Ο Λάμπρος Γκαραγκάνης γράφει για το έλλειμα χαρακτήρα, προσωπικότητας και σταθερότητας στο Τριφύλλι. Στοιχεία τα οποία, συνήθως, μεταδίδει ο προπονητής... Είναι σε αυτό το κομμάτι επιτυχημένος ο Ρουί Βιτόρια; Εφόσον παραμείνει και σχεδιάσει τη δική του ομάδα, πόσο βέβαιο είναι ότι τον Οκτώβριο οι Πράσινοι δεν θα αναζητούν τον αντικαταστάτη του;
Δεν είναι καμπανάκι, ένα ακόμα, η ήττα από τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα. Είναι βαρβάτη κουδούνα, που πρέπει να ηχήσει δυνατά στα αυτιά των διοικούντων το Τριφύλλι. Κάθε φορά που η ομάδα πηγαίνει να φτιάξει κάτι. Να «χτίσει» momentum. Να πλησιάσει τον στόχο της. Eκείνη τη στιγμή, όλα γκρεμίζονται. Έρχεται μία εμφάνιση και ένα κακό αποτέλεσμα. Επαναπροσδιορίζονται τα δεδομένα και παραμένει το συμπέρασμα ότι ο οργανισμός «λιποθυμάει» κάθε φορά που φτάνει στην πηγή με το νερό.
Εντάξει, η δικαιολογία με τα εκτός έδρας παιχνίδια στηρίζεται στη στατιστική καταγραφή επιδόσεων των Πράσινων, αλλά δεν αποτελεί και την, πλέον, πειστική, εξήγηση. Λες και εντός έδρας, ο Παναθηναϊκός παίζει σε κάποιο κατάμεστο... Μπομπονέρα, με σαράντα χιλιάδες φιλάθλους να κρέμονται και παίρνει ώθηση. Απλώς, το έλλειμμα χαρακτήρα, προσωπικότητας και σταθερότητας που παρατηρείται, κοστίζει περισσότερο εκτός έδρας παρά στο ημιάδειο ΟΑΚΑ.
Στο Φάληρο χάθηκε η πρόκριση στο Κύπελλο, στις Σέρρες, στο «Βικελίδης», στη Λαμία και το Περιστέρι το Πρωτάθλημα, στη Φλωρεντία η πορεία στην Ευρώπη. Μέσα σε λίγες εβδομάδες, μάλιστα. Τώρα, ο Παναθηναϊκός κινδυνεύει να χάσει τον στόχο που απέμεινε, τη δεύτερη θέση του Champions League, μέσα σε μία εβδομάδα. Στην Τούμπα ηττήθηκε. Αν συμβεί το ίδιο και στη Νέα Φιλαδέλφεια, κόντρα στην ΑΕΚ των 4/4 ηττών στα playoffs, τότε θα έχει χαθεί οριστικά και το ισχνό αβαντάζ που υπάρχει τώρα.
Είχε δύο εβδομάδες να προετοιμαστεί και έκανε τι;
Το μεγάλο πρόβλημα στην Τούμπα είναι η διαχείριση προβαδίσματος και ο τρόπος που τελειώνει το παιχνίδι. Προηγείται στο 3’ και οπισθοχωρεί αναίτια. Για να είμαστε δίκαιοι, τουλάχιστον από την τηλεόραση αυτό προκύπτει, ο Ρουί Βιτόρια δεν φάνηκε να συμφωνεί με αυτήν την ενστικτώδη συμπεριφορά των ποδοσφαιριστών του. Έδινε οδηγίες, τους «κατσάδιαζε»... Το ζητούμενο είναι πως αντί οι Πράσινοι να «τελειώσουν» τον ευμετάβλητο, ψυχολογικά, ΠΑΟΚ, ο οποίος πιεζόταν, τον έβαλαν στην περιοχή τους.
Ο Πορτογάλος κατέβασε ενδεκάδα ίδια με το νικηφόρο 3-1 τού ΟΑΚΑ. Ok, αντί του τιμωρημένου Μλαντένοβιτς δεν μπήκε ο Μαξ. Τον ξέγραψε οριστικά και αμετάκλητα μετά από αυτό. Ο Λημνιός προτιμήθηκε, φυσικά δεν χάθηκε εκεί το παιχνίδι. Είναι μία απόφαση που χρίζει γενικότερης ανάλυσης, αλλά όχι στην παρούσα φάση. Άρα ο κορμός ενδεκάδας υπήρχε, όπως και ένα δεκαήμερο προπονήσεων (χώρια τις άδειες), για να δουλευτεί, αγωνιστικά και ψυχολογικά, ένα πλάνο για την έξοδο στην Τούμπα. Μετά από νίκη, μάλιστα, όπου αναλύονται, με καλή ψυχολογία, μόνο παράμετροι βελτίωσης και όχι, ας πούμε, «τι έφταιξε;» όπως συμβαίνει μετά από μία ήττα.
Δύο εβδομάδες μετά, λοιπόν, ο Παναθηναϊκός παρουσιάστηκε νωχελικός, χωρίς φρεσκάδα, άτολμος και... φοβιτσιάρης να διαχειριστεί το υπέρ του 0-1 στο 3’. Η διαχείριση δε από τον πάγκο, με τη χρησιμοποίηση τριών φορ στο φινάλε, δεν βγάζει μεγάλο νόημα. Ένα γκολ έψαχνε το Τριφύλλι, για να ισοφαρίσει. Που, όπως πήγε το πράγμα, θα ήταν καλό αποτέλεσμα η ισοπαλία. Αντί να το κυνηγήσει ορθολογικά, το έπραξε με τρεις στόπερ (Ίνγκασον, Γεντβάι, Πάλμερ – Μπράουν), τρεις φορ (Σφιντέρσκι, Ιωαννίδης, Γερεμέγεφ), τον δεξιό του μπακ να παίζει αριστερός εξτρέμ (Βαγιαννίδης), τον Τετέ δεξιά, τον Ουναΐ να περιφέρεται και τον Τσέριν «κόφτη». Ας το πούμε 3-2-5, για την οικονομία της συζήτησης...
Η απόφαση είναι μεγάλη, δύσκολη και πρέπει να ληφθεί τώρα
Είτε έρθει δεύτερος ο Παναθηναϊκός, είτε τρίτος, είτε τέταρτος, η σεζόν είναι αποτυχημένη. Τίτλος δεν ήρθε, μία μεγάλη επένδυση δεν απέφερε καρπούς, αλλαγές θα γίνουν. Το ζήτημα είναι αυτές οι αλλαγές αγγίζουν τον προπονητή; Πρέπει να αγγίξουν τον προπονητή; Πέρυσι, σε καλύτερες συνθήκες, ο υπηρεσιακός χαιρέτησε πριν τελειώσει η σεζόν. Φέτος, ο Ρουί Βιτόρια μοιάζει, μάλιστα, φαβορί για να συνεχίσει τη νέα σεζόν, έχοντας και συμβόλαιο.
Τα ερωτήματα είναι απλά και θέλουν απαντήσεις. Μπορεί ο Παναθηναϊκός, με τα δείγματα γραφής που υπάρχουν, να πορευτεί με τον Πορτογάλο και να πάρει το Πρωτάθλημα; Μπορεί ο Πορτογάλος να μεταδώσει στην ομάδα σταθερότητα, σιγουριά, ένα ορθολογικό πλάνο και να το τηρήσει; Μπορεί το συγκεκριμένο ρόστερ, το οποίο θα αποτελέσει τον κορμό του επόμενου, να προσαρμοστεί στις απαιτήσεις του; Είναι βέβαιο πως αν μείνει, τον Οκτώβριο δεν θα κινδυνεύσει η θέση του, αν, για παράδειγμα, ο Παναθηναϊκός δεν έχει ακόμα νίκη εκτός έδρας;
Είναι «λαίλαπα» αποφάσεις τύπου Μαντσίνι δεξιός μπακ επάνω στον Φουρτάδο στη Λαμία, Λημνιός δεξιός μπακ και Βαγιαννίδης αριστερός μπακ στο Περιστέρι, Λημνιός αριστερός μπακ και Βαγιαννίδης αριστερός εξτρέμ στην Τούμπα; Ή λαίλαπα ήταν μόνο όταν ο Παναθηναϊκός απέκλεισε τον Ολυμπιακό, στο Φάληρο, με σέντερ φορ τον Ακαϊντίν, δίχως ο τότε προπονητής να μην έχει άλλη λύση; Δύσκολες απαντήσεις, όπως συμβαίνει πάντοτε όταν οι συμπάθειες και αντιπάθειες επικρατούν της λογικής. Πρέπει όλα τούτα να απαντηθούν τώρα, όμως, διότι τα χρόνια δίχως Πρωτάθλημα έγιναν δεκαπέντε.