O Μεντιλίμπαρ λέει αυτά που αισθάνεται και όχι τα λόγια κάποιου που γονατίζει

Το εκκωφαντικό 6-0 επί της ΑΕΚ δεν είναι η μεγάλη νίκη του Ολυμπιακού. Αυτή εντοπίζεται στην εμβληματική φιγούρα του ανθρώπου που ένα χρόνο πριν αποφάσισε να αποδεχθεί το κάλεσμα του Βαγγέλη Μαρινάκη. Και όσα ακολούθησαν γίνονται με τον δικό του τρόπο. Γράφει ο Γιώργος Περπερίδης.

Όσοι βρέθηκαν στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης» το βράδυ της Πέμπτης (26/2), δεδομένα κατέκτησαν μια ιστορία να διηγούνται. Το 6-0 επί της ΑΕΚ ήταν αναπάντεχο από κάθε άποψη, πέρα από τους προφανείς λόγους. Πολύ δυνατό «πλήγμα» στον αντίπαλο, αγωνιστικά, επικοινωνιακά και ψυχολογικά, αφού οι δυο τους ουσιαστικά είχαν μπει σε ένα στίβο μάχης για δύο τίτλους. Και το κυπελλικό νοκ άουτ του Ολυμπιακού στην ΑΕΚ ήταν αδιαμφισβήτητο, με ευθεία χτυπήματα και όχι κάτω από τη μέση. Έστω κι αν κατά την ταπεινή μου άποψη αυτό το σκορ -και όχι το αποτέλεσμα- ίσως και να μην λέει πολλά ενόψει της κόντρας των δύο ομάδων την Κυριακή (2/3, 20:30), αυτή τη φορά στην OPAP Arena για το πρωτάθλημα.

Είναι λογικό να βρίσκονται σε ευφορία οι οπαδοί του Ολυμπιακού. Βλέπουν την ομάδα τους πρώτη στη Super League, στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας, στους 16 του Europa League, να κερδίζει back to back ντέρμπι, να παίζει καλό ποδόσφαιρο και να διαπιστώνει στην πράξη ότι οι επιλογές του Γενάρη σε μεταγραφικό επίπεδο ήταν μια και μια.

Κάνοντας ένα βήμα πίσω, αποβάλλοντας τον ενθουσιασμό των αποτελεσμάτων και με γνώμονα πως ο Ολυμπιακός ακόμη δεν έχει κερδίσει τίποτα, η μεγάλη νίκη των ερυθρολεύκων δεν είναι το 6-0. Άλλωστε πρόκειται για κάτι που έχει πετύχει ξανά ο Ολυμπιακός στο παρελθόν και πολύ περισσότερο, όταν έχει κατακτήσει έναν ευρωπαϊκό τίτλο κάθε τι εγχώριο περνάει σε δεύτερη μοίρα. Για να μην παρεξηγηθώ, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί κάποιος να υποβαθμίσει τέτοιες νύχτες, τέτοια σκορ ή τίτλους εντός συνόρων, ωστόσο αυτό που πάντα μετράει είναι η μεγάλη εικόνα.

Ένας άνθρωπος που έχει όραμα πρέπει να μένει πιστός στις αρχές του για να το πετύχει. Ένας οργανισμός που έχει όραμα, πρέπει να βρει τους ανάλογους ανθρώπους να το υλοποιήσουν. Αυτή είναι η πραγματικά μεγάλη νίκη του Ολυμπιακού με τον Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ. Και την πέτυχε ένα περίπου χρόνο πριν, στις 11 Φλεβάρη του 2024, όταν ο Βάσκος τεχνικός αποφάσισε να αποδεχθεί το κάλεσμα του Βαγγέλη Μαρινάκη.

Το εγχείρημα ήταν εξ ορισμού δύσκολο, έμοιαζε με ποδοσφαιρική αποστολή αυτοκτονίας. Το τι ακολούθησε είναι περιττό να το ξαναδιάβασετε, άλλωστε η 29η του Μάη θα είναι πάντα μια ημερομηνία - ορόσημο στην ιστορία του Ολυμπιακού. Το ακόμη σημαντικότερο; Ότι ο Μεντιλίμπαρ απέδειξε πως η κατάκτηση του Conference League δεν ήταν φωτοβολίδα. Και αργά αλλά σταθερά παρουσιάζει μια βελτιωμένη εκδοχή της ομάδας του. Που συνεχίζει σε υψηλές στροφές στην Ευρώπη, σε τέτοιο σημείο που ακόμη και αυτοί που με ύφος λοιδωρούσαν το ευρωπαϊκό όνειρο του Ολυμπιακού να παραδέχονται πλέον πως είναι ικανός να πάρει και το Europa! Πρώτο φαβορί για το πρωτάθλημα -επιμένω πως η ΑΕΚ δεν θα παραδώσει εύκολα τα όπλα- και ακλόνητο φαβορί για το Κύπελλο, στα 100 χρόνια του συλλόγου.

Βγάζοντας μπροστά τον Μουζακίτη και τον Κωστούλα. Στηρίζοντας τον Ρέτσο, τον Μπιανκόν, τον Ορτέγκα, τον Γιάρεμτσουκ και τον Γκαρθία, αναδεικνύοντας τον Πιρόλα, βάζοντας στην αναμονή -ή και στην άκρη- όσους δεν του κάνουν τη δουλειά και δεν είναι συμβατοί με το σύνολο. Παίζοντας άμυνα στις ορέξεις του κόσμου ή και της διοίκησης για πολλές ή «μεγάλες» μεταγραφές. Γυρνώντας την πλάτη σε οποιαδήποτε μορφή λαϊκισμού, να αρνείται πεισματικά να ρίξει το επίπεδο με τη συμπεριφορά ή τις δηλώσεις, δίχως ποτέ να γίνει γραφικός για διαιτητικές αστοχίες, ξεκαθαρίζοντας τους ρόλους ακόμη και στους ανθρώπους που έχει δίπλα του διοικητικά. Αυτά κατά κανόνα αποτελούν στάση ζωής για τον Μεντιλίμπαρ, που μεταφράζονται ποδοσφαιρικά εντός των τειχών του Ρέντη και κατόπιν στο χορτάρι.

Δεν κρατάω πισινή, ωστόσο το γράφω όπως το εισπράττω στον τρόπο που κρίνω προσωπικά τον αθλητισμό και την προσπάθεια ενός οργανισμού να λειτουργήσει ορθολογικά και πάνω απ' όλα με υγεία: Ακόμη και αν ο Ολυμπιακός δεν κερδίσει τίποτα φέτος -η επιτυχία στα σπορ δεν είναι ποτέ εγγυημένη και οι αστάθμητοι παράγοντες τόσοι πολλοί- η σούμα για τον Μεντιλίμπαρ έχει γράψει και δεν ξεγράφει. Δεν είναι κάτι εφήμερο, ούτε συμπτωματικό, αλλά ξεκάθαρα προϊόν μια συγκεκριμένης φιλοσοφίας.

«Γιατί τι είναι ο άνθρωπος, τι έχει; Αν όχι ο εαυτός του, τότε δεν έχει τίποτα... Να πει αυτά που πραγματικά νιώθει - Και όχι τα λόγια αυτού που γονατίζει», τραγούδησε ο σπουδαίος Φρανκ Σινάτρα στο εμβληματικό I did my way και σίγουρα ο ασυμβίβαστος Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ ό,τι κάνει, το κάνει με τον δικό του τρόπο...