Η συνήθεια της ξαφνικής «λιποθυμίας»

Ο Λάμπρος Γκαραγκάνης γράφει για την καταστροφική ήττα του Παναθηναϊκού στη Λαμία, τον έναν ακόμα χρόνο χωρίς Πρωτάθλημα και τις παθογένειες που παρουσιάζει το Τριφύλλι κάθε φορά που διεκδικεί με αξιώσεις τον τίτλο. Που τόσο του λείπει...

Αυτό που συμβαίνει στους Πράσινους είναι ανεξήγητο, όχι γιατί δεν υπάρχει πειστική, αγωνιστική, εξήγηση για αυτό που παρουσίασε (και) στη Λαμία. Υπάρχει... Είναι ανεξήγητο, διότι οι εξηγήσεις, οι ερμηνείες, τα αίτια μπορούν να εκπορεύονται από διαφορετικά πρόσωπα και καταστάσεις και να πιστοποιούν το εξής συμπέρασμα. Πόσο ανοχύρωτος είναι ο οργανισμός εμπρός σε κάθε κρίση. Πόσο εύκολα εισέρχεται σε αυτά τα σκοτεινά μονοπάτια. Και κυρίως, γιατί αυτό συμβαίνει επαναλαμβανόμενα.

Ο καθένας το πιάνει, ιστορικά, από εκεί που βολεύει το αφήγημά του. Αν ανοίξουμε τώρα αυτή τη συζήτηση, θα ξεχειλώσει και θα χαθεί, κάπου ανάμεσα στα παθήματα του Παναθηναϊκού την τελευταία εικοσαετία, το τι φταίει τώρα και μέσα στον Φεβρουάριο οι Πράσινοι αποκλείστηκαν από το Κύπελλο και, μάλλον, έχασαν το Πρωτάθλημα. Προφανώς και η ομάδα δεν ήταν καλά και τούτο υπήρξε διαπίστωση, η οποία έχει επισημανθεί.

Οι τρεις εκτός έδρας ήττες από τους Ολυμπιακό, Άρη και Βίκινγκουρ βάρεσαν δυνατά τις καμπάνες... Ακόμα και στις νίκες που ακολούθησαν με Βόλο και Βίκινγκουρ, όπου ήρθε η πρόκριση στους «16» του Conference League, τα κενά αγωνιστικά διαστήματα υπήρξαν, τονίστηκαν και μακιγιαρίστηκαν μονάχα από την πρόκριση επί των Ισλανδών. Το αποτέλεσμα, όμως, στη Λαμία καπακώνει τα πάντα και δεν μπορεί να αιτιολογηθεί εύκολα.

Απέναντι σε μία ομάδα που δέχτηκε μία εβδομάδα πίσω επτά γκολ από τον ΠΑΟΚ, που μετρούσε δέκα σερί ήττες, έχοντας να κάνει νίκη από τον περασμένο Αύγουστο, ο Παναθηναϊκός δέχτηκε τρία γκολ. Και εξανέμισε φθηνά τις ελπίδες του για το Πρωτάθλημα, σε μία επαναλαμβανόμενη κατάσταση. Πέρυσι τα ίδια, πρόπερσι τα ίδια, με το Τριφύλλι να πληρώνει, όσο δεν συμβαίνει σε καμία άλλη ομάδα, νεκρά διαστήματα.

Υπάρχει ακριβές αίτιο για την καθίζηση;

Κοινός παρονομαστής σε όλα τα παραπάνω, ή σχεδόν σε όλα διότι το 2012 ήρθε στον Παναθηναϊκό ενώ παρόμοια γεγονότα έχουν συμβεί και πριν το έτος αυτό, είναι ο Γιάννης Αλαφούζος. Οι ευθύνες του πολλές και καταγεγραμμένες. Ειδικά, το τεχνητό κραχ τού 2018 που οδήγησε τον σύλλογο σε ευρωπαϊκό ban και έγραψε μία από τις πιο μελανές στιγμές στην ιστορία του, με την αποφυγή του υποβιβασμού λόγω της περίφημης ψηφοφορίας των άλλων ομάδων, δεν μπορεί να διαγραφεί.

Εύλογα μπαίνουν στο κάδρο και διοικητικές αποφάσεις, όταν το Τριφύλλι επέστρεψε στην οικονομική κανονικότητα. Ειδικά, από την απομάκρυνση του Ιβάν Γιοβάνοβιτς και μετά η αλληλουχία αποφάσεων ελέγχεται για την ορθότητά της. Και μόνο καλό δεν μπορεί να είναι πως σε ενάμιση περίπου χρόνο, ο Παναθηναϊκός έχει αλλάξει ακόμα τέσσερις προπονητές. Η πραγματικότητα, όμως, είναι άλλη και επιβάλλεται, όσο το πράγμα είναι νωπό, να καταγραφεί.

Πρόπερσι υπήρχε το σημαντικότατο άλλοθι του Νταμπάνοβιτς και του ματς Covid, που δεν έπρεπε να γίνει ποτέ. Ο Παναθηναϊκός είχε βρεθεί, κάποια στιγμή στη σεζόν, στο +8 από την ΑΕΚ, που πήρε τον τίτλο, και στο +12 από τον Ολυμπιακό. Πέρυσι, μετά το 0-5 στη Λαμία (των playoffs και όχι του υποβιβασμού), ακολούθησαν τρεις ήττες από ΑΕΚ, Άρη και ΠΑΟΚ με 1-8 διαφορά τερμάτων. Φέτος, μέσα σε λίγες εβδομάδες «τινάχτηκε» η σεζόν στον αέρα.

Αυτή η ξαφνική «λιποθυμία» επαναλαμβάνεται. Και, πλέον, μοιάζει νομοτελειακό ότι θα έρθει. Πως, δηλαδή, ο Παναθηναϊκός θα είναι διεκδικητής του Πρωταθλήματος για ένα διάστημα και μετά κάτι θα συμβεί και όλα θα γίνουν καπνός. Με το αγωνιστικό πρόβλημα να περνάει, σχεδόν πάντοτε, σε δεύτερο επίπεδο αξιολόγησης. Και να εκκολάπτονται σενάρια συνωμοσίας που δεν αποδεικνύονται, απλώς διαιωνίζονται. Προφανώς και κάποια εξ αυτών έχουν, ίσως, βάση, όμως αιτιολογούν πλήρως το 3-1 από τη Λαμία ή την κάθε Λαμία;

Θολωμένο μυαλό, απροετοίμαστη ομάδα

Είναι πολύ λογικό να μην έχει τον χρόνο ο προπονητής να προετοιμάσει όπως θα ήθελε την ομάδα του, μέσα σε συνεχόμενα παιχνίδια. Έτσι, όμως, συνεχίζεται για όλους αυτή η «μάχη επιβίωσης». Ο πιο δυνατός, αυτός με το πιο καθαρό μυαλό, ο πιο ικανός θα επικρατήσει. Στη Φθιώτιδα, ο Παναθηναϊκός έκανε φάσεις. Θα μπορούσε να έχει σκοράρει περισσότερα γκολ, μετρώντας οκτώ, τουλάχιστον, καλές τελικές (13’ Μαντσίνι, 17’ Ίνγκασον, 21’ Τετέ, 38’ Μαξίμοβιτς, 51’ Τσέριν, 59’ Σφιντέρσκι και Τσέριν, 90’+6’ Σφιντέρσκι).

Κάποιες σταμάτησαν στον αντίπαλο γκολκίπερ Κόστιτς. Κάποιες σπαταλήθηκαν από κακές εκτελέσεις, όπως το «τσαφ» του Μαντσίνι στο 13’ σε θέση τετ α τετ. Ο Παναθηναϊκός έκανε τέσσερις αλλαγές ενδεκάδας, σε σχέση με το ευρωπαϊκό ματς. Στηριζόμενος, για να πάρει αποτέλεσμα, στον ντεφορμέ Αργεντινό. Στον Αράο που προέρχοταν από μακρά απουσία, σε ένα δυσλειτουργικό κέντρο δημιουργικά. Με Μαξίμοβιτς, Τσέριν, Αράο, δίχως τον καλύτερό του παίκτη στα πρόσφατα ματς (Σιώπη).

Χωρίς εναλλακτικό πλάνο (4-4-2 με Ιωαννίδη, Σφιντέρσκι στην κορυφή), για να καμουφλαριστεί η ταυτόχρονη απουσία των Μπακασέτα και Ουναΐ. Με τον Μλαντένοβιτς να συνεχίζει να αφήνει και την τελευταία ρανίδα αίματος στο γήπεδο. Με τον Βαγιαννίδη να βγαίνει επειδή είχε κάρτα, για να αγωνιστεί δεξιός μπακ ο Μαντσίνι. Πνευματικά απροετοίμαστος, λες και κανείς δεν είχε κάνει φροντιστήριο στο γκρουπ για την αξία αυτών των αγώνων. Λες και ορισμένοι παίκτες, που είναι καιρό εδώ, δεν γνώριζαν τι τους περιμένει αν δώσουν δικαιώματα.

Χρειάζονται όλα αυτά για να έρθει μία απλή νίκη με τη Λαμία; Αθλητισμός είναι. Μπάλα είναι. Χρειάζονται. Απορία, απλά: Υπήρξε ένας εντός του οργανισμού να εξήγησε πριν στους ποδοσφαιριστές και την αγωνιστική αξία, αλλά και το υψηλό κίνητρο του Φουρτάδο; Που έβαλε γκολ και έκανε «σιωπή» στον πάγκο του Παναθηναϊκού; Θεωρώντας, προφανώς, ότι αδικήθηκε όταν έφυγε από τον Παναθηναϊκό Β. Τώρα, για την ενέργεια του Μαντσίνι στη φάση του πέναλτι των γηπεδούχων, δεν υπάρχουν λόγια. Μόνο ο ίδιος μπορεί να εξηγήσει τι σκέφτηκε...

Οι λεπτομέρειες είναι αυτές που κάνουν, πάντοτε, τη διαφορά. Ο Παναθηναϊκός, για μία ακόμα φορά τα τελευταία χρόνια και ιστορικά, σπαταλάει όλη την προσπάθεια που κάνει για να φτάσει στο επιθυμητό μέσα σε λίγες στιγμές. Πραγματικά, πλέον, αποδεκτές είναι όλες οι εξηγήσεις. Συνωμοσιολογικές, μεταφυσικές, αγωνιστικές, διοικητικές... Όμως, τέτοιες καταστάσεις, πλέον, δεν αντιμετωπίζονται. Σίγουρα, το έχουν αντιληφθεί αυτοί που έχουν τα γένια, αυτοί που έχουν και τα χτένια.