Η «τιμωρία» του Βερολίνου, η αντίδραση... Βελιγραδίου και η οργή του Αταμάν

Ο Παναθηναϊκός έβλεπε την παγίδα, αλλά έπεσε μέσα σαν πρωτάρης και καλείται τώρα να κάνει την πιο δύσκολη ανατροπή της σεζόν. Γράφει ο Ηλίας Λαλιώτης

Κακά τα ψέματα... Το μεγάλο ερώτημα πριν το τζάμπολ στο Game 1 των τελικών της Basket League ήταν ένα. Πώς θα παρουσιαστεί ο Παναθηναϊκός μετά την κατάκτηση της EuroLeague στο Βερολίνο και κατά πόσο ο Εργκίν Αταμάν θα καταφέρει να κρατήσει τους παίκτες του σε εγρήγορση. Άλλωστε το παρελθόν πρέπει να είναι πάντα οδηγός και έχει δείξει πως τα πράγματα δεν είναι ρόδινα για τους Πρωταθλητές Ευρώπης. Οι «πράσινοι» την είχαν πατήσει το 1996 και το 2002, ο Ολυμπιακός το 2013.

Η απάντηση δόθηκε στο ΟΑΚΑ από το ξεκίνημα του πρώτου τελικού. Οι παίκτες του Γιώργου Μπαρτζώκα, όπως ήταν λογικό, παρουσιάστηκαν με το μαχαίρι στα δόντια και δεν συνάντησαν σε καμία περίπτωση κάποια σθεναρή αντίσταση. Βρήκαν απέναντί τους μια άμυνα χωρίς ενέργεια, στα όρια της χαλαρότητας και την τιμώρησαν. Οι κακές περιστροφές έδωσαν στους Πειραιώτες πολλά ελεύθερα σουτ στην αρχή, με αποτέλεσμα να βρουν ψυχολογία, ενώ στη συνέχεια η αδυναμία στο ριμπάουντ ήταν καθοριστική.

Ο Ολυμπιακός πήρε 14 πόντους από τα 7 επιθετικά του ριμπάουντ στο πρώτο ημίχρονο, ενώ ο Παναθηναϊκός κανέναν από τα μόλις 3 που κέρδισε. Οι Ερυθρόλευκοι είχαν κλείσει αποτελεσματικά τη ρακέτα τους, βγάζοντας εκτός αγώνα τον Λεσόρ, έκλεισαν τους διαδρόμους στον Κέντρικ Ναν, που έσπασε τα στεφάνια αρχικά.

Το αποτέλεσμα; Να έχει εκτελέσει 20 τρίποντα το Τριφύλλι και μόλις 11 δίποντα σε 20 λεπτά. Ακόμα και όταν στο δεύτερο ημίχρονο μπήκαν περισσότερο στο ματς ο Αμερικανός σκόρερ και ο Γάλλος σέντερ, οι δυο τους μαζί με τους Σλούκα ήταν απελπιστικά μόνοι. Κακός ο Χουάντσο, κακός ο Γκραντ, κάτω του αναμενόμενου Μήτογλου και Παπαπέτρου. Με μια εμφάνιση που έδωσε στους αντιπάλους τους την ευκαιρία να διαχειριστούν το αποτέλεσμα και να φτάσουν στο break και το προβάδισμα για τον τίτλο.

Οι λεπτομέρειες που έκαναν την διαφορά και τον Αταμάν έξαλλο!

Βάσει της εικόνας που συνολικά είδαμε ο Ολυμπιακός παρουσιάστηκε πιο έτοιμος για έναν τόσο σημαντικό αγώνα και αναμενόμενα έφτασε στη νίκη. Ωστόσο, προσωπικά θεωρώ πως σε κομβικά σημεία της αναμέτρησης, όπου ο Παναθηναϊκός έδειχνε να έχει το μομέντουμ για να αλλάξει την εικόνα του αγώνα και να διεκδικήσει τη νίκη, υπήρχαν διαιτητικές αποφάσεις που του χάλασαν το μυαλό και τον οδήγησαν σε πισωγύρισμα.

Εξ ου και το ξέσπασμα του Εργκίν Αταμάν αρχικά στο παρκέ και εν συνεχεία στα αποδυτήρια του ΟΑΚΑ, όπου ξεσπάθωσε κατά των Ελλήνων διαιτητών και της αντιμετώπισης που είχε η ομάδα του στον πρώτο τελικό της Basket League. Ο Τούρκος τεχνικός έβλεπε εντελώς τους Παπαπέτρου, Καρπάνο και Θεωνά να έχουν συνολικά διαφορετικά κριτήρια στις αποφάσεις τους στις δύο πλευρές του παρκέ, αλλά κυρίως να αλλάζουν τη ροή του αγώνα σε καθοριστικές στιγμές.

Όπως το ξεκάθαρο επιθετικό φάουλ του Γκος στον Γκραντ που δεν δόθηκε στο πρώτο μέρος, όταν ο Παναθηναϊκός είχε πάρει για πρώτη φορά (και μοναδική εν τέλει) προβάδισμα τριών πόντων, το τρίτο φάουλ του Λεσόρ στο 51-58 που έστειλε τον Μιλουτίνοφ στις βολές μετά από σερί καλές άμυνες που είχαν ξεσηκώσει το ΟΑΚΑ, το φάουλ που δεν δίνεται από τον ΜακΚίσικ στον Ερνανγκόμεθ στη διεκδίκηση του ριμπάουντ στο τέλος του τρίτου δεκαλέπτου (με αποτέλεσμα να κάνει χαζό φάουλ στη συνέχεια ο Βιλντόζα και η διαφορά να κλείσει στο -10 στο 30, αντί για -6), τα 8 δευτερόλεπτα που έκανε ο Ουόκαπ να περάσει το κέντρο 1:10 από το τέλος με το σκορ στο 74-80. Ακόμα και τα βήματα στο καλάθι και φάουλ του Μήτογλου (στο 72-79), τα οποία δεν φαίνεται ούτε από το ριπλέι ξεκάθαρα αν είναι, αλλά αποτελούν παρόμοια φάση με δύο ανάλογες κινήσεις σε καλάθια του Μιλουτίνοφ νωρίτερα στο ματς.

Στις συνολικές βολές (10-26) δεν χρειάζεται να σταθεί κανείς ιδιαίτερα, αν και αποτελεί ένα δείγμα των κριτηρίων που εφαρμόστηκαν, αλλά το γεγονός ότι στο τρίτο δεκάλεπτο που ο Παναθηναϊκός πίεσε και έβαλε την μπάλα κοντά στο καλάθι οι βολές ήταν 0-9 λέει πολλά για το ξέσπασμα του Αταμάν.

Όπως στο Βελιγράδι και τόσες άλλες φορές φέτος

Το ζητούμενο, πλέον, για τον Παναθηναϊκό όμως είναι να τα αφήσει όλα αυτά στην άκρη. Να κοιτάξει πρώτα από όλα τα δικά του λάθη, που ήταν πολλά και κυρίως πως θα καταφέρει ο Τούρκος τεχνίκος να επαναφέρει κάποιους παίκτες στην πραγματικότητα και να τους δώσει κίνητρο να συνεχίσουν μετά το αναπόφευκτο άδεισμα που έφερε η κατάκτηση της EuroLeague. Δεν είναι καθόλου εύκολο να συμβεί... Πιστέψτε με.

Αλλά αν κάτι έχει δείξει φέτος αυτή η ομάδα και ο συγκεκριμένος προπονητής είναι πως ξέρουν να αντιδρούν. Το έχουν κάνει μέσα στη σεζόν 5-6 φορές, το έκαναν εμφατικά και στα playoffs της EuroLeague κόντρα στη Μακάμπι Τελ Αβίβ. Όταν πήγαν στο Βελιγράδι με την πλάτη στον τοίχο και κατάφεραν να φέρουν ξανά τη σειρά στο ΟΑΚΑ και να την τελειώσουν.

ΥΓ. Ένα μεγάλο μπράβο στον κόσμο του Παναθηναϊκού. Καταρχάς για τη στήριξη στην ομάδα παρά την κακή της εικόνα. Όταν τα πάντα είχαν κριθεί, το χειροκρότημα και ο ύμνος που ακούστηκε από τα χείλη 16.000 ανθρώπων ήταν συγκλονιστική στιγμή. Κατά δεύτερον για το γεγονός ότι προστάτεψαν την έδρα της ομάδας με τη συμπεριφορά τους, η οποία δεν ξέφυγε από τα νόμιμα πλαίσια.