Σας έλαχε το προνόμιο της φιλίας αντί του μίσους, προστατέψτε και διαδώστε

Ο Κώστας Τσίλης γράφει γι αυτό που ζει στην Μασσαλία, με την ΑΕΚ και την Μαρσέιγ και που πρέπει να μεγαλώσει και να απλωθεί αντί να κινδυνέψει να χαθεί ή να παραστρατήσει.

Δεν ήμουν ποτέ από τους πολύ φανατικούς των αδελφοποιήσεων ανάμεσα σε οργανωμένους οπαδούς, για περισσότερους από έναν λόγους. Και αυτή είναι μια κουβέντα πολύ μεγάλη, αφενός επειδή έχει πολλές και ποικίλες παραμέτρους και απολήξεις και αφετέρου και κυρίως διότι ακουμπά σε άξονες περισσότερο κοινωνικοπολιτικούς και λιγότερο ποδοσφαιρικούς. Επίσης ούτε καν με τις φιλίες ανάμεσα στα κλαμπ ήμουν ζεστός. Αυτή την φορά για καθαρά ποδοσφαιρικούς λόγους. Εχθροί δεν πρέπει και ουσιαστικά δεν υπάρχουν στον αθλητισμό, αλλά τον αντίπαλο θέλεις να τον κερδίσεις τελεία και παύλα. Ακόμα και το ποδοσφαιρικό ή μπασκετικό κακό του μπορεί να θελήσεις. Επομένως δύσκολα να μπλέξεις το κομμάτι φιλίας σ’ όλο αυτό.

Βεβαίως ήρθε η ιστορία της ΑΕΚ με την Μαρσέιγ, να μου ταράξει λίγο τις βεβαιότητες. Αφενός διότι είναι μια υπόθεση που πλέον δείχνει να έχει ξεφύγει πολύ από μια αδελφοποίηση οργανωμένων οπαδών. Είναι μια φιλία πολύ ξεχωριστή, που πλέον προσπαθούν να οικοδομήσουν δυο ολόκληρα κλαμπ. Και αυτό έχει την σημασία του. Τα μηνύματα που έστειλαν παραμονές του αποψινού ματς στο Βελοντρόμ και η ΑΕΚ, ως σύλλογος αλλά και η Μαρσέιγ ως σύλλογος, δεν είναι πως απλώς ξέφυγαν από τα γλυκανάλατα κλισεδάκια των καλών δημοσίων σχέσεων. Νομίζω πως δεν τα βλέπουμε πολύ εύκολα στο ποδόσφαιρο. Ειδικά σ’ αυτό που έχει γίνει το ποδόσφαιρο, που όλα, όπως και σ’ όλους τους τομείς της κοινωνίας που ζούμε, μετριόνται μόνο σε χρήμα. Και που η μόνη σχέση που αναγνωρίζεται ως η επίσημη κραταιά (ΚΑΙ) στο ποδόσφαιρο, είναι αυτή του κόστους – οφέλους.

Σ’ αυτό το ποδόσφαιρο που έχουμε, πριν από ένα ματς που κρίνονται πολλά, σε μια διοργάνωση που έτσι κι αλλιώς παίζονται πολλά, η μια από τις δυο ομάδες γράφει για παιχνίδι μεταξύ φίλων και οι άλλοι για αντιπάλους στα 90 λεπτά και φίλους για πάντα. Σπάνιο και ξεχωριστό και άξιο για να γίνει φάρος. Όταν βλέπεις έναν ποδοσφαιράνθρωπο σαν τον Αλμέιδα, να ανοίγει η ψυχή όταν μιλάει γι αυτό το θέμα και να επιδιώκει να το βγάζει όλο και περισσότερο μπροστά, καταλαβαίνεις πως είναι προς την σωστή κατεύθυνση για να αλλάξει πράγματα προς το καλύτερο.

Καμία αυταπάτη, αλλά υπάρχει και κάτι χειροπιαστό...

Δεν είμαι ξαπλωμένος σε κανένα ροζ συννεφάκι καλλιεργώντας ανέμελος τις αυταπάτες μου. Ξέρω πως όλο αυτό και εύθραυστο είναι και όχι ικανό να κινήσει τα γρανάζια της ιστορίας του ποδοσφαίρου προς τα μπροστά. .Έχω επίγνωση πως αύριο το πρωί, ίσως και κυριολεκτικά, να ξυπνήσουμε και όλο αυτό για κάποιους λόγους που πάντα βρίσκονται, να έχει πάει περίπατο. Όπως και το έχω απόλυτα καθαρό, πως χρειάζονται πολλά βήματα, πολλές ανάλογες φίλιες και πολλά, πολλά ακόμα, για να ζήσουμε κάπως πολύ διαφορετικά συνολικά όλο αυτό που λέγεται ποδόσφαιρο. Έστω και επαγγελματικό. Αφήστε που το μόνο βέβαιο, είναι πως ίσως κάποια στιγμή αυτή η φιλία δοκιμαστεί. Μπάλα είναι, συμφέροντα υπάρχουν. Και πάθη το ίδιο. 

Διάολε όμως, αυτή η φιλία είναι τέτοιο προνόμιο, που θέλει προστασία. Είναι όμορφο να πηγαίνεις σε μια ξένη πόλη να παίξεις ως φιλοξενούμενος και να σε υποδέχονται μ’ ένα χαμόγελο και να σου γράφουν καλώς ήρθες φίλε μου, αντί να περπατάς στις μύτες για να μην κάνεις θόρυβο και σου έρθει καμιά μαχαιριά. Δεν ήταν πριν από δέκα ή 20 χρόνια. Πριν δυο μήνες έτρεξε ποτάμι το αίμα έξω από τη Νέα Φιλαδέλφεια από επιδρομή φονιάδων χούλιγκανς και ξεψύχησε ένα παλικάρι στο πεζοδρόμιο. Και για να μην ξεχνιόμαστε, αυτή η φιλία ανάμεσα σε ΑΕΚ και Μαρσέιγ, προέκυψε εκεί που όλα έδειχναν πως θα είχαμε άσβεστος μίσος ανάμεσά τους.

Όσο σκέφτεσαι τι θα μπορούσε να είχε γίνει... 

Θυμίζω πως σ’ εκείνη την πρώτη τους συνάντηση το ’89 στο Βελοντρόμ, η λαίλαπα Ταπί είχε κόψει εισιτήρια χιλιάδων εκδρομέων οπαδών της ΑΕΚ και μόνο μια χούφτα τρελοί και ημίγυμνοι είχαν απομείνει να μην σταματούν λεπτό να ξελαρυγγιάζονται. Είχε κόψει και ένα πεντακάθαρο γκολ του Πατίκα για να δώσει φάουλ υπέρ της ΑΕΚ. Ήδη ο σπόρος του μίσους ανάμεσα στις πλευρές είχε φυτευτεί και θα μπορούσε να γιγαντωθεί τόσο που κόχλαζε η Φιλαδέλφεια για την ρεβάνς. Οι Μαρσεγέζοι εκδρομείς το έλεγαν και το θυμούνται ακόμα, πως ερχόντουσαν στην Αθήνα με τον φόβο πως μπορεί να μην επιστρέψουν ποτέ πίσω. Και πως ανάλογο καζάνι που κοχλάζει εναντίον τους, δεν είχαν ξαναζήσει απ’ αυτό της Φιλαδέλφειας.

Τώρα το πως όλο αυτό αντί να εμφανίσει μια ακόμα μεγάλη βεντέτα ανάμεσα σε κλαμπ από τις πολλές που υπάρχουν ανά τον ποδοσφαιρικό πλανήτη, τελικά έφερε μια φιλία από τις λίγες στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, είναι κάτι που δεν εξηγείται εύκολα. Ίσως ήταν η σειρά και του καλού να κερδίσει μια φορά. Ποιος ξέρει. Αλλά πραγματικά όποιος μπορεί να αφουγκραστεί το πως το βιώνουν συνολικά οι δυο οργανισμοί της ΑΕΚ και της Μαρσέιγ αυτό που τους συμβαίνει τώρα, καταλαβαίνει αμέσως πως είναι κάτι που πρέπει να διαφυλαχθεί ως κόρη οφθαλμού. Εννοώ πλέον από τους ίδιους του συλλόγους και όχι (μόνο) τους οπαδούς. Και αντί να ανησυχούμε για το πότε ξαφνικά μπορεί να πάει περίπατο ή να παραστρατήσει, ας κάνει ο καθείς ότι μπορεί από το μετερίζι του, για να δυναμώσει και να απλωθεί περισσότερο. Τουλάχιστον ο Αλμέιδα με τις δηλώσεις του, αυτό έκαμε.

Και κάτι τελευταίο για να εξηγούμαστε και να μην παρεξηγούμαστε. Φιλία σημαίνει φιλία. Και είναι κάτι (πολύ όμορφο) που έχει ένα πολύ στενό πλαίσιο και αφορά μόνο την συνθήκη ανάμεσα στους δυο. Δεν είναι συνασπισμός και συνένωση δυνάμεων εναντίον του (όποιου) εχθρού. Αυτό είναι κάτι άλλο και εμπίπτει στο παραστράτημα που έγραφα παραπάνω. Τελεία, παύλα, παράγραφος.