Όταν ουρείς στη θάλασσα, θα το βρεις στο αλάτι

Ο Αλέξης Σαββόπουλος γράφει για ένα ακόμη τελικό που εξελίχθηκε σε ποδοσφαιρικό φιάσκο με πρωταγωνίστρια τη Φραπάρ.

Στις κανονικές χώρες αυτό που τελικώς συμβαίνει σε έναν ποδοσφαιρικό ή μπασκετικό αγώνα είναι το αποτέλεσμα όσων εξελίσσονται εντός των ποδοσφαιρικών γραμμών. Τελικώς στο αναβαθμισμένο ελληνικό ποδοσφαιρικό προϊόν εξελίχθηκαν όλα «ιδανικά». Λες και κάποιο χέρι, κάποιες συμμαχίες, κάποιες μεθοδεύσεις να τα οδήγησαν με μαεστρία.

Οι εικόνες στον τελικό της Αγγλίας και τον αντίστοιχο της Ελλάδας είναι η απόλυτη αποτύπωση του ποδοσφαιρικού προϊόντος, των πρακτικών αυτού του τόπου. Μια γιορτή σε γεμάτες εξέδρες όπου ο καλύτερος αλλά όχι ο πλουσιότερος κέρδισε και το όνομα του διαιτητή κανείς δεν το θυμάται. Από την άλλη, ένα άδειο γήπεδο, ο οικοδεσπότης να καγχάζει στο τέλος «σας γ@μης@» λες και η δική του ομάδα κατέκτησε το τρόπαιο, μια απίθανη διαιτητής να κρίνει το αποτέλεσμα υπέρ αυτού που έχει την δύναμη.

Να θυμάστε όμως άπαντες, μια λαϊκή παροιμία λέει ότι όταν ουρείς στη θάλασσα, θα το βρεις στο αλάτι. Όταν στήνεται ένα φιάσκο και οι ευνοούμενοι κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν και οι ενορχηστρωτές ικανοποιημένοι αναπαύονται, δεν έχει κανείς δικαίωμα την επόμενη ημέρα να αναθεματίζει γιατί καιγόμαστε, πνιγόμαστε, σκοτωνόμαστε στους δρόμους και στα τρένα και έξω από αστυνομικά τμήματα. Ξέρει το ελληνικό ποδόσφαιρο από διαιτητές σας αυτήν που χάρισε το κύπελλο στον Παναθηναϊκό. Δεκαετίες παράγει τέτοιους διαιτητές-καμικάζι το ελληνικό ποδόσφαιρο, ξέρει να ξεχωρίζει, κόβει το μάτι του. Έτσι επέλεξε και την κυρία που αποφάσισε ποιος θα κατακτήσει το κύπελλο.

Πριν τα όργια της Φραπάρ όμως ο Αρης οφείλει να κοιτάξει και τον εαυτό του στον καθρέπτη. Τι έκανε ή τι δεν έκανε καλά, όσον αφορά την δική του αγωνιστική προσέγγιση. Τον δικό του αγωνιστικό στόχο στον τελικό. Το επίπεδο της πνευματικής του ετοιμότητας και συγκέντρωσης. Έχω την εντύπωση ότι απέναντι σε έναν από τους χειρότερους Παναθηναϊκούς που θα μπορούσε να βρει μπροστά του και μάλιστα σε ματς στόχου, στο πρώτο ημίχρονο ήταν κατώτερος των περιστάσεων. Λίγο παραπάνω αγχωμένος. Περισσότερο φοβικός στο να πάρει ρίσκα, βάσει της εικόνας που εξέπεμπε ο αντίπαλος, που αν έχανε… χανόταν. Έχοντας πετύχει τον πρώτο στόχο του, να μπλοκάρει τα ατού του Παναθηναϊκού και να βγάλει εκτός ματς τους Ιωαννίδη, Μπερνάρ και Μαντσίνι, εμφανίστηκε διστακτικός στο να ζητήσει περισσότερα πράγματα στο επιθετικό του τρίτο. Πάντα μιλώντας για το πρώτο ημίχρονο, δεν έβγαλε υψηλές εντάσεις. Δεν έδειξε με σαφήνεια σε αγωνιστικό επίπεδο, ότι ήθελε το τρόπαιο μανιασμένα.

Δυστύχησε να έχει και σε μέτρια μέτρα παίκτες-κλειδιά όπως τον αρχισκόρερ του Μορόν, τον Μάνου Γκαρθία. Ακόμη και υπό αυτές τις συνθήκες όμως, ήλεγχε το παιχνίδι. Δεν κινδύνευε και μετά την αποβολή του Κώτσιρα, έμοιαζε ένα βήμα από το να πετύχει το πρώτο του γκολ σε τελικό μετά το 1970 και στο τέλος να πάρει και το τρόπαιο. Έχασε τις δυο ευκαιρίες με τον Σαμόρα και τη στιγμή που ο Μάντζιος ετοιμαζόταν να ρίξει στο ματς και τον Φετφατζίδη, ανέλαβε δράση η Φραπάρ, επαναφέροντας την αρχική ισορροπία με την άδικη αποβολή του Νταρίντα και την… ανοησία του Ζουλ που της έδωσε το πάτημα να τον αποβάλλει, προκαλώντας πια, μια πολύ δύσκολα διαχειρίσιμη από την ομάδα του, αριθμητική συνθήκη.

Ήταν προφανές, ότι από το σημείο της αποβολής του Ζουλ και έπειτα, ο Αρης απορρυθμίστηκε εντελώς. Αγωνιστικά κόπηκε στη μέση και προσπαθούσε ξεκάθαρα να οδηγήσει το ματς στην παράταση και όσο πιο πέρα μπορούσε, μπας και το κλέψει, δίχως κάποια παρέμβαση που φαινόταν να χρειαζόταν εκείνη τη στιγμή η ομάδα. Και ήταν λίγα δευτερόλεπτα να το πετύχει… πριν έρθει το γκολ του Βαγιαννίδη, υπογράφοντας ένα τόσο γνώριμο για τον Άρη φινάλε.

Η επόμενη μέρα δεν θα είναι εύκολη. Ο μεγάλος στόχος του κυπέλλου στον οποίο όλος ο οργανισμός είχε αφοσιωθεί ψυχή τε και σώματι, χάθηκε. Μια ακόμη γροθιά στο στομάχι του κόσμου που περιμένει καρτερικά τόσα χρόνια για μια χαρά. Ένα τίτλο. Γιατί αυτό είναι που κοστίζει περισσότερο στο club και όχι τόσο η έξοδος στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, τις οποίες ούτως ή άλλως δεν εκμεταλλεύεται.

Το μπαλάκι των αποφάσεων της επόμενης μέρας περνάει πλέον στο γήπεδο του Θόδωρου Καρυπίδη που θα κληθεί να πάρει δύσκολες αλλά αναγκαίες αποφάσεις για το μέλλον του club εν μέσω γενικευμένης αντίδρασης και αρνητικού κλίματος. Λογικό, αφού τα απόνερα ενός χαμένου τελικού αγγίζουν όλους. Στο όλο αυτό κλίμα όμως δεν έχουν θέση η ισοδέπωση, ούτε και η εσωστρέφεια. Γιατί στο φινάλε, ο Άρης πρέπει και θα συνεχίσει να υπάρχει και αύριο…

Για τον Θοδωρή Καρυπίδη όμως τώρα αρχίζουν τα πραγματικά δύσκολα..