Ο... κακός χαμός που μας είχε λείψει!

Κάπως έτσι είναι τα πραγματικά «ντέρμπι», παιχνίδια όπως αυτό στο Φάληρο, παιχνίδια στα οποία οι δύο ομάδες παλεύουν για τον ίδιο στόχο, παιχνίδια γεμάτα ένταση, φλόγα, δράμα και γεγονότα.

Το ομολογώ, μπήκα στον πειρασμό, λίγο έλειψε να μπω και στη διαδικασία, να γράψω για το "ντέρμπι" των αιωνίων με το που κλείσαμε το κομμάτι του post game στο Stoiximan Superleague Sportshow στην Cosmote TV, με λίγα λόγια περίπου μία ώρα από τη λήξη της επεισοδιακής αναμέτρησης! Προτίμησα να μην το κάνω!

Όχι γιατί υπήρχε περίπτωση να παρασυρθώ από το κλίμα που επικρατούσε και να ασχοληθώ με οτιδήποτε δεν αφορά αυστηρά το ποδόσφαιρο, δεν το έχω κάνει ποτέ! Αισθάνθηκα όμως, και αυτό από μόνο του είναι θέμα και μάλιστα πολύ σοβαρό, ότι η συζήτηση για τα όσα έκαναν ή δεν έκαναν οι δύο ομάδες στο χορτάρι και μόνο σε αυτό θα έπρεπε, ή θα μπορούσε στ΄αλήθεια, να γίνει μόνο σε...δεύτερο χρόνο!

Προφανώς δεν είναι η πρώτη, δυστυχώς δεν είναι ούτε και η τελευταία φορά, στο ελληνικό ποδόσφαιρο που το ίδιο το άθλημα έρχεται δεύτερο! Πόσο κρίμα αλήθεια γιατί το βράδυ του Σαββάτου στο "Γ. Καραϊσκάκης", ακόμη και πριν από τη σέντρα, μόλις έγιναν γνωστές οι ενδεκάδες, είχαμε ουκ ολίγες αφορμές για άκρως ενδιαφέρουσα, και αμιγώς ποδοσφαιρική, κουβέντα!

Κουβέντα που αρχικά άνοιξε, σε μεγάλο βαθμό καθορίστηκε μη σας πω, με βάση τα όσα ακολούθησαν, από την απουσία του Χάμες Ροντρίγκες για τον Ολυμπιακό! Χωρίς τον κατά τεκμήριο ποιοτικότερό τους ποδοσφαιριστή, αυτόν που μπορεί καλύτερα από τον καθένα να παίξει με την μπάλα, να την κυκλοφορήσει με ακρίβεια, να βοηθήσει στο παιχνίδι της κατοχής άρα και στο χτίσιμο της αυτοπεποίθησης μέσα στο ματς οι "ερυθρόλευκοι" διάλεξαν, ίσως και να υποχρεώθηκαν, μία τελείως διαφορετική, εξόχως αποτελεσματική πάντως, όπως αποδείχθηκε, προσέγγιση!

Χτίζοντας, σε επίπεδο ψυχολογίας, το παιχνίδι τους πάνω στην ενέργεια, την ένταση, την ορμή, τη... λύσσα μια ομάδας που καίγεται να επιστρέψει εκεί όπου έχει συνηθίσει να βρίσκεται, στην κορυφή, σε άμεση και συνεχή επικοινωνία με την εξέδρα και τα δικά της πανίσχυρα vibes, οι παίκτες του Μίτσελ είχαν το απαραίτητο καύσιμο για να εκτελέσουν σχεδόν στην εντέλεια το σχέδιο "δεύτερες μπάλες"!

Με έναν τρόπο παιχνιδιού πολύ πιο άμεσο, ακαριαίο, ευθύ σε σχέση με ό,τι έχουμε συνηθίσει επένδυσαν, και κέρδισαν ας μην ήρθε τελικά η νίκη, στις προσωπικές μονομαχίες όσο το δυνατόν πιο κοντά στην αντίπαλη περιοχή, εκεί που έψαχναν με πολύ μεγάλη συχνότητα, μη σας πω με θρησκευτική ευλάβεια, τη δράση! Άξονας και "δημιουργός" για τους γηπεδούχους ο Εμβιλά, αυτή τη φορά ο Γάλλος είχε το ρόλο περισσότερο να μεταφέρει με τις γνωστές, βαθιές, μεταβιβάσεις του, την μπάλα στους χώρους που χρειαζόταν η ομάδα παρά, απαραίτητα, στα πόδια των συμπαικτών του!

Ανεβάζοντας ψηλά τις γραμμές του και με ποδοσφαιριστές απολύτως αποφασισμένους σε κάθε διεκδίκηση ο Ολυμπιακός κυριάρχησε, δεν είναι κακό, σε καμία περίπτωση υποτιμητικό για τον Παναθηναϊκό, να το πούμε! Έφτιαξε, και έχασε, πολλές, αρκετές εξ αυτών κλασικές, ευκαιρίες! Και τις έχασε κυρίως γιατί όλη αυτή η συναισθηματική φόρτιση έως και έκρηξη πάνω στην οποία βασίστηκε το πλάνο ποτέ δεν ήταν καλός σύμβουλος μπροστά στην αντίπαλη εστία όπου χρειάζεται καθαρό μυαλό και σταθερό πόδι!

Όσο για τον Παναθηναϊκό, προφανώς και δεν στάθηκε στο ύψος της περίστασης με την απόδοσή του, στάθηκε όμως σίγουρα στο δικό του ύψος, αυτό του πρωτοπόρου, υποφέροντας μεν, αντέχοντας δε στο χορτάρι! Παίζοντας για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια όχι με τον εφησυχασμό αλλά με τη σχετική άνεση της κορυφής! Άνεση που τον βοήθησε να διαχειριστεί την πίεση, πολλές φορές ασφυκτική, που του ασκήθηκε, όχι γιατί δε δέχθηκε γκολ, για να συμβεί αυτό στάθηκε, ας μη γελιόμαστε, και αρκετά τυχερός!

Απέδειξαν όμως, και καθόλου αφηρημένο ή μεταφυσικό δεν είναι αυτό, οι πρωτοπόροι ότι διαθέτουν το απαραίτητο μέταλλο, την ψυχολογική και πνευματική συγκρότηση δηλαδή, να διαχειριστούν και τις πιο δύσκολες καταστάσεις, διαθέτουν και την τεχνογνωσία στο παιχνίδι τους για να εκμεταλλευτούν την παραμικρή αδυναμία, όποτε αυτή προκύψει, του αντιπάλου!

Γιατί μόνο τυχαίο δεν είναι το ότι σε ένα ματς που ήταν από το πρώτο λεπτό στριμωγμένοι στα σχοινιά οι "πράσινοι", βοήθησαν σημαντικά και οι αλλαγές του προπονητή τους σε αυτό, κατάφεραν στο μεσαίο τρίτο του δεύτερου ημιχρόνου, φάνηκε ξεκάθαρα, να εκμεταλλευτούν άμα τη εμφανίσει της τη φυσιολογική κόπωση των γηπεδούχων! Το έκαναν κερδίζοντας μέτρα, ελέγχοντας για πρώτη φορά το ρυθμό και δημιουργώντας επικίνδυνες καταστάσεις, κορυφαία αυτή με τον Σπόραρ, για την εστία του Πασχαλάκη!

Ναι, θα μπορούσαν κάλλιστα να είχαν ηττηθεί αν στη φάση του γκολ του Βρουσάι οι λεπτομέρειες ήταν αλλιώς αλλά θα τους συνέβαινε, εν τέλει, περισσότερο ως προϊόν μιας τελευταίας, απέλπιδας, προσπάθειας των γηπεδούχων παρά ως αποτέλεσμα των αγωνιστικών ισορροπιών, όπως αυτές είχαν διαμορφωθεί στο χορτάρι μέχρι το 60', με τον Ολυμπιακό εντυπωσιακά ανώτερο και μακράν πιο επικίνδυνο!

Στο τέλος της βραδιάς, με ένα ακόμη ρεσιτάλ Γιοβάνοβιτς στη συνέντευξη Τύπου αλλά το θέμα αυτό το έχουμε, εδώ και καιρό, εντοπίσει έως και εξαντλήσει, όσοι βρεθήκαμε το βράδυ του Σαββάτου στο Φάληρο ζήσαμε, όσο στερεότυπο κι αν μοιάζει, ένα "ντέρμπι" με όλη τη σημασία της λέξης, πάντα καθαρά αγωνιστικά μιλώντας, λέξη κλειδί... το διακύβευμα!

Ένα "ντέρμπι" διπλής κατεύθυνσης, με στόχο την κορυφή, τον τίτλο, στόχο κοινό για τους δύο, "ντέρμπι" διελκυστίνδα και όχι κυνηγητό! Ντέρμπι πρωταθλήματος απολύτως ανταγωνιστικού, ντέρμπι του πρωταθλήματος που θέλουμε και έχουμε, το θέμα ή το ερώτημα είναι απλό και μας αφορά όλους...το αντέχουμε;