Αν του έδιναν ένα χαρτί κι ένα στυλό το καλοκαίρι του 2023 και του έλεγαν «γράψε ένα σενάριο», δε θα έγραφε αυτό

Αυτό που συνέβη με τον Κώστα Σλούκα τους τελευταίους 11 μήνες μοιάζει με αληθινό παραμύθι. Που δε θα μπορούσε να το γράψει ούτε ο ίδιος.

Τα παραμύθια είναι για τα παιδιά. Για να κάθεσαι στο πλάι τους τα βράδια, να τους τα διαβάζεις και να τα παίρνει γλυκά ο ύπνος. Και είναι γραμμένα για τα παιδιά γιατί η φαντασία των παιδιών είναι μαγική. Μπορεί να ξεπεράσει τα πάντα. Μπορούν να δουν νεράιδες να πετάνε μέσα στο δωμάτιό τους. Μπορούν να ανακαλύψουν έναν άνθρωπο να κάνει τσουλήθρα σε ουράνιο τόξο. Όλα τα μπορούν.

Ο Κώστας Σλούκας δεν είναι παιδί. Μπορεί κι εκείνος να φαντάζεται πράγματα, μπορεί κι εκείνος να φτιάξει στο μυαλό του διάφορα σενάρια για τη ζωή του και την καριέρα του. Σίγουρα θα το έκανε το περασμένο καλοκαίρι. Και πριν υπογράψει στον Παναθηναϊκό, όταν σήκωσε το τηλέφωνο και άκουσε τους ανθρώπους των πράσινων στην άλλη γραμμή. Και όταν υπέγραψε.

Για φανταστείτε πόσο έντονο μπορεί να ήταν για τον ίδιο εκείνο το μεσημέρι της 8ης Ιουλίου του 2023 όταν πήγαινε στα γραφεία της ΚΑΕ Παναθηναϊκός και υπέγραφε το συμβόλαιό του. Εδώ ήταν έντονο για όλη την αθλητική Ελλάδα, δε θα ήταν για τον Σλούκα; Του έδωσαν ένα στυλό και ένα συμβόλαιο για να υπογράψει μια μετακίνηση που θέλει άντερα για να την κάνεις. Και αξίζουν και στον Σλούκα αλλά και σε όσους έχουν κάνει το ίδιο ή το αντίστροφο δρομολόγιο τα προηγούμενα χρόνια πολλά συγχαρητήρια για το θάρρος τους. Για τα... άντερα που έδειξαν και το τόλμησαν.

Ένα στυλό και ένα συμβόλαιο, δεν έχει σημασία με πόσα μηδενικά, ούτε για πόσα χρόνια. Είναι έτσι κι αλλιώς μεγάλο το βάρος, δεν το μεγαλώνουν τα χρήματα. Αν τη στιγμή που ο Γιαννακόπουλος του έδινε αντί για το συμβόλαιο μια λευκή κόλλα χαρτί και του έλεγε «γράψε το σενάριο της ζωής σου τους επόμενους 11 μήνες», μπορεί η φαντασία του Σλούκα να γινόταν σαν τότε που ήταν παιδί. Και να έγραφε... παπάδες. Αλλά αυτό που έκανε και εκείνος και ο Παναθηναϊκός μάλλον δε θα μπορούσε να το φανταστεί.

Τι να φανταστεί δηλαδή; Ότι αυτή η ομάδα που στο πρώτο ματς της σεζόν, σε εκείνο το μάλλον... άχαρο Σούπερ Καπ, στο οποίο ο ένας δεν ήξερε καλά - καλά το όνομα του άλλου και διαλύθηκε απότον αντίπαλο, θα έφτανε να κάνει το νταμπλ με πρωτάθλημα και ευρωπαϊκό; Τι να φανταστεί, ότι θα μιλούσαμε κάπου στην περίοδο Οκτωβρίου - Δεκεμβρίου για το αν ο Παναθηναϊκός θα... προλάβει το τρένο της πρώτης δεκάδας της Euroleague και τελικά θα έφτανε να είναι δεύτερος πίσω μόνο από την - πυραυλοκίνητη έως να συναντήσει τον Παναθηναϊκό - Ρεάλ Μαδρίτης; Τι να φανταστεί πέρσι τον Ιούλιο; Ότι ο δικός του Παναθηναϊκός θα έχανε 2-0 από τον Ολυμπιακό στους τελικούς και θα έπαιρνε το πρωτάθλημα με 3-2, με εκείνον τον απόλυτο ηγέτη και MVP του πέμπτου τελικού;

Πως να φανταζόταν ο Σλούκας, ακόμα και αν είχε τη φαντασία ενός παιδιού λίγο πριν κοιμηθεί, ότι θα έφευγε από το Βερολίνο στα τέλη Μαΐου αγκαλιά με την κούπα στο ένα χέρι και το τρόπαιο του MVP στο άλλο; Πως να φανταζόταν ότι δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι μέσα στο κατακαλόκαιρο θα πήγαιναν στο Ελευθέριος Βενιζέλος και θα φώναζαν ρυθμικά το όνομά του, τη στιγμή που εκείνος θα φορούσε το μπλουζάκι «The King is back»; Είναι τόσα και τόσα που συνέβησαν όχι μόνο στον Σλούκα, αλλά και σε ολόκληρο τον Παναθηναϊκό εφέτος. Είναι τόσα και τόσα που οι λέξεις, ακόμα και οι λέξεις ενός παραμυθιού, είναι λίγες για να το περιγράψουν. Απλά το ζεις. Το βλέπεις, το διασκεδάζεις και το ζεις.

Ο Κώστας Σλούκας αξίζει όλα όσα του συμβαίνουν. Είναι εντελώς αδιάφορες όλες οι κατηγορίες σε αυτό το καφενείο που λέγεται social media. Άλλωστε αλλάζουν ανάλογα τα κέφια. Μην ξεχνάτε πως σε αυτά τα social media έγραφαν πολλοί ότι ο Σλούκας... τρώει τα λεφτά του Γιαννακόπουλου (λες και είναι δικά τους ή του... Κάνααν που έκανε την πιο unfair κίνηση) και οι ίδιοι ήταν εκείνοι που υποκλίθηκαν στην αξία του στο φινάλε της σεζόν. Το πως θα εκφραστεί ο καθένας πάνω στη χαρά του ή στην πίκρα του, είναι δικαίωμά του αρκεί να μην ξεπερνάει τα όρια. Ο Σλούκας είπε όσα είπε γιατί μέσα του έκρυβε μια πίκρα, γιατί είναι ένας μεγάλος αθλητής και οι μεγάλοι αθλητές ήταν, είναι και θα είναι εγωιστές. Μας αρέσει, δε μας αρέσει, όταν νιώθουν πως κάποιος τους... τσιγκλάει, γίνονται ταύροι. Ο Μάικλ Τζόρνταν, ο μεγαλύτερος αθλητής όλων των εποχών, γύρισε ένα ολόκληρο ντοκιμαντέρ για να μας πει πως επιζητούσε την κόντρα για να... γαμ@@@ τον κάθε αντίπαλο. Έτσι είναι ο αθλητισμός και μας αρέσει που είναι έτσι. Κι έτσι θα παραμείνει εις τους αιώνες των αιώνων.

Ο Σλούκας δεν έχει να απολογηθεί σε κανέναν και για τίποτα. Ούτε για τα λεφτά που παίρνει, γιατί δεν τα κλέβει. Ούτε για τους πανηγυρισμούς του, γιατί κανείς δεν ξέρει τι έχει συμβεί όλους αυτούς τους μήνες και τι ήταν αυτό που τον έδεσε τόσο γρήγορα με τον Παναθηναϊκό. Ούτε για τις δηλώσεις του, γιατί θα έπρεπε να ψάχναμε πίσω από τις λέξεις του καθενός και δεν είναι ο μόνος που τα έχει πει έξω από τα δόντια. Υποκριτές είναι εκείνοι που κάποτε αποθέωναν τον Κώστα και τώρα τον ονομάζουν... Κωστάκη. Δεν είναι ο Σλούκας. Με συγχωρείτε, αλλά κανένας Βαγγέλης Αλεξανδρής και κανένας Νίκος Μπουντούρης δε βρέθηκαν στη θέση του Σλούκα και δεν ξέρουν τι ακριβώς έχει συμβεί για να βγαίνουν και να μιλούν για εκείνον. Δεν τους πέφτει κανένας λόγος.

Ο Σλούκας είναι ένας αθλητής που έχει γράψει ιστορία σε κάθε ομάδα που αγωνίστηκε: στον Ολυμπιακό, στη Φενέρ, στον Παναθηναϊκό. Ανάλογα με το χρώμα φανέλας που φοράει θα είναι αρεστός σε ένα πολύ μεγάλο κοινό και μη αρεστός σε ένα εξίσου μεγάλο. Αυτή τη ζωή και την καριέρα αποφάσισε να κάνει. Αυτές τις αποφάσεις πήρε. Και στο τέλος αυτής της καριέρας θα γυρίσει πίσω και θα δει ένα σωρό κούπες. Ευρωλίγκες, πρωταθλήματα, κύπελλα, τρόπαια MVP.

Μια καριέρα σαν παραμύθι. Που ναι όταν ξεκινούσε πιθανόν να μπορούσε να τη φανταστεί και να την αποτυπώσει σε ένα χαρτί. Αλλά το σενάριο της σεζόν που τελείωσε δε θα μπορούσε να το γράψει ούτε ο ίδιος.