Παγκόσμιο Κύπελλο: «Ιστορίες που αξίζει να ειπωθούν»... Μέρος 2 (vids, pics)

Η Χριστίνα Βραχάλη επανέρχεται με εικόνες και αναμνήσεις από το Μουντιάλ του Κατάρ.

Δεν κρατιέμαι. Λίγο πριν το finish…

Μιας διοργάνωσης που από την αρχή δίχασε, για πολλούς και σωστούς λόγους, κατά τη γνώμη μου......

....θανάτους χιλιάδων ανθρώπων στο Κατάρ, λόγω των άθλιων συνθηκών εργασίας, έως την κατάφωρη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η οποία μάλιστα «φορά» νόμιμο μανδύα αφού είναι θεσμοθετημένη στη χώρα.

Κλείνεις τα μάτια λοιπόν μπροστά σε 6.500 νεκρούς εργάτες; Τόσοι είναι σύμφωνα με ρεπορτάζ του Guardian οι άνθρωποι που έχασαν τη ζωή τους στα έργα που ξεκίνησαν το 2010. Οι πιο πολλοί από αυτούς ήταν μετανάστες από την Ινδία, το Νεπάλ, το Μπαγκλαντές, το Πακιστάν και τη Σρι Λάνκα. Άνθρωποι ενός κατώτερου Θεού όπως φαίνεται....ή πολύ πιο κυνικά “show me the money”.........

Κλείνεις τα μάτια στην καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που μάλιστα είναι θεσμοθετημένο καθεστώς, αφού βάσει του Ποινικού Κώδικα του 2004, ο οποίος ποινικοποιεί την ομόφυλη δραστηριότητα, άνδρες και γυναίκες, μπορούν να τιμωρηθούν έως και επτά ετών φυλάκισης. Ορίστε; Πως είπατε; Α, έχει και συνέχεια; Μάλιστα. Η συντηρητική μουσουλμανική χώρα υιοθετεί μια ερμηνεία του νόμου της Σαρία, η οποία για άτομα του ίδιου φύλου που διατηρούν σχέσεις μεταξύ τους ορίζει ως τιμωρία ακόμα και τη θανατική ποινή.....

Οι αρχηγοί της εθνικής Γερμανίας ήθελαν να φορέσουν το περιβραχιόνιο κατά των διακρίσεων στο Κατάρ. Πολλοί θεώρησαν υποκριτική τη στάση τους, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Η FIFA τους το απαγόρευσε και τους απείλησε με τιμωρία. Η φωτογραφία πριν από την αναμέτρηση με την Ιαπωνία, όπου οι παίκτες της αποφάσισαν να κλείσουν το στόμα με τα χέρια τους, ως ένδειξη φίμωσής τους, έκανε το γύρο του κόσμου. «Τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν είναι διαπραγματεύσιμα», τονίζει η εθνική ομάδα της Γερμανίας. «Αυτό θα έπρεπε να είναι αυτονόητο, αλλά δυστυχώς δεν είναι”.

Αλλά δεν χρειάζεται να πάμε μακριά. Το μουντιάλ του Κατάρ επέλεξε η ομάδα του Ιράν για να προβεί σε μια κορυφαία πολιτική δήλωση, μέσω μιας ασυνήθιστης πράξης: την σιωπή στην ανάκρουση του εθνικού τους ύμνου, στο παιχνίδι με την Αγγλία. Όπως είναι γνωστό πριν από μερικούς μήνες στο Ιράν, δολοφονήθηκε η 22χρονη Μάχσα Αμινί, σε αστυνομικό τμήμα μετά τη σύλληψή της, επειδή δεν φορούσε με τον «σωστό» τρόπο το χιτζάμπ. Οι ποδοσφαιριστές της εθνικής ομάδας της χώρας, αποφάσισαν στον αγώνα της πρεμιέρας κόντρα στην Αγγλία να μην τραγουδήσουν τον εθνικό ύμνο. Ως ένδειξη στήριξης για τα όσα συμβαίνουν «σπίτι» τους, δείχνοντας παράλληλα αλληλεγγύη στους διαδηλωτές που δίνουν την ίδια στιγμή το δικό τους αγώνα εκεί. «Οι συνθήκες στη χώρα μας δεν είναι σωστές και ο λαός μας δεν είναι ευτυχισμένος», δήλωσε ο Εχσάν Χατζισαφί, στους δημοσιογράφους, "οι οικογένειες των θυμάτων πρέπει να γνωρίζουν ότι είμαστε μαζί τους, τους υποστηρίζουμε και τους συμπονούμε». 

Στις εξέδρες ορισμένοι φίλαθλοι του Ιράν κρατούσαν πλακάτ με το σύνθημα των διαδηλώσεων «Γυναίκες, Ζωή, Ελευθερία», ενώ στο 22ο λεπτό του αγώνα φώναξαν από τις κερκίδες το όνομα της νεαρής Μάχσα. Ιρανικά δημοσιεύματα έκαναν λόγο για απειλές που δέχτηκε η αποστολή της ομάδας από τα μέλη της Επαναστατικής Φρουράς του Ιράν, πως αν δεν τραγουδήσουν τον Εθνικό Ύμνο της χώρας στον αγώνα με τις ΗΠΑ τότε οι οικογένειές θα βασανιστούν και θα φυλακιστούν. Γιατί; Γιατί οι αθλητές αποφάσισαν να στηρίξουν τις γυναίκες. Τα δικαιώματα των συνανθρώπων τους, δηλαδή. Αυτόν τον τρόπο είχαν. Τους δόθηκε βήμα. Το εκμεταλλεύτηκαν. Ή τουλάχιστον προσπάθησαν.

Και θέτω το αθώο ερώτημα, «γιατί δίνεις την κορυφαία ποδοσφαιρική διοργάνωση στον πλανήτη σε μια χώρα που επικρατεί αυταρχικό καθεστώς, με σκοτεινές συνθήκες διαβίωσης»; Γιατί πολύ απλά έτσι της προσφέρεις το άλλοθι της κανονικότητας και «ξεπλένεις» με την υπογραφή σου, αυτή του δυτικού πολιτισμού, σκοτεινά καθεστώτα και ανελεύθερες κοινωνίες. Παράλληλα ανοίγεις το «παράθυρο» για περαιτέρω διεκδικήσεις, παγκόσμιου βεληνεκούς. Αφού διοργάνωσαν μια τόσο απαιτητική διοργάνωση γιατί όχι και τους .... Ολυμπιακούς Αγώνες; Ήδη η χώρα θέτει υποψηφιότητα για τους Ολυμπιακούς του 2036. Εξάλλου χρυσό έχει άφθονο, τώρα, όσο για τα ολυμπιακά ιδεώδη εντάξει μη τα θέλουμε και όλα δικά μας!

Προσπαθώ πάντα από οτιδήποτε αρνητικό, να βρω κάτι θετικό. Ίσως έπεσε μια αχτίδα φωτός στο Κατάρ. Και με αυτόν τον τρόπο, «αναγκαστήκαμε» να στρέψουμε τα βλέμματα εκεί. Ξέρεις, πολλές φορές ζούμε στη δική μας πραγματικότητα. Και σωστά, κάνουμε. Το λάθος όμως είναι να πιστεύουμε πως αυτή είναι και η μοναδική. Όχι, κύριοι, ας μην εθελοτυφλούμε.

Αν με ρωτάς λοιπόν, τι μου έμεινε μέχρι στιγμής από αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο, εκτός από τα «ομορφάκια» που έγραψα στο προηγούμενο blog, είναι οι ...αντιδράσεις. Οι αντιδράσεις απέναντι στο άδικο. Που ποικίλουν.

Αντιδράσεις, αθλητών, ομάδων, χωρών, οπαδών. ΑΝΘΡΩΠΩΝ που νοιάζονται για τον ΑΝΘΡΩΠΟ.

Από τα παραπάνω (και από πολλά που έχουν συμβεί στο παρελθόν), καταλαβαίνουμε, πως το ποδόσφαιρο δεν είναι απλώς ένα παιχνίδι. Δεν είναι απλώς ένας τρόπος εκτόνωσης. Ή μόνο η ανάγκη έκφρασης των συναισθημάτων. Είναι το πιο λαοφιλές άθλημα στον κόσμο. Είναι ένα τεράστιο εμπορικό προϊόν. Και κατά συνέπεια, έχει πολιτικές και κοινωνικές προεκτάσεις. Οι άνθρωποι που έχουν τη δυνατότητα να το υπηρετούν, έχουν και την ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ να μιλούν και να φωνάζουν για τα αυτονόητα. Όχι μόνο για τα γκολ. Αλλά για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Για την ισότητα. Για την ειρήνη. Να βάζουν τάκλιν στην αδικία. Και να δείχνουν κόκκινη κάρτα στην ανελευθερία, όταν τα φώτα ολόκληρου του πλανήτη είναι στραμμένα πάνω τους. Είναι ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ τους.

«Έχοντας δοκιμάσει αμέτρητες εμπειρίες, μπορώ να πω με σιγουριά ότι όσα ξέρω σχετικά με την ανθρώπινη ηθική το οφείλω στο ποδόσφαιρο», είχε πει ο βραβευμένος με Νόμπελ Λογοτεχνίας, Αλμπέρ Καμύ,ο οποίος εξυψώνει το ποδόσφαιρο σε μάθημα ζωής.

Θα έπρεπε να είναι…