Όταν έχεις Αλμέιδα στον πάγκο, Πόνσε στα φορ και έχεις φέρει και Λιούμπιτσιτς…

Ο Κώστας Τσίλης γράφει για όσα έκαναν την διαφορά και την ανατροπή και που αποτελούν το μεγάλο πλεονέκτημα της ΑΕΚ στην μάχη του τίτλου αλλά και μια κουβέντα για την μαγκιά του Αραούχο

Όλος ο κόσμος περίμενε πως σ’ αυτό το ματς με τον ΠΑΣ, ο Αλμέιδα θα έβγαζε και πάλι για να ρίξει στο τραπέζι το χαρτί του rotation. Πολύ προφανής σκέψη για τον τρόπο που γενικώς λειτουργεί ο Αργεντινός τεχνικός και ειδικά από την στιγμή που για να δώσει ανάσες σε παίκτες όπως ο Πινέδα ή ο Άμραμπατ ή ο Τσούμπερ, θα μπορούσε να δώσει θέση στην ενδεκάδα σε παίκτες όπως ο Λιούμπιτσιτς ή ο Μάνταλος ή ο Φερνάντες.

Σ’ ένα άλλο χρονικό σημείο της σεζόν και μ’ άλλα δεδομένα, ήταν σίγουρο πως κάπως έτσι θα λειτουργούσε ο Αλμέιδα, ειδικά αν είχε ένα παιχνίδι εντός έδρας με τον ΠΑΣ, ανάμεσα σε εκτός έδρας με Λαμία και Άρη. Όμως εδώ που έχει φτάσει η σεζόν, που έχει μπει πλέον στην κόψη του ξυραφιού για όλες τις ομάδες που έχουν στόχους, ο Πελάδο δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει έτσι. Και όλοι μας καταλάβαμε τον λόγο, όταν η ΑΕΚ πήγε πίσω στο σκορ σε ματς πρωταθλήματος στη Νέα Φιλαδέλφεια, για πρώτη φορά μετά τον περασμένο Αύγουστο.

Ο Αλμέιδα την είχε μετρήσει πολύ την περιπλοκότητα του παιχνιδιού με αντίπαλο τον ΠΑΣ. Γι αυτό και δεν μπήκε στην διαδικασία του rotation. Αυτό που σίγουρα δεν είχε μετρήσει, ήταν το σβήσιμο που θα έκαναν οι παίκτες του μετά το γρήγορο γκολ που και πάλι πέτυχαν. Αλλά κυρίως το πόσο θα επηρέαζε ολόκληρη την ομάδα, η έλλειψη αγωνιστικού ρυθμού τόσο του Γκαρσία, όσο και του Σιμάνσκι. Οι μοναδικές αλλαγές του στην ενδεκάδα δηλαδή, σε σχέση με το ματς της Λαμίας, μαζί με την υποχρεωτική του Χατζισαφί λόγω τιμωρίας του Κάλενς.

Στο αμέσως προηγούμενο παιχνίδι πρωταθλήματος που η ΑΕΚ μπήκε στα αποδυτήρια της Νέας Φιλαδέλφειας ούσα πίσω στο σκορ, που ήταν με τον Πανσερραϊκό τον περασμένο Αύγουστο, δεν κατάφερε να το κερδίσει. Τότε δεν έμπαινε και με τίποτα η μπάλα μέσα στις 40 τελικές που έγιναν. Δεν είχε κερδίσει όμως η Ένωση ούτε το αμέσως προηγούμενο παιχνίδι, μη ντέρμπι, που έσβησε την μηχανή τόσο πολύ αφού πέτυχε γκολ. Ήταν με τον Παναιτωλικό στο Αγρίνιο.

Τώρα ο Αλμέιδα έπρεπε να... δράσει

Σ’ αυτό το σημείο όμως που βρίσκεται τώρα η σεζόν, ο Αλμέιδα έδειξε πρώτος πως δεν θα άφηνε να συμβεί κάτι ανάλογο. Διάβασε πολύ σωστά και κυρίως πάρα πολύ γρήγορα το τι δεν πήγαινε και δεν λειτουργούσε καλά. Έβγαλε από το ημίχρονο τον Γκαρσία, που δεν είχε ρυθμό. Κίνηση που όταν μιλάμε για έναν παίκτη σαν τον Λιβάι και είσαι πίσω στο σκορ, δεν την κάνεις πολύ εύκολα. Έβγαλε επίσης πολύ νωρίς στον δεύτερο ημίχρονο και τον Τσούμπερ και τον Σιμάνσκι, που δεν ήταν καλά αγωνιστικά. Έβγαλε και τον πολύ αρνητικό Σιντιμπέ για να παίξει με τον Πινέδα δεξί μπακ.

Όλες αυτές οι κινήσεις, δεν είναι εύκολο να τις αποφασίσεις, ειδικά όταν το ματς έχει στραβώσει. Αλλά αυτές οι αποφάσεις που πήρε ο Αλμέιδα, ήταν που του γύρισαν το παιχνίδι. Μ’ αυτές τις κινήσεις που έκανε από τον πάγκο ο προπονητής, η ΑΕΚ πάτησε το γκάζι. Και δεν την πάτησε όπως δυο φορές ο Παναθηναϊκός τις δυο προηγούμενες αγωνιστικές με Λαμία και Κηφισιά στην έδρα του. Διότι και αυτά τα δυο ματς τα είχε μελετήσει ο Αλμέιδα και ήξερε πως αυτό το ματς με τον ΠΑΣ δεν ήθελε πολύ για να πάει έτσι.

Ο Πόνσε, ο Λιούμπι και ο... Αραούχο

Φυσικά για το πως έγιναν, αλλά κυρίως για το τι έδωσαν αυτές οι κινήσεις που έκανε ο Αλμέιδα, παίζουν ρόλο και τα πρόσωπα. Είναι προφανώς μια τεράστια πολυτέλεια για τον προπονητή, να μπορεί να βγάλει στο ημίχρονο έναν φορ σαν τον Γκαρσία, όταν βλέπει πως δεν είναι καλά και να βάζει έναν φορ σαν τον Πόνσε. Έβγαλε τον πρώτο σκόρερ με τα 11 γκολ στο πρωτάθλημα, για να βάλει αυτόν που είχε οκτώ, πρόσθεσε ακόμα δυο και τα έκανε δέκα. Αυτή την πολυτέλεια, ο Αλμέιδα φρόντισε από το περασμένο καλοκαίρι να την έχει. Και την ήθελε και για τέτοιες περιστάσεις όπως αυτή.

Το ίδιο ισχύει και για τον Λιούμπιτσιτς. Όσοι είχαν δει το καλοκαίρι τα δυο ματς της Ένωσης με την Ντιναμό και ειδικά αυτό στην Αθήνα, είχαν στο μυαλό τους πως ο Λιούμπι είναι ποιοτικός παίκτης. Όμως τώρα σ’ αυτό το ματς φάνηκε για τα καλά, το γιατί ο Αλμέιδα τον είχε «σημαδέψει» τον Λιούμπιτσιτς, επέμενε τόσο πολύ για να αποκτηθεί τον Γενάρη και τελικά η ΑΕΚ για να τον αποκτήσει έκανε την δεύτερη πιο δαπανηρή μεταγραφή στην ιστορία της. Δεν είναι μόνο το γκολ που πέτυχε ο Λιούμπι που και αυτό έχει την σημασία του γιατί είναι το δεύτερο στη σειρά και είναι ενδεικτικό του πόσο πολύ αυτός ο χαφ πατά στην αντίπαλη περιοχή.

Κυρίως είναι το πόσα πράγματα έκανε ο Λιούμπιτσιτς στο παιχνίδι της ΑΕΚ, με το σκορ να είναι ανάποδα. Πρέσαρε, έκλεβε μπάλες, έφτιαχνε επιθέσεις με τα αγγίγματα που είχε στην μπάλα, έκανε τρομερές κινήσεις χωρίς την μπάλα στα πόδια του. Πράγματα που τα παίρνει συνήθως η Ένωση από τον Πινέδα και τώρα τα πήρε και από έναν ακόμα χαφ της. Παρουσία του Μεξικανού στην ενδεκάδα, που παρεμπιπτόντως βοήθησε σημαντικά (και) ως δεξί μπακ. Ο Δικέφαλος πρόσθεσε τον Γενάρη έναν ακόμα... Πινέδα, με αφάνα μαλλί και περισσότερα πατήματα στην αντίπαλη περιοχή.

Ο Αλμέιδα λοιπόν διάβασε σωστά το ματς, έκανε όλες εκείνες τις κινήσεις που χρειαζόντουσαν για να μπορέσει να το γυρίσει και να το πάρει. Αλλά τον βοήθησε και το γεγονός πως είχε συγκεκριμένες ποιοτικές επιλογές για να φέρει από τον πάγκο. Εξάλλου εκτός από τον Πόνσε και τον Λιούμπιτσιτς, ρόλο στην ανατροπή έπαιξε και ο Μάνταλος που μπήκε αντί του Τσούμπερ αλλά και ο Γιόνσον αντί του Σιμάνσκι. Και για να ξέρουμε και τι λέμε, αυτό είναι ένα από τα πιο μεγάλα πλεονεκτήματα της ΑΕΚ. Το οπλοστάσιο του Αλμέιδα και ο τρόπος που το διαχειρίζεται.

Και κάτι τελευταίο. Μην ψάχνετε θεωρίες συνομωσίες πίσω από το γεγονός πως ο Αραούχο ζήτησε να παίξει με την ΑΕΚ Β. Και ούτε για αστείο σύνδεση μ’ οτιδήποτε αφορά το μέλλον του. Το μόνο που φανερώνει αυτή η κίνηση του Αραούχο να ζητήσει να μην παίξει σε ματς της πρώτης ομάδας, για να πάρει περισσότερα αγωνιστικά λεπτά (και μαζί και ρυθμό) με την Β ομάδα, είναι την κάψα του να βοηθήσει όσο το δυνατόν περισσότερο την ΑΕΚ στα Play Offs. Και για να το καταφέρει, πρέπει να ξαναβρεί τον ρυθμό του, διότι και ο ίδιος καταλάβαινε πως όσες φορές μπήκε ως αλλαγή στα τελευταία ματς, ήταν σκιά του εαυτού. Κλασικός, μάγκας Αραούχο δηλαδή. Έτσι ήταν, έτσι είναι και έτσι θα παραμείνει (αν παραμείνει) και πολύ περισσότερο έτσι θα φύγει (αν τελικά φύγει).