Η «αποτυχία», τα κέρδη, τα λάθη και η υποχρέωση του Παναθηναϊκού

Ο Παναθηναϊκός έχασε ένα «δικό» του πρωτάθλημα για πολλούς λόγους, αλλά έχτισε σχέσεις με τον κόσμο του και δεν πρέπει να τις γκρεμίσει.

Είναι κι επίκαιρο μετά τον αποκλεισμό των Μπακς και τις δηλώσεις του Γιάννη Αντετοκούνμπο.

Υπάρχει αποτυχία στον αθλητισμό; Εξαρτάται πως βλέπει κανείς το ποτήρι. Μισογεμάτο ή μισοάδειο. Στη χώρα που κυριαρχεί το «δοκάρι και μέσα, Θεός», «δοκάρι κι έξω άχρηστος», οι μηδέν τίτλοι σε μία σεζόν ασφαλώς είναι αποτυχία.

Ο Παναθηναϊκός, αν δεν γίνει ένα ποδοσφαιρικό θαύμα (είδαμε αρκετά φέτος, αλλά μας τελείωσαν για την τρέχουσα σεζόν) έχασε ένα δικό του πρωτάθλημα. Όσο μπορείς να ισχυριστείς ότι είναι δικό σου κάτι. Ένα πρωτάθλημα που σε 35 ματς που έγιναν, στα 32 ήταν πρωτοπόρος. Ένας μαραθώνιος που στα μισά της διαδρομής είχε αφήσει οκτώ, δέκα, δώδεκα βαθμούς πίσω τους ανταγωνιστές του. Είναι αποτυχία λοιπόν; Για παράδειγμα η Άρσεναλ που επίσης έχει αρκετά χρόνια μακριά από τον τίτλο, αν τον χάσει τελικά από τη Σίτι, ενώ ήταν πρώτη μέχρι τέλη Απριλίου, θα είναι αποτυχία; Σχετικά είναι όλα. Ναι μπορεί να είναι αποτυχία.

Ας μεταφερθούμε, όμως, έναν χρόνο πίσω. Στις 21 Μαϊου 2022 ο Παναθηναϊκός επέστρεφε στις κούπες. Νίκησε 1-0 τον ΠΑΟΚ στον τελικό του Κυπέλλου και πανηγύρισε για πρώτη φορά μετά το 2014. Εκείνο ακριβώς το βράδυ, πάνω στο μεθύσι της χαράς, αν ρωτούσες 100 οπαδούς του Παναθηναϊκού, όπως και στο γνωστό τηλεπαιχνίδι, σε ποσοστό άνω του 50% θα σου έλεγαν ότι τη νέα σεζόν, δεν γίνεται να πάρει πρωτάθλημα η ομάδα.

Εννοείται, ότι και στα χειρότερά του ο Παναθηναϊκός πάει για πρωτάθλημα. Αλλά κανείς και στην ομάδα, από τον Γιοβάνοβιτς, μέχρι τους παίκτες, τα στελέχη, τη διοίκηση, δεν είπε στο ξεκίνημα της χρονιάς πάμε να το πάρουμε. Αλλά το πίστευαν. Με όλη τους την ψυχή το πίστευαν. Είναι, όμως, τέτοια και η φύση του προπονητή που τα μεγάλα λόγια, οι φανφάρες, οι βαρύγδουπες δηλώσεις δεν είχαν θέση στα αποδυτήρια. Και μην ξεχνάμε ότι η χρονιά ξεκίνησε με αποκλεισμό στην Ευρώπη με αρκετούς να γκρινιάζουν γιατί δεν ενισχύθηκε έγκαιρα η ομάδα.

Ο Παναθηναϊκός έκανε 12 νίκες σε 13 ματς στον πρώτο γύρο και όλοι το πίστεψαν πλέον. Ο κόσμος έγινε ένα με την ομάδα. Το sold out στη Λεωφόρο είτε αντίπαλος ήταν η ΑΕΚ και ο Ολυμπιακός είτε ο Λεβαδειακός και η Λαμία, δεν αποτελούσε είδηση, αλλά φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Αυτός είναι ο τίτλος που κέρδισε ο Σέρβος τεχνικός και οι παίκτες του. Κι ας έχασε τον «κανονικό». Πάντα, ωστόσο, για να πετύχεις θες ενότητα και ο Παναθηναϊκός φέτος την είχε.

Πάνω στον φανταστικό πρώτο γύρο, όμως, άρχισαν τα προβλήματα. Ο τραυματισμός του Αϊτόρ πλήγωσε την ομάδα. Ο Ισπανός ήταν σούπερ κι ενδεχομένως αν ήταν υγιής αυτό το πρωτάθλημα να μην χανόταν. Μετά τον τραυματισμό του Αϊτόρ ήταν φανερό ότι ο Παναθηναϊκός είχε χάσει σε φαντασία, εμπνεύσεις. Όσοι έζησαν την πορεία του «τριφυλλιού» θα θυμούνται ότι σε αρκετά ματς μετά τον Αϊτόρ, είτε νίκησε είτε όχι, είχε θέματα.

Τα ξεπέρασε ακριβώς διότι το μειονέκτημα στην ποιότητα και το μπάτζετ, το άφησε στην άκρη, το μετέτρεψε σε ΟΜΑΔΑ. Νίκες με 1-0, με μέτρια μπάλα, αλλά νίκες. Κι αυτές τρεις βαθμούς δίνουν. Ο Παναθηναϊκός θα τερματίσει με την πέμπτη καλύτερη επίθεση. Οκτώ γκολ περισσότερα έχει πέμπτος Άρης, 19 περισσότερα η πρώτη πλέον ΑΕΚ και 23 ο Ολυμπιακός που είναι τρίτος και μπορεί να τερματίσει τέταρτος… Στον αντίποδα έχει την καλύτερη άμυνα με παθητικό δύο γκολ λιγότερα, 9 από τον Ολυμπιακό, 16 από τον ΠΑΟΚ και 25 από τον Άρη.

Αν το έπαιρνε ο Παναθηναϊκός, δεν θα ήταν αποτυχία για την ΑΕΚ; Ο τέταρτος και ο πέμπτος της περσινής σεζόν διεκδίκησαν μέχρι τέλους τον τίτλο. Χαμογέλασε η ΑΕΚ, της οποίας οι οπαδοί πριν από έναν χρόνο έβραζαν… Αλλά είχε να περιμένει το γήπεδο. Ο Παναθηναϊκός το περιμένει, αν όλα κυλήσουν ομαλά, σε τρία χρόνια. Μέχρι τότε τι γίνεται; Θα φανεί.

Το σίγουρο είναι ότι οι οπαδοί του Παναθηναϊκού πικράθηκαν τρομερά. Δεν ξέρω το ποσοστό αυτών που νιώθουν περήφανοι για την πορεία. Για έναν τεράστιο σύλλογο που έχει 13 χρόνια χωρίς πρωτάθλημα, δεν μπορεί κανείς να γνωρίζει αν η περηφάνια υπερτερεί ως συναίσθημα της πίκρας. Είναι υπόθεση του καθενός πως θα χειριστεί την απώλεια του τίτλου.

Σε κάθε περίπτωση, ο Παναθηναϊκός κέρδισε πίστη για να διεκδικεί τον τίτλο, κάτι που δεν είχε συμβεί από το 2015. Κέρδισε και τον κόσμο του. Τον έκανε ν’ ανυπομονεί για το επόμενο ματς. Έγιναν όμως και λάθη. Όταν λέει ο Γιοβάνοβιτς «εμείς το χάσαμε», έχει ένα δίκιο. Ας αφήσουμε το ματς με τον Ολυμπιακό και το τι έγινε με τον κορονοϊό. Ας αφήσουμε και τη διαιτησία, διότι αν την πιάσουμε δεν θα βγάλουμε άκρη ποτέ. Θα πιάσουμε τις μεζούρες για το ποιος αδικήθηκε περισσότερο, λιγότερο, μεθυσμένους ή νηφάλιους διαιτητές και θα φύγει το καλοκαίρι.

Ένα χαμένο πέναλτι με τον Βόλο, ένα δοκάρι ή μία μέτρια εμφάνιση με τον ΟΦΗ των δέκα παικτών από το 8’, τα χαμένα τετ α τετ του Μπερνάρ με τον ΠΑΟΚ την περασμένη εβδομάδα, η εικόνα γεμάτη άγχος με την ΑΕΚ, όλα αυτά στην πυρακτωμένη Λεωφόρο, πίκραναν τον σύλλογο. Κι έφτασε σε αντίξοες συνθήκες να παίζει έναν τίτλο στην έδρα του αιώνιου αντιπάλου του.

Πάμε και στα λάθη, αλλά και την υποχρέωση. Όταν έχεις 13 χρόνια χωρίς πρωτάθλημα, η ανυπομονησία, το άγχος σε λυγίζει. Σε κάνει ορισμένες φορές να θολώνεις. Ο Ολυμπιακός, όπως κι αν έπαιρνε τα πρωταθλήματα, δίκαια ή άδικα για τους οπαδούς των άλλων ομάδων, είχε συνηθίσει να νικάει. Και στις κακές του μέρες. Ο Παναθηναϊκός φέτος σε άλλες κακές μέρες νίκησε, σε άλλες τιμωρήθηκε. Πρέπει να ξαναγίνει συνήθεια η νίκη στον Παναθηναϊκό, σε κακές μέρες κι ας είναι και με 1-0.

Λάθος ήταν και η μεταγραφική περίοδος του Ιανουαρίου. Δεν είναι καθόλου εύκολο να βρεις παίκτες τον χειμώνα. Αλλά ο Παναθηναϊκός στερήθηκε τον Αϊτόρ, φαινόταν ότι άρχισε να χάνει «λάδια» και ήρθε ο Κλαϊνχάισλερ, που δεν εξελίχθηκε σε βασικό στέλεχος (μπορεί να συμβεί του χρόνου) και στις 25 του μήνα, ενώ είχε ουσιαστικά χαθεί και η πρόκριση στο Κύπελλο, αποκτήθηκε ο Μαντσίνι. Έτοιμος παίκτης, ποιοτικός, αλλά σε αρκετά ματς ήρθε από τον πάγκο.

Αποκτήθηκε φυσικά και ο Πούχατς, μετά την ατυχία και του Γκάνεα. Ο 33χρονος Χουάνκαρ χρειαζόταν ανάσες και ο Πολωνός ήταν μία έξτρα κίνηση, που αν δεν γινόταν, ενδεχομένως να «περίσσευαν» ορισμένα χρήματα και γι’ άλλη λύση. Το βέβαιο είναι ότι ο Παναθηναϊκός ήθελε περισσότερη αναβάθμιση στο ρόστερ και δεν την έκανε όταν είχε μπροστά του τη δυνατότητα να επιστρέψει στην κατάκτηση του πρωταθλήματος. Και φτάσαμε στο ματς τίτλου με όσα έγιναν και με τον κορονοϊό, να ξεκινούν έντεκα παίκτες που υπήρχαν από την αρχή της σεζόν…

Όπως και να έχει, είναι υποχρέωση του Παναθηναϊκού και του χρόνου να το πάει μέχρι τέλους. Να μην αφήσει την απογοήτευση να τον λυγίσει, αλλά να πεισμώσει. Η διαχείριση στα δύσκολα δυναμώνει το DNA μίας ομάδας. Να διατηρήσει το γκρουπ αυτή τη σχέση που έχτισε με τον κόσμο. Να ενισχυθεί κι άλλο, διότι εκτός από τις ελλείψεις στο ρόστερ, μην ξεχνάμε ότι βασικά στελέχη μεγαλώνουν και με την Ευρώπη ενδιάμεσα, θα χρειαστούν ανάσες, όπως ο Χουάνκαρ, που βαδίζει τα 34 και ο Πέρεθ που περπατάει στα 35. Τη στιγμή που κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει με κομβικούς παίκτες όπως οι Μπερνάρ, Κουρμπέλης και ο ακριβοπληρωμένος Βέρμπιτς.

ΥΓ.: Η μία μέρα αναβολή που δόθηκε στον Παναθηναϊκό ήταν ανέκδοτο. Στο sportal.gr το αναφέραμε. Αλλά σε όλους τους άλλους φάνηκε φυσιολογικό. Ήταν κοροϊδία. Ο Ιβάν το χαρακτήρισε προσβολή. Τώρα γιατί δεν αντέδρασε οργισμένα ο Παναθηναϊκός, θα πιστέψω ότι ο Γιοβάνοβιτς το ζήτησε. Έτσι είπε. Κατόπιν εορτής ό,τι και να αναφέρουμε δεν έχει νόημα.

ΥΓ.1: Δική μου γνώμη. Πέναλτι στον Σπόραρ δεν υπάρχει. Όπως δεν υπάρχει και στον Βίντα στο ματς της ΑΕΚ στο Φάληρο. Αναφέρομαι σ' αυτές των τελευταίων αγώνων. Αν έδιναν αυτές τις φάσεις πέναλτι εις βάρος του Παναθηναϊκού και της ΑΕΚ θα ήταν όλοι στα κάγκελα. Είπαμε, μην πιάσουμε τη διαιτησία… Όχι ότι δεν γίνονται και θα γίνονται εγκλήματα, απλά ας έχουμε και λίγη ενσυναίσθηση. Διότι αυτά που ζητάμε υπέρ μας και τα παίρνουμε ή όχι, δεν γίνεται να φωνάζουμε όταν τα δίνουν εναντίον μας και να λέμε «δεν ήταν».