Σάντερλαντ: Πίστεψε πως μπορείς και είσαι στα μισά

Το ετήσιο ραντεβού μου με τον κόβιντ στέφθηκε με επιτυχία! Και αυτά τα Χριστούγεννα με επισκέφθηκε ο «κύριος», αλλά ευτυχώς χωρίς να μου προκαλέσει το παραμικρό σύμπτωμα. Παρ’ όλα αυτά έπρεπε να μείνω για κάποιες ημέρες καραντίνα.

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να δω για δεύτερη φορά, έπειτα από τρία χρόνια, το ντοκιμαντέρ για την Σάντερλαντ στο Netflix, γιατί θυμόμουν πως με είχε συγκινήσει βαθιά. By the way, όποιος αγαπάει το ποδόσφαιρο και δεν έχει τύχει να το παρακολουθήσει, επιβάλλεται να το κάνει ΤΩΡΑ!

Η σειρά γυρίστηκε τη σεζόν 2017-18 με την προσδοκία μιας θριαμβευτικής πορείας. Αντ’ αυτού, η Σάντερλαντ, η ομάδα που το 1973 έπαιξε στον τελικό Κυπέλλου, υποβιβάστηκε στην Τσάμπιονσιπ και την αμέσως επόμενη σεζόν στη Λιγκ 1. Δες, πόσο απροσδόκητα την ελπίδα τη διαδέχεται η απογοήτευση… Και το αντίστροφο βέβαια. Αρχίζει κάπως έτσι….

«Κύριε, βοήθησε να καταλάβουμε, τι σημαίνει το ποδόσφαιρο για την κοινότητά μας. Δείξε μας, πώς μπορεί να μας βοηθήσει να ενωθούμε. Καθοδήγησέ μας για να παίρνουμε το καλύτερο που μπορούμε από κάθε αγώνα. Βοήθησέ μας να ξεπεράσουμε το θυμό και την οργή μας, όταν η ομάδα μας δεν αποδίδει όσο καλύτερα μπορεί. Βοήθησε τον κόσμο του Σάντερλαντ στην απογοήτευσή τους, γιατί είναι καλοί και εργατικοί άνθρωποι. Καθοδήγησέ μας να αγαπάμε την πόλη μας και την ομάδα μας, γιατί είναι αγάπη γεννημένη από το πάθος. Βοήθησε τη Σάντερλαντ και όλους τους παίκτες μας στις ικανότητές τους σε όλα τα παιχνίδια. Δώσε τους πίστη στον εαυτό τους κι ένα πνεύμα αυτοπεποίθησης, γιατί η επιτυχία της ομάδας μας, οδηγεί στη ευτυχία και την ευημερία της πόλης μας».

Μια ιστορία αγάπης. Που μετρά περίπου 140 χρόνια. Μια ιστορία έρωτα. Μια ιστορία που καθορίζει τα πάντα… Ένα παραμύθι, με αρκετές φορές, λυπημένο τέλος. Η σχέση ζωής, των κατοίκων του Σάντερλαντ και της ποδοσφαιρικής ομάδας.

Το Σάντερλαντ είναι μια πόλη στη Βορειοανατολική Αγγλία. Οι άνθρωποι που μένουν εκεί, είναι άνθρωποι του μόχθου, που για χρόνια δουλεύουν σε εργοστάσια, ορυχεία και ναυπηγεία και πλέον η φτώχεια και η ανεργία τους ταλανίζει. Μια πόλη χωρίς δουλειές. Ένας τόπος πολύ δύσκολος.

Το μοναδικό φωτεινό σημείο της πόλης είναι το Στάδιο του Φωτός. Το σπίτι της Σάντερλαντ. Ο τόπος που κάνει τους κατοίκους να ξεχνούν τα πολύ σοβαρά προβλήματα που τους απασχολούν, τις ανησυχίες και την αγωνία τους. Η ομάδα είναι σανίδα σωτηρίας. Οι αποτυχίες της έχουν τεράστιο αντίκτυπο στην συμπεριφορά και την καθημερινή ζωή των ανθρώπων. Όμως η καρδιά τους ανήκει ολοκληρωτικά στις «μαύρες γάτες». Κι ας τους πληγώνουν με τα νύχια τους.

Η ομάδα είναι η θρησκεία τους. Η πίστη και το ποδόσφαιρο για εκείνους είναι ένα. Το Στάδιο του Φωτός, είναι τόπος ιερός. Είναι ένα είδος εκκλησίας που ενώνει κάθε πίστη.

Τα παιδιά βαφτίζονται με ονόματα ποδοσφαιριστών, που έχουν προσφέρει στη ομάδα, και έχουν γνωρίσει δόξες, όπως ο Νάιαλ Κουίν. Τα περισσότερα σώματα έχουν πάνω τους χαραγμένα τατουάζ, με το σύμβολο του συλλόγου, με τα πρόσωπα των ποδοσφαιριστών, των προπονητών. Ή με κάποιο σκορ που τους «σημάδεψε». Ακόμα και σε ορισμένα φαγητά (ναι, όντως), δίνουν παρατσούκλια ποδοσφαιρανθρώπων που «υπηρέτησαν» τη Σαντερλάντ. Όπως το «Ουαλικός δράκος», ένα καυτερό φαγητό που προέκυψε από τον προπονητή Κρις Κόουλμαν. (γνώρισε μεγάλη επιτυχία στον πάγκο της εθνικής Ουαλίας, χωρίς ωστόσο να τα καταφέρει αναλόγως στην ηγεσία της Σάντερλαντ).

Η πρεμιέρα κάθε αγωνιστικής σεζόν, ανεξάρτητα από την κατηγορία στην οποία συμμετέχει η ομάδα, για τους κατοίκους του Σάντερλαντ είναι ιεροτελεστία. Ο κόσμος παίρνει άδεια από τη δουλειά του. Τα ραδιόφωνα από το πρωί αναφέρονται μόνο στο επερχόμενο «ραντεβού» της «αγαπημένης» τους. Όλα τα χρώματα γίνονται ένα. Κόκκινο. Του έρωτα. Της αγάπης. Του πάθους. Της «κόλασης». Της Σάντερλαντ.

Η αντίστροφη μέτρηση για την λήξη των μεταγραφών, είναι ο χτύπος της καρδιάς τους. Τικ τακ. Τικ τακ. Τικ Τακ. Η αγωνία για τους επίδοξους …Μεσσίες, που θα φτάσουν στην πόλη με στόχο να την «αναστήσουν». Κανένας τηλεοπτικός δέκτης δεν έχει «δικαίωμα» να προβάλει κάτι διαφορετικό.

Η ομάδα είναι ο μεγάλος «εργοδότης» τους. Επηρεάζει τη ζωή και το βιοπορισμό τους. Γι΄ αυτό και ο φόβος του υποβιβασμού τους ανησυχεί πάντα πολύ σοβαρά. Αξίζει να σημειωθεί πως μετά την απώλεια του στάτους στην Πρέμιερ Λιγκ το 2017, 85 άνθρωποι έμειναν απευθείας χωρίς δουλειά.

Το 2018, μια αγωνιστική πριν το τέλος, η Σάντερλαντ αποχαιρέτησε και την Τσαμπιονσιπ. Κι έπεσε μαθηματικά στην Λιγκ 1, την τρίτη τη τάξει κατηγορία στην Αγγλία, για πρώτη φορά από το 1987. Το κόστος σε όλα τα επίπεδα, αδιανόητο. Σχεδόν καταστροφικό. Ελεύθερη πτώση χωρίς αλεξίπτωτο. Στο «Στάδιο του Φωτός» επικρατεί πλέον έρεβος. Η «αχτίδα» νίκης έχει να κάνει την εμφάνισή της 365 ολόκληρες ημέρες. Οι φίλοι της ομάδας σκοτείνιασαν. Συγκεντρώθηκαν στις pub της πόλης, αγκαλιασμένοι. Έκλαιγαν με λυγμούς. Και τραγουδούσαν σπαραχτικά…

“…Wise men say
Only fools rush in
But I can't help falling in love with you
Shall I stay?
Would it be a sin
If I can't help falling in love with you?”

Για εκείνους, όχι μόνο αμαρτία δεν είναι. Αλλά αγάπη βαθιά. Και αληθινή. Δεν τίθεται θέμα επιλογής.

Πίστεψε πως μπορείς. Και είσαι στα μισά.

Την τελευταία αγωνιστική, με την ομάδα ήδη υποβιβασμένη, οι οπαδοί της Σάντερλαντ βαθιά πληγωμένοι, με την πικρή γεύση πολύ πρόσφατη στο στόμα τους, αποφάσισαν να μην απομακρυνθούν από την αγάπη τους. Να μην το βάλουν κάτω. Βρήκαν την ψυχική δύναμη, γέμισαν το γήπεδο και ανανέωσαν τα εισιτήρια διαρκείας τους για την επόμενη σεζόν. Γιατί οι αληθινές σχέσεις, θέλουν υπομονή. Χρόνο. Υποστήριξη. Ειδικά στις κρίσεις. Ειδικά εκεί που νομίζεις πως διαλύθηκαν.

Στο τέλος της σεζόν, η διοίκηση άλλαξε. Με την ελπίδα πως όταν η σελίδα του παραμυθιού γυρίσει, η «αγαπημένη» θα είναι συνεπής στο ραντεβού. Θα βάλει τα καλά της και το love story θα έχει happy end. Θα αποκτήσει την αίγλη που της αξίζει, θα επιστρέψει στην κατηγορία που ανήκει. Και το φως θα ξαναμπεί στο «ναό» και στις καρδιές των ανθρώπων.

Όλα, είθισται να λένε, ξεκινούν από το σπίτι. Γι΄ αυτό, διοίκηση, ποδοσφαιριστές και οπαδοί, συμφώνησαν όλοι μαζί να βοηθήσουν να αλλάξουν, ΜΕ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥΣ, τα καθίσματα του σταδίου… Γιατί δεν ήταν αρκετά κόκκινα πια. Είχαν ξεβάψει. Είχαν ξεθωριάσει. Και γιατί αυτή η εικόνα που θύμιζε παραίτηση, δεν ταίριαζε επ’ ουδενί στο χαρακτήρα του ιστορικού αυτού συλλόγου. Ναι. Οι ποδοσφαιριστές. Οι οπαδοί. Και η διοίκηση. Όχι, δεν είναι δουλειά τους. Ισχύει. Είναι κάτι ακόμα πιο σπουδαίο. Είναι το σπίτι τους. Το δικό τους, των οικογενειών τους. Των παππούδων τους και των παιδιών τους.

Το «Στάδιο του Φωτός» ήταν πάντα γεμάτο στη Λιγκ 1. Ξεπεράστηκε κατά πολύ ο επιθυμητός - και τρελός- στόχος προσέλευσης των 40χιλιάδων φιλάθλων που είχε θέσει η νέα διοίκηση της ομάδας. Έφτασε τις 46.000…

“Don't take me home, please don't take me home, I just don't wanna' go to work. I wanna stay here, drink all your beer, please don't, please don't take me home!”

Η Σάντερλαντ είναι Η ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.

Γιατί αυτό που ξέρουν πάρα πολύ καλά είναι πως κάθε ευκαιρία, δεν είναι ευκαιρία αν δεν την αρπάξεις. Χρειάζεται αφοσίωση. Πάθος. Υπομονή. Και υπερηφάνεια. Ακόμα και όταν το σκοτάδι έχει σκεπάσει το φως.

“…And it's hard to dance with the devil on your back

And given half the chance would I take any of it back?

It's a fine romance, but it's left me so undone

It's always darkest before the dawn…”

To πιο σημαντικό από όλα ωστόσο, είναι πως η ίδια η ομάδα γνωρίζει πολύ καλά πως η ευθύνη για τα συναισθήματα των ανθρώπων, είναι πολύ μεγάλη!

Γι’ αυτό, έγινα Σάντερλαντ!

p.s. Η Σαντερλαντ την περασμένη σεζόν επέστρεψε στην Τσάμπιονσιπ έπειτα από τέσσερις διαδοχικές σεζόν στην τρίτη κατηγορία των αγγλικών πρωταθλημάτων.