Ο «θριαμβευτής» Τερίμ, ο «σιδερένιος» Μπάμπα, το πορτοφόλι και το πολωνικό τείχος!

Σε ένα «πιο γεμάτο δεν γίνεται» ποδοσφαιρικό βράδυ η «Λεωφόρος» κράτησε την ανάσα της για τον Μπάμπα, ανακουφίστηκε με τα καλά νέα και ξέσπασε με την ανέλπιστη πρόκριση, ο Λουτσέσκου του έκανε ματ αλλά ήταν ο Τερίμ αυτός που πανηγύρισε, έξαλλα, στο τέλος!

Χρειάστηκε το βράδυ της Τετάρτης στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας να περάσουν πάνω από τρεις ώρες γεμάτες ποδόσφαιρο, και όχι μόνο, για να πέσουν οι…τίτλοι τέλους! Και το φινάλε, ομολογώ, ήταν το τελευταίο που θα περίμενε κανείς έχοντας παρακολουθήσει ολόκληρο το έργο!

Με τα χέρια υψωμένα και το τζόκεϊ του Παναθηναϊκού μοναδικό…διακριτικό του ο Φατίχ Τερίμ έκανε κάτι σαν γύρο θριάμβου, πανηγυρίζοντας με τον κόσμο στις εξέδρες την πρόκριση της ομάδας του στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας. Βλέπετε, είναι κάποιες φορές που ακόμη και έχοντας χάσει κατά κράτος, αυτό συνέβη στον Τούρκο προπονητή στη «μάχη των πάγκων», μπορείς να αισθάνεσαι νικητής.

Αν και, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια, ο μεγαλύτερος, μην σας πω και μοναδικός νικητής αυτού του δεύτερου ημιτελικού, δεν ήταν άλλος από τον Μπάμπα Ράχμαν. Δεν το είχα ξαναζήσει, ελπίζω να ήταν η πρώτη και τελευταία φορά, αλλά η ταχύτητα με την οποία σε ένα γήπεδο που «έβραζε» απλώθηκε σιωπή όταν όλοι μας αντιληφθήκαμε τη σοβαρότητα της κατάστασης ήταν σοκαριστική όσο και διδακτική. 

Θύμισε σε όλους ποια είναι τα σημαντικά, θύμισε σε όλους , ελπίζω, το πόσο «μεγαλύτερα» είναι όσα μας ενώνουν από αυτά που, φαινομενικά, συγκυριακά και μόνο, μας χωρίζουν. Ο αριστερός μπακ του ΠΑΟΚ είναι μια χαρά στην υγεία του, στέλνει καθησυχαστικά μηνύματα για γρήγορη επάνοδο, τέλος καλό όλα καλά.

Κάτι που πολλοί θα πουν ότι, αγωνιστικά, ισχύει και για τον Παναθηναϊκό που κέρδισε την ευκαιρία να αγωνιστεί τον Μάιο για έναν ακόμη τίτλο. Επιτρέψτε μου την…unpopular opinion, καθόλου έτσι δεν τα βλέπω, δεν τα είδα και στο γήπεδο, τα πράγματα. Προφανώς και το να πέφτεις από την Ακρόπολη, να προσγειώνεσαι στα δυο σου πόδια και να βρίσκεις πορτοφόλι είναι κάτι για το οποίο μπορείς να αισθάνεσαι τυχερός, μη σας πω…ευλογημένος. 

Αν, όμως, δεν ασχοληθείς με το πώς στο καλό βρέθηκες στο κενό μοιάζει μαθηματικά βέβαιο ότι θα υπάρξει και επόμενη φορά, με τις πιθανότητες να καταλήξεις χαλκομανία στο έδαφος ιδιαιτέρως αυξημένες. Πέρα από επιτυχία, γιατί ποδοσφαιρικά τέτοια ήταν όπως κι αν προέκυψε, η πρόκριση αυτή για τον Παναθηναϊκό ήταν ένα πρώτης τάξεως μάθημα.

Κι όταν λέω για τον Παναθηναϊκό αναφέρομαι κυρίως σε εκείνον που βρίσκεται στην άκρη του πάγκου, ο Τερίμ τα έκανε όλα λάθος, σε βαθμό…ανησυχητικό, κάτι που αποτυπώθηκε και στις αντιδράσεις της ίδιας της «πράσινης» εξέδρας. Ήταν ένα παιχνίδι που έτσι όπως κυλούσε δεν συνιστούσε, μέχρι το 115΄ που άλλαξαν όλα, απλά ένα κακό βράδυ στη δουλειά για το «τριφύλλι»! 

Ήταν ένα ΤΟΣΟ κακό βράδυ που οδήγησε ακόμη και τους ίδιους τους φίλους της ομάδας, από ένα σημείο και μετά, αντί να στηρίξουν να…επιτεθούν. Ήταν όλα τόσο λάθος σε επίπεδο προσέγγισης, διαχείρισης, αντιμετώπισης του αντιπάλου και της περίστασης που η δυσφορία των οπαδών έγινε δυσθυμία και πολύ γρήγορα θυμός. Ο θυμός έγινε σύνθημα, η ατμόσφαιρα, και το αποτέλεσμα, μύριζε λαϊκά δικαστήρια…κι ύστερα χτύπησε ο Μπάμπα.

Σε μια εναέρια μονομαχία με…όλα ο Γκανέζος συγκρούστηκε με τον Βαγιαννίδη, φοβηθήκαμε όλοι για τα χειρότερα και όταν έγινε αντιληπτό πως αυτά αποφεύχθηκαν το «κλίμα» στο γήπεδο άλλαξε θεαματικά προς το καλύτερο.

Με την προφανή εξαίρεση των ποδοσφαιριστών  του ΠΑΟΚ που είχαν να διαχειριστούν το σοκ του ό,τι συνέβη στον συμπαίκτη τους αλλά και το αριθμητικό μειονέκτημα. Ήταν ακριβώς εκείνη η στιγμή που το «κράξιμο» ξεπεράστηκε από τις ίδιες τις εξελίξεις, το κεφάλι, ακόμη και το πιο θερμό, καθάρισε, το 11 vs 10 έδωσε στους γηπεδούχους μια ελπίδα παραπάνω. 

Ελπίδα που με το all out attack του Παναθηναϊκού ευοδώθηκε στο 9ο λεπτό των καθυστερήσεων της παράτασης. Ελπίδα που…απογειώθηκε στη διαδικασία των πέναλτι με τον Ντραγκόφσκι να βρίσκει απάντηση σε τρία match ball του ΠΑΟΚ. Ήταν τόσο δραματική, εν τέλει, η πρόκριση που δεν θα μπορούσε παρά να πανηγυριστεί τόσο έξαλλα. Με τους σφυγμούς όμως, μετά από αρκετές ώρες τώρα πια, πεσμένους, είναι η αποτίμηση των όσων έγιναν στο «Απόστολος Νικολαΐδης» που μετράει. 

Και μετρά κυρίως για τον Παναθηναϊκό που είναι πολύ πιο εύκολο να πέσει στην παγίδα παρασυρμένος από τα συναισθήματά του. Η μακράν καλύτερη ομάδα από τις δύο σε αυτόν τον δεύτερο ημιτελικό ήταν ο ΠΑΟΚ. Τα έκανε όλα σωστά! Πιθανότατα, δεν θα το μάθουμε ποτέ, εκείνος θα πανηγύριζε αν δεν έφευγε, όπως έφυγε, από το ματς ο Μπάμπα. Δεν είναι κακό, προς Θεού, να κάνεις το γύρο του θριάμβου και να πανηγυρίζεις με τους φιλάθλους της ομάδας σου την πρόκριση σε έναν τελικό. 

Το σημαντικό όμως είναι να γνωρίζεις, να αναγνωρίζεις, πως ήταν περισσότερο η συγκυρία που σε έφερε σε αυτή τη θέση. Και να φροντίσεις την επόμενη, τις επόμενες φορές, να δουλέψεις με τέτοιον τρόπο ώστε να μην εξαρτάσαι από αυτήν. Γιατί η συγκυρία…δεν ελέγχεται!