Όταν μιλάς για μένα να προσέχεις

Ο Αλέξης Σαββόπουλος γράφει για την ισοπαλία του Άρη με τον Ολυμπιακό και τις... προεκτάσεις που έκλεισαν στόματα.

Αυτό που έγινε χθες στο Καραϊσκάκη είναι εκκωφαντικό. Για όσους δεν το αντιλαμβάνονται, χθες έλιωσε, μια και καλή, μια καραμέλα που την πιπιλάνε τα τελευταία χρόνια όσοι θέλουν να φτιάχνουν ένα αφήγημα όπως τους βολεύει, ίσως για να κρύψουν τις δικές τους…πομπές και αμαρτίες. Να αγιάσει λοιπόν το στόμα όσων στη συνάντηση της περασμένης Δευτέρας με τον Μπένετ μιλούσαν ανερυθρίαστα για φιλικά παιχνίδια και άλλα τέτοια χαριτωμένα μεταξύ Ολυμπιακού και Άρη. 

Να αγιάσει το στόμα, καθώς οι δηλώσεις τους θα μνημονεύονται ως μνημείο ανοησίας. Ακόμη και πριν το παιχνίδι, σχεδόν άπαντες θεωρούσαν «κλειδωμένη» την επικράτηση του Ολυμπιακού, λες και έπαιζε με τις Κουκουβάουνες. Όσοι αρέσκονται να κρίνουν εξ ιδίων τα αλλότρια και φορούν παντελόνια και όχι φούστες ας ελπίσουμε να έχουν την ευθιξία να ζητήσουν και μια συγγνώμη για τα χυδαία υπονοούμενα, όχι από τον Άρη, από το ίδιο το ποδόσφαιρο και τους οπαδούς των ομάδων τους, στους οποίους πουλάνε σανό και φούμαρα.

Αν δεν το έχουν καταλάβει, ο Άρης φέτος έχει κερδίσει τον Ολυμπιακό με ανατροπή στο «Βικελίδης» και αν ήταν λίγο πιο προσεκτικός στο φινάλε χθες θα του έκανε την κηδεία του αιώνα. Όχι ότι η ισοπαλία πάει πίσω, αφού αν ο Ολυμπιακός δεν καταφέρει στο τέλος να πάρει το πρωτάθλημα και απωλέσει και τη 2η θέση, ο Άρης θα έχει βάλει το χεράκι του. Όχι διότι έχει κανένα μένος με τον Ολυμπιακό, άλλωστε ακόμη και αν ο Θόδωρος Καρυπίδης φοράει κοντά παντελόνια, που δεν αρέσουν σε όσους έχουν συνηθίσει φόρμες με σκαρπίνι, τα τιμάει και δεν κρύβεται πίσω από γελοιότητες και διαρροές, δεν αρνήθηκε ποτέ την εκτός των αγωνιστικών χώρων συνεργασία του με όσους θεωρούν ότι ετούτη η ΕΠΟ και ετούτη η ΚΕΔ είναι ό,τι χειρότερο έχει περάσει τα τελευταία χρόνια από το ελληνικό ποδόσφαιρο.

 Αλλά αυτά συμβαίνουν εκτός αγωνιστικών χώρων. Εντός αυτών, Αρης και Ολυμπιακός την τελευταία 3ετία έχουν στους μεταξύ τους αγώνες αποτελέσματα σχεδόν καταδικαστικά ο ένας για τον άλλο. Πριν τρία χρόνια ο Ολυμπιακός στέρησε από τον Άρη τη 2η θέση, πέρυσι θα τον άφηνε εκτός Ευρώπης κερδίζοντάς τον σε αδιάφορο για τον Ολυμπιακό αγώνα μέσα στο Βικελίδης (ο Αρης χρειάστηκε νίκη με ΠΑΟΚ στην Τούμπα, και ΑΕΚ στο Βικελίδης για να βγει τελικά στην Ευρώπη), στους δε αγώνες Κυπέλου έχει γίνει ο κακός χαμός, από παίκτες κρυμμένους πίσω από τα δοκάρια, μέχρι χαμένα πέναλτι και κυνηγητά στα αποδυτήρια και στα στενά γύρω από το «Βικελίδης».

Για τους γνωστούς συνωμοσιολόγους βέβαια, για να ήμαστε ειλικρινείς, ως το 60΄ το ματς στο Φάληρο ήταν βούτυρο στο ψωμί τους. Ο Άρης δεν εμφανίστηκε ποτέ στο γήπεδο. Οι επιλογές του Τερζή στην ενδεκάδα εμφάνισαν στο χορτάρι ένα σύνολο παικτών που δεν είχε καμία απολύτως συνοχή και αδυνατούσε όχι μόνο να κυκλοφορήσει, έστω υποφερτά την μπάλα, αλλά και να κάνει υποτυπωδώς άμυνα. Ο Εμπακατά είχε τεράστια προβλήματα στη δεξιά πτέρυγα, από την οποία εκδήλωνε επιθέσεις κατά κόρον ο Ολυμπιακός, αφού δεν έλαβε και καμία σοβαρή βοήθεια από τον Ματέο, ο Ντουκουρέ αδυνατούσε να ακολουθήσει το ρυθμό και δεν υπήρχε στα χαφ ο παίκτης που θα κρατήσει λίγο μπάλα, με συνέπεια ο αργός και βαρύς Γκρέι να μοιάζει σαν σημαδούρα στην επίθεση. Το 1-0 ήρθε ως φυσιολογική εξέλιξη. Θα μπορούσε να ήταν και πιο ευρύ. Όταν μάλιστα έγινε γρήγορα στην επανάληψη και το 2-0, η μοίρα του ματς έμοιαζε προδιαγεγραμμένη.

Ο Ολυμπιακός, ενώ φαινομενικά σου δείχνει με την ποιότητα που έχει ότι μπορεί να καθαρίζει τα παιχνίδια, όταν δίνει δικαιώματα δεν σταματά πουθενά. Από το 60΄ και μετά ο Άρης είχε αρχίσει ήδη να ισορροπεί το ματς. Πατούσε καλύτερα, οι αλλαγές των Ετέμπο και Ιτούρμπε (που τα καλύτερα παιχνίδια τα έχει κάνει πάντοτε προερχόμενος από τον πάγκο) έκαναν πιο ορθολογικό το σχήμα και μαζί με την υπερβολική χαλάρωση των γηπεδούχων, ξαναμπήκε στο 70΄ στο ματς με το γκολ του Ιτούρμπε από το τραγικό λάθος του Ρέτσου. Κάπου εκεί είπε να δώσει και μια χείρα βοήθειας ο Μίτσελ με τις αλλαγές που άφησαν τον Ολυμπιακό χωρίς φορ και χωρίς άξονα. Ο Άρης αναθάρρησε, το πίστεψε και με τον ορεξάτο Καμάτσο (άλλη μια πετυχημένη αλλαγή) εκμεταλλεύτηκε τη νωθρότητα του Ολυμπιακού και ισοφάρισε. Στο τέλος, με το σοκ που είχαν υποστεί οι γηπεδούχοι, ο Άρης θα μπορούσε μέχρι και το διπλό.

Ωστόσο, το αποτέλεσμα του αγώνα έχει μικρότερη σημασία μπροστά στο εκκωφαντικό «όταν μιλάς για εμένα θα προσέχεις» που ο Αρης φώναξε στεντόρεια, σε διάφορες γλώσσες. Ένας μεγάλος σκασμός λοιπόν, μεγάλος και τρανός. Όχι ότι ο οργανισμός Άρης είχε ανάγκη κάτι τέτοιο. Ίσως το είχε ανάγκη το ελληνικό ποδόσφαιρο, το οποίο μαστίζεται κυριολεκτικά από την τοξικότητα που με ευκολία διαχέεται προς πάσα κατεύθυνση. Μια πολιτεία που κατά δήλωσή της κατόρθωσε να εξιχνιάσει τρομοκρατικό χτύπημα πριν αυτό εξελιχθεί, το να ξεδιαλύνει την κατάσταση στις σχέσεις εγκληματικών οργανώσεων-οπαδών και ΠΑΕ θα πρέπει να είναι περίπατος. Αλλά δεν είναι. Το γιατί δεν είναι ας το αναλογιστούμε όλοι.

Με αυτά και με εκείνα, το πρωτάθλημα συνεχίζει αμφίρροπο, με ανατροπές δεδομένων, αμφίρροπους αγώνες και κακές έως ελεεινές διαιτησίες. Ο Λευκορώσος Κουλμπάκοφ είναι ένα άθλιος διαιτητής. Ταυτόχρονα όμως χθες και οι τυφλοί είδανε γιατί ο Αρης ούρλιαζε για αυτό το φρούτο από πρόπερσι, τότε που με το στανιό τον οδήγησε σε ήττα απέναντι στον ΠΑΟΚ μέσα στην Τούμπα και απέναντι στην ΑΕΚ μέσα στο «Βικελίδης». Ο χθεσινός αγώνας εκτιμώ ότι θα ολοκληρωθεί, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, το βράδυ του τελικού του Κυπέλλου.

ΥΓ. Ισοφαρίζεις στο 81' από 2-0 σε 2-2 και ο προπονητής σου δεν πανηγυρίζει. Λογικό αν είσαι ο Τολης Τερζής, εικόνα που έχουμε ξαναδεί στον Άρη από τον συγκεκριμένο. Ως βοηθός προπονητή πέρυσι στο 93' του αγώνα και τη στιγμή του 3ου γκολ του Αρη επί της ΑΕΚ, τη στιγμή όπου το γήπεδο γκρεμίζεται, ο κόσμος παραληρεί και οι ποδοσφαιριστες και όλος ο πάγκος τρέχουν σαν τρελοί να πανηγυρίσουν, αυτός αντί να πανηγυρίσει τρέχει να ενημερώσει τον Μπούργος να βάλει τον Δεληζήση ως τελευταία αλλαγή. Στο 81' λεπτό μέσα στο Καραϊσκάκης, με εννιά λεπτά αγώνα και πιθανόν αλλά 5 -6 λεπτά (που τελικά ήταν 9) καθυστερήσεις, αυτό που (πρέπει να) κάνει ένας προπονητής εκείνη τη στιγμή είναι να στραφεί στον πάγκο και στους συνεργάτες του. Διότι αισθάνεται δικαιωμένος μεν από τις αλλαγές, αλλά αντιλαμβάνεται ότι όλα πλέον κρέμονται από μια κλωστή, και ο βαθμός χρυσάφι από την απογοήτευση απέχουν μια στιγμή, μια λάθος απόφαση, μια στιγμή ενθουσιασμού, απροσεξίας, δικαιώματος στον διαιτητή.