«Βουτυράτοι» και… πτυσσόμενοι δεν πάνε στο Final 4!

Ο Κώστας Σωτηρίου στέκεται σε δύο ατάκες των προπονητών του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού, οι οποίοι χρειάζονται πολλή δουλειά για να δικαιούνται έστω να ομιλούν για Final 4 και ευρωπαϊκές κούπες!

Ευτυχώς που τα λένε οι ίδιοι οι προπονητές στις δημόσιες τοποθετήσεις τους, γιατί αλλιώς θα έφταιγαν (ως συνήθως) οι δημοσιογράφοι, που χαρακτήρισαν απρεπώς τους προβεβλημένους σταρ δύο μπασκετικών κολοσσών. Εδώ που τα λέμε φταίνε και κάποιοι δημοσιογράφοι, που «έβλεπαν» τελικό Παναθηναϊκού - Ολυμπιακού στο Άμπου Νταμπι ή όπου τέλος πάντων διεξαχθεί το «πανηγύρι» της Ευρωλίγκας. Προφανώς, ενθουσιάστηκαν από τη λάμψη των ρόστερ, επιδόθηκαν σε ακραίες υπερβολές και τώρα κόπηκαν τα φτερά τους.

Δεν λέω, μπορεί να συμβεί αυτό, να φτάσουν δηλαδή στο Final 4. Δεν είναι απίθανο. Ωστόσο, είναι πολύ νωρίς για να κάνουμε όνειρα, από τη στιγμή μάλιστα που τα δείγματα γραφής δεν είναι και τόσο εκθαμβωτικά. Πάμε στο δια ταύτα. Στο τι ακούσαμε από τους δύο προπονητές, καθώς αυτό που είδαμε στο Βελιγράδι από τον Ολυμπιακό (τρεις ήττες σε τέσσερα ματς) και (κυρίως) στην Κωνσταντινούπολη από τον Παναθηναϊκό (τέσσερις ήττες σε πέντε ματς) δεν επιδέχεται αμφισβήτησης και υψηλής κριτικής. «Αμυντικά ήμαστε πιο μαλακοί και από βούτυρο!», ομολόγησε ο κόουτς του Ολυμπιακού Γιώργος Μπαρτζώκας παραπέμποντας στη θρυλική ατάκα του συχωρεμένου Αθηνόδωρου Προύσαλη στο «Μια Ιταλίδα στην Κυψέλη»: «Ψηλός, όμορφος, βουτυράτος, με μια αψηλή τσιριμπίμ τσιριμπόμ».

Ψηλοί, όμορφοι και βουτυράτοι δεν πάνε στο Φάιναλ Φορ, όπου συνήθως φτάνουν οι άσχημοι (από το μπασκετικό ξύλο που έχουν ρίξει και έχουν δεχθεί νωρίτερα) και οι σκληροί, οι οποίοι βάζουν το κορμί τους σε κάθε «50-50 ball», κατά την προσφιλή φράση του κόουτς Μπαρτζώκα. Ο Ολυμπιακός φέτος πρόσθεσε εκκωφαντικό ταλέντο στο ρόστερ του (Φουρνιέ, Βεζένκοφ, Ντόρσι), ωστόσο απέναντι σε «τσεκούρια» τύπου Κάλινιτς, Μίλερ-ΜακΙντάιρ και Ντόμπριτς δεν κατάφερε να ανταποκριθεί. Βέβαια, εδώ έχω μια διαφωνία με τον προπονητή του Ολυμπιακού, που -προς τιμήν του- δεν επικαλέστηκε ως δικαιολογία τις απουσίες των Φαλ και Ράιτ, διότι ειδικά η απουσία του Φαλ ξεχαρβαλώνει την άμυνα των Ερυθρόλευκων, οι οποίοι συν τοις άλλοις έχασαν και τη δημιουργία του Γάλλου στο «low post».

Τρομερές ατάκες έχει πει, όμως, τις τελευταίες ημέρες και ο κόουτς του Παναθηναϊκού Έργκιν Άταμαν, ο οποίος μετά το πρόσφατο «κατηγορώ» προς τους παίκτες του στο Βελιγράδι ότι «παίξαμε σαν ομάδα παλαιμάχων», για να τους πικάρει και ενδεχομένως να ξυπνήσει τον εγωισμό τους, επέλεξε μια άλλη ηλικιακή ομάδα στις τελευταίες δηλώσεις του μετά τη συντριβή από την Αναντολού Εφές: «Στην επίθεση ήμαστε τραγικοί. Είναι απίστευτο, αλλά παίξαμε σαν παιδική ομάδα»! Την μια εβδομάδα, (κάποιοι ήταν) παλαίμαχοι και την επόμενη… παίδες και αν είχαν χιούμορ ο νυν ή ο πρώην αρχηγός Κώστας Σλούκας ή Ιωάννης Παπαπέτρου θα ρωτούσαν τον προπονητή τους ό,τι ακριβώς ο αείμνηστος Ντίνος Ηλιόπουλος στον «Ατσίδα»: «Τι είμαι; Πτυσσόμενος είμαι; Τη μια είμαι παιδάκι, την άλλη μεγάλος άνδρας;».

Η αλήθεια είναι ότι ο κόουτς Άταμαν όχι μόνο ήταν «ντοφορμέ» στο κοουτσάρισμα που έκανε στην Κωνσταντινούπολη, όπου ΟΚ η απουσία του Κέντρικ Ναν ήταν καταλυτική, αν και δεν θα έπρεπε να υπάρχει τόσο ακραία εξάρτηση από τον Αμερικανό, αλλά ήταν «ντεφορμέ» και στο κτίσιμο της ομάδας το περασμένο καλοκαίρι. Και δεν συζητάμε για μια ομάδα, που απλώς μπήκε στα πλέι οφ και χρειαζόταν ενίσχυση, αλλά για το σύνολο, που κατέκτησε την Ευρωλίγκα αποδίδοντας εξωπραγματικό μπάσκετ στο Φ4 και πανηγύρισε το ελληνικό πρωτάθλημα από 0-2. Και οι τρεις μεταγραφές ήταν λάθος: και του Όσμαν και του Γιουρτσέβεν και του Μπράουν.

Οι δύο πρώτες πάει κι έρχεται. Ο Μπράουν, όμως, είναι ένας κυρίαρχος γκαρντ, που χρειάζεται να γίνει πρώτο βιολί για να νιώσει καλά και να αποδώσει. Συνεπώς, η προσθήκη του «μπούχτισε» την περιφερειακή γραμμή, όπου ήδη υπήρχαν δύο κυρίαρχα γκαρντ (Ναν, Σλούκας), ένας μπαλαντέρ (Γκραντ) και ένας αμυντικός εξολοθρευτής (Καλαϊτζάκης). Οι δύο πρώτοι μπερδεύτηκαν, ο Γκραντ έχασε τον προσανατολισμό του και ο Καλαϊτζάκης… εξολοθρεύτηκε ο ίδιος ή μάλλον θυσιάστηκε για να βγουν οι χρόνοι. Σαφέστατα, πάντως, μιλάμε για έναν πολύ έμπειρο προπονητή, ο οποίος έχει ξαναζήσει ανάλογες καταστάσεις. Μόνο που όταν «μπλέχτηκαν» τα πράγματα στην τελευταία χρονιά του στην Εφές (με την προσθήκη του Ουίλ Κλάιμπερν) το υπερωκεάνιο όχι μόνο έχασε τον προορισμό του, αλλά βυθίστηκε στο πέλαγος.