Η εικόνα που είχε ο Παναθηναϊκός κόντρα στην Άλμπα για την πρεμιέρα της EuroLeague και η διαχείριση του Εργκίν Αταμάν επιβεβαίωσαν το μεγάλο πλεονέκτημα που έχει ο πρωταθλητής Ευρώπης. Γράφει ο Ηλίας Λαλιώτης.

Τι πιο σύνηθες, θα έλεγε κανείς... Ο Παναθηναϊκός επιστρέφει και πάλι νικητής από το Βερολίνο. Αυτή τη φορά δεν κρινόταν κάποιος τίτλος, όπως πριν από -κάτι παραπάνω από- 4 μήνες. Αλλά κάτι θα ήξεραν οι αρχαίοι πρόγονοί μας όταν έλεγαν πως «η αρχή είναι το ήμισυ του παντός».

Η Άλμπα είναι ένας σαφώς υποδεέστερος αντίπαλος, που δύσκολα θα σταματήσει πολλές ομάδες στη φετινή Ευρωλίγκα. Σε μια πρεμιέρα όμως πάντα κρύβονται παγίδες. Δείτε τι έγινε λίγα χιλιόμετρα παραπέρα, στο Μόναχο, όπου η Ρεάλ Μαδρίτης δέχθηκε ένα επιμέρους 33-16 στην τελευταία περίοδο και ηττήθηκε από την Μπάγερν.

Ο Παναθηναϊκός την απέφυγε, παίζοντας «τόσο όσο». Πατούσε το γκάζι, βρισκόταν εύκολα στο 10+, χαλάρωνε και έβλεπε τον αντίπαλο να πλησιάζει και φτου απ' την αρχή. Μέχρι που ο αρχηγός του, Κώστας Σλούκας, παρότι έπαιξε τα λιγότερα λεπτά σε σχέση με τα άλλα τρία γκαρντ της ομάδας (Ναν, Γκραντ και Μπράουν), μπήκε στο τελευταίο 5λεπτο στο παρκέ και καθάρισε για όλους. 8 από τους 10 πόντους του πέτυχε σε αυτό το διάστημα και δικαίως θεωρείται ο άνθρωπος που έκρινε το ματς.

Το πιο σημαντικό στοιχείο που προκύπτει από το ματς, στα δικά μου μάτια τουλάχιστον, εντοπίζεται τόσο στις πιο πάνω γραμμές, όσο και σε μερικά ακόμα δεδομένα. Το γεγονός ότι ο Σλούκας έπαιξε μόλις 16 λεπτά, αναδεικνύει το πλήθος των επιλογών που διαθέτει πλέον ο Αταμάν στα χέρια του. Και τις οποίες καλείται να διαχειριστεί κατάλληλα.

Στο Βερολίνο αγωνίστηκαν ουσιαστικά 10 παίκτες, μιας και ο Ιωάννης Παπαπέτρου προφυλάχθηκε λόγω κάποιων ενοχλήσεων, ενώ ο Παναγιώτης Καλαϊτζάκης πάτησε στο παρκέ για 50 δεύτερα μόλις. Από αυτούς τους 10 τον μικρότερο χρόνο τον είχε ο Ομέρ Γιουρτσεβέν με 14 λεπτά συμμετοχής και τον μεγαλύτερο ο Κέντρικ Ναν με 32:13. Όλοι τους σκόραραν από 3 πόντους (Γκριγκόνις) και πάνω (ο Ναν πρώτος με 16) και βοήθησαν σε διαφορετικά σημεία ο καθένας για να έρθει και η τελική νίκη.

Ο Λεσόρ ήταν κυρίαρχος στα πρώτα 30 αγωνιστικά λεπτά, ο Μήτογλου ξεκίνησε ενθαρρυντικά το ματς, έχοντας 5 πόντους και 4 ριμπάουντ, ο Μπράουν δημιουργούσε με επιτυχία (5 ασίστ), ο Ερνανγκόμεθ πέτυχε μεγάλα σουτ, ο Γιουρτσεβέν ήταν άκρως αποδοτικός με 8 πόντους σε 14 λεπτά, ολοκληρώνοντας με επιτυχία τις πάσες που πήρε μέσα στο «ζωγραφιστό». Ο Ναν αποτελούσει μόνιμη απειλή, ο Γκραντ έδωσε λύσεις επιθετικά, όπως έκανε και ο Οσμάν και στις δύο πλευρές του γηπέδου. Για τον Σλούκα τα είπαμε παραπάνω...

Ο χρόνος μοιράστηκε, όπως και το σκοράρισμα, αλλά κυρίως αναδείχθηκε η ποιότητα και το βάθος του φετινού ρόστερ. Όπως και το γεγονός ότι ο αντίπαλος δεν ξέρει πλέον από... πού θα του έρθει. Δεν έχει την πολυτέλεια να υποτιμήσει κανέναν, κάθε παίκτης είναι στο παρκέ μπορεί να αποδειχθεί κομβικός. Ουσιαστικά στο Βερολίνο είδαμε μια σύγχρονη «Λερναία Ϋδρα», που αυτή τη φορά είχε 10 -αντί για 9- κεφάλια, αφού όλοι είχαν συμβολή στην τελική επικράτηση.

Πλέον, η μπάλα βρίσκεται στα χέρια του Αταμάν, ο οποίος σε πρώτη φάση έδειξε έτοιμος να αφήσει πίσω το κλειστό ροτέισον, να μοιράσει τον χρόνο και να κλείσει το ματς με αυτούς πυ θεωρεί κορυφαίους. Δηλαδή το σχήμα με τα τρία γκαρντ. Είδαμε βέβαια και πολλά ακόμα σχήματα. Αυτό άλλωστε είναι ένα ακόμα μεγάλο πλεονέκτημα για τον Τούρκο τεχνικό. Οι δυνατότητα να εναλλάσει τα κοντά με τα ψηλά σχήματα, όπως έκανε και χθες με τον Οσμάν στο 4 αρχικά και τους Λεσόρ, Γιουρτσεβέν, εν συνεχεία, ταυτόχρονα στο παρκέ.

Το να πετύχει την κατάλληλη χημεία και να διαλέξει αυτούς που κολλάνε καλύτερα μαζί στο παρκέ ανά περίσταση, είναι ένα από τα ζητούμενα που θα κρίνουν όλη τη χρονιά στη συνέχεια.