Όταν χάνεις ένα μέλος της οικογένειάς σου...

Ο Λάμπρος Γκαραγκάνης γράφει για το 2024, τη χρονιά βαθύτατου πένθους και θλίψης για τον Παναθηναϊκό λόγω του θανάτου του Τζορτζ Μπάλντοκ. Μία τραγική εξέλιξη, που έκανε όλα τα υπόλοιπα να περνούν σε δεύτερη μοίρα.

Ανασκόπηση του 2024, γύρω από το ποδοσφαιρικό τμήμα του Τριφυλλιού. Δεν μπορεί να γίνει και να έχει αγωνιστικές αναφορές. Σίγουρα αν κεντρικό θέμα ήταν η απώλεια ενός ακόμα Πρωταθλήματος, η κατάκτηση του Κυπέλλου, η «λαίλαπα» Τερίμ (για ορισμένους), η επιλογή του Ντιέγκο Αλόνσο και το «σωσίβιο» στο πρόσωπο του Ρουί Βιτόρια, ουδείς θα διαφωνούσε πως όλο αυτό το πακέτο γεγονότων χαρακτήρισε το ημερολογιακό έτος 2024 για τους Πράσινους.

Όμως, συνέβη το αδιανόητο. Ένας νέος άνθρωπος έφυγε από τη ζωή τόσο άδικα και απρόσμενα. Επιχειρώντας να «χτίσει» μία νέα καριέρα στην Ελλάδα. Την ημέρα των γενεθλίων του παιδιού του. Και όλα αυτά που σχεδίαζε, που είχε στο μυαλό του, έμειναν ένα μακρινό και άφταστο όνειρο. Ο θάνατος του Τζορτζ Μπάλντοκ, στις 9 Οκτωβρίου 2024, βύθισε σε θλίψη το ελληνικό ποδόσφαιρο και όχι μόνο.

Όπως συμβαίνει, όμως, πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, αυτή που μένει στο τέλος να ανεβαίνει τον Γολγοθά είναι η οικογένεια του εκλιπόντος. Η βιολογική οικογένεια πρωτίστως. Στη συνέχεια η επαγγελματική του οικογένεια, ο Παναθηναϊκός. Η ομάδα που κλήθηκε να διαχειριστεί το αδιανόητο. Ένας εν ενεργεία αθλητής της να φεύγει τόσο άδικα και πρόωρα από τη ζωή. Είναι κάτι μη διαχειρίσιμο.

Ποδοσφαιριστές που, μέχρι πριν λίγες στιγμές, μοιράζονταν τα ίδια αποδυτήρια, έκαναν πλάκες, έπαιζαν σε αγώνες, είναι αναπόσπαστα μέλη μίας συγκεκριμένης καθημερινότητας και ας μην είναι όλοι φίλοι. Κλήθηκαν και καλούνται να διαχειριστούν την απώλεια, να δημιουργήσουν αναμνήσεις, να στηρίξουν ο ένας τον άλλον και να συνεχίσουν την προσπάθεια να εργάζονται για το σύνολο μέσα από αυτό το τραγικό γεγονός.

Ο Τζορτζ Μπάλντοκ δεν ήταν καιρό στον Παναθηναϊκό. Υπήρξε, όμως, ένα κομμάτι του συλλόγου, με τον χαμό του να δημιουργεί ακραία συναισθήματα. Όπως όταν μία οικογένεια, χάνει ένα μέλος της. Όλα αλλάζουν. Η ζωή αλλάζει. Η καθημερινότητα αλλάζει. Το μυαλό των μελών της, που μένουν εδώ, κινδυνεύει κάθε ημέρα με «έκρηξη». Όταν έρχεται στην επιφάνεια των σκέψεων η απώλεια.

Στην πεζή πραγματικότητα, μία χρονιά δίχως Πρωτάθλημα...

Τίποτα άλλο, το 2024, δεν μπορεί να μπει στην ίδια πρόταση με την πραγματικότητα ότι ο Τζορτζ Μπάλντοκ δεν είναι μαζί με τους συμπαίκτες του. Η ζωή, λένε, σε τέτοιες περιπτώσεις συνεχίζεται. Και, πράγματι, συνεχίζεται... Όμως, για κανέναν, δεν είναι ποτέ η ίδια. Δεν αποτελεί τούτο μοιρολατρία, αλλά την απόλυτη πραγματικότητα. Για αυτό και πέραν του σεβασμού στη μνήμη του εκλιπόντος, σεβασμός απεριόριστος πρέπει να υπάρχει και στους παίκτες που έμειναν πίσω να αγωνίζονται και για αυτόν.

Το 2024 έκλεισε, με τον Παναθηναϊκό να έχει ήδη στον πάγκο τον τέταρτο προπονητή του στη μετα – Γιοβάνοβιτς εποχή. Φατίχ Τερίμ, Χρήστος Κόντης, Ντιέγκο Αλόνσο, Ρουί Βιτόρια. Ένα χαμένο Πρωτάθλημα, που τον άφησε για 14η χρονιά δίχως αυτό το τρόπαιο. Με ένα Κύπελλο, το οποίο του έδωσε τη δυνατότητα να παίξει στην Ευρώπη και να προσθέσει μία κούπα στο παλμαρέ του.

Όσο αυτή η συνθήκη ισχύει, ο Παναθηναϊκός δύσκολα θα ορθοποδήσει. Αν δεν αποφορτιστεί ο οργανισμός, ομάδα, διοίκηση και κόσμος, με ένα Πρωτάθλημα, το Τριφύλλι θα μαραίνεται και θα... τρώει τις σάρκες του. Ενότητα, αντίστοιχη με του τμήματος μπάσκετ που και αυτό πέρασε δύσκολα εσχάτως όμως είχε τα αντισώματα να επανέλθει στις επιτυχίες, δεν υφίσταται. Αν το καλοκαίρι του 2025 ο Παναθηναϊκός δεν είναι Πρωταθλητής, θα μπει σε ένα νέο κύκλο εσωστρέφειας.

Ουδείς προοδεύει, όταν από τον Αύγουστο παίζει την ύπαρξή του κάθε στιγμή. Καμία άλλη ομάδα δεν έχει τόσο μεγάλο «πρέπει» επάνω από το κεφάλι της σε κάθε 90λεπτο. Σε κάθε διοργάνωση. Ο Ρουί Βιτόρια, μετά από δώδεκα παιχνίδια στον πάγκο, δείχνει πως διαθέτει την τεχνογνωσία και τη σοβαρότητα να επαναφέρει τον Παναθηναϊκό στον μεγάλο τίτλο. Είθε το 2025, να γυρίσει ο τροχός και ο «Πρωταθλητής σ’ όλα τα σπορ παντοτινός» να επιβεβαιώσει τούς υπέροχους στίχους του ύμνου του.