Ο Βαγγέλης, ο Πάνος, το πάνθεον των ηρώων και bedtime stories

Ο Ολυμπιακός κατέκτησε το τρόπαιο για το οποίο έκλαιγε ο Μουρίνιο, το status της σχέσης κόσμου - Μαρινάκη που άλλαξε οριστικά και κάποιες ιστορίες που έμειναν ως παραμύθια για μικρά παιδιά. Γράφει ο Γιώργος Περπερίδης.

Οι λέξεις δεν είναι ικανές να περιγράψουν τίποτε απολύτως από το βράδυ της Τετάρτης στην AEK Arena και όσα ακολούθησαν την κατάκτηση του Europa Conference League από τον Ολυμπιακό. Οι στιγμές στο γκολ του Ελ Καμπί θα μείνουν ανεξίτηλα χαραγμένες σε όσους τις έζησαν ερυθρόλευκα -και μη- είτε ήταν μέσα στο γήπεδο, είτε έξω από αυτό. Στο Δημοτικό Θέατρο, στο Πασαλιμάνι, στα Καμίνια, σε κάθε γωνιά της γης. Η εικόνα και ο ήχος στο ξέφρενο πάρτι που ήρθε ως φυσιολογικό επακόλουθο από τους φίλους του Ολυμπιακού τα λένε όλα. Και από αυτά είχαμε μπόλικα στο Sportal. Είναι τόσα πολλά που μπορεί να σχολιάσει κανείς, που μάλλον θα γέμιζαν εγκυκλοπαίδεια. Σκόρπιες οι σκέψεις και αυτές παραθέτω.

Βαγγέλης Μαρινάκης. Μεγαλομέτοχος, διοικητικός ηγέτης, πρόεδρος, ισχυρός άνδρας της ΠΑΕ Ολυμπιακός, είναι οι προσδιορισμοί που συνήθως συνόδευαν το όνομα του. Τίποτε από αυτά δεν είναι για τους φίλους του Ολυμπιακού από το βράδυ της Τετάρτης. Είναι ο Βαγγέλης. Σκέτο. Ένας από αυτούς. Ο άνθρωπος που εκπλήρωσε ένα όνειρο που είχαν από παιδιά. Ορισμένοι ως τέτοια το έζησαν. Για τους μεγαλύτερους σε ηλικία ωστόσο, ο Βαγγέλης Μαρινάκης είναι αυτός που οδήγησε την «αρρώστια» τους σε ένα ιστορικό βράδυ, που μέχρι τότε έμοιαζε με κάτι ανεδαφικό, άπιαστο, ανεκπλήρωτο.

Που τους χάρισε μια ανάμνηση που θα τους συντροφεύει για το υπόλοιπο της ζωής τους. Την οποία και θα μπορούν να διηγηθούν στα παιδιά ή/και τα εγγόνια τους. Για κάποιους δε, ήταν και το τελευταίο απωθημένο μιας ολόκληρης ζωής. Αλήθεια, ποιος δεν συγκινήθηκε όταν άκουσε τον Γιάννη Πολυκανδριώτη με δάκρυα στα μάτια να λέει «θέλω να πεθάνω με ένα ευρωπαϊκό»; Τα λόγια είναι περιττά. Κι αν για τις όποιες αστοχίες, αποτυχίες του Ολυμπιακού ο κύριος υπεύθυνος ήταν ο Βαγγέλης Μαρινάκης, τότε ο ίδιος άνθρωπος είναι που πρώτος καρπώνεται την ιστορική επιτυχία της κατάκτησης του Conference League.

Ο Πάνος. Όχι ο Ρέτσος. Ο Παναγιώτης Γκαραγκάνης. Ήταν ο αρχισυντάκτης μου στο Red Planet. Τον γνώρισα στη δουλειά. Ασυμβίβαστος, πεισματάρης, ωραίος... τρελός αλλά πάνω απ'όλα αυθεντικός. Συμφωνούσες ή διαφωνούσες μαζί του, ήξερες πως ήταν ειλικρινής, αυθόρμητος, αφιλτράριστος. Κι ας του στοίχιζε σε προσωπικό επίπεδο κάποιες φορές. Δεν μπορούσες όμως να μην παραδεχτείς πως ήταν ευθύς και έλεγε αυτό ακριβώς που σκεφτόταν δίχως φιοριτούρες. Σχεδόν απολάμβανα όταν είχαμε διαφορετικές απόψεις για τον Ολυμπιακό. Όπως για την κόντρα Βαλβέρδε - Μήτρογλου. Εγώ με τον Βάσκο, ο Πάνος με τον «πιστολέρο».

Δεν θα ξεχάσω ποτέ την μυθική επικοινωνία μας στον τελικό του 2012 με την ΤΣΣΚΑ. «Πέρπε πάρε το live και ο Νότης να γράψει το υπόλοιπο ματς» - «Γιατί Πάνο, έγινε κάτι;» - «Όχι, αλλά πρέπει να βοηθήσω την ομάδα»... Και ήταν όρθιος στα δημοσιογραφικά να δίνει οδηγίες σε άμυνα και επίθεση, παρακινώντας την εξέδρα να σπρώξει τον Ολυμπιακό στην ανατροπή. Τι κι αν δεν τον άκουγε κανείς; Ο Πάνος το ζούσε και έδινε όλο του το είναι. Και τα κατάφερε... Θα μπορούσα να γράψω πάμπολες ιστορίες, όπως στο Παγκρήτιο, όταν «μπερδέψαμε» το νερό με ρακί και σε εκείνο το 2-3 με τον Εργοτέλη νομίζαμε ότι βλέπαμε Ρεάλ - Μπαρτσελόνα.

Πάνω απ'όλα όμως έχω κρατήσει την τόσο απλή και συνάμα φανταστική του ατάκα «Ολυμπιακοί είμαστε». Την κόλλησα, την λέω μέχρι σήμερα, την λέει η εξάχρονη κόρη μου και πάει με όλα. Είναι η απάντηση σε κάθε ερώτημα, δίλημμα, απορία και εκτοξεύει τον χαβαλέ όταν στην παρέα βρίσκονται Παναθηναϊκοί, Αεκτζήδες κτλ. Ο τίτλος στο post game της εκπομπής δεν ήταν τυχαίος. Αλλά αφιερωμένος στον μάλλον πιο γνήσιο Ολυμπιακό που έχω γνωρίσει. Ο πλανήτης είναι κόκκινος, Πάνο. Τα κατάφερες φίλε. Ξανά. Κι ας μην είσαι εδώ να το μοιραστούμε.

Το πάνθεον των ηρώων. Εκεί όπου όλοι οι πρωταγωνιστές του θριάμβου έκλεισαν μια θέση. Τι να πεις και για ποιον; Τον Τζολάκη που από το πουθενά εμφανίστηκε και σφράγισε την εστία; Τον Ρέτσο που μετά την κουτουλιά του Μπελότι και το νόημα του γιατρού για αλλαγή, αρνήθηκε να βγει και κατάπινε όποιον έβρισκε μπροστά του; Τον Κάρμο, που έβαλε στην τσέπη του όποιον είχε την ατυχία να βρεθεί στο διάβα του; Τον Ιμπόρα που από φευγάτος έπαιξε 125 λεπτά και έκανε τάκλιν αυτοθυσίας μέχρι την τελευταία φάση;

Τον ΜΥΘΙΚΟ Έσε που ποδοπάτησε όποιον χαφ χρησιμοποίησε ο Ιταλιάνο; Τον Ελ Καμπί που ουσιαστικά πεσμένος και με πλάτη στο τέρμα κάρφωσε τον Τερατσιάνο; Τον Μεντιλίμπαρ που παρέλαβε μια σχεδόν άρρωστη κατάσταση και οδήγησε τον Ολυμπιακό στη μεγαλύτερη ίσως στιγμή της 99χρονης ιστορίας του; Όποια κι αν η συνέχεια, ό,τι κι αν επιφυλάσσει το μέλλον, αυτό που πέτυχαν το βράδυ της Τετάρτης δεν ξεγράφει. Ποτέ και για κανέναν λόγο. Άπαντες έγιναν ένα πολύ ιδιαίτερο, ξεχωριστό, συλλεκτικό, σπάνιο κομμάτι της ερυθρόλευκης ιστορίας. Και αυτό δεν μπορεί ποτέ κανείς να τους το πάρει.

Bedtime stories. Λοιδωρήθηκε ο Ολυμπιακός. Χλευάστηκε. «Κυνηγήθηκε» επικοινωνιακά -και όχι μόνο- από συγκεκριμένα μέσα και ανθρώπους «ειδικού σκοπού». Που δεν δίστασαν να κρεμάσουν στα μανταλάκια ακόμη και προσωπικότητες όπως τον Κριστιάν Καρεμπέ. Η απάντηση ωστόσο ήταν σκληρή, αδυσώπητη, αδιαμφισβήτητη, αποστομωτική. Γελοιοποίησε κόσμο ο Ολυμπιακός, εξέθεσε καταστάσεις, έσπειρε αμηχανία. Ας είναι. Όλες αυτές οι ιστορίες μπορούν πλέον να χρησιμοποιηθούν ως παραμύθια για μικρά παιδιά, λίγο πριν τα πάρει ο ύπνος. Κάτι είναι κι αυτό, κρίμα να πάνε χαμένα τέτοια «διαμάντια». Και μην ξεχνάμε, είναι το τρόπαιο του Conference League αυτό για το οποίο έκλαιγε ο Μουρίνιο και το έκανε... τατουάζ.

Αντί επιλόγου: «Εκεί ψηλά, ψηλά στο Ντέλε Άλπι...»