Ο Τζούρισιτς, τα παιδικά λάθη και η ανάγκη να μάθει σύντομα τι θα συμβεί με τον Ιωαννίδη

Ο Βασίλης Μοιρώτσος γράφει για το πρώτο επίσημο δείγμα του Παναθηναϊκού, την... αυτοχειρία του σε ένα ματς απέναντι σε ομάδα της σειράς και την ανάγκη να δει σύντομα τα κενά που έχει ή αυτά που πιθανόν δημιουργηθούν.

Ξεκίνησε καλά η βραδιά στο ΟΑΚΑ με το γκολ του Γερεμέγεφ, που απέδειξε και πάλι πως μπορεί να μην έχει ένα πακέτο ολοκληρωμένου επιθετικού, αλλά είναι... killer. Συνεχίστηκε και όμορφα με τον Παναθηναϊκό να έχει ορισμένες ωραίες εμπνεύσεις μεσοεπιθετικά, έχοντας σε μεγάλα κέφια τον Τζούρισιτς. Η ποιότητα του Σέρβου δεν αμφισβητείται, φαίνεται από τις επαφές του και φαινόταν και πέρσι πόσο καλός ποδοσφαιριστής είναι. Αυτό που αμφισβητείται είναι η διάρκεια και η... όρεξή του.

Το φετινό του ξεκίνημα αν μη τι άλλο αφήνει φιλοδοξία πως θα δούμε άλλον παίκτη, αλλά η μπάλα πρέπει να παραμείνει χαμηλά και η εμπιστοσύνη είναι κάτι που κερδίζεται με τον καιρό. Και πέρσι στα προκριματικά καλός ήταν, μετά το... έχασε τελείως.

Ο Παναθηναϊκός δε βρήκε δεύτερο γκολ σε «καθαρές» ευκαιρίες που είχε με τον Γερεμέγεφ και τον Βιλένα (από δημιουργία Μαντσίνι και Τζούρισιτς, δηλαδή των δύο εξτρέμ του), το βρήκε τελικά από ένα χαζό πέναλτι των Βούλγαρων πάνω στον «Τζούρι». Κι αυτό κέρδος: να νιώθει ο Σέρβος πως έχει συμμετοχή σε σημαντικά κομμάτια του παιχνιδιού.

Το δεύτερο γκολ του Παναθηναϊκού έλυσε τα πόδια των παικτών του, έδιωξε το άγχος και το μόνο που θα έπρεπε να είχαν στο μυαλό τους ήταν το... κάζο που έπαθε η ΑΕΚ μια μέρα νωρίτερα: πως να μη δώσουν το δικαίωμα δηλαδή στην Μπότεφ να πιστέψει ότι μπορεί να κάνει κάποιο θαύμα. Αλλά το πάθημα της ΑΕΚ δεν έγινε μάθημα για τον Παναθηναϊκό. Φτηνό λάθος του Βιλένα έφερε ένα γκολ που δεν έπρεπε να είχαν δεχτεί οι πράσινοι και που θα τους στείλει σε μια εβδομάδα στη Βουλγαρία με ένα άγχος που δε θα έπρεπε να έχουν.

Και ευτυχώς που ο Ουκάκι είχε... αρχίσει να πέφτει στη φάση του δεύτερου τραγικού λάθους της άμυνας (αυτή τη φορά από Γεντβάι και Σένκεφελντ) γιατί διαφορετικά θα μιλούσαμε για την απόλυτη αυτοκτονία. Κι εκεί να έβλεπες άγχος στον επαναληπτικό... Για να είμαι ειλικρινής δεν κατάλαβα τη δήλωση του Αλόνσο για... έξι και εφτά γκολ, όπως δεν κατάλαβα και τη νοοτροπία του Παναθηναϊκού στο τέλος. Θα έπρεπε να έψαχνε τρίτο γκολ και όχι να πέφτει στο έδαφος ο Ντραγκόφσκι πιάνοντας στην μπάλα για να καθυστερήσει και να λήξει το ματς στο 2-1. Ο Παναθηναϊκός είναι ο... γίγαντας του ζευγαριού, πρέπει να γίνει σαφές αυτό στα αποδυτήρια. Δηλαδή αν παίξει με τον Άγιαξ τι θα γίνει;

Οι πράσινοι χρειάζονται δουλειά και ενέσεις ποιότητας ακόμα για να γίνουν μια ομάδα που θα φτάσει στο επίπεδο να θεωρείται ικανή για καλή ευρωπαϊκή πορεία και φυσικά για διεκδίκηση του πρωταθλήματος, που δεν είναι στόχος αλλά αυτοσκοπός. Παταγώδης αποτυχία θα είναι η μη πρόκριση σε ευρωπαϊκούς ομίλους και η μη κατάκτηση του πρωταθλήματος. Ο Τετέ οφείλει να δώσει το κάτι παραπάνω, αλλά κι εδώ ίσως να χρειαστεί χρόνος, όμως η συνέχεια στα μεταγραφικά πρέπει να δοθεί άμεσα για να έχει επιλογές ο προπονητής.

Να έρθει το συντομότερο δυνατό κι άλλος εξτρέμ, να έρθει αριστερός μπακ και αν είναι να πουληθεί ο Ιωαννίδης ας πουληθεί επίσης το συντομότερο δυνατό. Για να έρθει κάποιος που θα έχει το «εκτόπισμα« να παίζει βασικός σέντερ φορ σε μια ομάδα του βεληνεκούς του Παναθηναϊκού. Ούτε ο Γερεμέγεφ είναι τέτοιος, ούτε ο Σπόραρ. Αν ο Παναθηναϊκός δώσει τον Φώτη με 20+ εκατομμύρια ευρώ, ας διαθέσει τα μισά για να βρει παίκτη που θα έρθει και θα θυμίζει... Σισέ και θα καθαρίζει μόνος του ομαδούλες τύπου Μπότεφ.