Όταν (δήθεν) ψάχνεις λύση σε οπαδικό πρόβλημα, εκεί που δεν υπάρχουν οπαδοί…

Οι αποφάσεις για να καταπολεμηθεί η οπαδική βία έρχονται, θα είναι θεαματικές, θα είναι εύκολες και θα είναι όπως πάντα βγαλμένες από σκετσάκι των Μόντι Πάιθον, για πολύ συγκεκριμένους λόγους. Γράφει ο Κώστας Τσίλης

Για να ξέρουμε και τι λέμε, αυτό που έγινε την Πέμπτη, ή αυτό που έγινε τον περασμένο Αύγουστο με τον Μιχάλη ή λίγο καιρό πιο πριν με τον Άλκη, αν συζητηθεί επιφανειακά και σε βολικά στενά πλαίσια, άκρη δεν θα βγει. Την ουρά μας θα κυνηγάμε συνεχώς. Διότι το πράγμα είναι πολύ πιο βαθύ και η συζήτηση προφανώς και επιβάλλεται να πάει πολύ βαθιά. Να γίνει με όρους κοινωνικοπολιτικούς, να βρεθεί η πραγματική ρίζα και να κτυπηθεί. Να ξεριζωθεί.

Αλλά φυσικά και αντιλαμβάνομαι πως κάποιοι δεν θέλουν, κάποιοι δεν είναι έτοιμοι ή κάποιοι ακόμα και διστάζουν να κάνουν αυτή την κουβέντα. Ας είναι. Νομοτελειακό είναι, βλέποντας τι συμβαίνει γύρω μας, τι συμβαίνει στον αθλητισμό μας, τι συμβαίνει στα καλοκαίρια μας που καιγόμαστε, τι συμβαίνει στους χειμώνες μας που πνιγόμαστε, τι συμβαίνει στον διπλανό μας που δεν μπορώ να πάρει ένα κομμάτι ψωμί, τι συμβαίνει στα νοσοκομεία μας που πεθαίνουν σε ράντζα, τι συμβαίνει στην Γάζα, αυτή η κουβέντα νομοτελειακά θα γίνει.

Ας το δούμε έστω και επιφανειακά και ας... γελάσουμε

Όμως για την ώρα, αφού δεν θα πάμε το θέμα μέχρι την ρίζα του, ας το πιάσουμε από την επιφάνεια του. Σ’ όλους μας έχουν φτάσει οι σκέψεις που κάνει η πολιτεία και η λύση που προωθεί προκειμένου να αντιμετωπίσει δραστικά το φαινόμενο της οπαδικής βίας. Θα βάλει λουκέτο στις εξέδρες. Προσέξτε. Όχι στα γήπεδα, αλλά στις εξέδρες. Οι αγώνες σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ και βόλεϊ, θα συνεχιστούν κανονικά. Θα μεταδίδονται κανονικά από την τηλεόραση. Θα διαφημίζονται κανονικά οι χορηγοί. Μόνο οι κερκίδες θα παγώσουν. Θα αδειάσουν.

Για όσους δεν το έχουν πάρει χαμπάρι, η πρώτη ιδέα που έπεσε στην 345η κυβερνητική σύσκεψη για καταπολέμηση της οπαδικής βίας, ήταν να σταματήσει κάθε αθλητική δραστηριότητα. Και αυτό προφανώς και θα ήταν κωμικό, αλλά με επίφαση λογικής μπορεί και να την έχει. «Το πράγμα έφτασε στο μη περαιτέρω, τα σταματάω όλα και κοιτάζω πως θα τα φτιάξω από την αρχή». Λέμε τώρα. Επιστημονική φαντασία μοιάζει όλο αυτό, διότι καταρχάς θέλει την συζήτηση για την οποία έλεγα πιο πάνω, που φυσικά και προσπαθούν με νύχια και με δόντια να αποφύγουν. Αλλά θεωρητικά θα είχε μια βάση αυτή η ιδέα. Ή για να είμαι πιο ακριβής, θα είχε ένα επιχείρημα. Σαθρό, αλλά επιχείρημα. 

Πήγε όμως πολύ γρήγορα στο καλάθι των σκουπιδιών. Όχι φυσικά επειδή κατάλαβαν πως ενδεχομένως ούτε και αυτό θα έβγαζε αποτέλεσμα. Αλλά όπως έγραψα από την Παρασκευή και το επαναλαμβάνω, ο χορός των πολυεκατομυρίων και των πολυσυμφερόντων που έχει στηθεί πάνω στο ποδόσφαιρο, δεν διακόπτεται ούτε από το αίμα. Δεν διακόπηκε όταν ο Έρικσεν χαροπάλευε μέσα στο γήπεδο και η ΟΥΕΦΑ απείλησε πως αν δεν βγει η Δανία να παίξει, θα μηδενιστεί. Δεν διακόπηκε ούτε όταν μαχαιρώθηκε μέχρι θανάτου ο Μιχάλης έξω από το γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας και η ΟΥΕΦΑ υποχρέωσε την ΑΕΚ να πάει να παίξει μπάλα μπροστά στην κερκίδα των συμπαραστατών των δολοφόνων.

Δεν επρόκειτο να διακοπεί και τώρα. Είναι πολλά τα λεφτά, μεγάλα τα συμφέροντα. Η ιδέα λοιπόν για να σταματήσει η αθλητική δραστηριότητα, πήγε περίπατο γρήγορα. Και αυτή που φαίνεται να προωθείται, είναι η ιδέα να κλείσουν τα γήπεδα. Να μην μπορούν οι οπαδοί να παρακολουθήσουν την ομάδα τους. Έτσι, λέει, θα πάρουν το μάθημα τους. Έτσι, λέει, θα συμμορφωθούν. Έτσι, λέει, θα γίνουν καλά παιδιά, για να επιτραπεί να πάνε ξανά στο γήπεδο. Αν δεν ήταν τραγικό, γιατί παίζει με συναισθήματα και ζωές, θα ήταν βγαλμένο από σκετσάκι των Μοντι Πάιθον. Να ψάχνεις (δηθεν) για λύση σε οπαδικό πρόβλημα, εκεί που δεν υπάρχουν οπαδοί. Κωμική αξία ανεκτίμητη.

Ας μας το πει κάποιος... 

Μπορεί άραγε κάποιος από τους εμπνευστές της ιδέας να κλείσουν οι κερκίδες, να μας πει αν αυτός ή αυτοί που έριξαν την Πέμπτη τις ναυτικές φωτοβολίδες είχαν μείνει μέσα στο γήπεδο για να παρακολουθήσουν έστω ένα ολόκληρο σετ του ματς; Μπες και βγες ήταν. Έβλεπαν φιλέ στην μέση και πιθανότατα δεν είχαν ιδέα αν επρόκειτο για βόλει ή για τένις. Ή να μας πει αν αυτοί που ταξίδεψαν τον Αύγουστο από το Ζάγκρεμπ για να αιματοκυλήσουν τη Νέα Φιλαδέλφεια, αν θα παρακολουθούσαν κανένα ματς της ομάδας τους; Ούτε εισιτήρια υπήρχαν, ούτε θα βρισκόντουσαν στο γήπεδο φιλοξενούμενοι. Αμφιβάλω δε, αν ήξεραν ποιος παίζει δεξί ή αριστερό μπακ στη Ντιναμό.

Αυτούς τους τύπους, που την Πέμπτη έκαναν επεισόδια σε αγώνα βόλει χωρίς να έχουν το παραμικρό ενδιαφέρον για το βόλει ή που τον Αύγουστο έκανε φονική έφοδο στη Νέα Φιλαδέλφεια χωρίς να παίζει η ομάδα τους, κάποιοι θέλουν να μας πείσουν πως αν τους κλείσεις το γήπεδο, θα δουν το φως το αληθινό. Και θα γινουν πρότυπα φιλάθλων και οπαδών, σαν αυτά που (δήθεν) έφτιαξε η μαντάμ Θάτσερ (που παρεμπιπτόντως μισούσε το ποδόσφαιρο), που έβγαλε την βία μέσα από τις εξέδρες με γκλομπ και συρματοπλέγματα και την μετέφερε σε αλάνες και κάτω από γέφυρες. Κωμικά ή για την ακρίβεια κωμικοτραγικά πράγματα.

Όσο η πολιτεία θα προσπαθεί δήθεν να βρει λύση για το οπαδικό πρόβλημα εκεί που δεν υπάρχουν οπαδοί, τόσο θα κάνει την μια πατάτα μεγαλύτερη από την άλλη. Δεν ιδρώνει κανενός απ' αυτούς τους τυπάκους το αφτί, αν θα ξαναμπούν και πότε στο γήπεδο. Τον μανδύα του οπαδού, τους έχει δυστυχώς επιτραπεί να το φοράνε, ανεξάρτητα αν πηγαίνουν στο γήπεδο και πολύ περισσότερα ανεξάρτητα αν έχουν την παραμικρή συναισθηματική επαφή με την ομάδα ή με το άθλημα. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Όλοι ξέρουμε, όλοι ξέρουν, πως αυτοί δεν είναι οπαδοί. Το ξέρουν πολύ καλά και οι κυβερνώντες που παίρνουν αυτά τα μέτρα. Αλλά είναι βολικό να τους αντιμετωπίζουν σαν οπαδούς. Εύκολο. Διότι κάτι τέτοιο, περιλαμβάνει εύκολες και συνάμα θεαματικές αποφάσεις.

Και ποιός νοιάζει για τους οπαδούς

Τους έκλεισα τις εξέδρες, σου λέει. Τους έκοψα το γήπεδο, σου λέει. Λες και αυτοί οι τύποι μ’ αυτό το άγχος του γηπέδου ζουν και όχι μ’ αυτό των όσων υπηρετούν και όσων βγάζουν μέσα από το ποδόσφαιρο και με όχημα το ποδόσφαιρο και με την ανοχή του ποδοσφαίρου. Αλλά μια τέτοια απόφαση είναι και θεαματική και επί της ουσίας ανέξοδη. Το προϊόν συνεχίζει να υπάρχει. Γίνεται ακόμα πιο τηλεοπτικό καθώς ο κόσμος δεν μπορεί να πάει στο γήπεδο και ως εκ τούτου πιο εμπορικό. Και δείχνει η κυβέρνηση δήθεν πυγμή.

Τώρα αν όλο αυτό κόβει την καψούρα, την αγάπη, την προσωρινή διαφυγή από τα προβλήματα, το μοναδικό χόμπι και την ομαδική διασκέδαση χιλιάδες κόσμου, αυτό λίγο ενδιαφέρει. Ποιος άλλωστε είπε πως αυτούς που κρατούν τις τύχες και του ποδοσφαίρου, τους ενδιαφέρει ο πραγματικός οπαδός. Αυτός που πάει στο γήπεδο για να δει πραγματικά την ομάδα του. Και θέλει να πηγαίνει ασφαλής σε κάθε γήπεδο, κάθε Κυριακή. Αυτός καλό είναι να μένει και λίγο ή πολύ σπίτι του, πρώτον διότι απασχολεί κόσμο όταν θέλει να μετακινείται και δεύτερον βγαίνει από το σπίτι και δεν βλέπει τηλεόραση. Αν τους ενδιάφερε άλλωστε αυτός ο οπαδός, δεν θα τον στρίμωχναν σαν σφαχτάρι και δεν θα τον έπνιγαν από πάνω με χημικά, για να μπει στο γήπεδο στο γήπεδο της Τρίπολης, δεν θα του απαγόρευαν να μετακινηθεί στην... Καισαριανή δηλαδή δέκα χιλιόμετρα από τη Φιλαδέλφεια. Και άλλα πολλά τέτοια "δεν", που αποδεικνύουν το πως σκέπτονται αυτοί που παίρνουν αποφάσεις για το ποδόσφαιρο. Επομένως μια (ακόμα) απόφαση προς όφελος των οπαδών, που δεν θα αφορά όμως τους πραγματικούς οπαδούς, είναι ότι πρέπει. Ταμάμ, που είναι και των ημερών. 

Και κάτι τελευταίο. Κάνω μεγάλες προσπάθειες να μείνω μακριά από θεωρίες συνομωσίας για όλο αυτό που συμβαίνει, αλλά και για την απόφαση που πάει να παρθεί. Παρόλο που εκτός από κωμική, είναι πέρα για πέρα κατάφορα άδικη. Και όταν είναι τόσο κατάφορα άδικη, δύσκολα να μην οδηγηθείς σε περίεργες σκέψεις. Ειδικά σε περίεργους καιρούς. Αλλά παρότι έχουμε δει τα πάντα, ας διατηρήσουμε την ψυχραιμία να θεωρούμε ακόμα κάποια, ως ακραία. Οψόμεθα.