Όσο ο Αλμέιδα χαμογελάει, μόνο οι άλλοι έχουν λόγο να ανησυχούν

Δεν είναι από τους ανθρώπους που κρύβουν τα συναισθήματα του ο Αλμέιδα και όσο είναι κεφάτος και χαμογελαστός, όλοι καταλαβαίνουν πως όλα στην ΑΕΚ είναι στον σωστό δρόμο. Γράφει ο Κώστας Τσίλης

Από την πρώτη μέρα ο Αλμέιδα δεν έχει πει ποτέ ούτε ένα ψέμα στον κόσμο της ΑΕΚ. Ούτε μισή μεγαλοστομία για να κερδίσει εντυπώσεις, που να ήξερε πως δεν μπορεί να την πραγματοποιήσει. Άλλωστε για να ξέρουμε και τι λέμε, όλα όσα υποσχέθηκε ο Αλμέιδα στην ίδια την ΑΕΚ και στον κόσμο της, όταν ανέλαβε την άνοιξη του 2023, τα έκανε πράξη. Και με το παραπάνω.

Επίσης ο Αργεντινός δεν είναι ένας προπονητής που θα κλείσει μέσα του τα (όποια) συναισθήματά του. Δεν είναι τέτοιος άνθρωπος. Θα του φανεί όταν είναι μπαρουτιασμένος. Θα το αφήσει να φανεί. Όταν είναι στεναχωρημένος ή χαρούμενος, το ίδιο προφανές είναι. Του φαινόταν όταν ήταν αγχωμένος και πιεσμένος στην τελική ευθεία για την μάχη του πρωταθλήματος. Του έβγαινε και κατά το κοουτσάρισμα, αλλά και στο ξέσπασμα του όταν όλα τελείωναν.

Επομένως η αλήθεια είναι πως είναι σχετικά εύκολο να «διαβάσει» κανείς, μέσα από τις αντιδράσεις του Αλμέιδα, το πως πηγαίνουν τα πράγματα στην ΑΕΚ. Και φυσικά υπάρχει τέτοια εμπιστοσύνη στον Αργεντινό, που αυτό που κάποιος βλέπει, μπορεί να το εμπιστευτεί πως πραγματικά αυτό είναι. Είναι άλλωστε κάτι, μέσα στα πολλά, που ο Αλμέιδα έχει καταφέρει να κερδίσει όλο αυτό το διάστημα που είναι στην ομάδα.

Στον δρόμο γι αυτό που θέλει...

Όσο λοιπόν ο Αργεντινός τεχνικός έχει κέφια και χαμογελάει πλατιά, με το γνήσιο χαμόγελό του, λόγος ανησυχίας δεν υπάρχει. Τουλάχιστον εντός της ΑΕΚ. Πιθανότατα έχουν λόγο να ανησυχούν οι αντίπαλοι. Διότι αυτό το χαμόγελο μπορεί να σημαίνει πως ο Αλμέιδα φτιάχνει αυτό που θέλει, για να μπορέσει να ξαναπετύχει, ότι πέτυχε και πέρυσι και ίσως ακόμα περισσότερο. Ή τουλάχιστον είναι σ’ έναν δρόμο καλό για να μπορέσει να το φτιάξει αυτό που θέλει. Διότι και ο ίδιος έχει ακόμα μπόλικη δουλειά και στην Ολλανδία και κατόπιν στην Αθήνα. Αλλά και η ΑΕΚ έχει δουλειά να κάνει ακόμα στο μεταγραφικό κομμάτι.

Παρόλα αυτά όσο ο Αλμέιδα είναι τόσο κεφάτος και τόσο χαμογελαστός όσο ήταν χθες, σήμαινε πως το μοντάρισμα της νέας ΑΕΚ, πηγαίνει καλά. Φυσικά και έχει παίξει ρόλο γι αυτό το χαμόγελο και το πως εξελίχθηκε το πράγμα και με τον Πινέδα κυρίως αλλά ακόμα και με τον Άμραμπατ. Τους ήθελε πολύ και τους δυο ο Αργεντινός. Πολύ περισσότερο και για πολύ περισσότερους λόγους τον Μεξικανό. Αλλά να ξέρετε πως αυτό το «δεν μπορούμε να φανταστούμε τα αποδυτήρια χωρίς τον Άμραμπατ» και το γνωρίζει και το κατανοεί πολύ καλά ο Αλμέιδα.

Επίσης για το χαμόγελο αυτό του Πελάδο, έχει παίξει ρόλο και το γεγονός πως έχει και πάλι στην δουλειά τους διεθνείς. Διότι ήταν όλοι τους βασικά γρανάζια της μηχανής και μοντάρισμα κανονικό χωρίς αυτούς δεν γινόταν. Θα ήθελε να έχει μαζί εδώ στην Ολλανδία και τον Γκαρσία. Αυτό και αν είναι βασικό και όπως φάνηκε στην περυσινή σεζόν αναντικατάστατο γρανάζι. Αλλά είναι μια ανακούφιση για τον Αλμέιδα το γεγονός πως τουλάχιστον το Τρινιντάντ αποκλείστηκε νωρίς από το Gold Cup και ο Λιβάι πήγε τις διακοπές του, επομένως δεν υπάρχει και άγχος για να μην τραυματιστεί.

Περί μεταγραφών...

Όπως και δεν (φαίνεται να) υπάρχει άγχος με τις μεταγραφές. Όταν ο Αλμέιδα έχει τέτοιο, ούτε και αυτό το κρύβει. Πριν τελειώσει, για παράδειγμα, η υπόθεση του Πινέδα, ο Αργεντινός καθόταν στα καρφιά. Την ήθελε πολύ αυτή την μεταγραφή και κυρίως την ήθελε όσο πιο νωρίς γινόταν. Θα ήταν καταστροφή και για την ψυχολογία του και για τον προγραμματισμό του, να φτάσει Αύγουστος και ακόμα η ΑΕΚ να είχε ανοιχτό το θέμα Πινέδα. Διότι ήταν προετοιμασμένη και πρακτικά αναγκασμένη, αν χρειαζόταν, να το πάει περιμένοντας μέχρι τέλους. Αυτό ναι, το είχε άγχος μεγάλο ο Αλμέιδα. Και του φαινόταν.

Για τον στόπερ που περιμένει, δεν το έχει αυτό το άγχος. Εξ ου και το γνήσιο κέφι. Εξυπακούεται πως θα τον ήθελε και αυτόν εδώ στην Ολλανδία, όπως και τον μεσοεπιθετικό, όπως και όλο το ρόστερ συμπληρωμένο και κλειδωμένο πως δεν θα χαθεί κανένα κομμάτι στην πορεία. Αλλά αυτό είναι το ιδανικό και ο Αλμέιδα πρώτος είναι ρεαλιστής. Ξέρει τις δυσκολίες που υπάρχουν να κλείσει η ΑΕΚ μια μεταγραφή, εκεί που την κοιτάει. Ξέρει πως παίκτες σαν τους στόχους που έχει βάλει η ΑΕΚ, δύσκολα έρχονται νωρίς.

Πέρυσι ο τέτοια εποχή, ο Αλμέιδα έχει ζητήσει δυο βασικούς κεντρικούς αμυντικούς και δούλευε χωρίς κανέναν απ’ αυτούς σ’ όλο το βασικό στάδιο της προετοιμασίας. Και απέκτησε τον Βίντα τέλος Ιουλίου, διότι στα τέλη του Ιούνη δεν ήθελε ούτε να ακούσει για ελληνικό πρωτάθλημα. Απέκτησε και τον Μουκουντί τέλος Αυγούστου, διότι και ο Καμερουνέζος παρά την κακή σεζόν του στην Σεντ Ετιέν για Γαλλία ψαχνόταν. Τώρα ο Αλμέιδα δεν ψάχνει καν δυο βασικούς στόπερ, αλλά έναν που θα έχει τα προσόντα και το βιογραφικό για να γίνει βασικός, αλλά για να το πετύχει θα πρέπει να «σπάσει» ένα δίδυμο σαν του Μουκουντί με τον Βίντα.

Όσο για τον μεσοεπιθετικό, αυτό που δείχνουν όλα τα σημάδια, είναι πως την υπόθεση του Πάλμα, η ΑΕΚ την έχει φτάσει σε σημείο, που να μπορεί να την κλείσει. Για να μην την κλείνει λοιπόν, σημαίνει πως κοιτάζει κάτι άλλο, ακόμα πιο ποιοτικό από τον Πάλμα που έτσι κι αλλιώς αρέσει πολύ. Και εξαντλεί τις πιθανότητες να κλείσει αυτό το ακόμα ποιοτικότερο. Που αν χαλάσει, ίσως δεν θα χαλάσει και κανέναν η κατάληξη να είναι στον Πάλμα. Επομένως ούτε και σ’ αυτό το κομμάτι ο Αλμέιδα έχει λόγο να αγχωθεί ή να στρεσαριστεί.

Αυτή την στιγμή το μεγαλύτερο άγχος του Αλμέιδα ίσως δεν είναι καν οι μεταγραφές. Είναι να βγει η δουλειά εδώ στην Ολλανδία, που είναι σκληρή και απαιτητική χωρίς απώλειες. Και να έρθουν όσο πιο γρήγορα γίνεται μέσα στον Ιούλη ο Πινέδα και ο Γκαρσία. Μ’ αυτή την συνθήκη, ο Πελάδο θα πάει με το πιο πλατύ του χαμόγελο, που θα κάνει τους άλλους να… ανησυχούν, στις μάχες των προκριματικών της Ευρώπης τον Αύγουστο.