Ο Παναθηναϊκός αγόρασε χρόνο, ο Ολυμπιακός απέκτησε πίεση και μια διοργάνωση που ξεχάστηκε ήδη

Το Final 8 του Κυπέλλου Ελλάδας διαφημίστηκε πολύ, όμως δεν πέρασε τη βάση σε πολλά θέματα, την ώρα που ο τελικός έδειξε πως υπάρχουν δύο ομάδες με τεράστια ποιότητα. Γράφει ο Χρήστος Τσάλτας.

Σε αυτή εδώ τη γωνία θα προσπαθήσουμε να κάνουμε μια συνολική αποτίμηση των τελευταίων 5 ημερών. Αυτό μας το επιτρέπει το γεγονός πως ήμασταν στην Κρήτη πριν καν το πρώτο τζάμπολ του Final 8 του 50ου Κυπέλλου Ελλάδας και έτσι είχαμε την ευκαιρία να δούμε σχεδόν τα πάντα εδώ.

Πρώτα όμως θα αρχίσουμε από τον τελικό, που ήταν και το παιχνίδι που τράβηξε όλα τα βλέμματα και αποζημίωσε όσους το παρακολούθησαν. Διότι Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός ξεδίπλωσαν την ποιότητά τους και έδειξαν πως δεν θεωρούνται άδικα δύο κορυφαίες ομάδες σε όλη την Ευρώπη.

Ο Παναθηναϊκός κατάφερε να κατακτήσει το Κύπελλο Ελλάδας, το οποίο άξιζε βάσει της συνολικής του εικόνας στην Κρήτη. Σταθερά σε υψηλό ρυθμό το παιχνίδι του, όποτε πατούσε γκάζι έβρισκε λύσεις και έδειχνε πως το περσινό πάθημα έγινε... μάθημα. Έστω κι αν ο Αταμάν ξεκαθάριζε πως το Κύπελλο είναι ο μικρότερος δυνατός στόχος.

Ο Τούρκος είπε την αλήθεια. Για μια ομάδα σαν τον Παναθηναϊκό οι δύο στόχοι που ακολουθούν, το πρωτάθλημα και η Euroleague, είναι αυτοί που θα κρίνουν εάν η σεζόν θα είναι πετυχημένη ή όχι. Εάν το τριφύλλι δεν κατακτήσει κανέναν από τους δύο στόχους, τότε ουδείς θα βρεθεί να πει πως «ναι, αλλά τον Φλεβάρη πήραμε το Κύπελλο». Για ομάδες σαν τον Παναθηναϊκό και με βάση τον τρόπο που χτίστηκε ενδεχόμενη κατάκτηση μόνο του συγκεκριμένου τροπαίου θα είναι αποτυχία ολκής.

Με τον τίτλο αυτόν ο Παναθηναϊκός αγόρασε χρόνο για να δουλέψει ήρεμα μπαίνοντας στην τελική ευθεία. Οι παίκτες του Αταμάν έδωσαν μια προσωρινή χαρά στον κόσμο τους, ωστόσο η κατάκτηση του τίτλου θα ξεχαστεί στο αμέσως επόμενο παιχνίδι της ομάδας, κόντρα στη Βιλερμπάν, στη Γαλλία. Είναι τόσο καταιγιστική η σεζόν και τόσο απαιτητικοί οι ρυθμοί που κανείς δεν μπορεί να μείνει σε ό,τι έγινε.

Αγωνιστικά για να φτάσει το τριφύλλι στην κούπα χρειάστηκε δύο πράγματα στο δεύτερο μέρος, να μπουν τα σουτ από την περιφέρεια και να μπουν στην εξίσωση οι Ναν και Γκραντ. Στο τρίτο δεκάλεπτο οι πράσινοι μέτρησαν 5/8 τρίποντα, άρα βρήκαν λύσεις από μακριά, ενώ στο δεύτερο μέρος ο Ναν πάτησε γκάζι, ιδίως στην τέταρτη περίοδο, ενώ ο Γκραντ ήταν ο αθόρυβος εργάτης του Παναθηναϊκού που έκανε όλη τη δουλειά και στις δύο πλευρές. Σε ακόμα ένα παιχνίδι πολλή βρώμικη δουλειά και στις δύο πλευρές, ανοίγοντας χώρους για τον Κώστα Σλούκα, που έδειξε εκ νέου πως είναι ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης σε κάθε κρίσιμη στιγμή, αλλά και στον Χουάντσο Ερνανγκόμεθ, που στην άμυνα ήταν συγκλονιστικός.

Επίσης πολύ σημαντικό για τον Παναθηναϊκό το γεγονός πως ο Γκέιμπριελ δεν φορτώθηκε με φάουλ, αλλά μπορούσε να βρεθεί στο παρκέ έως το τέλος του αγώνα. Το δικό του μέγεθος έπαιξε ρόλο και συνέβαλε στην κατάκτηση του τροπαίου από τον Παναθηναϊκό.

Πάμε στον Ολυμπιακό. Στο τέλος της ημέρας η απώλεια ενός τίτλου είναι μικρό κακό μπροστά στις προκλήσεις που υπάρχουν, όμως ο τρόπος με τον οποίο ήρθε θα πρέπει να προβληματίσει άπαντες. Διότι αν μη τι άλλο η εικόνα ήταν πολύ μακριά απ' όσα έχει δείξει ο Ολυμπιακός επί των ημερών του Γιώργου Μπαρτζώκα.

Στον τελικό οι ερυθρόλευκοι είχαν αρκετούς παίκτες σε κακό βράδυ. Ένας εξ αυτών ήταν και ο προπονητής. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας χωρίς αμφιβολία είναι ένας από τους κορυφαίους προπονητές στην Ευρώπη, όμως στον τελικό της Κρήτης η διαχείριση του ρόστερ και των καταστάσεων κατά τη διάρκεια του αγώνα ήταν σημείο προβληματισμού. Αποκορύφωμα η διαχείριση που έκανε ο Ολυμπιακός στα τελευταία 90 δευτερόλεπτα και μετά το μεγάλο τρίποντο του Φουρνιέ, που έκανε το σκορ 71-75. Μέσα σε σχεδόν 40 δευτεόλεπτα ανατράπηκε όλο το παιχνίδι και ήρθε η ήττα.

Ο Μπαρτζώκας ήταν σε κακό βράδυ και αυτό αποτυπώνεται και στη διαχείριση του ρόστερ. Ο Ντόρσεϊ δεύτερο διαδοχικό παιχνίδι DNP, σε μια αναμέτρηση που ενώ χρειαζόταν σκορ η ομάδα του, εκείνος δεν πάτησε παρκέ, ο Λαρεντζάκης που ήταν 101% «μέσα» στο πνεύμα του αγώνα δεν μπήκε στο δεύτερο ημίχρονο, ενώ το πιο ακατανόητο απ' όλα ήταν το σχήμα χωρίς πλέι μέικερ. Φουρνιέ στον άσο, ΜακΚίσικ στο 2, Πίτερς στο 3, Βεζένκοφ στο 4, Φαλ στο 5. Ένα σχήμα που δεν το έχουμε ξαναδεί και σήκωσε αρκετή κουβέντα από την στιγμή που το χρησιμοποίησε ο Έλληνας προπονητής.

Ο Μιλουτίνοφ αγωνίστηκε ελάχιστα, μόλις 11 λεπτά και εδώ αποτυπώνεται η μεγάλη αστοχία της επιλογής του Μένσα. Ο Αφρικανός σέντερ δεν είναι για το επίπεδο του Ολυμπιακού και αυτό βγάζει... μάτι και στον Ολυμπιακό πέραν του Φαλ που προς το τέλος άρχισε να παραδίδει πνεύμα, δεν υπήρχε κάποιος να δώσει λύσεις στο 5. Θα ήταν ευχής έργον για τον Ολυμπιακό με τα δεδομένα που υπάρχουν να επιστρέψει ο Ράιτ πριν από το τέλος της σεζόν, διότι το σημείο που έμοιαζε με υπεροπλία για τον Ολυμπιακό, εύκολα μπορεί να εξελιχθεί σε «πληγή».

Κατά τ' άλλα στον τελικό οι Πειραιώτες βασίστηκαν στον Βεζένκοφ που είχε 17 πόντους, αλλά στο τέλος και με εξαίρεση ένα τρίποντο στο 71-67 δεν πήρε προσπάθειες, τον συγκλονιστικό Ουίλιαμς-Γκος που ήταν μια περιφέρεια μόνος του, αλλά και στις εκλάμψεις του Φουρνιέ, που όμως δεν ήταν αρκετές. Γι αυτό θα μπορούσε να πάρει χρόνο ο Ντόρσεϊ, αλλά και να παίξει παραπάνω ο Λαρεντζάκης. Δεν έγινε, ο τελικός χάιθηκε και το Κύπελλο βάφτηκε πράσινο.

Στο τέλος της ημέρας η ήττα στα «Δύο Αοράκια» θα ξεχαστεί, εφόσον ο Ολυμπιακός κατακτήσει πρωτάθλημα και Ευρωλίγκα. Πλέον έπειτα και από τη νέα ήττα από τον Παναθηναϊκό οι ερυθρόλευκοι βλέπουν να προστίθεται πίεση στην προσπάθειά τους και είναι το χέρι τους να γυρίσουν το φύλλο. Ποιότητα και βάθος ρόστερ έχουν, ενώ η επικείμενη παρουσία του Κίναν Έβανς θα λύσει πολλά προβλήματα στην περιφέρεια.

Last but not least, το περιβόητο #einaigiorti. Αν απομονώσουμε το παιχνίδι της Κυριακής, τότε να ιθα μπορούσαμε να πούμε πως αυτό που ζήσαμε ήταν γιορτή. Μέσα στην αναμπουμπούλα η ΕΟΚ κατάφερε να συνυπάρξει ακόμα και στην ίδια κερκίδα οπαδούς Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού. Κάτι που στην αρχή το λέγαν όλοι ως αστείο, έγινε πράξη και πέραν κάποιων λεκτικων αντεγκλήσεων δεν άνοιξε ρουθούνι. Αυτό πίστώνεται στην ΕΟΚ.

Θα μπορούσε όμως να αποφύγει ανούσιες εκδηλώσεις σε ανοιχτούς χώρους που ούτε συνέντευξη Τύπου ήταν, ούτε παρουσίαση του Κυπέλλου. To format του Final 8 έχει βάση για να φέρει συγκινήσεις, αλλά όσο η Ομοσπονδία δεν ρίχνει τους «αιωνίους» σε κόντρα σε προημιτελικό ή ημιτελικό, όλες οι ομάδες είναι σαν να παίζουν σε παιχνίδι με σημαδεμένη τράπουλα. Δεν ήταν λίγοι οι εκπρόσωποι των ομάδων που έλεγαν πως «ήρθαμε για 1 άντε 2 μέρες και μετά θα φύγουμε». Δεν λειτουργεί έτσι το πράγμα. Συν ότι το «θεσμός των εκπλήξεων» υφίσταται μόνο στις παλιές εκφτάσεις. Γιατί η πιθανότητα έκπληξης με την υπάρχουσα κατάσταση έχει εξαλειφθεί πλήρως.

Βέβαια, με 5 παιχνίδια στα 6 σε μισοάδεια γήπεδα, γιορτή δεν το λες. Τουλάχιστον δεν ζήσαμε σκηνικά Ελληνικού, με 500 οπαδούς από τη μία και την άλλη πλευρά και τα μαχαίρια και τις φωτοβολίδες να σουλατσάρουν δεξιά κι αριστερά. Όχι πως πρέπει να παραδειγμάτιζόμαστε από το χειρότερο, αλλά πρέπει κι αυτό να μπει στην κουβέντα.

Το φετινό Final 8 θα ξεχαστεί πιο γρήγορα από το περσινό και σαν θέαμα και σαν διοργάνωση. Πάμε να δούμε του χρόνου πώς θα είναι τα πράγματα, με την ελπίδα η ΕΟΚ να έχει λάβει τα μηνύματα για όλα τα κακώς κείμενα της φετινής διοργάνωσης.

ΥΓ. Στην Ισπανία Κυπελλούχος η Μάλαγα, στην Γαλλία η Λε Μαν, στην Ιταλία η Τρέντο, στην Γερμανία η Μιτελντόιτσερ. Στα τέσσερα πιο προηγμένα και αποδεδειγμένα καλύτερα πρωταθλήματα του κόσμου επικράησε αυτό που λέμε «έκπληξη». Κάτι που... απαγορεύεται να δούμε στην Ελλάδα. Κάποια στιγμή όμως θα γίνει κι αυτό στα μέρη μας (ελπίζουμε). Το πότε παραμένει άγνωστο...