Κάποια στιγμή οι ευθύνες να αποδοθούν εκεί που πρέπει

Ο Λάμπρος Γκαραγκάνης γράφει για την ήττα – πισωγύρισμα του Παναθηναϊκού στη Στοκχόλμη, για την ευρωπαϊκή ταυτότητα του Τριφυλλιού που χάνεται και τις ευθύνες των κακών αποτελεσμάτων που δεν αποδίδονται πάντα εκεί που πρέπει.

Για να φτάσει ο Παναθηναϊκός στα δεκατέσσερα χρόνια χωρίς Πρωτάθλημα, τον ευρωπαϊκό μαρασμό, στην απύθμενη εσωστρέφεια που βιώνει σε κάθε έκφανσή της και τη γενικότερη παρακμή που αντιμετωπίζει ως οργανισμός, μία ψύχραιμη καταγραφή γεγονότων αρκεί.

Αν το ψάρι βρωμάει πάντοτε από το κεφάλι, η διοίκηση του Γιάννη Αλαφούζου έχει κάνει οδυνηρά λάθη. Τα συνεχιζόμενα σφάλματα, από τη στελέχωση του ποδοσφαιρικού τμήματος σε όλα τα επίπεδα έως το οικονομικό «κραχ» και τον ευρωπαϊκό αποκλεισμό, δημιούργησαν μία κατάσταση που χρειάζεται κόπο και χρόνο για να ανατραπεί. Και αν η υπομονή, ώστε να γυρίσει ο τροχός, για κάποιους ακόμα υπάρχει, η άμμος στην κλεψύδρα αδειάζει.

Βήματα προόδου, σε κάποιες περιόδους της παρούσας διοίκησης έγιναν. Με πιο πρόσφατο διάστημα, τα δυόμιση χρόνια με τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς στον πάγκο. Όπου ο Παναθηναϊκός επέστρεψε στη διεκδίκηση τίτλων, επιχειρώντας ορισμένα baby steps, εκ του μηδενός, στην Ευρώπη. Κάθε φορά που ο σύλλογος πηγαίνει να σηκώσει κεφάλι, όμως, πάντα κάτι γίνεται και κάνει ένα βήμα πίσω. Μεγάλο ή μικρό, δεν έχει σημασία. Το ίδιο οδυνηρό είναι...

Μετά από συνεχείς αλλαγές προπονητών, στη μετά – Γιοβάνοβιτς εποχή, το διάστημα που διανύει τώρα το Τριφύλλι χαρακτηρίζεται από αγωνιστική αστάθεια και έλλειμμα προσωπικότητας σε όλα τα επίπεδα. Έγινε μία επένδυση, από την πλευρά της διοίκησης το καλοκαίρι, η οποία κινδυνεύει να τιναχτεί στον αέρα αν ο Παναθηναϊκός δεν εκπληρώσει τους στοιχειώδεις στόχους του για τα δεδομένα της εποχής. Να παραμείνει διεκδικητής του τίτλου στην Ελλάδα και να περάσει στην επόμενη φάση του Conference League.

Οι άλλοι δεν ευθύνονται ποτέ

Αυτό που έχει... καταφέρει ο Γιάννης Αλαφούζος, διότι περί κατορθώματος πρόκειται, είναι case study. Πέρα από τα δεδομένα σφάλματά του, τα οποία πληρώνει με τις εναντίον του αντιδράσεις, άπαντες κρύβονται πίσω από την κατάσταση αυτή και αναδύονται πάντα στον αφρό. Διότι, ναι, δομικά, οικονομικά, στρατηγικά έχει ευθύνες.

Δημιουργείται, λοιπόν, ένα status, το οποίο πάντα φέρει τον ίδιο στο κάδρο ευθυνών. Αστοχεί ο Ιωαννίδης εξ επαφής; Φταίει ο Αλαφούζος. Κάνει λάθος γύρισμα ο Αράο; Φταίει ο Αλαφούζος. Έχει ένα βαθμό με Μπόρατς και Τζουργκάρντεν ο Παναθηναϊκός; Φταίει ο Αλαφούζος. Γίνεται ένα προπονητικό σφάλμα στη διαχείριση αγώνα; Φταίει ο Αλαφούζος. Είναι βολικό, εμπορικό, αλλά ανώφελο πλέον.

Οι πόρτες είναι ανοιχτές και τα σκυλιά δεμένα, ώστε να έρθει ο επόμενος παράγοντας που θέλει, πραγματικά, να επαναφέρει τον Παναθηναϊκό. Να λυτρώσει τον σύλλογο, να λυτρωθεί ο κόσμος, να λυτρωθεί και ο ίδιος ο μεγαλομέτοχος. Που φταίει για πολλά, όμως δεν γίνεται, ειλικρινά και ρεαλιστικά μιλώντας, να φταίει για την καθίζηση του δευτέρου ημιχρόνου στη Στοκχόλμη. Όταν ποδοσφαριστές υποπολλαπλάσιας αξίας και αμοιβής, στη Βοσνία και τη Σουηδία, κάνουν το... κομμάτι τους απέναντι στους αντίστοιχους του Παναθηναϊκού, το ζήτημα της νοοτροπίας επιβάλλεται να μπει υψηλά στην κάθε κριτική.

Ανεπίτρεπτο το τζογάρισμα με την ιστορία του

Όταν σε μία δουλειά ένας εργαζόμενος δεν κάνει καλά την εργασία του, σαφώς φταίει ο εργοδότης που τον επέλεξε. Έχει ευθύνη, όμως, και ο ίδιος που δεν μπορεί. Στον Παναθηναϊκό η κριτική, από όλους που την ασκούν, είναι μονόπατη και εγκλωβίζεται στο πρώτο σκέλος. Έτσι, ο «ανέγγιχτος», σε κάθε περίπτωση, έχει ποτιστεί με τη λάθος νοοτροπία πως ό,τι και να κάνει, θα τα ακούσει άλλος και θα βγει λάδι...

Μετά την ήττα – πισωγύρισμα στη Σουηδία, από την Τζουργκάρντεν, ο Παναθηναϊκός – τέταρτο φαβορί για την κατάκτηση του Conference League πριν την 1η αγωνιστική της League Phase – θα κληθεί να παλέψει για να μπει στην 24άδα. Αν το 1-4 από την Τσέλσι, πες, είναι στο πρόγραμμα, η παρουσία του στα άλλα δύο παιχνίδια κρίνεται απαράδεκτη.

Προηγήθηκε με την Μπόρατς, ισοπαλία... Προηγήθηκε με την Τζουργκάρντεν, ήττα... Λίγος ποδοσφαιρικός εγωισμός να υπήρχε, η συζήτηση αυτή δεν θα γινόταν ποτέ. Ο Παναθηναϊκός, που κάποτε αποτελούσε τον φόβο και τον τρόμο ομάδων Champions League, πλέον αποτελεί έναν βατό αντίπαλο για τους πάντες. Και δεν είναι τωρινό το κακό. Η Μακάμπι Χάιφα ήρθε στη Λεωφόρο, από πόλεμο και απροπόνητη. Οι Πράσινοι ήθελαν δύο αποτελέσματα, ώστε να συνεχίσουν στην Ευρώπη, εντός έδρας. Και δεν πήραν τίποτα...

Το ευρωπαϊκό dna του Τριφυλλιού απειλείται, πλέον, ανοικτά. Ο Ολυμπιακός έχει ευρωπαϊκό τίτλο και στον Παναθηναϊκό πάντα ευθύνεται μόνο ένας και οι άλλοι είναι... κρέμα. Για να αλλάξει αυτό, επειδή συμβόλαιο με τα καλά αποτελέσματα δεν έκανε κανείς, χρειάζεται στρατηγική σκέψη και προσέγγιση στο βάθος του προβλήματος.

Σκληρές αποφάσεις τον Ιανουάριο

Το τζογάρισμα με την ευρωπαϊκή ιστορία της ομάδας είναι το ντροπιαστικό και ανεπίτρεπτο. Όχι μία ήττα σε 90 λεπτά αγώνα. Τώρα που έφυγε ο κακός Αλόνσο, δεν υπάρχει σε κάποιον να πέσει το ανάθεμα. Τώρα που ο νέος προπονητής, με μία εβδομάδα στον σύλλογο, ορθώς είναι έξω από το πλαίσιο οποιασδήποτε κριτικής. Τώρα πρέπει να επιμεριστούν οι ευθύνες εκεί που αρμόζει.

Ένας «ταβερνιάρης» με μία γκαρσονιέρα τίτλους, πρόσφατα, εισηγήθηκε, σχεδόν, ξήλωμα του ρόστερ και αναδόμηση. Ακραίο πράγματι ως σκέψη, σκέψη όμως... Εισήγηση. Πρόταση. Προτεινόμενη λύση στο πρόβλημα. Η διοίκηση του Παναθηναϊκού έκανε, πράγματι, μία τεράστια επένδυση το περασμένο καλοκαίρι, αναβαθμίζοντας το υλικό με ποιοτικούς παίκτες. Όταν, όμως, βάλεις στο ίδιο πιάτο... φακές με μοσχαράκι γάλακτος το αποτέλεσμα δεν θα τρώγεται.

Δεν έχει νόημα η ανάλυση των κακοτεχνιών του ρόστερ. Έχουν ειπωθεί και γραφεί άπειρες φορές. Για μία ομάδα που Νοέμβριο μήνα δεν έχει αριστερή πλευρά (αριστερό στόπερ, αριστερό μπακ πλην Μλαντένοβιτς, αριστερό εξτρέμ ως αντί – Μπερνάρ), ειλικρινά, δεν υπάρχει κανένα νόημα να γίνει η επανάληψη της ποδοσφαιρικής αλφαβήτας.

Τώρα, τα χέρια του Παναθηναϊκού είναι δεμένα. Αναζητώντας λύσεις σε όλα τα σημαντικά ζητήματα που ταλανίζουν τον σύλλογο, διοικητικά, οργανωτικά, αγωνιστικά, στο κομμάτι της εικόνας στο γήπεδο, η λύτρωση μπορεί να επέλθει με συγκεκριμένες κινήσεις τον Ιανουάριο. Επιβάλλεται να ληφθούν σκληρές αποφάσεις, ειδικά αν ο Παναθηναϊκός είναι μέσα στους στόχους του σε Ελλάδα και Ευρώπη.

Να «μιλήσει» το ποδόσφαιρο και η λογική, όχι το κοινώς αποδεκτό. Να γίνουν οι προσθήκες που πρέπει (αριστεροπόδαρος στόπερ, φορ, αριστερός εξτρέμ) και να προκύψει μία γενναία εκκαθάριση με οποιοδήποτε κόστος. Ενδεχόμενη αποτυχία τη νέα σεζόν, στην Ελλάδα κυρίως αναφορικά με το Πρωτάθλημα, θα φέρει απρόβλεπτους τριγμούς και μία κατάσταση ακόμα πιο δύσκολα διαχειρίσιμη σε σχέση με σήμερα.

ΥΓ: Επιλέχθηκε η φωτογραφία του άρθρου, ώστε να προβληθεί η εικόνα των μοναδικών που θύμισαν κανονικό, Ευρωπαίο, Παναθηναϊκό. Των 1.500 και βάλε φιλάθλων, που πρασίνισαν τη Στοκχόλμη, και ακολουθούν πιστά και σταθερά το ποδοσφαιρικό τμήμα στα χειρότερα του χρόνια.