Όσες φορές η ΑΕΚ παίζει με την φωτιά, πάντα καίγεται

Η ΑΕΚ και για καθαρά ποδοσφαιρικούς και για... μεταγραφικούς λόγους κάνει όλο το τελευταίο διάστημα την ζωή της δύσκολη, απλώς στο Χαριλάου το πλήρωσε ακριβά - Γράφει ο Κώστας Τσίλης

Τον τελευταίο έναν μήνα, η ΑΕΚ έχει παίξει πέντε ματς για το πρωτάθλημα και δυο για το κύπελλο. Σύνολο επτά. Απ’ αυτά τα επτά, έβαλε πρώτη γκολ και προβάδισμα στο σκορ στα έξι. Ξέρετε πόσα απ’ αυτά τα έξι κατάφερε τελικά να κερδίσει; Θα σας απαντήσω για να μην το ψάχνετε. Μόνο τα δυο. Με τον Βόλο στη Νέα Φιλαδέλφεια και με τον Ολυμπιακό στο Φάληρο. Σ’ όλα τα υπόλοιπα έμεινε στην ισοπαλία. Και απλώς αυτή η ισοπαλία με τον Άρη, μετατράπηκε σε ήττα και αποκλεισμό στην διαδικασία των πέναλτι.

Όλα αυτά τα τέσσερα ματς στα οποία προηγήθηκε, δηλαδή σε Αγρίνιο, σε Σέρρες, με Παναθηναϊκό και τώρα με τον Άρη, είχε και παράλληλα και τον απόλυτο έλεγχο των παιχνιδιών. Θέλω να πω ότι δεν βρήκε ένα γκολ κόντρα στην ροή όλων αυτών των ματς. Όταν άνοιξε το σκορ, ήταν και πολύ καλύτερη μέσα στο γήπεδο. Σε κάποια, όπως για παράδειγμα η τωρινή ρεβάνς με τον Άρη στο Χαριλάου, ήταν και πολύ καλύτερη μέσα στο γήπεδο και μετά που προηγήθηκε. Σ’ όλα όμως αυτά τα τέσσερα παιχνίδια, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, έπαιξε με την φωτιά. Και σ’ όλα, κάηκε.

Με τον Παναιτωλικό προηγήθηκε με 2-0 και μετά έβαλε «νεκρά» ταχύτητα. Και έφυγε από το Αγρίνιο με 2-2. Με τον Πανσερραϊκό προηγήθηκε με 1-0 και με 2-1 και ο αντίπαλος έπαιζε με δέκα παίκτες. Αντί να κάνει το 3-1 στις τεράστιες ευκαιρίες που είχε, έφτασε στην κόψη του ξυραφιού μέχρι το φινάλε, έκανε και το λάθος ο Αθανασιάδης και έφυγε και από εκεί με 2-2. Με τον Παναθηναϊκό είχε τον έλεγχο του παιχνιδιού, προηγήθηκε με 1-0 και κατόπιν άρχιζε να κάνει την ζωή της όλο και πιο δύσκολη στο δικό της μισό του γηπέδου. Το πλήρωσε με την ανατροπή στο σκορ του Παναθηναϊκού και απλώς έσωσε στο τέλος τουλάχιστον την ισοπαλία.

Εκεί που το ήθελε, αλλά... 

Όσο για τώρα στην ρεβάνς με τον Άρη, το έφερε στο πρώτο ημίχρονο ακριβώς εκεί που ήθελε το παιχνίδι. Προηγήθηκε στο σκορ, έβρισκε τρόπους να πατήσει την αντίπαλη περιοχή, έχανε ευκαιρίες και για περισσότερα γκολ, ενώ δεν κινδύνεψε ούτε παρά μόνο μετά από ένα τσαφ του (κατά τα άλλα εξαιρετικού) Γιόνσον. Και δεν φαινόταν να μπορεί να αλλάξει αυτή η εικόνα στο δεύτερο ημίχρονο. Τουλάχιστον όχι απ’ αυτά που έκανε ο Άρης μέσα στο γήπεδο. Άλλαξε όμως διότι η ΑΕΚ έδωσε δώρο ένα φάουλ έξω από την περιοχή της στον αντίπαλο και ένα ακόμα καλύτερο δώρο με την ανασταλτική της αντίδραση.

Παρεμπιπτόντως από Κυριακή σε Τετάρτη, από Παναθηναϊκό σε Άρη, η ΑΕΚ έχει δεχθεί τρία γκολ από στατικές φάσεις. Και αυτό είναι κάτι που σίγουρα πρέπει να δει ο Αλμέιδα διότι σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση. Κάτι δεν λειτουργεί καλά σ’ αυτό. Απ’ αυτή την στατική φάση, η ΑΕΚ έβαλε ξανά τον Άρη στο παιχνίδι και εκεί άρχισε να παίζει με την φωτιά. Είχε μπροστά της χρόνο για να ξαναπάρει προβάδισμα. Είχε και ξανά τον έλεγχο του ματς για να βρει το γκολ. Αλλά άφηνε με σχετικά μεγάλη ευκολία να περνά ο χρόνος, χωρίς η υπεροχή της να γίνεται ουσιαστική.

Κυρίως αυτό έχει να κάνει με το ποσό πολύ δεν βοήθησαν ούτε κυρίως ο Πόνσε, αλλά ούτε και ο Πισάρο. Στέκομαι σ’ αυτούς γιατί έχουν (θεωρητικά) και την ποιότητα αλλά και την αξία για να κάνουν διαφορά και να πάρουν μια τέτοια κατάσταση πάνω τους. Ειδικά όμως ο Πόνσε, περισσότερο χάλαγε, παρά έφτιαχνε όλες τις επιθέσεις που προσπαθούσε να κτίσει η ΑΕΚ, την ώρα που πρωτίστως ο Βίντα και ο Γιόνσον αλλά και ο Γκατσίνοβιτς με τον Πινέδα, έβγαζαν τα συκώτια τους για να μπορέσουν να κρατήσουν την κυριαρχία στο ματς. Ήταν παιχνίδι, που η ΑΕΚ θα μπορούσε να είχε πετύχει δεύτερο γκολ και στην κανονική διάρκεια και στην παράταση. Δεν το έκανε. Και όταν το έργο πηγαίνει στα πέναλτι, είναι προφανώς ο ορισμός του παιχνιδιού με την φωτιά. Εκεί που έτσι κι αλλιώς η ΑΕΚ έχει και παράδοση να… καίγεται.

Οι μεταγραφές και ο Νταμπάνοβιτς...

Βεβαίως για να ξέρουμε και τι λέμε, δεν είναι μόνο πως καθαρά αγωνιστικά έπαιξε με την φωτιά. Παιχνίδι με την φωτιά συνιστά και το γεγονός πως η ΑΕΚ έχει αργήσει να κάνει την ενίσχυση που έχει ζητήσει ο Αλμέιδα και που είναι απολύτως απαραίτητη και στα δυο άκρα της άμυνας. Αποτέλεσμα ήταν ειδικά σ’ αυτό το ματς με τον Άρη στο Χαριλάου και τα δυο άκρα της άμυνας της ΑΕΚ να είναι ο αδύναμος κρίκος της. Εξ ου και χρειάστηκε ο Αλμέιδα να τα κάνει αλλαγή και τα δυο. Το ίδιο ισχύει και για την ενίσχυση που ψάχνει στο αριστερό άκρο της επίθεσης.

Βεβαίως τώρα ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω και το πρώτο μεγάλο κακό επί εποχής Αλμέιδα, έγινε. Διότι ο αποκλεισμός από την Αντβέρπ από τους ομίλους του Champions League, που παρεμπιπτόντως και εκεί έπαιξε με την φωτιά, ήταν μια τεράστια χαμένη ευκαιρία. Ο αποκλεισμός της νταμπλούχου από το κύπελλο στην φάση των 16, έστω και στα πέναλτι, είναι μια αποτυχία. Τώρα λοιπόν αυτό δεν αλλάζει. Ο Αλμέιδα και οι παίκτες αυτή την αποτυχία θα πρέπει να την διαχειριστούν, γιατί υπάρχουν μπροστά τους σημαντικά ματς για το πρωτάθλημα. Είμαι σχεδόν βέβαιος πως ο Πελάδο έχει τον τρόπο. Όμως αυτός ο τρόπος περνάει και μέσα από μεταγραφικές προσθήκες σε θέσεις που δεδομένα πλέον, διαφορετικά δεν γίνεται να λειτουργήσουν σωστά. 

Και κάτι τελευταίο. Αν αυτή η φάση με το χέρι του Ρόουζ, που κατά Νταμπάνοβιτς στηριζόταν στον… αέρα, είχε συμβεί ανάποδα και σε ματς της ΑΕΚ είτε με Παναθηναϊκό, είτε με Ολυμπιακό, θα γινόντουσαν διαβήματα σε κυβέρνηση, Πατριαρχεία Αντιοχείας, Βατικανό, ΟΗΕ και λεγεώνα να τον ξένων, για να επέμβουν και να επαναφέρουν την διασαλευμένη τάξη στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Διότι προφανέστατα είναι πέναλτι μαρς. Όμως τώρα είναι απλώς μια Τετάρτη, που η ΑΕΚ απ’ αυτό το χέρι που δεν δόθηκε πέναλτι, αποκλείστηκε από το κύπελλο.