Ποια ΕΠΟ, ποια ΚΕΔ, ποιοι διαιτητές… ποδόσφαιρο μόνο, ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ!

Ένα θυελλώδες βράδυ, με τις τέσσερις ομάδες μας στους ομίλους των ευρωπαϊκών διοργανώσεων, ήταν αρκετό για να καταλάβουμε τι χάνουμε εδώ, στην Ελλάδα, όσο ασχολούμαστε, ή υποχρεωνόμαστε να το κάνουμε, με οτιδήποτε άλλο πέρα από το μαγικό αυτό άθλημα που λέγεται ποδόσφαιρο!

Tα τέσσερα ευρωπαϊκά παιχνίδια των ελληνικών ομάδων το ίδιο βράδυ, βράδυ ιστορικό, έρχονταν σε μια δύσκολη στιγμή. Για την ακρίβεια έρχονταν σε μια ακόμη δύσκολη στιγμή για το πολύπαθο πρωτάθλημά μας. Ενώ οι ομάδες μας, μεταξύ αυτών φυσικά και η ΑΕΚ με τον Παναθηναϊκό, ετοιμάζονταν για την πρεμιέρα τους στους ομίλους, ένα πολύ μεγάλο, αν όχι το μεγαλύτερο μέρος, της ποδοσφαιρικής κοινής γνώμης το απασχολούσαν άλλα, ταπεινά και καθόλου μεγάλα.

Αντί να επικεντρωνόμαστε στην Μπράιτον, τη Βιγιαρεάλ, τη Φράιμπουργκ και την Ελσίνκι μαθαίναμε, διαβάζαμε, για την ΕΠΟ, τον Μπαλτάκο, τον Μπένετ, τον ορισμό ξένου, που τον ψάχναμε ακόμη, ή Έλληνα διαιτητή στο ντέρμπι της Λεωφόρου. Με ανακοινώσεις, διαρροές, βαρύγδουπες δηλώσεις, κείμενα, ως συνήθως, με «κιτρινόμαυρη» ή «πράσινη» απόχρωση. Και τις ευθύνες μπαλάκι του πινγκ πονγκ, με τη μία πλευρά να τις στέλνει συστημένες στην άλλη και να δείχνει με το δάχτυλο.

Ο επικοινωνιακός πόλεμος, όπως συνήθως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, ήταν σε πλήρη εξέλιξη. Η ένταση, φυσική ή τεχνητή, κλιμακωνόταν ώρα με την ώρα, ποια Ευρώπη και, καλά καλά, ποιο ντέρμπι; Το θέμα μας, για μια ακόμη φορά, ήταν η σφυρίχτρα. Η προέλευσή της, οι τυχόν…δεσμεύσεις της, οι προθέσεις της, άντε, να σας το δώσω κι αυτό καλή τη πίστει, η επάρκειά της. Με τον πρόεδρο της ΕΠΟ να αδειάζει τον αρχιδιαιτητή και το αδιέξοδο να μοιάζει έως και αναπόφευκτο μετρούσαμε αντίστροφά για την πρεμιέρα σε Europa και Conference.«Ποιος ασχολείται τώρα μωρέ;»…και ύστερα ήρθε το ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ!

Ποδόσφαιρο που σα να ήθελε από μόνο του να δώσει την απάντηση και…εξερράγη. Αισθάνομαι πολύ τυχερός που έζησα αυτήν ακριβώς την έκρηξη από πρώτο χέρι. Βλέπετε, στα στούντιο της CosmoteTV, κάτι σαν κέντρο επιχειρήσεων για τις ανάγκες της περίστασης, δε μας έφυγε, δε μας…έπαιρνε να μας φύγει, ούτε τελεία. Με δεκάδες διαφορετικές πηγές πληροφορίας να καταλήγουν στα στούντιο για επεξεργασία και παρουσίαση, με την εικόνα, σε κάθε της λεπτομέρεια, και από τα τέσσερα γήπεδα να ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας, ήμαστε από τυχεροί έως και, καθ’ υπερβολήν, ευλογημένοι. Ρουφήξαμε μέχρι το μεδούλι μια ιστορική, συναρπαστική, συγκλονιστική, ανατρεπτική, απογειωτική για το ελληνικό ποδόσφαιρο βραδιά.

Θυμηθήκαμε, όσοι το είχαμε ξεχάσει, γιατί πρωτοασχοληθήκαμε με αυτή τη δουλειά! Προφανώς όλοι μας, ας μην κοροϊδευόμαστε, μπαίνοντας στο χώρο είχαμε τις ομαδικές-οπαδικές μας προτιμήσεις. Είχαμε όμως, στη συντριπτική μας πλειονότητα, και κάτι ακόμη. Αγαπούσαμε, θέλω να πιστεύω πως αγαπάμε ακόμη, το ίδιο το ποδόσφαιρο. Και χθες, σε ελληνικό, αγγλικό και φινλανδικό έδαφος, το είδαμε για μια ακόμη φορά να ξεδιπλώνει το μεγαλείο του. Το ζήσαμε, κυρίως, να γεννά αυτά τα…τιμημένα τα συναισθήματα που μόνο εκείνο ξέρει και μπορεί! Σε ένα βράδυ μοναδικό που αν δεν ήταν κι αυτή η τζάμπα ήττα του Ολυμπιακού από τη Φράιμπουργκ θα το λέγαμε και ονειρικό.

Ακόμη κι έτσι όμως, με αυτό το ένα αρνητικό αποτέλεσμα να «ακυρώνει» την άπταιστη διαδρομή των ομάδων μας στην πρώτη στροφή των ομίλων, δεν μπορούμε παρά να αισθανόμαστε γεμάτοι! Γεμάτοι από τα όσα, τόσο σε ποδοσφαιρικό όσο και σε συναισθηματικό επίπεδο, μας προσέφεραν οι ομάδες μας. Σε Ολυμπιακό Στάδιο, «Γεώργιος Καραϊσκάκης», «AmexStadium» και «Bolt Arena» μπορούσε κανείς να εντοπίσει…όλη τη βεντάλια. Από το ένα άκρο ως το άλλο! Σε θέματα τακτικής, ατομικής αλλά και ομαδικής τεχνικής, πνευματικής αλλά και ψυχολογικής διαχείρισης των καταστάσεων, έκρηξης χαράς αλλά και απογοήτευσης, κι αυτή στο πρόγραμμα είναι, τα ΕΙΔΑΜΕ ΟΛΑ!

Τώρα που το σκέφτομαι, όχι και όλα! Δεν είδαμε τσακωμούς για το ποιος ορίστηκε να σφυρίξει! Δε διαβάσαμε ανακοινώσεις για τη διαιτησία, κι ας μην ήταν, πιθανότατα, αψεγάδιαστη. Δε μας απασχόλησαν ούτε δευτερόλεπτο τα διοικητικά, παρά μόνο τα ποδοσφαιρικά, στελέχη των ομάδων. Δε γίναμε μάρτυρες αντεγκλήσεων σε σχέση με το ποιος επηρεάζει καταστάσεις και αποφάσεις! Με λίγα λόγια δεν έφυγε ούτε δευτερόλεπτο, αυτός θα έπρεπε, αυτός θα θέλαμε, να ήταν ο κανόνας, από το ό,τι συνέβαινε μέσα στις τέσσερις γραμμές. Και ήταν τόσο δυνατό, τόσο…αρκετό, που τίποτα μα τίποτα δε μας έλειψε.

Και κάπως έτσι, μετά από ένα βράδυ από τα πιο όμορφα, τα πιο…ολοκληρωμένα αλλά και ολοκληρωτικά ταυτόχρονα σε αυτά τα 25 χρόνια πορείας, σε(με) πιάνει μια μελαγχολία. Γιατί μόλις ηρεμήσεις και καθαρίσει το μυαλό, μόλις φύγει η πρώτη σκέψη του «Τι ζήσαμε αλήθεια;» έρχεται, αμείλικτη, η δεύτερη ίσως και πιο σημαντική! «Τι χάνουμε αλήθεια;» Και η απάντηση είναι απλή και αφοπλιστική. Χάνουμε το ίδιο το ποδόσφαιρο! Για να ασχολούμαστε με την ΕΠΟ, την ΚΕΔ, τους ξένους και τους Έλληνες που σφυρίζουν, τον έλεγχο του παρασκηνίου και τα παιχνίδια εξουσίας! Πολύ κρίμα…και χίλια συγγνώμη!