Ο πεισμωμένος Ολυμπιακός, ο «μαχητής» Κάνααν και η κίνηση του Σλούκα

Ο Αχιλλέας Μαυροδόντης γράφει για το Ολυμπιακός - Παναθηναίκός, τον δεύτερο τελικό ανάμεσα στις δύο ομάδες για την Stoiximan Basket League και στέκεται σε αγωνιστικά, αλλά και όχι μόνο ζητήματα.

Το κείμενο σήμερα, αναγκαστικά, θα έχει ξεχωριστά κομμάτια για το κάθε τι που πρέπει να αναλυθεί. Σε έναν ιδεατό κόσμο, θα μιλούσαμε μόνο για μπάσκετ, όμως… δεν είμαστε σε αυτόν, άρα πρέπει να κινηθούμε ανάλογα. Αλλά ας ξεκινήσουμε με μπάσκετ.

Ο Ολυμπιακός, για ακόμη μια φορά, έδειξε πως το θέλει περισσότερο. Έκλεισε τους διαδρόμους, δεν επέτρεψε στον Παναθηναϊκό να κάνει το παιχνίδι του και κυρίως, μέσα από την άμυνα, βρήκε τον τρόπο να απαντήσει. Όταν δε, ο Αϊζάια Κάνααν έδειξε την τεράστια προσωπικότητά του, όλα τελείωσαν.

Ο Αμερικανός, όπως όλα δείχνουν, δεν θα συνεχίσει στον Πειραιά την επόμενη σεζόν. Παρόλα αυτά, εκείνος έπαιξε με όλο του το είναι. Έβαλε μεγάλα σουτ, έβγαλε μεγάλες άμυνες, μέχρι που υπερασπίστηκε την ομάδα του απέναντι σε έναν πρώην παίκτη της. Αλλά αυτά θα τα πούμε μετά. Λίγοι παίκτες όμως θα έπαιζαν έτσι και ο Κάνααν έδειξε πως δεν είναι σαν τους άλλους. Είναι διαφορετικός και είναι ένας αθλητής που, ό,τι και να συμβεί στο μέλλον, θα είναι στην καρδιά των φίλων του Ολυμπιακού. Γιατί παίζει για την φανέλα, μια φανέλα που είναι σχεδόν σίγουρο πως δεν θα φοράει τη νέα σεζόν. Οθέλο Χάντερ δεν είσαι μόνος. Είναι κι άλλοι οι επαγγελματίες που τιμούν και το τελευταίο cent σαν εσένα. Το γιατί θυμόμαστε τον Χάντερ δεν χρειάζεται να το αναλύσουμε, τα θυμάστε όλοι.

Στο αγωνιστικό κομμάτι, επιβάλλεται να σταθούμε σε αρκετούς παίκτες ακόμη. Ο Πίτερς ήταν κι εκείνος εκπληκτικός, με μεγάλα σουτ, όπως και ο Παπανικολάου. Για τον Μιλουτίνοφ δε, τι να πούμε; 19 με 9, ατελείωτες μάχες με τον Λεσόρ (που κρατούσε μόνος του σε μεγάλο βαθμό τον Παναθηναϊκό). Μεγάλη εμφάνιση, από έναν τεράστιο παίκτη, τον κορυφαίο μέχρι στιγμής για τον Ολυμπιακό σε αυτή τη σειρά.

Τέλος, ο Νάιτζελ Ουίλιαμς – Γκος, ένας παίκτης που παρά τους 10 πόντους στο πρώτο ημίχρονο, είχε χάσει αρκετές φορές το μυαλό του, όμως στο δεύτερο βγήκε έτοιμος να τελειώσει τη δουλειά. Και το έκανε με το μεγάλο του τρίποντο στο τέλος που δημιούργησε την διαφορά ασφαλείας.

Ο Ολυμπιακός για ακόμη ένα παιχνίδι ήταν έτοιμος να αντιδράσει σε ό,τι έκανε ο Παναθηναϊκός, ενώ τις στιγμές που είχε χάσει τον έλεγχο, ο κόσμος τον κράτησε και με τις φωνές του τον ανέβασε ξανά.

Πάμε στα δυσάρεστα του ντέρμπι, τα οποία θέλουνε ξεχωριστή και εκτενή ανάλυση...

Είναι δεδομένο πως μητέρες παικτών, γυναίκες ή παιδιά, δεν φταίνε σε τίποτα. Το γνωρίζουν όλοι αυτό. δυστυχώς όμως στην Ελλάδα, σε ΟΛΑ τα γήπεδα, πολλές μανούλες τα ακούνε. Αυτό είναι κατακριτέο από όποια πλευρά και αν το βλέπεις και με όποιο χρώμα γυαλιά. Ο κόσμος όμως είναι κόσμος.

Στο γήπεδο πηγαίνει για να ξεσπάσει, να φωνάξει και να μείνει εκεί. Ακόμα και το βρισίδι, δυστυχώς ή ευτυχώς είναι στο «κόλπο». Φέτος έχουμε την τύχη, σε όλα τα ντέρμπι, να έχουμε να ασχοληθούμε μόνο με βρισίδια από τις εξέδρες. Και στο ΟΑΚΑ και στο ΣΕΦ και στους τελικούς που δόθηκαν σε Ρόδο και Ηράκλειο. Άλλο όμως ο κόσμος, άλλο ο αθλητής.

Παράδειγμα προς μίμηση είναι ο Βασίλης Σπανούλης, που έχει ακούσει ΤΑ ΠΑΝΤΑ στα γήπεδα και αντέδρασε ουσιαστικά μόνο μια φορά. Θα μπορούσε να την αποφύγει. Αντέδρασε. Αλλά αυτό συνέβη μετά από σειρά ετών που τα… άκουγε.

Ερχόμαστε λοιπόν στο 2024 και στον Κώστα Σλούκα. Ζόρικη η απόφαση που πήρε το καλοκαίρι ο ηγέτης (πλέον) του Παναθηναϊκού και πρώην του Ολυμπιακού. Πίκρα ίσως για την κόντρα του με τον Γιώργο Μπαρτζώκα. Πάει λοιπόν στον Παναθηναϊκό και έκτοτε βλέπουμε έναν τελείως άλλον άνθρωπο.

Ο Κώστας Σλούκας που τον ψάχναμε στο ΣΕΦ για δηλώσεις, έχει γίνει λαλίστατος πλέον (και καλά κάνει βέβαια). Δεν χάνει ευκαιρία να αποθεώσει τον κόσμο του Παναθηναϊκού (και καλά κάνει επίσης, γιατί έχει πάρει αγάπη από εκεί), όμως στο ΣΕΦ ξεπέρασε τα όρια. Γιατί υπάρχουν ακόμη φίλοι του Ολυμπιακού που εκτιμούν όλα όσα έκανε για τον σύλλογο του Πειραιά και άνθρωποι στην ΚΑΕ που δούλεψαν μαζί του σχεδόν 10 χρόνια και τον είχαν σαν παιδί τους.

Πρώτα οι δηλώσεις μετά το Final 4, όταν στην κορυφαία στιγμή της καριέρας του, όταν δικαιώθηκε απόλυτα για την επιλογή του να πάει στον Παναθηναϊκό και όταν έπαιξε σπουδαία στον τελικό και κατέκτησε τον τίτλο, μετρούσε τα ευρωπαίκά άλλων συλλόγων, φωτογραφίζοντας τον Ολυμπιακό.

Τώρα, μέσα στο ΣΕΦ, δείχνει το σήμα του Παναθηναϊκού στον κόσμο και κάνει τον αριθμό 7 με τα χέρια του, δείχνοντας τον αριθμό τροπαίων.

Όχι, δεν δέχομαι πως είναι αθλήτής που ξεσπά. Πολλοί έχουν ακούσει πολλά από τον κόσμο. Ο Ιωάννης Παπαπέτρου ήταν ένας από αυτούς, αλλά στο ΣΕΦ δεν έδωσε ποτέ μισό δικαίωμα. Ο Στράτος Περπέρογλου όταν πήγε στον Ολυμπιακό από τον Παναθηναϊκό το ίδιο. Ο Σπανούλης, σε 10 και βάλε χρόνια, μετά από μεγάλα καλάθια, πανηγύρισε ειρωνικά, αλλά μέχρι εκεί.

Ο Κώστας Σλούκας είναι παικταράς. Δεν το αμφισβητεί κανείς αυτό. τεράστιο ταλέντο, τρομερό work ethic, μεγάλη προσωπικότητα στο παρκέ. Κινήσεις όμως σαν αυτή στο ΣΕΦ τον «μικραίνουν». Δεν είχαν γνωρίσει αυτόν τον Κώστα Σλούκα στον Ολυμπιακό τόσα χρόνια. Κανείς συμπαίκτης του δεν μίλησε ποτέ για εκείνον με κακά λόγια. Και ο Γιώργος Μπαρτζώκας όταν του είχαμε κάνει ευθεία ερώτηση για τον πρώην παίκτη του τον Σεπτέμβριο, παρότι υπάρχει η κόντρα τους και μπορούσε να πει την πλευρά του, δεν είπε τίποτα. Εκείνος λοιπόν, ξέχασε όλα του τα χρόνια στον Ολυμπιακό και ζει στα πράσινα. Και καλά κάνει. Όμως κάποιοι, μέχρι πρότινος, ακόμη τον είχαν σε εκτίμηση στον Πειραιά. Πλέον δεν νομίζω πως έμεινε κανείς.

Ο Κάνααν λοιπόν, απάντησε με έναν δικό του τρόπο. Υπερβολικός; Μπορεί. Όμως έχει μάθει να υπερασπίζεται την ομάδα και τους συμπαίκτες του. Το έκανε με τρόπο ειρωνικό και τιμωρήθηκε με τεχνική ποινή. Εγώ καταλαβαίνω και την αντίδραση του κόουτς Αταμάν. Ήθελε να υπερασπιστεί τον παίκτη του και το έκανε με το ταπεραμέντο του. Όλα αυτά όμως δεν θα υπήρχαν εάν δεν είχε γίνει στο τρίτο δεκάλεπτο ό,τι έγινε ανάμεσα σε κόσμο και Σλούκα. Γιατί άλλο ο κόσμος, άλλο οι παίκτες και ειδικά οι παίκτες τοπ επιπέδου.

Για τον Ουόκαπ να ξεκαθαρίσουμε πως ουδεμία πρόθεση είχε να μπει στη διαμάχη Κάνααν – Σλούκα. Το χειροκρότημα ήταν απλά ένας τρόπος για να τους κρατήσει μακριά τον έναν από τον άλλον. Αν και φαντάζομαι πως το κατάλαβαν όλοι αυτό.

Και για να τελειώσουμε και το «και οι παίκτες άνθρωποι είναι», ναι είναι, όμως οι αντιδράσεις τους δεν γίνεται να είναι ίδιες με του κόσμου. Θέλετε παράδειγμα παίκτη που ακούει τα πάντα και δεν απαντά με ειρωνεία; Γιώργος Μπόγρης! Κάθε φορά που ακούει βρισίδια απαντά με χαμόγελο και με καρδούλες στο κοινό. Το έχετε δει πολλές φορές. Δεν χρειάζεται να σας το θυμίσω.

Στο διά ταύτα, ο Ολυμπιακός έκανε το 2-0 και είναι μια ανάσα από τον τίτλο. Έναν τίτλο που έρχεται απέναντι στον πρωταθλητή Ευρώπης για το 2023-24 και έναν τίτλο που θα είναι σίγουρα ο πιο γλυός (εάν όλα πάνε κατ ευχήν και έρθει) των τελευταίων ετών. Γιατί δεν θα έρθει απέναντι στον Παναθηναϊκό των εσόδων – εξόδων, αλλά σε μια τοπ ομάδα με πολύ ταλέντο και εξαιρετικό προπονητή.

Ευχή όλων, στο τέλος της σειράς να μιλάμε για μπάσκετ και όχι για κάτι άλλο. Ουτοπικό; Ίσως, αλλά είναι κάτι που όλοι θέλουν. Τα υπόλοιπα από Δευτέρα…

ΥΓ. Λογική η αντίδραση της ΚΑΕ Ολυμπιακός και η ανακοίνωση που βγήκε. Το πώς θα τελειώσει βέβαια όλο αυτό, θα το δούμε στην πορεία.

ΥΓ2. Αν ο κλιματισμός στο ΣΕΦ δεν φτιαχτεί, θα γίνουμε ρεζίλι στο Προολυμπιακό.

ΥΓ3. Σωστή η διαμαρτυρία του Παναθηναϊκού για το καλάθι του Κάνααν. Στην ακριβώς επόμενη φάση όμως, θα μπορούσε να δοθεί επιθετικό στον Λεσόρ. Ένα καλάθι, ειδικά στο 35’, δεν κρίνει μια αναμέτρηση.