Μόνος και όλοι τους

Ο Λάμπρος Γκαραγκάνης γράφει για τη νίκη επί του Παναιτωλικού, τους πρωταγωνιστές Ουναΐ, Σιώπη και Σφιντέρσκι, το... μοναχικό Τριφύλλι, αλλά και την προσπάθεια να φανεί, ξανά, ευνοημένος ο, διαιτητικά, αδικημένος Παναθηναϊκός.

Κανείς δεν θα πει «μπράβο». Απαγορευμένη λέξη, ακόμα και για την προσπάθεια που κάνουν ορισμένοι παίκτες να κρατήσουν την ομάδα όρθια. Ευήκοα ώτα υπάρχουν ελάχιστα. Να ακούσουν την ανάγκη του οργανισμού για λίγη πίστη και ηρεμία. Να αφουγκραστούν ότι με μία διαρκή πολεμική ρητορική, προκοπή δεν πρόκειται να έρθει. Φάνηκαν αυτά από την προσέλευση κόσμου στο ΟΑΚΑ, που, για μία ακόμα φορά φέτος, ήταν απογοητευτική. Ένα τμήμα, που έχει βιώσει και βιώνει λίγες στιγμές αγάπης και στήριξης. Με προφανή αιτιολογία και δικαιολογία τα δεκαπέντε, μάλλον, χρόνια δίχως Πρωτάθλημα.

Αυτό είναι και το μεγαλύτερο ολίσθημα στις αποφάσεις του Γιάννη Αλαφούζου, ακόμα πιο μεγάλο σφάλμα και από το τεχνητό κραχ του 2018. Όταν με τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς, ο Παναθηναϊκός άρχισε ξανά να αγαπιέται από τον ενεργό, γηπεδικό, κόσμο και όχι από τους φαφλατάδες των social media και τους «διαρκείας μόνο μπάσκετ», όπως είχε γεμίσει την καρδάρα με το γάλα, έδωσε μία κλωτσιά και την πέταξε πέρα αδειάζοντάς τη. Ανεξάρτητα και αν ψήγματα λογικής μπορεί να υπήρχαν στην απόφασή του. Βλέποντας, για παράδειγμα, τον Μπρινιόλι να τα «τρώει» από παντού και να παίζει κανονικά έχοντας συμφωνήσει με την ΑΕΚ όπως λεγόταν...

Για να φτάσει ξανά στο επίπεδο αυτό ο, κατά καιρούς εξαρτημένος από πρόσωπα, Παναθηναϊκός θα χρειαστεί να περάσουν, πιθανότατα, χρόνια. Η αγάπη για το Τριφύλλι έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα, για αυτό και έχει αργήσει η διοίκηση του Τριφυλλιού – και, ειλικρινώς, δεν ξέρουμε αν θα το κάνει – να επιβραβεύσει τους πιστούς, που με χιόνια και με κρύα, μετά από ήττες και αποτυχίες, δηλώνουν παρόντες για την ομάδα που, πραγματικά, αγαπούν. Είναι, δυστυχώς, οι κομπάρσοι στην αποδόμηση του ποδοσφαιρικού Παναθηναϊκού, ενώ θα έπρεπε να ήταν οι μεγάλοι πρωταγωνιστές στην αναδόμησή του.

Είναι πολύ βαρύ να μην ακούς ποτέ «μπράβο». Ναι, η ήττα από τη Λαμία και ο τρόπος που ήρθε υπήρξε καταστροφή. Κερασάκι σε μία άγευστη και μπαγιάτικη τούρτα, την οποία δοκιμάζει ο οργανισμός εδώ και χρόνια. Και το παιχνίδι με τον Παναιτωλικό, άλλο ένα γεγονός σε μία αλυσίδα που δεν τελειώνει ποτέ. Αν κερδίσεις; Σιγά ποιον κέρδισες, να βγούμε στην Ομόνοια και άλλα τέτοια χαζά. Αν δεν κερδίσεις; ΓΠΠ. Που να ερχόταν καμιά «εξάρα» από τον Ολυμπιακό, για παράδειγμα, και ο Παναθηναϊκός να την αντιμετώπιζε λες και δεν συμβαίνει τίποτα και να προχωρούσε παρακάτω... Αξιοζήλευτος ο τρόπος που αντιδράει η ΑΕΚ, μέχρι τώρα, στα δέκα γκολ που έχει δεχτεί σε δύο αγώνες στο Φάληρο και στον αποκλεισμό από κάποια Νόα με γκολ και ασίστ από αντίπαλο τερματοφύλακα.

Αν αυτά συνέβαιναν στον Παναθηναϊκό, θα είχε διαλυθεί το σύμπαν. Όπως διαλύθηκε ξανά, με αποτέλεσμα να έρχεται ένα κρίσιμο ευρωπαϊκό ματς, το οποίο μπορεί να βοηθήσει την ομάδα να περάσει στα προημιτελικά ευρωπαϊκής διοργάνωσης, και η, έως τώρα, εικόνα να είναι ότι πάλι ασχολούνται λιγοστοί.

Θαυμάσιος Ουναΐ, μαχητής Σιώπης, πολύτιμος Σφιντέρσκι

Σε πείσμα των καιρών και της μόδας, ο ποδοσφαιρικός Παναθηναϊκός οφείλει να αντιμετωπίσει μία νίκη Πρωταθλήματος στο πραγματικό της μέγεθος. Αντίδραση, μετά το ηχηρό ράπισμα της Φθιώτιδας. Εξασφάλιση λίγων ημερών ηρεμίας και καλύτερης προετοιμασίας, για τον πρώτο αγώνα με τους «βιόλα». Ανάδειξη πρωταγωνιστών, οι οποίοι μπορούν να οδηγήσουν το σύνολο ακόμα και στα πιο δύσκολα μονοπάτια.

Για τον Αζεντίν Ουναΐ τα έχουμε πει ξανά. Είναι ο καλύτερος χαφ στην Ελλάδα, στα δημιουργικά χαρακτηριστικά που έχει, και θα ήταν... Θεός αν έπαιζε σε άλλη ομάδα. Με τα καλά και τα στραβά του. Μία ασίστ «πάρε – βάλε» στον κομβικό Σφιντέρσκι, που άνοιξε λογαριασμό, και ένα γκολ για highlights τηλεοπτικών εκπομπών. Με έναν πανηγυρισμό που μας επιτρέπει να κλείσουμε τα μάτια και να ονειρευτούμε τι θα συνέβαινε, μετά από τέτοια παράσταση, σε ένα κατάμεστο γήπεδο.

Ορθή η απόφαση του Ρουί Βιτόρια να αφήσει στον πάγκο τον ντεφορμέ Ιωαννίδη και να εμπιστευτεί τον Πολωνό. Ουδείς έχει συμβόλαιο με την ενδεκάδα και όταν δεν μπορεί, επιβάλλεται η διαχείρισή του. Το τι έχει στο μυαλό του ο Πορτογάλος, για να επαναφέρει τον αρχηγό του Τριφυλλιού, θα φανεί και απέναντι στη Φιορεντίνα. Μανώλης Σιώπης. Αφήνοντας στην άκρη κουταμάρες του στιλ ότι «στον Παναθηναϊκό δεν γίνεται να είναι καλύτερος παίκτης ο αμυντικός χαφ του», δεν είναι αυτό που ελκύει στον Έλληνα διεθνή.

Είναι η αυταπάρνηση που βγάζει, τα τρεξίματα, η διάθεση να τα βάλει με τον θηριώδη Τετέι, για παράδειγμα, και να τον κερδίσει. Είναι η σωστή νοοτροπία «παίζω στον Παναθηναϊκό και θα δώσω μέχρι και το αίμα της ψυχής μου για αυτόν». Κάτι που τόσο λείπει, εδώ και χρόνια πλην εξαιρέσεων, από το ποδοσφαιρικό τμήμα. Για την άμυνα, η γωνιά αυτή εδώ του διαδικτύου έχει τοποθετηθεί καιρό. Μιλάμε για τεράστιο σφάλμα που δεν ήρθε αριστεροπόδαρος στόπερ, να βοηθήσει το rotation και την ορθή ανάπτυξη παιχνιδιού.

Δαπανήθηκαν τόσα χρήματα και, ίσως, η πιο κομβική θέση (αυτή του Μάγκνουσον) μένει ακόμα κενή εδώ και ενάμιση χρόνο. Απόδειξη το πάρτι που έστησε ο Τετέι στα μετόπισθεν των Πράσινων και λίγο έλειψε να κοστίσει μία ακόμα γκέλα. Εντάξει, μπορείς να μπεις σε μία Ferrari και να την οδηγήσεις με 250 χλμ την ώρα, φορώντας σαγιονάρες. Αλλά το πιθανότερο είναι πως κάποια στιγμή, ο έλεγχος θα σου φύγει και θα χτυπήσεις. Είναι απίστευτο πως δεν ήρθε ένας κεντρικός αμυντικός, με όμοια χαρακτηριστικά με αυτά του Μάγκνουσον, να βοηθήσει τον εκάστοτε προπονητή να σουλουπώσει την άμυνά του.

ΥΓ: Δεν είναι mainstream η κουβέντα για τη διαιτησία. Άλλωστε σκοπός είναι να κουκουλωθούν οι βαθμοί που στερήθηκαν με Αστέρα, Ολυμπιακό, Πανσερραϊκό κτλ ή αυτοί που πήγαν να κοπούν με τον ΟΦΗ για παράδειγμα. Θα έχει ενδιαφέρον να αποδειχθεί στο ενημερωτικό video της ΚΕΔ το χέρι στήριξης του Στάγιτς στο σουτ του Ιωαννίδη και ο λόγος που δεν είναι πέναλτι. Κάτι θα βρουν οι Κύροι Γρανάζηδες, υπερασπιστές των απανταχού Ζαμπαλάδων του ελληνικού ποδοσφαίρου.