Ποιον βοηθάει η ισοπέδωση;

Ο Βασίλης Μοιρώτσος γράφει για την κακή βραδιά του Παναθηναϊκού στη Βρετάνη και για μια... ισοπέδωση η οποία δεν έχει κανέναν λόγο και κανένα νόημα.

Ο Παναθηναϊκός έχασε στη Γαλλία ένα παιχνίδι που θα μπορούσε να το είχε διαχειριστεί διαφορετικά και φυσικά να είχε διαφορετική κατάληξη. Με την εικόνα του πρώτου ημιχρόνου, που οι πράσινοι παρά το γεγονός πως δέχτηκαν ένα πολύ φτηνό γκολ και πολύ νωρίς στο ματς κατάφεραν να το ξεπεράσουν και να είναι καλύτεροι στο γήπεδο και με τον παίκτη παραπάνω για εξήντα και βάλε λεπτά, περίμενες αν μη τι άλλο πως δε θα βλέπαμε ένα παιχνίδι που τον νικητή ουσιαστικά τον μάθαμε στο 70'. Όταν ο Μπλας με το πέναλτι έγραφε το τελικό 3-1.

Οι πράσινοι είχαν μπροστά τους μια ώρα αγώνα για να διαχειριστούν την ευνοϊκή για εκείνους κατάσταση, να ζυγίσουν το ματς, να... μετρήσουν και τη Ρεν και τις δικές τους δυνατότητες. Πιθανότατα και να αφήσουν τους Γάλλους να κουραστούν, για να τους χτυπήσουν στο φινάλε. Αλλά έκαναν λάθη που δε μας έχουν συνηθίσει. Και γενικά είχε ο Παναθηναϊκός μια εικόνα που δε μας έχει συνηθίσει. Και αγωνιστική και πνευματική.

Τα λάθη σε τέτοιο επίπεδο δε συγχωρούνται. Μάλλον το είχαμε... ξεχάσει με την πολυετή απουσία από τέτοιες βραδιές. Όμως αυτό το πάθημα μπορεί στο - άμεσο - μέλλον να γίνει μάθημα για όλους. Και για τους παίκτες και για τον προπονητή, τον οποίο για κάποιον λόγο που ομολογώ πως δεν καταλαβαίνω, είναι πολλοί εκείνοι που τον κατηγορούν σε βαθμό που αδυνατείς να πιστέψεις. Όλοι έχουν δικαίωμα σε μια κακή μέρα στη δουλειά. Και όλοι έχουν δικαίωμα στο λάθος. Το να κάνει ο οποιοσδήποτε, από τα media μέχρι τον φίλαθλο, κριτική είναι αποδεκτό. Η ισοπέδωση σε πρόσωπα που αποδεδειγμένα κάνουν σπουδαίο έργο, είναι ελληνικό φαινόμενο.

Ο Παναθηναϊκός έπαιζε στην έδρα μιας ομάδας που έχει ιδιοκτήτη έναν από τους πλουσιότερους ανθρώπους στη Γαλλία. Μιας ομάδας που παράγει πολύ ποδόσφαιρο, με σπουδαίες ακαδημίες. Που αύριο - μεθαύριο θα πουλήσει (ξανά) ποδοσφαιριστές της έναντι 15-20-25 εκατομμυρίων ευρώ. Τέτοιες ομάδες πρέπει να βρεθούν στην κακή τους βραδιά για να μπορείς να τις απειλήσεις μέσα στην έδρα τους.

Περίπου στα μέσα Νοεμβρίου, ο Παναθηναϊκός είναι στην κορυφή της βαθμολογίας στο πρωτάθλημα, έχει στο δικό του χέρι την ευρωπαϊκή του συνέχεια, έστω και αν δυσκολεύει το Europa League και έχει μια ομάδα που αποδίδει καλύτερο ποδόσφαιρο από το περσινό. Υπάρχει, δηλαδή, η φιλοδοξία πως η σεζόν μπορεί να εξελιχθεί πολύ καλύτερα, με παρουσία στην Ευρώπη και μετά τα Χριστούγεννα και με κατάκτηση του τίτλου. Αλλά μετά από μια... στραβή βαρδιά, είναι πολλοί εκείνοι που σχεδόν... ισοπεδώνουν τα πάντα. Τον Γιοβάνοβιτς, τον Βιλένα, τη διοίκηση, όλους.

Δεν είναι κάτι νέο όλο αυτό. Αυτή η γκρίνια εμφανίζεται συχνά, όποτε κάτι δε μας αρέσει το τραβάμε στα άκρα. Ακόμα και αν αφορά την ομάδα που τούτη την ώρα είναι στην κορυφή της ελληνικής λίγκας, με τέσσερις βαθμούς διαφορά από τους ανταγωνιστές, με την καλύτερη επίθεση και την καλύτερη άμυνα. Γι' αυτό και δεν καταλαβαίνω την ισοπέδωση. Όχι την κριτική. Την ισοπέδωση.