Δεν πετάς στα σκουπίδια τέτοιο comeback!

Ο Κώστας Σωτηρίου γράφει για την υπερπροσπάθεια του ελλιπούς Ολυμπιακού απέναντι στην «πυραυλοκίνητη» Παρί και επιχειρεί να μπει στη θέση του Γιώργου Μπαρτζώκα, που μέχρι πρότινος είχε να επιλέξει ανάμεσα σε τέσσερις ψηλούς και τώρα ψάχνει στην αγορά για να βρει τον παρτενέρ του Μιλουτίνοβ!

Στην εποχή των social media και της επικοινωνίας, όπου παίκτες, προπονητές, διαιτητές, πρόεδροι, ατζέντηδες και δημοσιογράφοι ενσαρκώνουν συχνά έναν ρόλο για να γίνουν αρεστοί, η εικόνα του Λούκα Βιλντόσα μετά την αναμέτρηση του Ολυμπιακού και την ήττα (90-96) από την «πυραυλοκίνητη» Παρί στο ΣΕΦ, ήταν ό,τι πιο αληθινό έχουμε δει εδώ και αρκετό καιρό.

Ο Αργεντινός, εμφανώς καταβεβλημένος από την υπερπροσπάθεια της ανατροπής του -22, που όμως για κάποιες λεπτομέρειες έμεινε ημιτελής, αντίκρισε την κάμερα του Sportal.gr και ούτε για μια στιγμή δεν σήκωσε το κεφάλι και το βλέμμα του. Ήταν τόσο απογοητευμένος από το αποτέλεσμα, λες και ο Ολυμπιακός έχασε αγώνα πλέι οφ ή ακόμη και την πρόκριση, αν και μιλάμε για μια αναμέτρηση της κανονικής περιόδου, ωστόσο αυτό το attitude μαρτυρά τον χαρακτήρα ενός αθλητή, που απεχθάνεται την ήττα και θέλει μόνο να κερδίζει.

Βέβαια, απέναντι σε μια ομάδα, που σε ταχύτητα θυμίζει… μονοθέσιο της Formula 1 -υπήρχαν στιγμές, που έπειτα από καλάθι (!) του Ολυμπιακού, ο σκηνοθέτης «έχανε» το καλάθι της Παρί- οι Ερυθρόλευκοι δεν άξιζαν τη νίκη, κάτι που επεσήμανε και ο πάντα ειλικρινής Σάσα Βεζένκοφ στις δηλώσεις του: «Για να είμαστε δίκαιοι, θα κλέβαμε το παιχνίδι, δεν το αξίζαμε. Θα το παίρναμε χάρη στην υπερπροσπάθεια. Με βάση τη μεγάλη εικόνα δεν αξίζαμε να κερδίσουμε. Συγχαρητήρια στην Παρί, έχει πετύχει δέκα σερί νίκες και συνεχίζει. Πρέπει να δούμε τα λάθη μας και να συνεχίσουμε και εμείς».

Η αλήθεια είναι ότι έχουμε μπροστά μας ένα αθλητικό φαινόμενο, που πέρυσι στo Eurocup, με τους ίδιους πάνω-κάτω παίκτες (Σορτς, Ιφί, Μάλκομ, Γουόρντ, Γιάντουνεν, Ερέρα, Σι, Κράτσερ, Κέσενς, Σάρβαν) και προπονητή τον Φινλανδό νυν ασίσταντ κόουτς των Μέμφις Γκρίζλις Τούομας Ίσαλο, σάρωσε όλους τους αντιπάλους κατακτώντας την κούπα - πρόκριση στην Ευρωλίγκα σχεδόν αήττητη. Η οποία παίζει ένα εξωπραγματικό μπάσκετ, που ακόμη και με… κλωτσιές - μπουνιές δεν το προλαβαίνεις. Αν μπει στην εξίσωση η έλλειψη ενέργειας από το ντέρμπι με την Μονακό και η μια λιγότερη μέρα για προετοιμασία, μπορεί να καταλάβει κανείς γιατί έχασε (και) ο Ολυμπιακός.

Ίσως η ήττα θα μπορούσε να έχει αποσοβηθεί, εάν δεν βρισκόταν στα «πιτς» ο Μουστάφα Φαλ, που δένει διαφορετικά την άμυνα του Ολυμπιακού και θα αποτελούσε ένα τείχος, όχι μόνο για τα κοψίματα των Γάλλων στη ρακέτα, αλλά και για τα επιθετικά ριμπάουντ, με τα οποία η αθλητική Παρί «ξεχαρβάλωσε» τον Ολυμπιακό εκθέτοντας κάποιους παίκτες των γηπεδούχων κατά δήλωση του -ειλικρινούς σε βαθμό παρεξηγήσεως- Γιώργου Μπαρτζώκα. Γενικά, αυτό που συμβαίνει από πέρυσι με τους ψηλούς του Ολυμπιακού και γενικά με τους τραυματίες, είναι από μόνο του ένα ξεχωριστό «case study» και ποιος μπορεί να εξηγήσει στον προπονητή ότι από τέσσερις ψηλούς που είχε στα τέλη Οκτωβρίου, τώρα διαθέτει έναν (Μιλουτίνοβ) και έχει βγει στην αγορά για να βρει τον δεύτερο!

Όπως και να έχει ο Ολυμπιακός είναι τεράστιο «brand», παίζει καλά, έχει βάθος και ποιότητα και θα ανταπεξέλθει στις δυσκολίες, ακόμη και αν τον πόνεσε η ήττα από την Παρί με τον τρόπο που αυτή ήλθε. Ο επί σχεδόν τριάντα χρόνια παρτενέρ μου στο ραδιόφωνο Γιάννης Ντεντόπουλος συνηθίζει να λέει σε αυτές τις περιπτώσεις ότι «η παρ’ ολίγον νίκη είναι χειρότερη από ήττα», ωστόσο προσωπικά μου αρέσει να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο και όχι μισοάδειο. Θέλω να πω ότι δεν παραγράφεται η λυσσαλέα μάχη του Ολυμπιακού να ανατρέψει το -20 και να το κάνει +2. Πιθανότατα δεν άξιζε τη νίκη, αλλά ένα τέτοιο comeback σκιαγραφεί τον χαρακτήρα μιας ομάδας, που πάλεψε για να γυρίσει ένα «χαμένο» ματς.