Η συνηθισμένη γκρίνια για τον Ρεμπότσο και το repress του Αλόνσο

Η πλειονότητα των οπαδών του Παναθηναϊκού δεν πέταξε στα σύννεφα για τον Ρεμπότσο, αλλά η απαξίωση είναι αποτέλεσμα της έλλειψης του πρωταθλήματος εδώ και 14 χρόνια. Το πιο σημαντικό στοιχείο που έδειξε η ομάδα του Αλόνσο στο φιλικό με την Πάφο. Αποστολή στο Σλάντμινγκ Γιώργος Σακελλαρίου.

Ο Πέντρο Ρεμπότσο είναι ο παίκτης που θα αποτελέσει με τον Μλαντένοβιτς το δίδυμο των αριστερών μπακ του Παναθηναϊκού.

Το «τριφύλλι», όπως είναι γνωστό, πάλεψε όσο μπορούσε την περίπτωση του Δημήτρη Γιαννούλη. Ο 27χρονος διεθνής μπακ ήξεραν στον Παναθηναϊκό ότι έχει προτεραιότητα το εξωτερικό, αλλά έκαναν μία δελεαστική πρόταση, ένα ασφυκτικό πρέσινγκ εδώ και μήνες και πίστευαν ότι μπορούν να τον πείσουν.

Ο Γιαννούλης τελικά είπε όχι και ο Παναθηναϊκός στράφηκε στην εναλλακτική περίπτωση που ήταν ο Πέντρο Ρεμπότσο. Συμβαίνει αυτό στα μεταγραφικά. Να μην αποκτήσεις τον πρώτο στόχο και να πάρεις τον δεύτερο. Πολλοί φίλοι του «τριφυλλιού» στη σφυγμομέτρηση (καλώς ή κακώς) της εποχής, στα social media, μιλούσαν με απαξίωση για τον 29χρονο Πορτογάλο.

Το ίδιο μπορεί να συνέβαινε αν ερχόταν ο Γιαννούλης. Όχι για το όνομα. Εκεί η γκρίνια μπορεί ν’ αφορούσε το οικονομικό. Διότι ο Παναθηναϊκός με τα μπόνους έδινε ένα συμβόλαιο που ξεπερνούσε ετησίως το 1,2 εκατ. ευρώ. Μπορεί να έφτανε και το 1,5 εκατ. «Καλά για μπακ δώσατε τόσα;», είναι ενδεχομένως μία ατάκα που θα μπορούσε να ειπωθεί για τον Έλληνα παίκτη.

Με δεδομένο ότι ο κόσμος δεν θέλει τον Γιάννη Αλαφούζο, για να μην υπάρξει γκρίνια θα πρέπει να έρθουν 11 Μπερνάρ. Ήρθε ο Ρεμπότσο, λοιπόν. Εύλογα μπορεί να πει κάποιος αφού έδινε η διοίκηση τόσα λεφτά για να φέρει τον Γιαννούλη, γιατί δεν έδωσε το ίδιο ποσό για να πάρει έναν αντίστοιχης ποιότητας ξένο; Λογικό από μία άποψη, αφού ο Πορτογάλος θα έχει μικρότερο συμβόλαιο.

Καταρχάς, μπορεί η ΠΑΕ να έκρινε ότι αυτά τα χρήματα πρέπει να δώσει για να πείσει τον Γιαννούλη. Τον πρώτο στόχο. Ο δεύτερος και ο τρίτος σε καμία ομάδα δεν μπορεί να έχει το ίδιο κασέ με τη βασική επιλογή.

Δεύτερον, ο Ρεμπότσο στο γήπεδο μπορεί ν’ αποδείξει ότι είναι μία πολύ καλή μεταγραφή. Μπορεί και όχι. Να είναι η χειρότερη. Όλα παίζουν. Ο Ρεμπότσο δεν κατάφερε να παίξει στην πρώτη ομάδα της Μπενφίκα.

Μακριά από τη χώρα του, πήγε από την χώρα του στην Τουρκία. Σε ομάδα πρωταθλητισμού, τη Μπεσίκτας. Εκεί έπαιξε στο Europa League, αλλά όχι τόσο στο πρωτάθλημα. Είχε θέματα με την ομάδα κι έμεινε έξι μήνες. Πήγε στην Πολωνία και πήρε πρωτάθλημα με έναν μεγάλο σύλλογο της χώρας τη Λεχ Πόζναν.

Στη Γαλλία έπαιξε σε μικρό σύλλογο, την Γκινγκάμπ, αλλά το να μετράει κάποιος πάνω από 5.000 λεπτά συμμετοχής σε ένα από τα πέντε κορυφαία πρωταθλήματα, δεν είναι απλό. Σε ένα πρωτάθλημα που απαιτεί ταχύτητα.

Ως ποδοσφαιριστής πήγε και στη Σαουδική Αραβία. Κοίταξε και την τσέπη του. Εκεί πήγαν Κριστιάνο Ρονάλντο, Μπενζεμά, Καντέ, Χέντερσον, Μίτροβιτς και δεκάδες άλλοι γνωστοί παίκτες.

Αποφάσισε να γυρίσει στην Ευρώπη στα 29 του. Όχι στα 35… Αυτό δείχνει διάθεση για ποδόσφαιρο. Ο Παναθηναϊκός πήρε τον Ρεμπότσο, διότι θεωρεί ότι έχει ισορροπία αμυντικά κι επιθετικά στο παιχνίδι του. Ήταν ελεύθερος, οπότε μπορεί να βγει μία μεταγραφή value for money. Επαναλαμβάνουμε, μπορεί να βγει και η χειρότερη.

Το πρόβλημα είναι επειδή η ομάδα έχει 14 χρόνια χωρίς τίτλο και ο κόσμος δεν θέλει τον Αλαφούζο, να την πληρώνει ο Ρεμπότσο και ο κάθε Ρεμπότσο. Που δεν έχει όνομα να κάνει «κλικ». Πάλι όλοι κρίνουν αρνητικά πριν δουν τον παίκτη. Ποιος εγγυάται ότι αν έρθει ένας… Μπερνάρ θα βγει. Πολλοί που τον αποθέωσαν την περασμένη σεζόν, μπορεί να δυσανασχετούσαν στην πρώτη μέτρια περίοδο του Βραζιλιάνου.

Τον Πορτογάλο τον ενέκρινε ο Αλόνσο, τον έχει δει και τα υπόλοιπα περισσεύουν. Από τη στιγμή που ο Ουρουγουανός, ο οποίος θα χτίσει την ομάδα, λέει ΟΚ, καλείται να πάρει από τον παίκτη το καλύτερο δυνατό. Αν ο Ρεμπότσο είναι παίκτης του 7 και παίζει για 7, τότε θα είναι πιο χρήσιμος από κάποιον που είναι του 8 και παίζει για 5 ή 6.

Πολλά παίζουν, άλλωστε, ρόλο για να δείξει ένας παίκτης την αξία του. Από το κλίμα εντός κι εκτός αποδυτηρίων, από τον προπονητή και πολλά άλλα.

Σε ό,τι αφορά το φιλικό με την Πάφο στο μόνο που μπορεί να σταθεί κανείς είναι το στυλ παιχνιδιού. Ο Ντιέγκο Αλόνσο δουλεύει στην ένταση που θέλει να έχει η ομάδα του. Στην ανάκτηση της μπάλας, όταν αυτή χάνεται. Ο Παναθηναϊκός θέλει να πιέζει όταν δεν έχει την κατοχή κι επιθυμεί να πρεσάρει ακόμα πιο ασφυκτικά όταν τη χάνει σε έναν νευραλγικό χώρο. Ο Αλόνσο, παράλληλα, έχουμε τονίσει ότι θέλει κίνηση χωρίς μπάλα. Όχι στατικούς παίκτες.

Δημιουργικά ο Παναθηναϊκός είχε προβλήματα με την Πάφο. Ο Βιλένα δεν τράβηξε, ο Αράο έφυγε από τα χαφ και πήγε στόπερ λόγω της αλλαγής του Γεντβάι και οι Τζούριτσιτς, Μαντσίνι, Λημνιός, Γερεμέγεφ είχαν ημιτελείς προσπάθειες. Ο Μαντσίνι με τον Κώτσιρα δημιούργησαν και τη μεγάλη ευκαιρία που σπατάλησε ο Γερεμέγεφ.

Ο «πειραματικός» Παναθηναϊκός που παρουσιάστηκε, ωστόσο, δεν μπορεί να κριθεί περισσότερο. Έλειπαν Ιωαννίδης, Μπακασέτας, Μαξίμοβιτς, Μλαντένοβιτς, Ρεμπότσο, Μπάλντοκ, Τσέριν, Αϊτόρ, Σπόραρ, Βέρμπιτς, Μάγκνουσον, Πάλμερ-Μπράουν και δύο εξτρέμ που θα έρθουν για βασικοί. Άλλος Παναθηναϊκός δηλαδή. Το πρόβλημα είναι ότι σε σχεδόν 20 μέρες υπάρχει επίσημο ματς και ο Αλόνσο πρέπει να τρέξει με όσους θα έχει διάθεσή του, ώστε να περάσει η ομάδα αναίμακτα το καλοκαίρι.