Όπως έπρεπε, εκεί που έπρεπε, η ΑΕΚ παίρνει αυτό που αξίζει

Εκεί που έπρεπε να ξορκίσει τα φαντάσματα της, η ΑΕΚ πήρε την πιο σημαντική νίκη της και κατακτά αυτό που αξίζει 100%. Γράφει ο Κώστας Τσίλης

Η ΑΕΚ πήγε και πέρυσι στο Χαριλάου την προτελευταία αγωνιστική των Play Offs. Και όταν πήρε τον δρόμο για την επιστροφή στην Αθήνα, είχε πιάσει το ιστορικό χαμηλό. Μόνο η σεζόν της μεγάλης καταστροφής ήταν χειρότερη απ’ αυτό που σφραγίστηκε πέρυσι, περίπου τέτοιες μέρες, με την ήττα από τον Άρη.

Τώρα μοιάζει σαν να έχει περάσει ένας αιώνας από τότε. Και ας έχει περάσει μόλις ένας χρόνος. Τώρα η ΑΕΚ όχι μόνο κέρδισε τον Άρη στο ίδιο γήπεδο. Αλλά επιστρέφοντας στην Αθήνα, θα βρει να την περιμένει χιλιάδες κόσμος στο αεροδρόμιο και να πάει σχεδόν στα… χέρια την αποστολή στο προπονητικό κέντρο των Σπάτων. Γιατί είναι αποστολή εν δυνάμει πρωταθλητών.

Δεν φαντάζομαι πως υπάρχει κανείς που να πιστεύει πως η ΑΕΚ δεν θα πάρει τον έναν βαθμό που πλέον χρειάζεται για τον τίτλο, την προσεχή Κυριακή στη Νέα Φιλαδέλφεια με τον Βόλο. Ούτε καν ο Αλμέιδα που έχει βάλει από την πρώτη στιγμή απαγορευτικό σε κάθε είδους βεβαιότητες περί κατάκτησης πρωταθλήματος. Ακόμα και ο Αργεντινός βαθιά μέσα του, ξέρει πως το έργο τελείωσε.

Το έργο τελείωσε όπως έπρεπε και εκεί που έπρεπε. Σαν να έπρεπε να ξορκίσει η ΑΕΚ μια και καλή το κακό που έζησε την προηγούμενη τετραετία, στο ίδιο γήπεδο που είχε σφραγιστεί με την μεγαλύτερη αποτυχία. Ακόμα και να μην πιστεύεις σ’ αυτά, το λες και καρμικό που οι παίκτες της ΑΕΚ έμαθαν πως είναι αγκαλιά με το πρωτάθλημα και το γλέντησαν με την ψυχή τους, στα ίδια αποδυτήρια που πέρυσι τέτοια εποχή ήθελαν να ανοίξει το πάτωμα και να τους καταπιεί.

Η ΑΕΚ τον τίτλο του πρωταθλήματος, τον αγκάλιασε στο μέρος που έπρεπε και με τον τρόπο που έπρεπε. Με μια ακόμα νίκη – μάρτυρα της ποιότητας και της ανωτερότητάς της. Φυσικά και δεν ήταν από τα καλύτερα φετινά της παιχνίδια και ούτε καν συγκρίνεται με τον σίφουνα που είχε περάσει από το Χαριλάου στην κανονική περίοδο του πρωταθλήματος. Άλλωστε τέτοιες ώρες, τέτοια λόγια, με παίκτες εξουθενωμένους και με το ένα… μάτι στο Φάληρο.

Όμως η ΑΕΚ ειδικά στο πρώτο ημίχρονο, ήταν αυτή που έπρεπε. Παρότι βρέθηκε να χάνει με 1-0, δεν άφησε στον Άρη καν τον χρόνο να σκεφτεί πως μπορεί να της κάνει την ζημιά. Πριν πάει καν στην ανάπαυλα του ημιχρόνου, είχε φέρει το ματς ανάποδα. Κυρίως διότι ο Τσούμπερ είναι σε δαιμονισμένη κατάσταση, ο Πινέδα έχει τα ποιοτικότερα αγγίγματα μπάλας σ’ όλο το πρωτάθλημα και ο Φαν Βέερτ δεν πρόκειται ποτέ στην ζωή του να ξεχάσει την τέχνη του σκοραρίσματος. Και αυτό ήταν όλο.

Η ΑΕΚ έκανε αυτό που έπρεπε, στο γήπεδο που έπρεπε, για να πάρει στο τέλος αυτό που δικαιούταν. Το πρωτάθλημα. Αυτό δικαιούταν καθαρά ποδοσφαιρικά, η «αγέλη» του Αλμέιδα. Διότι όσοι τόνοι προπαγάνδας και αν έχουν πέσει, η αλήθεια του γηπέδου, των τεσσάρων γραμμών, ήταν πως η καλύτερη ομάδα στην φετινή σεζόν, ήταν η ΑΕΚ. Δεν πρόκειται να επαναλάβω την αλήθεια των αριθμών ολόκληρης της σεζόν. Όχι πως δεν έχουν νόημα, αλλά έχουν χιλιοαναλυθεί. Δείτε μόνο τι έγινε στον δεύτερο γύρο των Play Offs, όταν έκαιγε ο τόπος και όλα κρινόντουσαν.

Πέρασε η ΑΕΚ αέρα μέσα από γεμάτο και όχι άδειο Καραϊσκάκη, κερδίζοντας τον Ολυμπιακό που έπαιζε το τελευταίο του χαρτι για να μείνει ζωντανός στην μάχη του τίτλου. Ο Παναθηναϊκός στο ίδιο γήπεδο έχασε. Διέλυσε με 4-0 τον ΠΑΟΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια. Ο Παναθηναϊκός στο αντίστοιχο ματς στην Λεωφόρο έμεινε στο 1-1. Και όταν πήγε για να παίξει εκείνο το ματς με τον Παναθηναϊκό στην Λεωφόρο που φαινόταν να είναι τελικός πρωταθλήματος, η ΑΕΚ ήταν δέκα φορές καλύτερη από τον αντίπαλο της και δεν κέρδισε διότι μια κεφαλιά και ένα σουτ πήγαν δοκάρι και έξω και όχι δοκάρι και μέσα.

Τεράστια συζήτηση έγινε όλες αυτές τις μέρες με την ίωση που κτύπησε τον Παναθηναϊκό και ήταν δεδομένο πως έμπαινε και στο τραπέζι ως επιχείρημα στην περίπτωση που στράβωνε το ματς στο Φάληρο. Ξεπερνώ χωρίς περαιτέρω ανάλυση πως μια ομάδα που χλεύαζε την απαίτηση της ΑΕΚ να τηρηθεί η νομιμότητα με τα κοντά δοκάρια κατέθεσε ένα αίτημα πέραν πάσης νομιμότητας. Και εννοείται αναγνωρίζω πως ενδεχομένως κάποιοι ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ ήταν επηρεασμένοι αγωνιστικά από τις ιώσεις. Αλλά πριν από μόλις δέκα μέρες, η ΑΕΚ πήγε τσακισμένη από ιώσεις σε ντέρμπι με Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό. Και αν δεν της είχε συμβεί αυτό, το πιθανότερο είναι πως θα ήταν διαφορετικά τα αποτελέσματα σ’ αυτά τα δυο ματς και δεν θα φτάναμε καν εως εδώ για να κριθεί ο τίτλος.

Μπορώ να καταλάβω την απογοήτευση που υπάρχει στον Παναθηναϊκό γιατί το πάλεψαν και το έφτασαν εως εδώ. Στην ΑΕΚ το έχουμε πιεί ουκ ολίγες φορές αυτό το ποτήρι. Αλλά αυτή την φορά, θα ήταν ποδοσφαιρικά παράδοξο και κυρίως άδικο, η ομάδα που έφτιαξε ο Αλμέιδα να μην έπαιρνε τελικά το πρωτάθλημα. Στο κάτω – κάτω, για να ξέρουμε και τι λέμε, ο Παναθηναϊκός πήγαινε να πάρει έναν τίτλο στην ισοβαθμία, απέναντι σε μια ομάδα στην οποία δεν κατάφερε να βάλει ούτε ένα γκολ σε τέσσερα ματς σε κανονική ροή αγώνα. Δεν έχει καμία ποδοσφαιρική λογική. Ούτε πολύ περισσότερο ποδοσφαιρική δικαιοσύνη.

Ο Αλμέιδα έφτιαξε μια ομάδα που να μπορεί να παίζει συνολικά το καλύτερο ποδόσφαιρο ακόμα και αν μέσα στη σεζόν χρειάστηκε να κάνουν πέντε χειρουργεία βασικοί ποδοσφαιριστές της. Μαζί και ο αρχηγός της. Έφτιαξε μια ομάδα που είχε χαρακτήρα, που είχε νοοτροπία νικητή. Που δεν είχε μια ενδεκάδα, ούτε καν μια 14άδα, αλλά ένα ρόστερ που όλοι οι παίκτες είχαν ρόλο. Ακόμα και ο Φαν Βέερτ που είχε να παίξει 4,5 μήνες βασικός, ήταν ο καταλύτης στη νίκη πρωτάθλημα στο Χαριλάου. Ακόμα και ο Ζίνι που ήρθε από την ΑΕΚ Β, μπήκε στα δυο πιο κρίσιμα ματς. Ο Αλμέιδα έφτιαξε μια ομάδα που είχε την απάντηση, σ’ όλους τους γρίφους. Που δεν έκανε πίσω στα πιο μεγάλα θέλω. Μια ομάδα που έδειξε από την αρχή πως είναι καλύτερη απ’ όλους και το έκανε με συνέπεια μέχρι τέλους. Και που ξέρει πως ακόμα η δουλειά δεν έχει τελειώσει. Γιατί είναι τόσο καλύτερη, που πρέπει να πάρει και το κύπελλο.