Ο Βασίλης Μοιρώτσος γράφει για την εικόνα του Παναθηναϊκού που θυμίζει μια ομάδα... αφημένη στην τύχη της και για τις τεράστιες ευθύνες του Ντιέγκο Αλόνσο.

Ο Παναθηναϊκός έφαγε πολύ καιρό προσπαθώντας να πείσει τον σπουδαίο Μαουρίσιο Σάρι να αναλάβει την ομάδα. Αν κατάφερνε ένα τέτοιο χτύπημα θα μιλούσαμε για τη μεγαλύτερη κίνηση που έχει γίνει ποτέ από ελληνική ομάδα σε πάγκο. Δεν το κατάφερε και η αμέσως επόμενη επιλογή ήταν εύκολη να κλείσει. Ο Ντιέγκο Αλόνσο δεν είχε και πολλές επιλογές στην καριέρα του μετά από ένα αποτυχημένο πέρασμα από τη Σεβίλλη. Άρα εύκολα οι πράσινοι τον έπεισαν, αφού πρώτα πείστηκαν και όσοι αποφασίζουν ότι είναι ο κατάλληλος και τον έφεραν στην Ελλάδα.

Το θέμα όμως δεν είναι γιατί πείστηκε ο Ντιέγκο Αλόνσο, αλλά γιατί πείστηκαν οι άνθρωποι του Παναθηναϊκού που προφανώς γνώριζαν ότι θα ενισχύσουν τον οποιονδήποτε προπονητή επέλεγαν με τα κατάλληλα υλικά. Οι πράσινοι έχουν κάνει μια τεράστια επένδυση, έφεραν παίκτες που τουλάχιστον στα χαρτιά και λόγω χρηματιστηριακής αξίας είναι από το πάνω ράφι. Και τους κουμπωσαν σε ένα έτσι κι αλλιώς ακριβό ρόστερ.

Αν ο Αλαφούζος, ο Παπαδημητρίου και δεν ξέρω κι εγώ ποιος άλλος είδαν στον Αλόνσο έναν προπονητή που θα μπορούσε να διαχειριστεί αυτό το ρόστερ, καλώς έκαναν και προχώρησαν στην πρόσληψή του. Αν είδαν δηλαδή έναν "μικρό Σαρι" γιατί ο Ιταλός δεδομένα γνωρίζει τι να κάνει σε κάθε περίσταση.

Αν όμως αποφάσισαν με βάση διαφορετικά κριτήρια, δηλαδή αν αποφάσισαν ότι αξίζει το ρίσκο να πάνε σε έναν προπονητή που θα χτίσει σιγά σιγά, έχουν κάνει λάθος. Γιατί το "σιγά σιγά" δεν υπάρχει στον Παναθηναϊκό. Ούτε σε αυτό που προφανώς ονειρεύεται η διοίκηση του κάνοντας μια μεγάλη επένδυση όπως η φετινή, ούτε φυσικά σε αυτό που θέλει ο κόσμος του ο οποίος δεν αντέχει άλλο. Ειλικρινά δεν αντέχει άλλο, γιατί δεν αντέχεται άλλο μια ομάδα σαν τον Παναθηναϊκό να είναι κομπάρσος, να βλέπει τους άλλους να πανηγυρίζουν πρωταθλήματα και εκείνη να χαίρονται εφήμερα με κάποια νίκη, κάποιο κύπελλο, κάποια καλή βραδιά που είναι η εξαίρεση.

Αφού ο Γιάννης Αλαφούζος αποφάσισε να προχωρήσει στην απόλυση ενός προπονητή που με μαθηματική ακρίβεια θα τον έκανε πρωταθλητή Ελλάδος όπως ήταν ο Γιοβάνοβιτς και αφού έκανε μια τραγική επιλογή φέρνοντας τον Τεριμ που κατάφερε σε τέσσερις μήνες να διαλύσει μια έτοιμη και πολύ καλή ομάδα, θα έπρεπε να είχε μάθει. Και να έχει πίσω από τον Σάρι δύο - τρεις εναλλακτικές επιλογές, να περνούσαν οι προπονητές αυτοί από κανονικές συνεντεύξεις και να επέλεγαν στον Παναθηναϊκό τον καλύτερο για την κατάσταση που βιώνουν.

Δηλαδή για την κατάσταση μιας ομάδας που θέλει εδώ και τώρα τον τίτλο, εδώ και τώρα την ευρωπαϊκή πορεία. Θυμίζω πως ο Παναθηναϊκός πέρσι τέτοια μέρα περίμενε ένα παιχνίδι για να μπει στους ομίλους του Champions League. Τώρα περιμένει ένα παιχνίδι που πρέπει να το πάρει για να μη μείνει εκτός Ευρώπης, δηλαδή για να μη ζήσει την πρώτη του μεγάλη αποτυχία που θα την χρεωθεί σε μεγάλο βαθμό ο προπονητής του. Κυρίως αυτός, ιδιαίτερα αν ο Παναθηναϊκός στο ματς της Πέμπτης δεν εμφανίσει ένα... υποφερτό πρόσωπο.

Γιατί είναι διαφορετικό να αποκλειστεί έχοντας παλέψει και παίξει κανονικό ποδόσφαιρο και διαφορετικό να το κάνει με την εικόνα που έχει σήμερα. Έχει διαφορά ο τρόπος και στις αποτυχίες και στις επιτυχίες. Και σήμερα νίκησε ο Παναθηναϊκός, αλλά στο τέλος ο κόσμος ξέσπασε και δικαίως. Δεν είναι εικόνα Παναθηναϊκού αυτή. Δεν είναι εικόνα ομάδας που το ρόστερ της αξίζει 90 εκατομμύρια ευρώ.

Ο Ντιέγκο Αλόνσο μπορεί να είναι ένας από τους πιο εξελιξιμους προπονητές στον κόσμο, μπορεί να μείνει στον Παναθηναϊκό και μετά από 2-3 μήνες να παρουσιάζει μια ομάδα κανονική. Αλλά αυτή τη στιγμή παρουσιάζει ένα συνονθύλευμα, χωρίς αρχή, μέση και τέλος, μια ομάδα που μοιάζει αφημένη στην τύχη. Θαρρείς και είναι όλοι κουρασμένοι με 3-4 ματς στα πόδια τους ο καθένας.

Αν δεν μπορεί ο Ουρουγουανός να το διαχειριστεί θα πρέπει να αλλάξει κι ας είναι ακόμα αρχή. Άλλωστε στην αρχή έχεις ακόμα χρόνο να σώσεις τα πράγματα, αν σε πάρει η κάτω βόλτα θα τρέχεις αλλά δε θα προλάβεις.