Ό,τι πιάνει ο Αλμέιδα γίνεται ποδοσφαιρικό χρυσάφι

Η μεστή εικόνα της ΑΕΚ με την Αντβερπ ήταν η απάντηση στο γιατί ο Αλμέιδα ήθελε πάνω απ' όλα να κρατήσει τον ίδιο κορμό και δεν ήταν έκπληξη. Αντίθετα ήταν έκπληξη ο Ζίνι και οι δυο νέοι Αφρικανοί. Ή μπορεί και όχι. Γράφει ο Κώστας Τσίλης

Δεν ήταν δα και καμία μεγάλη έκπληξη η μεστή αγωνιστική εικόνα που έβγαλε η ΑΕΚ στο φιλικό με την Αντβέρπ. Ξέρουμε όλοι πόσο δουλεμένη είναι αυτή η ομάδα με την μπάλα και χωρίς την μπάλα στα πόδια. Ξέρουμε και πόσο δεμένοι είναι ποδοσφαιρικά, αυτοί οι παίκτες μεταξύ τους. Απλώς η εικόνα της ΑΕΚ σ’ ένα φιλικό όπως το χθεσινό στην Αμβέρσα, είναι η εξήγηση στην πράξη, για τους λόγους που ο Αλμέιδα είχε ιεραρχήσει ευθύς εξ αρχής ως μακράν σημαντικότερο ακόμα και από τις μεταγραφές, το να διατηρηθεί ο περυσινός κορμός.

Σκεφτείτε πως μια ομάδα που δεν είχε ούτε τον Πινέδα, ούτε τον Γκαρσία, ούτε τον Αραούχο, ούτε τον Γκατσίνοβιτς, δηλαδή τέσσερις από τους σημαντικότερους πυλώνες της, όταν βρήκε ρυθμό έκανε επίδειξη ποδοσφαιρικής κυριαρχίας, απέναντι στην νταμπλούχο του Βελγίου. Που και αυτή ήθελε να δείξει πράγματα στο γήπεδο, με δεδομένο πως στις 23 ξεκινούν οι αγωνιστικές της υποχρεώσεις. Αλλά η ΑΕΚ των μόλις 11 ημερών προετοιμασίας, δεν την άφησε. Σκεφτείτε λοιπόν τι μπορεί να κάνει αυτή η ομάδα, με συμπληρωμένες τις μέρες προετοιμασίας της και τον Γκαρσία, τον Πινέδα και τον Γκατσίνοβιτς διαθέσιμους.

Αν πάντως γενικώς η εικόνα της ΑΕΚ απέναντι στην Αντβέρπ δεν ήταν έκπληξη, δεν ισχύει το ίδιο και για την εικόνα των καινούργιων στην ομάδα. Και εννοώ τα δυο παιδιά από την Αφρική, τον Λαμαράνα και τον Ρόκσον, όπως και τον Ζίνι, που καινούργιος δεν είναι, αλλά προετοιμασία ΑΕΚ και Αλμέιδα που όλοι ξέρουμε τι σημαίνει, κάνει πρώτη φορά. Με βάση λοιπόν το πόσο άγουρα ποδοσφαιρικά και άμαθα τακτικά είναι και τα τρία αυτά παιδιά, ήταν πραγματικά μια έκπληξη η εικόνα τους στο φιλικό με την Αντβέρπ. Βεβαίως με βάση όλα αυτά που βλέπουμε και από τους τρεις και ειδικά από τον Ζίνι, σ’ αυτές τις μέρες της δουλειάς εδώ στην Ολλανδία, έκπληξη δεν υπάρχει.

Είναι άλλοι παίκτες... 

Η πραγματικότητα είναι πως και οι τρεις Αφρικανοί, ακόμα και ο Ζίνι που είχε ήδη στα πόδια του προπονήσεις με την πρώτη ομάδα από πέρυσι, είναι εντελώς διαφορετικοί ποδοσφαιριστές, μέσα σε μόλις έντεκα μέρες στο Μπουργκ Χάαμσταντ. Κυρίως διότι αρχίζουν να συγχρονίζουν κάπως τα φυσικά τους προσόντα, με το οργανωμένο ποδόσφαιρο και την τακτική. Κάπως έτσι ο Ζίνι που έχει πολύ γρήγορο ξεπέταγμα βρίσκει τρόπους να κάνει κίνηση για να παίρνει μπάλες στην πλάτη της αντίπαλης άμυνας και να βγαίνει μόνος απέναντι στον τερματοφύλακα. Κάτι που έκανε τρείς φορές με την Άντβερπ για να σκοράρει την μία. Ή κάπως έτσι ο Ανγκολέζος πλέον δεν τρέχει απλά γρήγορα στο γήπεδο, αλλά κάνει γρήγορες κινήσεις ακόμα και αν χρειαστεί να παίξει στα άκρα.

Κάπως έτσι επίσης ο Λαμαράνα που είναι χαφ και σχετικώς το ξέρει το τόπι, έμαθε και τι πρέπει να κάνει με την μπάλα στα πόδια του σ’ ένα τακτικό πλαίσιο. Εξ ου και όσο είχε δυνάμεις ήταν πολύ ουσιαστικός στα χαφ, ειδικά όταν είχε κατοχή. Και κάπως έτσι και ένα παιδί όπως είναι ο Ρόκσον που έχει τρομερά σωματικά προσόντα, αλλά δεν είχε δει ποτέ στην ζωή του διάδρομο μετρήσεων και δεν ήξερε πως να ανέβει, αρχίζει να μπαίνει στην λογική του παιχνιδιού του στόπερ.

Σ’ όλα αυτά τους βοήθησαν πολύ οι συμπαίκτες τους. Ο Άμραμπατ και ο Σιντιμπέ τους μιλάνε συνεχώς. Ο Μουκουντί τους έχει πάντα μαζί του στις ασκήσεις που απαιτούν ζευγάρια. Πότε ο Μάνταλος και πότε ο Τσούμπερ θα τους δώσουν μια οδηγία. Πολύτιμο όλο αυτό και είναι πολύ τυχερά αυτά τα τρία παιδιά που έπεσαν σε μια ομάδα με τέτοια τυπάκια και κυρίως μ’ ένα κλίμα του όλοι βοηθάμε όλους για το καλό της ομάδας. Αλλά πιο πολύ είναι τυχεροί διότι ο δρόμος τους έβγαλε σ’ έναν προπονητή όπως είναι ο Αλμέιδα. Που ό,τι πιάνει, μπορεί να το κάνει ποδοσφαιρικό χρυσάφι.

Τι έκαναν και που θα φτάσουν

Πριν ο Αργεντινός τον ανεβάσει στην πρώτη ομάδα και πριν τον πάρει στην προετοιμασία μαζί του στην Ολλανδία, ο Ζίνι ήταν απλώς ένα παιδί από την Ανγκόλα με ταχυδύναμη και πλούσια σωματικά προσόντα. Με την δουλειά που έχει κάνει με τον Αλμέιδα, ο Ζίνι αρχίζει να αποκτά δυο σημαντικά πράγματα, πέρα από την δεδομένη τεχνική του βελτίωση. Τακτική ενσωμάτωση και αυτοπεποίθηση. Ο νεαρός Ανγκολέζος το εισπράττει πως καθημερινά βελτιώνεται όλο και περισσότερο και κερδίζει όλο και περισσότερο τον προπονητή του. Και αυτό τον κάνει να πιστεύει όλο και πιο πολύ στα προσόντα του. Μάλιστα ο τρόπος που κοντρολάρισε αλλά κυρίως «κρέμασε» τον τερματοφύλακα της Αντβέρπ στο φιλικό, πρωτίστως αυτοπεποίθηση φανερώνει.

Ακόμα όμως και τα άλλα δυο παιδιά, που επί της ουσίας έχουν μόλις 11 μέρες δουλειάς με την ΑΕΚ και με τον Αλμέιδα, έχουν αρχίσει ήδη να βγάζουν πραγματάκια μέσα στο γήπεδο. Ειδικά ο Λαμαράνα, με την βοήθεια του Γαλανόπουλου που έκανε όλη την δουλειά για να γίνει η ζωή του Αφρικανού πιο εύκολη στα χαφ, έβγαλε ορισμένες εξαιρετικά ενδιαφέρουσες κινήσεις με την μπάλα στα πόδια του. Δείγμα πως έχει περιθώρια για εξέλιξη.

Το που θα φτάσουν και ο Ζίνι και τα άλλα δυο παιδιά, κανείς δεν μπορεί να το προβλέψει. Ούτε καν, αν θα καταφέρουν στο τέλος της φετινής καλοκαιρινής προετοιμασίας της ΑΕΚ, να κερδίσουν μια θέση στο ρόστερ. Πιθανότατα ο Λαμαράνα και ο Ρόκσον θα έχουν προοδεύσει αρκετά, αλλά δεν θα είναι ακόμα έτοιμοι ακόμα για μονιμοποίηση στην πρώτη ομάδα. Άλλωστε έτσι κι αλλιώς αποκτήθηκαν για να ξεκινούν από την ΑΕΚ Β. Χωρίς να αποκλείεται ο Λαμαράνα να γίνει ο αντί – Φράνσον.

Από την άλλη μεριά για τον Ζίνι, πραγματικά δεν μπορεί να γίνει καμία πρόβλεψη. Και δεν μπορεί να γίνει, διότι παρόλα αυτά που βλέπουμε και εμείς απ’ έξω και κυρίως ο Αλμέιδα από μέσα, είναι πολύ νωρίς για να υπάρχουν βεβαιότητες για την εξέλιξη του. Ένα μόνο είναι βέβαιο. Πως αν ο Ζίνι ή ο Λαμαράνα είχαν «χ» πιθανότητες να εξελιχθούν σε εξαιρετικές περιπτώσεις, στην δούλεψη του Αλμέιδα αυτές τις πιθανότητες τις έχουν πολλαπλασιάσει. Και θαρρώ πως πρώτα οι ίδιοι το καταλαβαίνουν και αυτό τους βοηθά πολύ στην δουλειά τους.