Τα εκατομμύρια αγνοί Παναθηναϊκοί, ο Μπερνάρ που νιώθει και η εργοστασιακή ρύθμιση των δολοφόνων

Ο Γιώργος Σακελλαρίου γράφει ότι ο Παναθηναϊκός ακύρωσε την ποιότητα της Μαρσέιγ, έδειξε ξανά το ευρωπαϊκό του μέταλλο και τρέλανε τα εκατομμύρια αληθινούς, πιστούς και αγνούς οπαδούς του. Τα υστερόγραφα για το νέο τραγικό γεγονός.

Ο Παναθηναϊκός μπήκε στο γήπεδο για να παίξει ποδόσφαιρο κόντρα στη Μαρσέιγ.

Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς, ο δημιουργός αυτής της τακτικά πειθαρχημένης ομάδας ήξερε ότι έχει αντιμετωπίσει εξαιρετικές μονάδες. Η τετράδα Ομπαμεγιάνγκ, Σαρ, Εντιαγέ, Ουναχί ασφαλώς τρομάζει. Ο Σέρβος τεχνικός, όμως, γνώριζε ότι αυτές οι μονάδες με έναν ικανό, αλλά καινούριο προπονητή που δουλεύει έναν μήνα, δεν είναι ακόμα σύνολο, ομάδα όπως ο Παναθηναϊκός.

Οι Γάλλοι μέχρι το 30’ σε αρκετές περιπτώσεις πίεζαν ψηλά. Τόσο μπορούσαν για πρώτο επίσημο παιχνίδι. Τι έκανε ο Παναθηναϊκός; Χτίσιμο παιχνιδιού με τον Πέρεθ να οπισθοχωρεί για την πρώτη πάσα και στα άκρα οι Βαγιαννίδης (πολύ καλό ματς ο νεαρός), Χουάνκαρ να βγάζουν με ασφάλεια τη μπάλα.

Την ίδια στιγμή ο Βιλένα και οι Μαντσίνι, Τζούρισιτς, Βέρμπιτς έπαιζαν κοντά, είχαν κίνηση σε κενούς χώρους στον άξονα για να μηδενίσουν τα λάθη και τις αποστάσεις. Κι αυτό για να μην βρει επιθετικό transition η Μαρσέιγ με τους γρήγορους μεσοεπιθετικούς που διαθέτει. Ο Παναθηναϊκός στο πρώτο μέρος ανησύχησε μόνο στην κεφαλιά του Ομπαμεγιάνγκ.

Από το 25’-30’ και μετά υπήρχαν και πολλές περιπτώσεις που ο Παναθηναϊκός έκλεψε μπάλα, βγήκε με προϋποθέσεις στην επίθεση, ωστόσο, δεν είχε καλή τελική πάσα ή εκτέλεση. Αυτό που κατάφερε ο Παναθηναϊκός ακόμα και με το 0-0 στο πρώτο ημίχρονο ήταν να κερδίσει αυτοπεποίθηση και παράλληλα να προκαλέσει ανασφάλεια στη Μαρσέιγ. Κι αυτά τα στοιχεία είναι σημαντικά, όταν παίζει μία πιο πλούσια ομάδα με μία λιγότερη ποιοτική.

Στο δεύτερο ημίχρονο, υπάρχουν δύο διαστήματα. Από το 46’ μέχρι το 65’ και την αποβολή του Κοντογκμπιά. Στο δεύτερο κομμάτι ο πιο έτοιμος και φρέσκος και με τις αλλαγές Παναθηναϊκός, έπαιξε με υπομονή. Δεν τρελάθηκε επειδή η Μαρσέιγ έμεινε με δέκα. Προσπάθησε να παίξει συνδυαστικό ποδόσφαιρο και βρήκε το γκολ.

Μπορεί να μοιάζει κουραστικό, αλλά η υπομονή είναι αρετή. Και φυσικά η ψυχραιμία σε βοηθάει να βρεις τον δρόμο σου και τις λύσεις στα προβλήματα. Πολλές φορές μία ομάδα που δεν είναι ανώτερη από την άλλη, όταν έχει αριθμητικό πλεονέκτημα θολώνει. Ο Παναθηναϊκός του Ιβάν Γιοβάνοβιτς όχι.

Στο πρώτο κομμάτι και με έντεκα εναντίον έντεκα, όλοι έβλεπαν ότι ο Παναθηναϊκός είχε την κατοχή, κόντρα σε μία «μπουκωμένη» κι χωρίς ρυθμό Μαρσέιγ. Το «τριφύλλι» ήταν αυτό που αναζητούσε το γκολ, που έπαιζε ποδόσφαιρο. Με μπαλιές στην πλάτη της άμυνας ή με στοχευμένο πρέσινγκ στην πρώτη πάσα στα χαφ και στα μπακ των Γάλλων, είχε τις προϋποθέσεις και φαινόταν πως ακόμα και αν δεν υπήρχε η αποβολή του Κοντογκμπιά, ήταν η ομάδα που είχε τις περισσότερες πιθανότητες να ανοίξει το σκορ.

Ο Παναθηναϊκός, λοιπόν, με εικόνα βγαλμένη από το ένδοξο ευρωπαϊκό παρελθόν πηγαίνει στο Βελοντρόμ για να τελειώσει τη δουλειά. Δεν είναι φαβορί, θα συναντήσει ένα άκρως εχθρικό περιβάλλον, αλλά αυτό μπορεί να είναι και καλό. Ο Παναθηναϊκός θα πάει να διεκδικήσει τις πιθανότητές του και κάθε λεπτό που θα περνάει χωρίς να δεχθεί γκολ, γεμίζει πίεση και άγχος τους παίκτες της Μαρσέιγ και θα προκαλεί αδημονία και γκρίνια στην εξέδρα.

Μία τεράστια νίκη σε κάθε περίπτωση, που την πανηγύρισαν εκατομμύρια πραγματικοί Παναθηναϊκοί. Χιλιάδες που πήγαν στο γήπεδο και πολλαπλάσιοι τηλεοπτικά. Αυτοί που πήγαν στο γήπεδο, εμφανίστηκαν παγωμένοι, μουδιασμένοι με όσα έγιναν με τα επεισόδια στη Νέα Φιλαδέλφεια και τη δολοφονία του οπαδού της ΑΕΚ Μιχάλη Κατσούρη.

Πριν τη Ντνίπρο έβλεπε κανείς οπαδούς του Παναθηναϊκού με τις φανέλες τους σε διάφορα σημεία στην Αθήνα, στις στάσεις των ΜΜΜ. Στις εξέδρες πριν αρχίσει το ματς πάρτι. Τρομερή ατμόσφαιρα.

Με τη Μαρσέιγ διέκρινες φόβο. Το γήπεδο με τη Ντνίπρο ήταν γεμάτο, με τη Μαρσέιγ είχε ορισμένες κενές θέσεις. Αυτοί που λένε ότι αγαπούν τον Παναθηναϊκό, συμμετείχαν σε επεισόδια που οδήγησαν σε δολοφονία.

Αυτοί δηλαδή, που δεδομένα χρειάζονται νέα εργοστασιακή ρύθμιση, μετέδωσαν ένα μούδιασμα, ένα ξενέρωμα, έναν φόβο διαρκείας σε κάθε πραγματικό φίλο του Παναθηναϊκού. Σ’ αυτόν με τον οποίο λένε ότι έχουν την ίδια λατρεία και συμπορεύονται στην εξέδρα… Κι ο φόβος είναι άσχημο συναίσθημα. Δεν μπορεί αυτοί να λένε ότι αγαπούν τον Παναθηναϊκό, τον Ολυμπιακό, την ΑΕΚ, τον ΠΑΟΚ περισσότερο από τους άλλους. Ούτε καν το ίδιο. Αγαπούν την πάρτη τους και το χάος. Έχουμε φτάσει στο σημείο και πριν τη νέα δολοφονία ακόμα, να φοβάται κάποιος να φορέσει φανέλα της ομάδας του μήπως και…

Σε μία χώρα που έχει λύσει όλα της τα προβλήματα, όπου όλα είναι ιδανικά, αυτοί έχουν προτεραιότητα να κάνουν επεισόδια. Ενδεχομένως να μπορούν να βγάλουν άνετα τον μήνα και να μην έχουν οι ίδιοι άλλα θέματα…

Είναι, λοιπόν, αγάπη για την ομάδα να φωνάξεις μερικούς εν δυνάμει δολοφόνους για να χτυπηθείς τον αντίπαλο οπαδό; Το ίδιο ισχύει και για τους οπαδούς της ΑΕΚ. Έχουν κι αυτοί φυντάνια που με τα «αδέλφια» της Μαρσέιγ κάνουν μπάχαλα και μάλιστα εις βάρος Ελλήνων. Το ίδιο και ο ΠΑΟΚ με την Παρτίζαν και ο Ολυμπιακός με τον Ερυθρό Αστέρα.

Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς πριν το ματς είχε πει ότι δύο μέρες στην Αθήνα έπρεπε να υπάρχει γιορτή. Κι αντ’ αυτού φρόντισαν μερικοί δολοφονικά ηλίθιοι στο ένα μέρος της Αθήνας να υπάρχει κηδεία και στο άλλο παγωμάρα. Οι οπαδοί του Παναθηναϊκού χάρηκαν όσο δεν πάει τη νίκη επί της Μαρσέιγ. Φανταστείτε τι πάρτι θα γινόταν στη Λεωφόρο, στο τελευταίο της για φέτος ευρωπαϊκό ματς, αν δεν υπήρχε αυτό το γεγονός κι όλα γίνονταν πολιτισμένα.

ΥΓ.: Ο Μπερνάρ έκανε στο γκολ που έβαλε αυτό που ένιωθε. Δεν ήθελε να σχολιάσει μετά το ματς το γεγονός ότι δεν πανηγύρισε. Ένας παίκτης με ποιότητα που οικονομικά έχει λύσει το πρόβλημα της ζωής του. Κι όμως νιώθει περισσότερο από αυτούς τους 200-300-500 που λένε ότι «αγαπούν» τον Παναθηναϊκό.

ΥΓ.1: Ο καθένας σκέφτεται τέτοια περίοδο να πάει να πιει ένα ποτό, να κάνει ένα μπάνιο, να δει αν και πόσα χρήματα περισσεύουν για να πάει μία εβδομάδα διακοπές να ξεσκάσει. Άλλοι σκέφτονται να κάνουν 3.000 χιλιόμετρα πήγαινε-έλα για να σκοτώσουν ή και να σκοτωθούν. Και υπάρχουν κι εγχώριοι ηλίθιοι που δεν τους ενοχλεί αυτό. Δυστυχώς αναπνέουν οξυγόνο το ίδιο με τους υπόλοιπους.

ΥΓ.2: Γελοίος κι εξοργιστικός ο ισχυρισμός των Κροατών «οι οπαδοί της Ντιναμό δεν χρησιμοποιούν μαχαίρια». Άντρες με τα όλα τους. Δηλαδή αν φας μία στο κεφάλι με λοστό ή ρόπαλο του μπέιζμπολ είσαι ΟΚ. Τη βγάζεις με ένα καρούμπαλο… Δεν λέω ότι ο δολοφόνος ήταν Κροάτης. Δεν μπορούμε να αποκλείσουμε τίποτα. Η αστυνομία θα το κρίνει. Ναι, αυτή. Υπάρχουν ικανοί, υπάρχουν και πολλοί ανίκανοι. Ο Μιχάλης έχασε τη ζωή του εξαιτίας των ανίκανων. Οι οποίοι κάποια στιγμή θα πρέπει να απομακρύνονται από το δημόσιο γενικά. Όχι για παράδειγμα, από το γραφείο 10 να μετατεθούν στο γραφείο 11.

ΥΓ.3: Ακόμα πιο επικίνδυνο, σε όλους τους τομείς της κοινωνίας, σε όλα τα επαγγέλματα, το τσουβάλιασμα. Γιατί αυτό αυξάνει το μίσος. Το ότι κάποιοι «Παναθηναϊκοί» συμμετείχαν στα επεισόδια που είχαν αποτέλεσμα τη δολοφονία ενός νέου άνδρα, δεν σημαίνει ότι όλοι οι Παναθηναϊκοί είναι δολοφόνοι. Όπως δεν είναι του ΠΑΟΚ, του Ολυμπιακού, της ΑΕΚ.

ΥΓ.4.: Για τα νέα παιδιά που ακόμα δεν έχει πήξει το μυαλό τους. Δεν υπάρχουν «αθώα» επεισόδια. Αν βρεθείς σε σκηνικό μπορεί να σκοτώσεις, μπορεί να σκοτωθείς. Ακόμα και μία «πετρούλα» να πετάξεις και να το θεωρήσεις «πλάκα, έλα μωρέ τι έγινε και για μία-δύο μπουνιές;», μπορεί να σκοτώσεις, να βγάλεις μάτι. Δεν αξίζει να καταδικάσεις κάποιον, ούτε και να καταδικαστείς. Ένας υπάλληλος ντελίβερι για παράδειγμα, γρονθοκόπησε έναν άνθρωπο, έναν οικογενειάρχη, ο οποίος κατέληξε την επόμενη μέρα. 

ΥΓ.5: ΑΛΛΟ ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ. Η UEFA χαρακτηρίζει υψηλού κινδύνου το ματς Άρης-Ντιναμό Κιέβου. Οι Ουκρανοί μάλιστα έστειλαν και μήνυμα για λευτεριά στα «αδέρφια» τους της Ντιναμό Ζάγκρεμπ… Θα είναι οπαδοί στο «Κλ. Βικελίδης» και υπάρχει φόβος. Από Ουκρανούς οπαδούς επαναλαμβάνω. Που η χώρα τους είναι σε πόλεμο. Αλλά αυτοί θα έρθουν σε άλλη χώρα και μπορεί να κάνουν επεισόδια. Πως το λένε; «Κιμ πάτα το γαμ… το κουμπί».

ΥΓ.6: Αυτό με τις αδελφοποιήσεις έχει καταντήσει ανέκδοτο. Δηλαδή θα χαρεί ο οπαδός της Ραπίντ της Ντιναμό, της Μαρσέιγ, του Ερυθρού Αστέρα ή της Παρτίζαν, περισσότερα από τους αγνούς οπαδούς των ελληνικών ομάδων; Ή θα χαρεί ένας πραγματικός Παναθηναϊκός αν θα έρθει η Ραπίντ πρώτη. Θα στενοχωρηθεί αν θα βγει τρίτη το ίδιο με έναν Αυστριακό; Φυσικά και μπορεί να έχει συμπάθεια κάποιος σε ξένη ομάδα. Ναι, μπορεί να πάει και στο γήπεδό της ή να έρθουν εδώ. Δημοκρατία έχουμε. 

Αλλά πάρτε ένα παράδειγμα. Έρχονται Σέρβοι, Κροάτες, Αυστριακοί. Γίνονται σε ένα ματς επεισόδια. Φυσικά συμμετέχουν κι αυτοί. Πρώτοι και καλύτεροι μερικές φορές. Δηλαδή πληρώνει ένας οπαδός διαρκείας για να έρθει να τα σπάσει ένας ξένος μαζί με Έλληνες «αδέρφια» και να μην μπορεί να δει την ομάδα που αγαπά. Να πληρώνει και η ΠΑΕ πρόστιμα. «Κλάιν μάιν» του Αυστριακού και του Σέρβου ή του Κροάτη αν θα τιμωρηθεί η ελληνική ομάδα. Το αντίστροφο φυσικά ισχύει και για τους Έλληνες που πηγαίνουν στο εξωτερικό για να πλακωθούν.

ΥΓ.7: Παρακολούθησα το twitter μέχρι αργά τα ξημερώματα της Δευτέρας. Το ίδιο και τις επόμενες μέρες. Τα ξημερώματα της Δευτέρας υπήρχαν «Παναθηναϊκοί», που έλεγαν «σας κάναμε με τα αδέρφια μας, αυτό, εκείνο…». Κάποιοι της ΑΕΚ «ήρθατε με τα αδέρφια σας τους Κροάτες, σας κάναμε, σας δείξαμε». Όταν βγήκε ότι υπάρχει νεκρός τα έσβηναν… Υπάρχει κι αυτή η κατηγορία ηλιθίων.

ΥΓ.8: Εξίσου αγιάτρευτη και η κατηγορία των ηλιθίων που τρέχουν να γράψουν fake news, για να πάρουν ένα like ή να γιγαντώσουν το χάος. Αλλά κατά τα άλλα φταίνε μόνο οι «ΑΡΔ» (υπάρχουν αρκετοί στο σινάφι μας) κι όχι το μυαλό μας. «Άκουσα ότι πέθανε και δεύτερος οπαδός, ελπίζω να μην ισχύει, πέθανε κοριτσάκι, πέθανε η μητέρα…». Δεν τα είδατε; Εγώ τα είδα κι απλά επιβεβαιώθηκα ότι το βαρέλι δεν έχει πάτο.

ΥΓ.9: Χωρίς νόημα πλέον οι ευχές και τα «ποτέ ξανά». Ας αφήσουμε την οικογένεια να πενθήσει, όπως νομίζει. Κουράγιο.