Παγκόσμιο Κύπελλο: «Ιστορίες που αξίζει να ειπωθούν»... Μέρος 1 (vids, pics)

Η Χριστίνα Βραχάλη γράφει για τις αναμνήσεις και τις εικόνες που γεννάει το Μουντιάλ 2022.

Φτάσαμε αισίως στη φάση των οκτώ του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Έχουμε μπει ήδη στην τελική ευθεία. Μέχρι στιγμής η γεύση σε ότι αφορά στο ποδοσφαιρικό κομμάτι είναι γλυκιά. Και αυτό γιατί η «έκπληξη» αποτελεί πάντα γλυκό συστατικό, για εμάς τους θεατές. Ή και όχι.

Αν και το απρόσμενο, δεν είναι στη φύση αυτή της διοργάνωσης. Το Μουντιάλ ήταν ανέκαθεν ένα τουρνουά, το πιο σπουδαίο στον πλανήτη, που εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, επικρατούσαν τα φαβορί.

Δεν θα μείνω, λοιπόν, στο αγωνιστικό, λίγο πολύ το είδαμε όλοι. Η Γερμανία έμεινε εκτός, το Βέλγιο χαιρέτισε νωρίς, όπως και η Ουρουγουάη. Απρόσμενες ήττες, όπως της Αργεντινής από τη Σαουδική Αραβία. Απρόσμενες, όχι και τόσο, όπως αποδείχτηκε, νίκες όπως αυτές της Ιαπωνίας κόντρα σε Ισπανία και Γερμανία, και παραλίγο και πρόκριση απέναντι στην Κροατία.

Θα μείνω λοιπόν στις εικόνες εκτός των γραμμών. Και στα  συναισθήματα που μου προκάλεσε η μέχρι τώρα διαδικασία. Και θα σταθώ στη γλυκιά πλευρά. Την πικρή θα σας τη γράψω όταν ολοκληρωθεί η ποδοσφαιρική «γιορτή».

Ο αθλητισμός είναι συναίσθημα. Γιατί πραγματεύεται το πιο σπουδαίο. ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ. Και αυτή η «ασπρόμαυρη θεά» το επιβεβαιώνει συνεχώς. Ένα γκελ κι η μπάλα στα δίχτυα. Ένα γκελ κι η μπάλα έξω. Τη στιγμή που βλέπεις την «άσπρη» της πλευρά, την αμέσως επόμενη μπορεί να δεις και τη «μαύρη». Ακριβώς όπως η ζωή. Δυστυχώς, στην εποχή που ζούμε απομακρυνόμαστε όλο και περισσότερο από το συναίσθημά μας, και ο αθλητισμός - στην προκειμένη το ποδόσφαιρο, είναι εκεί να μας υπενθυμίσει αυτό που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο.

Ο Σεμπαστιάν Φιλοράμο, είναι 12 χρονών και κατάγεται από τη Βενεζουέλα. Είναι φίλαθλος της εθνικής Αργεντινής, κυρίως λόγω της παρουσίας του Λιονέλ Μέσι. Ο μικρούλης, λόγω μιας ασθένειας έχασε την όρασή του όταν ήταν μωρό. Και γιατί σας το αναφέρω; Γιατί με τη βοήθεια του πατέρα του, και του συστήματος Μπράιγ αντιλήφθηκε το γκολ που σημείωσε ο Μέσι κόντρα στο Μεξικό και το πανηγύρισε με την ψυχή του. Αν δεν έχετε παρακολουθήσει το βίντεο, κάντε το αμέσως. Γιατί εκεί αντιλαμβάνεσαι ξεκάθαρα, αυτό που γράφει και ο ίδιος ο Σεμπάστιαν στην ανάρτησή του: «Δεν χρειάζεται να βλέπεις για να ζήσεις το πάθος του ποδοσφαίρου»!

Δε χρειάζεται να είσαι παιδί για να χαρείς με το ποδόσφαιρο. Αρκεί το παιδί να το κουβαλάς πάντα μέσα σου. Όπως ο Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι. Τι κι αν έχει πετύχει εκατοντάδες γκολ στην καριέρα του, τι κι αν έχει χριστεί πολλάκις πρώτος σκόρερ στην Μουντεσλίγκα. Τι κι αν έχει τιμήσει στο έπακρο την εθνική Πολωνίας, η μπάλα μέχρι σήμερα δεν του είχε κάνει το χατίρι σε Παγκόσμιο Κύπελλο.  Και το παιδί μέσα του είχε ακόμα ένα ανεκπλήρωτο όνειρο. Είχε. Μέχρι την ώρα που βρήκε δίχτυα κόντρα στη Σαουδική Αραβία. Και έβαλε τα κλάματα από την συγκίνηση. Γιατί για εκείνον αυτό το γκολ ήταν διαφορετικό σε σχέση με όλα τα υπόλοιπα. Γιατί ήταν το πρώτο του γκολ σε Μουντιάλ. Και γιατί με την επίτευξη αυτού, τα παιδικά του όνειρα απέκτησαν σάρκα και οστά.

«Νομίζω ότι όσο πιο μεγάλος γίνομαι, συγκινούμαι και ευκολότερα και γνωρίζω πως ίσως αυτό να είναι το τελευταίο Μουντιάλ στο οποίο παίρνω μέρος. Αφού σκόραρα, ό,τι είχα μέσα μου -τα όνειρα, η σημασία του γκολ και ο τρόπος που σκόραρα-, όλα εκείνα τα όνειρα από την παιδική μου ηλικία εκπληρώθηκαν και βγήκαν αληθινά», ανέφερε ο αρχηγός της Πολωνίας.

Τα παιδιά πάντα έχουν ανάγκη από τον «δάσκαλο» τους. Να τους καθοδηγεί. Να τους δίνει κίνητρο να ονειρεύονται. Να τους σέβεται. Να τους αναγνωρίζει τα καλά και να τους στηρίζει στα στραβοπατήματα. Να σέβεται την προσπάθειά τους. Να διατηρεί την υπερηφάνεια τους όταν εκείνη κινδυνεύει να θαφτεί, και να τους επευφημεί στα καλά. Αυτός ήταν ο Μοριγιάσου.

Ο προπονητής της Ιαπωνίας. Που ήταν εκεί για να παρηγορήσει τα «παιδιά» του, τη στιγμή που η απογοήτευση ήταν μεγάλη. Ο πόνος τους αβάσταχτος. Και η πίκρα, η μόνη γεύση στα χείλη τους. Ήταν εκεί και  άνοιξε την αγκαλιά του, τη γέμισε με τα δάκρυά τους, και τα γύρισε πίσω μετατρέποντάς τα σε υπερηφάνεια. Ξέρεις, είναι πολύ δύσκολο να έχεις φτάσει μια ανάσα από το στόχο σου και τελικά να ξαναγυρίζεις στην αφετηρία. Ξεχνάς και τις νίκες κόντρα στα φαβορί, και τις καλές εμφανίσεις, και το χειροκρότημα ηχεί αδύναμο στα αυτιά σου. Εκείνη τη στιγμή η μπάλα είναι στη μαύρη της πλευρά. To μόνο που ίσως, κάπως, μπορεί να σε παρηγορήσει είναι το να ξέρεις πως έκανες ό,τι καλύτερο μπορούσες εκεί μέσα. Πως άφησες την ψυχή σου, ρε αδερφέ. Αλλά δε βγήκε… Η ευχή της Ιαπωνίας όταν ξεκίνησε το Μουντιάλ ήταν το «ganbatte», που σημαίνει, κάνε ό,τι καλύτερο μπορείς. Και το έκανε. Κέρδισε αναμφίβολα τον ποδοσφαιρικό σεβασμό.

«Κάθε μέρα έχει μια ιστορία που αξίζει να ειπωθεί, επειδή είμαστε φτιαγμένοι από ιστορίες» έλεγε ο Eduardo Galeano.

Και αυτό το ταξίδι του Παγκοσμίου Κυπέλλου έχει πολλές. Όχι μόνο γλυκές…

Η – πικρή – συνέχεια στο επόμενο blog.