Το ερώτημα για τον Ολυμπιακό, το δικαίωμα του Μπαρτζώκα και μια... επικοινωνιακή απορία

Η δύσκολη εξίσωση στο «3» που απαιτεί αποφάσεις, το δημοκρατικό δικαίωμα του Αταμάν που δεν «επιτρέπεται» στον Μπαρτζώκα και μια εύλογη απορία. Γράφει ο Γιώργος Περπερίδης.

Υπάρχουν κάμποσοι τρόποι για να επιχειρήσει κανείς να αποκωδικοποιήσει το 85-80 του ΟΑΚΑ το βράδυ της Δευτέρας. Θεωρητικά, με τόσα αγωνιστικά προβλήματα ο Ολυμπιακός θα έπρεπε να έχει καταρρεύσει. Αντ' αυτού έφτασε ένα χαμένο λέι απ από το... ριφιφί της δεκαετίας. Ναι, έπειθε περισσότερο ο Παναθηναϊκός, όπως κάνει γενικότερα το τελευταίο διάστημα. 

Εντούτοις, εφόσον υπό αυτές τις συνθήκες δεν κατάφερε να «καθαρίσει» πανεύκολα το συγκεκριμένο ντέρμπι, ποιος ποντάρει ότι θα μπορέσει να το κάνει σε κάποιο από αυτά που θα ακολουθήσουν; Ακόμη και ο τραυματισμός του Σλούκα δεν στοίχισε στους «πράσινους», που λειτουργούσαν απείρως πιο αποτελεσματικά με το δίδυμο Γκραντ - Ναν στην περιφέρεια. Όσο κι αν ο δεύτερος συγκεντρώνει όλο το hype, ο Γκραντ είναι η μεταγραφάρα του Παναθηναϊκού φέτος...

Ο Ολυμπιακός πάλι μπορεί να κρατήσει πράγματα, όχι όμως να πανηγυρίσει γι' αυτά, ούτε και για να κρύψει τα προβλήματα κάτω από το χαλάκι. Ναι, μπορεί να χαμογελάει για τον Πετρούσεφ και για το come back -τρίτο συνολικά στο ματς- στο φινάλε, ωστόσο ηττήθηκε και δεν μπορεί να είναι ευχαριστημένος. Σε καμία περίπτωση. Ξέχωρα από την τρύπα που δημιουργούν οι τραυματισμοί των Φαλ και Μιλουτίνοφ στη γραμμή των ψηλών, έχει θέμα ο Ολυμπιακός στα τριάρια του.

Και η καταγραφή της πραγματικότητας, επουδενί δεν αποτελεί μομφή ή ασέβεια στο πρόσωπο του Παπανικολάου. Ένα παιδί που έχει δώσει τα πάντα στον Ολυμπιακό, που ποτέ δεν κρύφτηκε, που μεγαλύτερο προσόν του και προτεραιότητα του στο παρκέ ήταν -και είναι- να κάνει τους γύρω του καλύτερους. 

Βαδίζοντας ωστόσο στο 34ο έτος της ηλικίας του και με όρεξη να βοηθήσει την Εθνική ομάδα το περασμένο καλοκαίρι, δεν μπορεί μέχρι στιγμής να είναι ο παίκτης «τα πάντα όλα» στο παρκέ. Όχι τουλάχιστον στην ένταση και τη συνέπεια των προηγούμενων ετών. Μια διαφορετική διαχείριση δεν σημαίνει «υποβιβασμό» του αρχηγού, ίσα - ίσα αποτελεί προστασία για τον ίδιο. Που την αξίζει και την δικαιούται.

Την ίδια στιγμή όμως είναι δύσκολο για τον Μπραζντέικις ή ακόμη και τους Λαρεντζάκη - ΜακΚίσικ να βρουν ρυθμό σε ένα ροτέισον πολύ ιδιαίτερο. Ειδικά για τον Λιθουανό και τον Αμερικανό. Από τα 15 λεπτά, εκτός 12άδας. Ξανά εντός για 4-5 λεπτά, ξανά εκτός 12άδας, έπειτα πάλι 10 λεπτά στο παρκέ και ούτω καθεξής. Κάτι που ισχύει γενικότερα και για άλλους παίκτες του ρόστερ. 

Ο Μπαρτζώκας προσπαθεί να τους κρατά όλους σε εγρήγορση και ευχαριστημένους, εντούτοις δεν βλέπω πώς αυτό μπορεί να λειτουργήσει με τον συγκεκριμένο τρόπο. Και ο χρόνος περνάει και τα πιθανά οφέλη μιας τέτοιας προσέγγισης δεν εμφανίζονται στο παρκέ.

Το μεγαλύτερο ερώτημα ωστόσο για τον Ολυμπιακό, είναι άλλο. Και αφορά συνολικά την τρέχουσα αγωνιστική περίοδο. Η προηγούμενη σούπερ διετία συνοδεύτηκε από μια ξεχωριστή συνθήκη, που δεν συναντάς εύκολα. «Έτρεξε», με τους Πειραιώτες να έχουν σχεδόν... μηδέν σοβαρούς τραυματισμούς. Φέτος, ο Ολυμπιακός βλέπει την άλλη πλευρά του νομίσματος. 

Και εύλογα μπορεί να αναρωτηθεί κανείς το εξής: Ακόμη κι αν από τις αρχές Μάρτη μέχρι και το τέλος τη σεζόν είναι όλοι διαθέσιμοι και υγιείς, θα μπορέσει ποτέ ο Ολυμπιακός να φτάσει στο 100% της ετοιμότητας και των -όποιων- πραγματικών δυνατοτήτων του;

Από εκεί και πέρα, θα ήταν δύσκολο να περάσει ένα ντέρμπι ελληνικού πρωταθλήματος χωρίς να γίνει κουβέντα για την διαιτησία. Και ναι, λάθη έγιναν. Όπως ενδεχομένως στο σουτ του Πίτερς που μέτρησε για τρεις ενώ φαίνεται ο Αμερικανός να πατάει τη γραμμή (κατέθεσε σχετική ένσταση ο Παναθηναϊκός) ή τέτοια -λάθη- που οδήγησαν στην διαφορά από τη γραμμή των βολών. 

Το θέμα ωστόσο είναι αλλού και αφορά κυρίως το πώς επικοινωνούνται καταστάσεις γενικώς... Είναι βέβαια και θέμα αντίληψης, είτε κάποιος είναι φίλος του Ολυμπιακού, είτε του Παναθηναϊκού -εν προκειμένω- είτε μιλάμε για ποδόσφαιρο, βόλεϊ, χάντμπολ - διαλέξτε άθλημα και καταστάσεις.

Για παράδειγμα, αν ο Αταμάν μπορεί να πετάει κεκαλυμμένα τις μπηχτές του με δηλώσεις όπως «...σας είπα, απόψε είχαμε πέντε ξένους κι ο Ολυμπιακός είχε οκτώ», τότε γιατί δεν μπορεί να κάνει το ίδιο και ο Μπαρτζώκας όταν λέει πως «...μου προκαλεί εντύπωση ότι σε ένα παιχνίδι τέτοιο, με τόσες πολλές επαφές, με φιζικάλιτι, ο Παναθηναϊκός AKTOR έκανε 15 φάουλ και οι βολές ήταν 31-14. Θα πρέπει να αναλύσουμε το βίντεο, να δούμε τι θα κάνουμε καλύτερα, να μην κάνουμε τόσα φάουλ, ίσως να οδηγούμε τον αντίπαλο σε περισσότερα γιατί αυτή η διαφορά ήταν καθοριστική».

Αν είναι δικαίωμα του Αταμάν, τότε είναι δικαίωμα και του Μπαρτζώκα, σωστά;

Αν επίσης είναι δικαίωμα του Παναθηναϊκού να μιλάει για «διαιτητικό πόλεμο» από την Ευρωλίγκα, όταν είναι πρώτος σε κερδισμένα φάουλ (476), πρώτος σε εκτελεσμένες βολές (21,1 ανά αγώνα) και τελευταίος σε fouls commited (389) στη διοργάνωση ή διαμαρτύρεται για την διαιτησία στο πρωτάθλημα και έχει στο 2-0 τον Ολυμπιακό, τότε είναι δικαίωμα και του Ολυμπιακού να έχει παράπονα από τη διαιτησία στο ντέρμπι του ΟΑΚΑ. Έχουν δεν έχουν -αμφότεροι- δίκιο. Σωστά;