Παναθηναϊκός: Η μεγάλη εικόνα και ο οπλαρχηγός Μπέικον

Ο Παναθηναϊκός και το κληρονομικό του χάρισμα του επιτρέπουν να αναγνωρίζει τι μπορεί να κάνει και πώς θα το καταφέρει, στη Euroleague, αλλά και στο πρωτάθλημα. Γράφει ο Γιώργος Γαβριλάκης.

Στο μπάσκετ, στα σπορ γενικότερα, πολλώ μάλλον στη ζωη (...ωχ αμαν!) υπάρχει ένα συστατικό, μια συμπεριφορά για την ακρίβεια, που μπορεί και να σε ωφελήσει δομικά στο κρίσιμο ζήτημα της εξαγωγής συμπερασμάτων: Θα πρέπει να δέχεσαι το καλύτερο και το χειρότερο νέο με παρόμοιο τρόπο. Τη γέννηση και τον θάνατο σαν ένα.

Κοινώς δεν χρειάζονται υπέρμετροι ενθουσιασμοί μετά από νίκες, ούτε μεγάλες απογοητεύσεις έπειτα από ήττες. Χρειάζεται ψυχραιμία, σκέψη και ένα βήμα πίσω ώστε να φανερωθεί η μεγάλη εικόνα. 

Η αλήθεια είναι ότι ο Παναθηναϊκός κρατάει αυτή την ισορροπία. Και στις διαδοχικές του ήττες από την 2η μέχρι και την 5η αγωνιστική και μετά την τριαντάρα από τη Φενέρμπαχτσε στην Κωνσταντινούπολη και μετά τις τέσσερις σερί νίκες με Βίρτους, Βιλερμπάν, Ζαλγκίρις και Μιλάνο από τις 22 του Νοέμβρη μέχρι της 8 Δεκεμβρίου.

Φαινόμενα τύπου "μπράβο λεβέντη μου, μπράβο ήρωά μου" και αμέσως μετά "ου να μου χαθείς κρέας" δεν υπήρξαν. Ούτε μετά την ήττα στο ΣΕΦ για το πρωτάθλημα δεν εμφανίστηκαν τέτοιες (έστω υποσυνείδητες) σκέψεις, ούτε εκφράστηκαν ανάλογες συμπεριφορές. Διατηρήθηκε η ψυχραιμία και η οπτική της μεγάλης εικόνας. Και το σημαντικότερο στοιχείο του φετινού Παναθηναΐκου είναι το γεγονός ότι ο κόουτς Ντέγιαν Ράντονιτς, οι παίκτες του, η διοίκηση, ακόμα και ο κόσμος έχουν (όλοι τους) αντιληφθεί το τι ακριβώς συμβαίνει. 

Η ομάδα στη μεγάλων απαιτήσεων και υψηλών αγωνιστικών προδιαγραφών Euroleague ανήκει στο club της οκτάδας. Αυτός είναι ο στόχος και οι πράσινοι βρίσκονται μία νίκη μακριά. Παρά τις δύο ήττες της... διαβολικής εβδομάδας που μόλις ολοκληρώθηκε αγωνιστικά και ημερολογιακά ολοκληρώνεται την Κυριακή το βράδυ. Ή το Σάββατο αν είστε από εκείνους που υπολογίζουν την Κυριακή ως την πρώτη μέρα της εβδομάδας. 

Ταυτόχρονα όλοι έχουν αντιληφθεί πως ο Ντουέιν Μπέικον δεν είναι ο... Κολοκοτρώνης, για να νικήσει μόνος του. Είναι ένας χαρισματικός παίκτης, που κάνει τη διαφορά ακόμα και τις μέρες που ξεκινάει με 0/6 σουτ, όπως στη Βαλένθια ή με 2/14 για να ολοκληρώσει με 5/19, όπως στη Βαρκελώνη. Κόντρα στην Μπαρτσελώνα είχε 0/7 τρίποντα, ενώ το ξεκίνημα ήταν καταστροφικό και σε ομαδικό επίπεδο (28-12, πρώτη περίοδος με 8/10 τρίποντα των Καταλανών). 

Ακόμα κι έτσι ο Αμερικανός ένιωθε και ήταν έτοιμος να δώσει μία μεγάλη νίκη (μακριά από το ΟΑΚΑ). 

Δίπλα του φέτος βρίσκονται τρεις συμπατριώτες του (Ντέρικ Ουίλιαμς, Νέιτ Ουόλτερς και Πάρις Λι) που συμπληρώνουν όλα τα υλικά που χρειάζεται ο ίδιος ο Μπέικον για να λειτουργήσει σε υψηλούς ρυθμούς και να γίνει παραγωγικός.

Αν αναλογιστεί κανείς τις ποιότητες και τις μορφές του ρόστερ, αποδεσμεύοντας τις αγωνιστικές εικόνες που έχουμε από τη σεζόν που τρέχει, θα μπορούσε να εντοπίσει αρκετές ομοιότητες και χαρακτηριστικά με το υλικό της Μονακό, για παράδειγμα. Ο Ράντονιτς όμως εκπροσωπεί διαφορετικού ρυθμού παιχνίδι και διαφορετικής φιλοσοφίας από αυτό του Σάσα Ομπράντοβιτς (μιας και συγκρίναμε τον Παναθηναϊκό με τη Μονακό), ο οποίος καθοδηγεί ένα σύνολο που δεν πρωταγωνιστεί απλώς, αλλά συγκατοικεί με τη Φενέρ και την Μπάρτσα στην κορυφή.

Καλά κάνει ο Μαυροβούνιος, αλλά για να του βγει το σχέδιο, πρέπει να δώσει κι άλλο χώρο στον Ματέους Πονίτκα, ο οποίος (νομίζω) πως αρχίζει να... πιέζει με την αγωνιστική του παρουσία προς αυτή την κατεύθυνση, να γυρίσεις δυνατός ο Μάριους Γκριγκόνις και να πάρει έναν ψηλό ακόμα. Τώρα αν αυτός είναι (όπως φήμες τον ενέπλεξαν) ο Κώστας Αντετοκούνμπο καλώς. Αν όχι τότε... κάποιος. Με δύο σέντερ δεν βγαίνει, χρειάζεται ένας ακόμα.

Παρεμπιπτόντως, ο Κώστας έμεινε ελεύθερος από τους Σικάγο Μπουλς. Η ομάδα αποφάσισε να δώσει αλλού (Κάρλικ Τζόουνς) το two way contract και στα 25 του ο πρωταθλητής με τους Λέικερς το 2020 φαίνεται πως θα επιλέξει πάλι την Ευρώπη και σίγουρα ομάδα στο επίπεδο της Euroleague. Όπως είχε κάνει πέρσι με τη Βιλερμπάν. Η Μακάμπι που θέλει επειγόντως σέντερ, ειδικά μετά τον τραυματισμό του Πόιθρες, τον έχει ανάγκη. Η Φενέρ του Ιτούδη επίσης. Το ίδιο όμως και ο Παναθηναϊκός.