Κατάθεση ψυχής από μία ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ!

Ο Red Duckling παρουσιάζει ένα ανατριχιαστικό μήνυμα που έλαβε από μία γνήσια οπαδό του Ολυμπιακού, μετά την ήττα από την ΑΕΚ.

Μου είναι πολύ εύκολο τόσα χρόνια στα social να καταλάβω ποιος πονάει την ομάδα, με βάση αυτά που ποστάρει. Και αυτή την κοπέλα που ακολουθώ, βάζω το χέρι μου στη φωτιά για το πόσο αγαπάει τον Ολυμπιακό.

Γνήσια, ρομαντικά, αυθεντικά.

Αλήθεια όμως, το μήνυμα που μου έστειλε την Παρασκευή δεν το περίμενα. Μάλιστα, αφού μου το έστειλε, συμπλήρωσε:

«Δεν ξέρω γιατί το έστειλα σε σένα, ίσως γιατί νιώθω ότι είμαστε στο ίδιο μήκος κύματος. Το έκανα αυθόρμητα, αλλά δεν το μετάνιωσα κι ας μην ανοίγομαι εύκολα κι ας γράφω με δάκρυα στα μάτια».

Δεν χρειάζονται άλλα λόγια δικά μου. Αντιγράφω ακριβώς αυτά που διάβασα στο inbox μου:

«Μετά τα χθεσινά, μου ήρθε στο μυαλό μία σκέψη. Αξίζει άραγε όλο αυτό, αξίζει να επιβαρύνω την ήδη κλονισμένη μου ψυχική υγεία για μία ομάδα? Αυτοί είναι επαγγελματίες, έκαναν τη δουλειά τους, στενοχωρήθηκαν ίσως για λίγο και μετά back to business. Εγώ όμως δεν κοιμήθηκα καθόλου, δεν έχω μυαλό να κάνω τίποτα, νιώθω σαν να μου ξερίζωσαν κάτι από μέσα μου, πόνο, αυτό νιώθω.

Αξίζει τελικά?

Είμαι 43 και πηγαίνω στο γήπεδο από τότε που ενηλικιώθηκα. Ελάχιστες γυναίκες τότε, δεν υπήρχαν και τα social media ίσως και να μην είχαν τον τρόπο κάποιες. Εγώ ήμουν τυχερή. Βρέθηκα δίπλα σε ανθρώπους που μου φέρθηκαν σπαθί, που με πήραν από το χέρι και μου μάθανε τι είναι το γήπεδο. Και κατάφερα με αγώνα, να κερδίσω το σεβασμό πολλών. Ίσως γιατί δεν έπαιξα κάποιο ρόλο, δεν έκανα τον μάγκα, τον χούλιγκαν.

Ήμουν απλά ένα κορίτσι, που αγαπούσε τον Ολυμπιακό. Ευτυχώς οι περισσότεροι το εκτίμησαν.

Και όλα αυτά τα χρόνια ταξίδεψα πολύ και ταλαιπωρήθηκα πολύ και κρύωσα και έμεινα άυπνη, υπήρξαν φορές που κινδύνεψα κιόλας. Και δέχτηκα και μπούλινγκ, γιατί το να είσαι γυναίκα, Ολυμπιακός και να μένεις στη βόρεια Ελλάδα, τον καιρό που βασιλεύει ο Ιβάν Σαββίδης, σε κάνει απευθείας εύκολο στόχο.

Και τα χρόνια πέρασαν, αλλά τίποτα δεν άλλαξε. Η ίδια φλόγα σιγόκαιγε πάντα μέσα μου. Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι, στην προσπάθειά μου να καθιερωθώ στο γηπεδικό στερέωμα, έβαλα σε δεύτερη μοίρα την προσωπική μου ζωή. Δεν ήθελα να κάνω σχέση με κάποιον από τον γηπεδικό κύκλο, για να μη χάσω αυτό που με τόσο κόπο είχα κερδίσει. Για σχέση με άνθρωπο που δεν είναι Ολυμπιακός ούτε λόγος, δεν θα με καταλάβαινε ποτέ.

Έτσι αποφάσισα ότι θα πορευτούμε μαζί, ο έφηβος και εγώ. Άξιζε άραγε και αυτή η θυσία?

Και φτάσαμε στο τώρα. Αισίως 43. Κι όμως, αν γύριζα το χρόνο πίσω, θα τα έκανα όλα πάλι από την αρχή, χωρίς να αλλάξω τίποτα. Γιατί ο Ολυμπιακός με κράτησε στα δύσκολα.

Γιατί του χρωστάω, δεν μου χρωστάει.

Γιατί τελικά τον παντρεύτηκα και ορκίστηκα να είμαστε μαζί στα καλά και στα άσχημα... μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος.

Γιατί δεν υπάρχει λόγος για να ζω, χωρίς τον Ολυμπιακό.

Τελικά άξιζε.

Και αξίζει να το πάμε ΜΈΧΡΙ ΤΈΛΟΥΣ!».