Οι ψυχοσωματικές διαταραχές του Παναθηναϊκού

Δεν χρειάζεται γιατρειά κάποιο σύμπτωμα, θα πρέπει να αναζητηθεί η αιτία του προβλήματος. Ο Παναθηναϊκός δεν έχασε από τον Ολυμπιακό επειδή δεν μπήκαν τα σουτ ή επειδή αδράνησε. Ηττήθηκε γιατί ψυχικά δεν ήταν έτοιμος. Γράφει ο Γιώργος Γαβριλάκης.

Σε καταστάσεις στρες, πίεσης και άγχους, άλλοι το ρίχνουν στο φαγητό και άλλοι μένουν νηστικοί για μέρες. Κάποιοι βγάζουν εκζέματα και έρπη, σε άλλους πέφτουν τα μαλλιά ή έστω ασπρίζουν. Ο Παναθηναϊκός φαίνεται πως δεν είναι σε θέση να διαχειριστεί απαιτητικές καταστάσεις γενικά και ειδικά απέναντι στον Ολυμπιακό εμφανίζει ψυχοσωματικά προβλήματα, που μάλλον ανήκουν στο φάσμα των διαταραχών. 

Για να λυθούν πιθανόν χρειάζεται απέναντι από το ανάκλιντρο να σταθούν για συμβουλευτική ο Καρλ Γιουνγκ και ο Σίγκμουντ Φρόιντ ταυτόχρονα. Διότι, αγωνιστικές λύσεις μπορεί να βρεθούν, υπάρχει υλικό για να αντιπαραταχθεί, αλλά στην πραγματικότητα -και σε αυτή τη φάση- ο Παναθηναϊκός προσπαθεί να γιατρέψει τα συμπτώματα. Κανονικά θα έπρεπε να αναζητήσει την αιτία. Και αυτή δεν είναι τα ριμπάουντ ή τα άστοχα σουτ, δυο-τρεις κακές άμυνες ή μερικές βιαστικές επιλογές στην επίθεση. Τα αίτια είναι βαθύτερα και αυτά έχουν φέρει τις ένδεκα διαδοχικές ήττες απέναντι στον Ολυμπιακό. Μία κατάσταση που μπορεί να οδηγήσει ακόμα και σε… πομπώδες παραλήρημα αν συνεχιστεί για πολύ ακόμα. 

Στον ημιτελικό του Σαββάτου ο Παναθηναϊκός εμφανίστηκε αποφασισμένος. Για είκοσι αγωνιστικά λεπτά δεν είχε τον έλεγχο επειδή οι αντίπαλοι ήταν σε κακό φεγγάρι, τη στιγμή που οι ίδιοι τα έκαναν όλα άριστα, αγωνιζόμενοι με σοφία και τόλμη. Απλώς, έβλεπαν τι γίνεται στο γήπεδο και αντιδρούσαν αναλόγως. 

Προφανώς και τους ξέφυγε ο Βεζένκοφ, ο οποίος ξεκίνησε πολύ δυναμικά, αλλά αυτό δεν τους τάραξε. Ορθώς δεν τους τάραξε, γιατί ο ξανθομάλλης φόργουορντ του Ολυμπιακού δυναμικά επιτίθεται σε όλη την Ευρώπη. Δεν είναι κάτι που μπορεί να αποσβολώσει μια άμυνα. Είναι το αναμενόμενο. Αντιλήφθηκαν όμως, ότι δεν πρέπει να φοβηθούν τον Μουσταφά Φαλ που παραδοσιακά τους ταλαιπωρεί. Τον αντιμετώπισαν έξυπνα. Ο Γάλλος, ο οποίος -παρά το μπόι του- είναι καλός πασέρ, είτε μπλέχτηκε με τον Γκουντάιτις, είτε όταν έστειλε τη μπάλα στους σωστούς συμπαίκτες, εκείνοι δεν το εκμεταλλεύτηκαν. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο ΜακΚίσικ και ο Ουόκαπ τελείωσαν το παιχνίδι συνολικά με 0/11 τρίποντα. Οι Πειραιώτες έχασαν σουτ, δημιουργημένα από σωστή κυκλοφορία που κατέληξαν στο σίδερο και αυτό ο Παναθηναϊκός δεν το άφησε να πέσει κάτω. Την ίδια στιγμή ο Πάρις Λι έτρεξε την επίθεση και ο Γιώργος Παπαγιάννης όρθωσε ανάστημα με τη μπάλα στα χέρια. Με απλά συστατικά και χωρίς υπερβολές, ούτε με βοήθεια τύχης, ο Παναθηναϊκός πήγε για την ανάπαυλα του ημιχρόνου προηγούμενος με πέντε πόντους: 40-35. Ούτε πολλούς, ούτε λίγους, τηρουμένων των αναλογιών και το επίπεδο του αντιπάλου. 

Αυτή η εικόνα και η παρουσία δεν προϋπέθετε εγγύηση νίκης-πρόκρισης στον τελικό του Κυπέλλου, εκεί όπου βρίσκεται ήδη το Περιστέρι του Βασίλη Σπανούλη. Χρειαζόταν αντίστοιχη προσπάθεια, αγωνιστικές βελτιώσεις, αλλά κυρίως χρειαζόταν πίστη και ψυχραιμία. Αυτά τα δύο όμως, ήταν που έλλειπαν και που κόστισαν. 

Ο Παναθηναϊκός εμφανίστηκε στο δεύτερο ημίχρονο σαν να νόμιζε ότι το όνειρο τελείωσε και έπρεπε να επιστρέψει στον εφιάλτη. Ξαφνικά… κατέρρευσε και όταν ο Ολυμπιακός «μυρίστηκε» την αδυναμία του και όταν άρχισαν να μπαίνουν τα σουτ ήταν θέμα χρόνου να βάλει τους παίκτες του Ντέγιαν Ράντονιτς σε δυσβάστακτη θέση. Στην τρίτη περίοδο λοιπόν, οι «ερυθρόλευκοι» έκαναν το 17-0 και ολοκλήρωσαν το συγκεκριμένο δεκάλεπτο με επιμέρους σκορ 29-10. Από εκεί και πέρα όλα είχαν τελειώσει. Το +5 έγινε -14 και ο Παναθηναϊκός αποφάσισε μόνος του ότι ακόμα δεν έχει θεραπευτεί. Πως δεν είναι έτοιμος να βιώσει τη χαρά της νίκης και πως τα δέκα συνεχόμενα αρνητικά αποτελέσματα κόντρα στον Ολυμπιακό θα γίνονταν ένδεκα!