Όλοι θέλουν το καλό σου, αρκεί να μην είναι καλύτερο από το δικό τους

Ο Ολυμπιακός έχει ακούσει τους αντιπάλους τους τα τελευταία χρόνια να μιλούν με τα καλύτερα λόγια. Να τον χαρακτηρίζουν ομάδα - πρότυπο, φαβορί, την κορυφαία της Ευρώπης. Αλλά κανείς τους δεν ήταν διατεθειμένος να τον δει να γεύεται το καλύτερο σε ένα Final 4, σε έναν τελικό. Γράφει ο Γιώργος Περπερίδης.

O Ολυμπιακός είναι δεδομένα η πιο αδικημένη ομάδα της Euroleague τα τελευταία 12-13 χρόνια. Όχι από τη διαιτησία ή τον εαυτό της. Αλλά από τον θεό του μπάσκετ. Αν υπήρχε και τον συναντούσα, θα τον άφηνα να πει μια συγγνώμη. Σε έναν οργανισμό που άλλαξε τους κανόνες που παιζόταν το παιχνίδι, τόσο στο παρκέ όσο και σε οικονομικούς όρους. Που ανέπτυξε μια φιλοσοφία τόσο ιδιαίτερη, που κάποιοι αντέγραψαν επιτυχώς και άλλοι δυσκολεύτηκαν πολύ να το κάνουν.

Σε έναν οργανισμό που έπαιζε ξανά και ξανά και ξανά με την ταμπέλα του αουτσάιντερ, αλλά με την ίδια συχνότητα/συνέπεια υπηρετούσε τον ρόλο του απόλυτου εξολοθρευτή των φαβορί με τα υπερ-ρόστερ. Το θαύμα του 2012 και το εκπληκτικό μπάσκετ του 2013 μοιάζουν πλέον μια back to back ραψωδία που το μπάσκετ δεν εκτίμησε αλλά βάλθηκε να την «πολεμήσει». 

Ο Ολυμπιακός μετά το Λονδίνο αναγκάστηκε να παίξει τους δύο επόμενους τελικούς στην έδρα των αντιπάλων του. Είδε τον Μίτσιτς να τον «σκοτώνει» πέρσι στο τελευταίο σουτ του ημιτελικού. Και φέτος τον Γιούλ να κάνει το ίδιο στον τελικό της Zalgirio Arena. 

Περίεργα παιχνίδια της μοίρας, πράγματα που δεν έχουν εξήγηση. Ο παίκτης που ξεκίνησε τον χαμό στο Game 2 των playoffs με την Παρτίζαν και οδήγησε τη Ρεάλ σε μια ανεπανάληπτη ανατροπή από το 0-2, ήταν και αυτός που έγραψε τον επίλογο του φετινού Final 4. 

Δεν είναι πως δεν το άξιζε. Η Ρεάλ είναι Ρεάλ, no matter what. Ο Γιουλ, ο Ρούντι, ο Τσάτσο παιχταράδες όσο κι αν στην Ελλάδα τους έχουμε -σχεδόν από συνήθεια- κατατάξει στην κατηγορία των... αχώνευτων. Ο καθένας με τα κριτήρια του, εντούτοις η καριέρα τους σε συνδυασμό με τη φανέλα που φορούν, τα λέει όλα.

Όμως αυτό που συνέβη, δεν το άξιζε ο Ολυμπιακός. Σε καμία περίπτωση και με κανέναν τρόπο. Τίποτα δεν του χαρίστηκε, τίποτα δεν ήρθε εύκολα, τίποτα δεν συνέβη στην τύχη. Πέρσι έχτισε τις βάσεις, φέτος πήγε ένα βήμα παρακάτω. Μεθοδικός και καθόλου υπερφίαλος. Δίχως να παρεκκλίνει από τις αρχές του. Διατηρώντας τη φιλοσοφία του, το σθένος, τη δυναμική του.

Και δεν τίθεται θέμα αναζήτησης ευθυνών. Όταν χάνεις για ένα σουτ, όλοι μπορούν να καταλάβουν πως μιλάμε για προϊόν λεπτομερειών. Ένα χαμένο ριμπάουντ, ένα λάθος, μια χαμένη βολή, μια τέλεια άμυνα που νικήθηκε από ένα συμπτωματικό καλάθι. 

Ούτε μπορεί κανείς να υποστηρίξει πως ο Ολυμπιακός δεν έφτασε αποφασισμένος στο Κάουνας ή δεν το ήθελε πολύ. Άλλωστε δούλεψε γι' αυτό πολλούς μήνες και είδε τους κόπους του να μην δικαιώνονται στο 100%. Δεν παύει ωστόσο να μιλάμε για χαμένες ευκαιρίες. 

Γιατί πραγματικά δεν είναι απλό να φτάνεις σε ένα Final 4 και πολύ περισσότερο στον τελικό. Όσο κοντά ωστόσο κι αν φτάνεις στην πηγή, αν δεν πιείς νερό θα παραμείνεις διψασμένος. Συναίσθημα ίδιο με αυτό όσο μακριά κι αν είσαι από την πηγή. 

Αν κάτι πρέπει να συνειδητοποιήσει ο Ολυμπιακός; Πώς πάντα όλοι θέλουν το καλύτερο για σένα, αρκεί να μην είναι καλύτερο από το δικό τους. Και είναι τόσες και τόσες οι φορές που οι «ερυθρόλευκοι» έχουν ακούσει τους αντιπάλους τους τα τελευταία χρόνια να μιλούν με τα καλύτερα λόγια για εκείνους. Να τους χαρακτηρίζουν ομάδα - πρότυπο, φαβορί, την κορυφαία της Ευρώπης. Αλλά κανείς τους δεν ήταν διατεθειμένος να τους δει να γεύονται το καλύτερο σε ένα Final 4, σε έναν τελικό.

Το ευ αγωνίζεσθαι, το οικογενειακό κλίμα, η ευγενής άμιλλα, ο σεβασμός στον αντίπαλο και στο άθλημα είναι αξίες που έχει ο Ολυμπιακός και καλά κάνει. Ίσως όμως θα πρέπει να γίνει λίγο πιο... καπάτσος ή αν προτιμάτε λίγο πιο «αλήτης» αγωνιστικά στο παρκέ. Τουλάχιστον όταν διακυβεύεται το τρόπαιο της Euroleague...