Άλλη μία Κυριακή στην πίεση για τον Παναθηναϊκό

Ο Λάμπρος Γκαραγκάνης γράφει για τη σημασία του αγώνα με τον Παναιτωλικό στο Αγρίνιο, το σερί νικών που απαιτείται για την ηρεμία του ποδοσφαιρικού τμήματος και τη μεταγραφολογία παικτών (και όχι «παραγόντων») που άρχισε, σχετικά, νωρίς ενόψει Ιανουαρίου για τον Παναθηναϊκό.

Αν υπάρχει μία μεγάλη διαφορά ανάμεσα στον Ρουί Βιτόρια με τον προκάτοχό του Ντιέγκο Αλόνσο είναι η αντίληψη της κατάστασης, αυτή τη στιγμή που μιλάμε, στον Παναθηναϊκό. Ο Ουρουγουανός άργησε να μπει στο κλίμα και όταν άρχισε να αντιλαμβάνεται την πίεση ήταν πολύ αργά. Τα αποτελέσματα και η αγωνιστική εικόνα της ομάδας δεν του επέτρεψαν να μακροημερεύσει. Λύγισε από την πίεση, έφυγε και λυτρώθηκε...

Το ίδιο σκεπτικό, εκτός ρεαλισμού και πραγματικότητας στον Παναθηναϊκό, φάνηκαν να έχουν τα πρώτα λόγια του Ρουί Βιτόρια. Στην παρουσίασή του, μετά τον Βόλο, πριν και μετά την Τζουργκάρντεν, μέχρι που ήρθε το πρώτο εντός έδρας ματς με τη Λαμία. Εκεί διαπίστωσε την άσχημη εικόνα ενός άδειου, για τα δεδομένα του Παναθηναϊκού, γηπέδου. Όπου επικρατούσαν αρνητικά αισθήματα δυσαρέσκειας. Όπου μπήκε το γκολ και οι μισοί πανηγύριζαν με τον Μπακασέτα, ενώ οι υπόλοιποι έβριζαν τη διοίκηση.

Ένα απόσπασμα των δηλώσεων του Ρουί Βιτόρια, μετά τη νίκη επί των Φθιωτών, είναι και το πιο ελπιδοφόρο μήνημα ενόψει της συνέχειας: «Πρέπει να δημιουργήσουμε αυτοματισμούς, ώστε οι παίκτες να νιώθουν πιο άνετα για να παίρνουν σωστές αποφάσεις. Να μπορέσουμε να ηρεμήσουμε λίγο το μυαλό των ποδοσφαιριστών. Κανείς επαγγελματίας δεν μπορεί να αποδώσει στο μέγιστο αν υπάρχει μεγάλη ένταση, φόβος αποτυχίας και λάθους. Πρέπει να περιβάλουμε με εμπιστοσύνη τους παίκτες, για να νιώσουν άνετα».

Μόνο με νίκες θα εξασφαλιστεί η ηρεμία

Η ανάγνωση της βαθμολογικής κατάστασης έχει δύο όψεις. Ο Παναθηναϊκός, ακόμα και στην αγωνιστική μετριότητα και αναποτελεσματικότητα που τον χαρακτηρίζει, βρίσκεται σε απόσταση βολής από την κορυφή. Μέσα στο παιχνίδι του τίτλου. Υπάρχει το Ολυμπιακός – ΑΕΚ την Κυριακή, βαθμολογικό ντέρμπι που δίνει ακόμα μεγαλύτερη σημασία στην έξοδό του στο Αγρίνιο.

Αν πάρει το «διπλό», θα μπορέσει για μία ακόμα αγωνιστική να βγει ωφελημένος. Και να μην ευχαριστεί μόνο τις συγκυρίες, που βρίσκεται στο κόλπο, ενώ έχει ξοδέψει δεκατέσσερις βαθμούς στο Πρωτάθλημα. Αλλά να... χτυπάει το κεφάλι του στον τοίχο, που θα ήταν πρώτος με διαφορά αν εκμεταλλευόταν τα αντίστοιχα προβλήματα των αντιπάλων του. Ο ΟΦΗ είναι η ομάδα στην υψηλότερη θέση της βαθμολογίας (8ος πριν τη σέντρα της 12ης αγωνιστικής), που ο Παναθηναϊκός έχει νικήσει φέτος στο Πρωτάθλημα. Με κανέναν άλλο δεν τα έχει καταφέρει από τη θέση αυτή και πιο ψηλά.

Χρειάζεται, λοιπόν, το «τρίποντο» με τον Παναιτωλικό (6ος, στο -1 από το Τριφύλλι) για βαθμολογικό όφελος, βελτίωση ψυχολογίας, αλλά και για να δηλώσει ότι αυτός επικράτησε της ομάδας που κέρδισε 2-1 τον Άρη και 1-0 την ΑΕΚ στο Αγρίνιο, έχοντας πάρει 0-0 από τον Ολυμπιακό στο Φάληρο. Αυτή η αλληλουχία αναφοράς αποτελεσμάτων αφορά ορισμένες ευαίσθητες ψυχούλες που έχουν έτοιμο το απόφθεγμα «κάναμε ντέρμπι τα παιχνίδια με τον Παναιτωλικό».

Κάθε παιχνίδι είναι σημαντικό. Κάθε στροφή πριν την επίτευξη του στόχου. Κάθε αντίπαλος, ακόμα και αν δεν είναι μεγάλο όνομα. Πρώτον, ο φετινός Παναιτωλικός παίζει ισορροπημένο και ποιοικό ποδόσφαιρο. Δεύτερον, από τους διεκδικητές του τίτλου έχει κόψει, μέχρι στιγμής, οκτώ βαθμούς αθροιστικά. Επομένως, ο Παναθηναϊκός επιβάλλεται να τον αντιμετωπίσει με σεβασμό και επίγνωση τού τι μπορεί να πάθει αν δεν προσέξει.

Ανοχύρωτος, αλλά καθαρός...

Η καλή ψυχολογία, που λείπει. Η πίεση από τον Τύπο και τον κόσμο, που υφίσταται. Το έλλειμμα καλής ροής αποτελεσμάτων, που επικρατεί έως τώρα. Έχουν δημιουργήσει μία κατάστασης πίεσης, την οποία περιέγραψε με επιεικείς αλλά κατανοητούς τόνους ο Ρουί Βιτόρια. Η ομάδα έχει τον κόσμο που την ακολουθεί στο ΟΑΚΑ, στην ελληνική επαρχία, στο εξωτερικό. Έχει τους φιλάθλους, που περιμένουν τη σπίθα να αναθαρρήσουν. Stop.

Ακόμα και ενδοπαναθηναϊκά, το τμήμα βάλλεται. Για όλα τα θέματα. Αγωνιστικά, για το παρόν και το μέλλον του. Και κυρίως για το πρόσφατο παρελθόν του, επί ημερών Γιάννη Αλαφούζου. Αποδεκτά όλα. Έχουν γίνει τεράστια λάθη, που ουδείς μπορεί να ξεχάσει. Υπάρχουν δύο δρόμοι εδώ, υποκειμενικά μιλώντας. Ο ένας είναι η άνευ όρων παράδοση στο παρελθόν και η εξάντληση του τμήματος σε όλα τα επίπεδα. Με κριτική, γκρίνια, κράξιμο...

Ο άλλος έχει να κάνει με το βλέμμα στην πρόοδο, έστω και αν οι συνθήκες δεν κρίνονται ιδανικές. Μην γελιόμαστε, καμία ενότητα δεν υφίσταται. Εδώ υπάρχει διαχωρισμός τμημάτων στον σύλλογο, τι ψάχνουμε να βρούμε; Τούτα δημιουργούν μία κατάσταση μοναξιάς, μία εσωστρέφεια, μία απογοήτευση ότι δεν θα αλλάξει κάτι. Είναι και το έλλειμμα στρατηγικών αποφάσεων, που παρατηρείται, ορισμένες φορές με κύριο άξονα τη διοίκηση. Για παράδειγμα, η αλλαγή προπονητών τον τελευταίο χρόνο. Βοήθησε; Όχι.

Η ορθή αντιμετώπιση των πραγμάτων, ωστόσο, δεν πρέπει να παραμερίσει το εξής. Πράγματι, η μεταγραφολογία άρχισε νωρίς στο Τριφύλλι. Από τον Νοέμβριο, με αφορμές αν θα έρθει μόνο φορ τον Ιανουάριο, αν ενδιαφέρει ο Πάλμα, αν θα καλυφθεί ο νέος τραυματισμός του Μάγκνουσον με στόπερ και άλλα, πεζά, ποδοσφαιρικά.

Όχι με... μεταγραφολογία για το αν ο «χ» ή «ψ» σκιώδης παράγοντας θα δουλέψει για τους Πράσινους, των οποίων την πόρτα χτύπησε. Ή αν θα προσφέρει τις υπηρεσίες και τις παροχές του σε αντίπαλο ή πως θα καλυφθεί το κενό στην ομάδα που άφησε ή τον άφησε. Πρόκειται για μία καθαρή στάση της διοίκησης του Παναθηναϊκού, η οποία πρέπει και επιβάλλεται να εκτιμηθεί. Έστω και αν σημαίνει πως φάσεις – ας ασχοληθούμε μόνο με τα φετινά – σαν του Άνταμ με τον Αστέρα και τη «μανσέτα» του Ρέτσου κόντρα στον Ολυμπιακό, θα συνεχίσουν να τον πληγώνουν και θα γιγαντώνουν το, εκ του αποτελέσματος, ανώφελο «μόνοι μας και όλοι σας».