και ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, καταλαβαίνει τι δουλειά γίνεται στο Αθλητικό Κέντρο Ρέντη. Οι Χαράλαμπος Κωστούλας και Παπακανέλλος συγκεντρώνουν το περισσότερο hype ως ταλέντα του υψηλότερου επιπέδου, προσωπικά ωστόσο μου έβγαλαν τα μάτια ο στόπερ Κουτσίδης και ο μεσοεπιθετικός Κουτσογούλας. Δεν θα επεκταθώ, γιατί πολλά έχουμε πει και πολλά έχουμε δει από παίκτες ανάλογης ηλικίας στο παρελθόν, που όμως δεν δικαίωσαν τις προσδοκίες.

Αυτό που μου έκανε εντύπωση -ακόμη μεγαλύτερη- είναι ο τρόπος που υποδέχθηκε ο κόσμος γενικά το αποτέλεσμα και την εμφάνιση αυτών των παιδιών. Τα social media κατακλύστηκαν από εκρήξεις χαράς, προφανώς -και- γιατί έγιναν οι ανάλογες συγκρίσεις/συνειρμοί με την πρώτη ομάδα. Μια τζούρα μπορείτε να πάρετε και στο ανάλογο θέμα που ετοίμασε το Sportal.

Θα μου επιτρέψετε ωστόσο να θέσω ένα βασικό ερώτημα. Ο ενθουσιασμός αυτός που στη θεωρία είναι ειλικρινής, στην πράξη αντέχεται ή μήπως θα δώσει τη θέση του στην υποκρισία με συνοπτικές διαδικασίες; Αν υποθέσουμε λοιπόν πως ο Ολυμπιακός το παίρνει απόφαση και αντί να φέρνει 15 ξένους κάθε καλοκαίρι (προφανώς και είναι λάθος), εμπιστεύεται 4-5 θέσεις του ρόστερ σε αυτά τα παιδιά, πόσο σίγουροι είστε/είμαστε ότι ο κόσμος θα τα στηρίξει; Και διευκρινίζω πως αναφέρομαι στην κυριολεκτική έννοια της λέξης και όχι όπως πολλοί -δυστυχώς- την έχουν στο μυαλό τους.

Διευκρίνηση λοιπόν:

Ρήμα: στηρίζω (παθητική φωνή: στηρίζομαι)

- υποστηρίζω, παρέχω ενίσχυση, βοήθεια, θάρρος

Συνώνυμα:

-βαστώ
-ενισχύω
-στερεώνω
-στυλώνω
-συγκρατώ
-τονώνω
-υποβαστάζω
-υποστηρίζω
-υποστυλώνω

Θα στηρίξει λοιπόν ο κόσμος τον Παπακανέλλο στο πρώτο χαμένο τετ-α-τετ; Θα στηρίξει ο κόσμος τον Κωστούλα στο ματς που θα χάσει τρία «άχαστα» και ο Ολυμπιακός θα υποστεί απώλεια; Θα στηρίξει τον Σίνα στο πρώτο γκολ που θα «πνίξει» και θα στερήσει βαθμούς ή μια πρόκριση; Θα στηρίξει τον Κουτσίδη στο πρώτο «τσαφ» που θα οδηγήσει σε ήττα; Θα στηρίξει τον Κουτσογούλα στη λάθος πάσα που θα φέρει κόντρα επίθεση και γκολ για τον αντίπαλο; Ή θα έχουμε πάλι «φέρτε παιχταράδες γιατί με αυτούς δεν πάμε πουθενά;»

Αν κρίνω από το παρελθόν, πολύ φοβάμαι πως η τελευταία ερώτηση είναι και η απάντηση. Θυμίζω πως όταν ο Μπέντο τόλμησε (σαν δεν ντρέπεται) όχι απλά να ανεβάσει από την Ακαδημία, αλλά και να δώσει έμπρακτα ευκαιρίες στους Ρέτσο, Νικολάου, Μανθάτη και Ανδρούτσο, η γκρίνια είχε την τιμητική της επειδή «ανέβηκαν οι μικροί γιατί ο Μαρινάκης κοροϊδεύει και δεν θέλει να βάλει το χέρι στην τσέπη». Όταν ο Μαρτίνς μπέτωσε τον Τσιμίκα ενδεκάδα, η απορία που κυριαρχούσε ήταν «έλα μωρέ, πού πάμε με τον Τσιμίκα;» Παρόμοια ήταν η ιστορία με τον Λυκογιάννη, τον Βέργο και κάμποσους ακόμη. Ακόμη κι αν η απάντηση είναι «ε και τι καριέρα έκανε πχ ο Μανθάτης ή ο Ανδρούτσος», υπάρχει και ο Τσιμίκας της Λίβερπουλ ή ο Νικολάου με τον Λυκογιάννη που έχουν γράψει κάμποσα χιλιόμετρα στη Serie A.

Το πρόβλημα είναι πως κανείς, ποτέ και πουθενά δεν μπορεί να σου εγγυηθεί την επιτυχία αν ως σύλλογος αποφασίσεις να κάνεις χώρο στα παιδιά της Ακαδημίας. Αν υπάρχει μια πιθανότητα να τα καταφέρεις, η στήριξη και η υπομονή είναι απαραίτητα συνοδευτικά. Αν υπάρχει επίσης εγγυημένος τρόπος αποτυχίας, είναι η γκρίνια και η απαξίωση σε ένα τέτοιο εγχείρημα. Με τη λογική που επικρατεί στην Ελλάδα και σίγουρα... τερματίζει στον Ολυμπιακό, είναι δεδομένο πως το δεύτερο σενάριο έχει περισσότερες πιθανότητες να επιβεβαιωθεί.

Φαντάζομαι πως οι περισσότεροι συμφωνούν τουλάχιστον πως είναι σχεδόν... παρανοϊκό να κρίνεται μια ομάδα, ένας παίκτης, ένας προπονητής παιχνίδι με παιχνίδι, όμως από την άλλη αυτή είναι και η οδυνηρή πραγματικότητα. Δεν συζητάμε καν για μια ολόκληρη σεζόν, αφού αν ο Ολυμπιακός των αμέτρητων τίτλων -και έτη φωτός μακριά από τους αντιπάλους- δεν πάρει πρωτάθλημα μια χρονιά έρχεται η καταστροφή. Και στη δεύτερη, η γη ολόκληρη φλερτάρει με τη συντέλεια...

Δεν συμμερίζομαι λοιπόν αυτόν τον ενθουσιασμό για τα νέα «διαμαντάκια» του Ολυμπιακού και αυτό προφανώς σε καμία περίπτωση δεν έχει να κάνει με τα ίδια τα παιδιά και το πόσο ταλαντούχοι παίκτες είναι. Αν ο ίδιος ο σύλλογος δεν εκπονήσει ένα πλάνο προώθησης τους στην πρώτη ομάδα και ο κόσμος δεν αλλάξει επίσης τη λογική αντιμετώπισης τους, φαντάζει πολύ δύσκολο κάποιο από αυτά τα παιδιά να διαπρέψει με τα ερυθρόλευκα. Με την ευχή να πέσω εντελώς έξω, πιο πιθανό μοιάζει να βρουν την άκρη τους στο εξωτερικό. Εκεί όπου ο νεαρός ποδοσφαιριστής έχει και τον χώρο αλλά και τον χρόνο για να αναπτύξει στο 100% τις ικανότητες του...