Τον Πρωταθλητή Ευρώπης θα τον σέβεσαι, αν δεν θες να τον «φοβηθείς»...

Η κατάκτηση της EuroLeague από τον Παναθηναϊκό με αρχηγό τον Κώστα Σλούκα ανάγκασε ένα ολόκληρο σύστημα να εκτεθεί και να ναρκοθετήσει ολόκληρο το ελληνικό μπάσκετ στον «βωμό» ενός εγχώριου τίτλου . Γράφει ο Ηλίας Λαλιώτης

Τις παρενέργειες του Βερολίνου και της κατάκτησης του 7ου ευρωπαϊκού τροπαίου από τον Παναθηναϊκό τις βλέπουμε δέκα μέρες μετά στους τελικούς της Basket League.

Όχι, αυτή τη φορά δεν αναφέρομαι στο πνευματικό κομμάτι των παικτών και το «άδειασμα» των Πρωταθλητών Ευρώπης. Αυτό το είδαμε για ένα ημίχρονο στο Game 1 του ΟΑΚΑ και τέλος. Από το δεύτερο ημίχρονο εκείνου του ματς και σε όλο του ΣΕΦ η ομάδα του Εργκίν Αταμάν έχει συνέλθει. Αλλά είναι ξεκάθαρο πως δεν έχει συνέλθει ένα ολόκληρο σύστημα που δεν περίμενε ότι ο Παναθηναϊκός θα πάρει θριαμβευτικά το τρόπαιο της EuroLeague. Αδυνατούσε να πιστέψει πως μέσα σε έναν χρόνο, μετά από απουσία 12 ετών, ο Κώστας Σλούκας θα έβαζε με περηφάνια το 7ο αστέρι στην πράσινη φανέλα.

Και η αντίδραση σε αυτό το σοκ γίνεται με πανικό και ξεδιάντροπα. Και πάνω από όλα με ασέβεια στους Πρωταθλητές Ευρώπης. Στην ομάδα που κάνει υπερήφανη την Ελλάδα, όσο καμία άλλη στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού. Την ομάδα με τα 7 ευρωπαϊκά τρόπαια. Την ομάδα που είχε την καλύτερη άμυνα στη φετινή Ευρωλίγκα και διέλυσε κάθε επιθετικό πλάνο της Φενέρ και της Ρεάλ στο Final 4 του Βερολίνου και ξαφνικά δέχεται 90 πόντους μέσο όρο από τον προβληματικό επιθετικά Ολυμπιακό των 75 πόντων μ.ό. σε playoffs και Final 4. Γιατί; Γιατί μέσα σε όλα βλέπει τις βολές να είναι 57-23 κατά του σε δύο τελικούς (34 βολές διαφορά!).

Γιατί βλέπει το μεγαλύτερο επιθετικό του όπλο και κορυφαίο σκόρερ της EuroLeague, τον Κέντρικ Ναν, να μην έχει καν εκτελέσει μια βολή μετά από 80 λεπτά αγώνων! Τον Αμερικανό, που αντιμετωπίζετε με ξύλο (όχι... μπασκετικό, όπως γράφουν όσοι θέλουν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα), σπρωξίματα, κλωτσιές, τρικλοποδιές και δεν παίρνει τίποτα. Μάλλον όχι, λάθος. Παίρνει «δωράκι» μια τεχνική ποινή από τη Βάσω Τσαρούχα γιατί τόλμησε να ζητήσει το διπλό φάουλ που του έγινε από τον Ουόκαπ 1:20 μετά την έναρξη του δευτέρου ημιχρόνου.

Μια φάση από τις δύο που θα έμπαιναν στην κατηγορία «κλειδιά του αγώνα» για να περιγράψουν τον τρόπο με τον καθορίστηκε ο δεύτερος τελικός. Γιατί είναι ένα τόσο ξεκάθαρο το φάουλ που έρχεται μετά από μια σειρά από μη σφυρίγματα, που κάνει κάθε παίκτη (και των δύο ομάδων) να καταλάβει τις προθέσεις που υπάρχουν. Γυρνάει τούμπα το ματς σε καθοριστικό σημείο, στο οποίο ο Παναθηναϊκός είχε το πάνω χέρι και του χαλάει το μυαλό, σε συνδυασμό με τα μεγάλα σουτ που βάζει ο Κάνααν. Εκεί χάνεται η συγκέντρωση, μαζί και τα ριμπάουντ, τα οποία ήλεγχε πλήρως το Τριφύλλι και φτάνει η διαφορά στο +14.

Όταν στην τέταρτη περίοδο έρχεται μια νέα προσπάθεια αντεπίθεσης από το Τριφύλλι, το διαιτητικό τρίο υπενθυμίζει σε όλους τα δεδομένα. Εκπρόθεσμο καλάθι του Κάνααν 4:38 πριν από τη λήξη με το σκορ στο 76-70 μετράει κανονικά και οι σφυρίχτρες καταπίνονται. Μίλησα με δύο διαιτητές και μου είπαν το ίδιο πράγμα. Είναι ΝΟΜΟΣ πως από τη στιγμή που έχουν στη διάθεσή τους το βίντεο ΟΦΕΙΛΟΥΝ σε μια τόσο οριακή φάση να σφυρίξουν άμεσα και να τη τσεκάρουν. Γιατί δεν το έκαναν ας μας το απαντήσουν η Τσαρούχα και οι συνεργάτες της. Όλοι όμως ξέρετε ήδη την απάντηση.

Για να μην μπερδεύεστε... Αυτές είναι μόνο δύο φάσεις ενδεικτικές του τρόπου που σφύριζαν και στο Game 2. Τα είδαμε και τα είπαμε από αυτή εδώ τη στήλη και μετά τον πρώτο τελικό, δεν ανακαλύψαμε ξαφνικά την Αμερική. Και στο ΟΑΚΑ ο Καρπάνος έδωσε ρεσιτάλ. Κυκλοφορούν στο Twitter βίντεο με πολλές φάσεις που δεν τις χωράει μπασκετικός νους.

Η τρικλοποδιά στον Γκριγκόνις από τον ΜακΚίσικ, η σφαλιάρα του Λαρεντζάκη στον Γκραντ την ώρα που πασάρει στον Γκριγκόνις και στα καπάκια το σπρώξιμο στον Λιθουανό την ώρα που ευστοχεί για τρεις, τα οποία δεν δόθηκαν ποτέ, τα 5 (ΟΛΟΓΡΑΦΩΣ ΠΕΝΤΕ) βήματα που κάνει ο Λαρεντζάκης με την μπάλα στα χέρια σε αιφνιδιασμό του Ολυμπιακού μετά από λάθος πάσα του Λεσόρ, τρία καλάθια των Ναν, Γκραντ και Ερνανγκόμεθ που δεν δόθηκαν και τα φάουλ που έγιναν στη φάση και πολλές ακόμα τέτοιες στιγμές που ήταν «καθαρές» στην άμυνα του Ολυμπιακού και «επιλήψιμες» στην πράσινη ρακέτα και καθόρισαν το τελικό αποτέλεσμα.

Και οι παίκτες δεν είναι χαζοί... Οι περισσότεροι τουλάχιστον. Καταλαβαίνουν τι συμβαίνει στο παρκέ. Και κάποιοι του Ολυμπιακού το εκμεταλλεύτηκαν. Αφού δεν τους σέβονται μέσα στα μούτρα τους οι διαιτητές γιατί να το κάνουν αυτοί, πρέπει να σκέφτηκαν και ξεκίνησαν το... σόου. ΝΤΡΟΠΗ θα πω εγώ. Ντροπή για τον κύριο Κάνααν να επιδεικνύει αντιεπαγγελματική συμπεριφορά προκαλώντας ΓΙΑ ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ ματς, αλλά κυρίως κάνοντας την κίνηση των χρημάτων πως έναν πρώην συμπαίκτη του θέλοντας να καλοπιάσει αυτούς που αύριο θα βρίζουν αισχρά τη δική του μάνα αν βρεθεί απέναντί τους. Λες και του πέφτει λόγος. Λες κι αν (ακραίο παράδειγμα) είχε το ταλέντο και την ηγετική προσωπικότητα που έχει ο Σλούκας θα αρνιόταν να πληρωθεί σύμφωνα με τα όσα αξίζει.

Κυρίως ντροπή όμως στον Τόμας Ουόκαπ. Τον Τεξανό που μέσα σε ένα βράδυ έγινε Έλληνας, τού έκαναν την υπέρτατη τιμή να φορέσει το εθνόσημο στο στήθος και να αγωνιστεί με τη γαλανόλευκη (έστω και για να εξυπηρετήσουν συγκεκριμένους σκοπούς) και αυτός ανταποδίδει στους συμπαίκτες του στην Εθνική με ειρωνικό χειροκρότημα και πηγαίνοντας μπροστά στον κορυφαίο προπονητή της EuroLeague με τρία τρόπαια σε τέσσερα χρόνια να του κάνει κίνηση και να φωνάζει «έξω από εδώ», τη στιγμή της αποβολής του. ΝΤΡΟΠΗ!

Αλλά πάνω από όλα, λάθος... Όπως είπα και στο ξεκίνημα, λάθος πανικού μέσα στη θλίψη για την τεράστια επιτυχία του Παναθηναϊκού, που δεν μπορεί να τη μειώσει φυσικά κανένας ελληνικός τίτλος. Το μόνο που κάνει αυτή η συμπεριφορά εντός κι εκτός παρκέ, υπό την ανοχή και προφανώς (από τη στιγμή που ο πρόεδρός της παραμένει εξαφανισμένος) επικρότηση της ΕΟΚ του Βαγγέλη Λιόλιου, είναι να βάζει τέλος στην προσπάθεια ηρεμίας που γινόταν από πλευράς Παναθηναϊκού για το καλό του ελληνικού μπάσκετ.

Η αντίδραση (κρατήστε αυτή τη λέξη, γιατί έχει προηγηθεί μια δράση) θα ερθει σταδιακά. Αλλά θα έρθει, μην αμφιβάλλει κανείς για αυτό. Γιατί όταν δεν σέβεσαι τους Πρωταθλητές Ευρώπης, είναι δεδομένο πως αυτοί θα κάνουν τα πάντα για να τους φοβηθείς... Μέχρι τέλους, αλλά μέσα στο παρκέ. Αγωνιστικά... Αντρικά... Με το 7ο αστέρι να τη συνοδεύει, μέχρι να έρθει και το 8ο. Παναθηναϊκός είσαι άλλωστε! Πρωταθλητής Ευρώπης!

ΥΓ. Δεν υπάρχουν λόγια για να εκφράσουν πόσο πόνο και θλίψη έχει προκαλέσει η απώλεια του Πάρη Δερμάνη. Σε όλη την οικογένεια του Παναθηναϊκού, αλλά και σε όλους εμάς που τον ξέραμε έστω και λίγο. Μία από τις πιο καλοσυνάτες και γλυκιές ψυχές. Ένας μαχητής που έδωσε τα πάντα από την 1η Μαΐου που νοσηλεύτηκε σε νοσοκομείο του Βελιγραδίου, αλλά η καρδούλα του δεν άντεξε. Ο Πάρης δεν θα ξεχαστεί ποτέ και από κανέναν. Συλλυπητήρια και δύναμη στη σύζυγό του, το παιδάκι του και όλη του την οικογένεια...