Σλούκας, Μπαρτζώκας, Ολυμπιακός και ο… χαμένος σεβασμός!

Το να επιλέξει ένας επαγγελματίας αθλητής το πού θα συνεχίσει την καριέρα του είναι αναφαίρετο δικαίωμά του, ο τρόπος όμως με τον οποίο επικοινωνεί αυτήν ακριβώς την επιλογή είναι ποιοτικό χαρακτηριστικό και του ίδιου του επαγγελματισμού του.

«Καλή σύνταξη!», «Στο καλό και να…μη μας γράφεις!», «Πάντα ήσουν καλός επαγγελματίας, επαγγελματίας…υπολογιστής!». Αυτά δεν είναι παρά ελάχιστα από τα «εγκωμιαστικά» σχόλια που επεφύλαξαν οι φίλοι του Ολυμπιακού στον Κώστα Σλούκα στα social media μόλις έγινε γνωστό το διαζύγιo του 33χρονου Έλληνα πλέι μέικερ με τους «ερυθρόλευκους».

Προφανώς και είναι τα πιο... light από τα light, δυστυχώς στη συντριπτική τους πλειονότητα όσα γράφτηκαν και ειπώθηκαν από ανθρώπους που μέχρι πριν από λίγες ημέρες, οι περισσότεροι τουλάχιστον, αποθέωναν τον «Σλούκι Λουκ» ήταν από καταδικαστέα έως και χυδαία.

Θα μου πείτε, και δίκιο θα ΄χετε, «φέρτε μας ένα σύννεφο να πέσουμε!». Στο τοξικό περιβάλλον των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης, σε μια χώρα που το να «εύχεσαι», με όποια αφορμή, τα χειρότερα για έναν αθλητή και την οικογένειά του είναι κάτι σαν κανονικότητα δυστυχώς δε θα μπορούσαμε να περιμένουμε κάτι διαφορετικό.

Πόσω μάλλον από τη στιγμή που είναι απολύτως προφανές το πόσο πλήγωσε ο «χωρισμός», ίσως και κυρίως ο τρόπος που αυτός επήλθε, τους οπαδούς της ομάδας. Οπαδούς, της όποιας ομάδας, από τους οποίους σαφέστατα οφείλουμε να έχουμε την απαίτηση να μην ξεφεύγουν κατ’ αυτόν τον τρόπο. Πρώτα και πάνω απ’ όλα όμως οφείλουμε, ιδίως εμείς οι δημοσιογράφοι, να εργαστούμε, να κάνουμε κάτι διάολε, προς αυτήν την κατεύθυνση.

Οπαδούς, της όποιας ομάδας, από τους οποίους όμως δεν μπορούμε να έχουμε την απαίτηση να σκέφτονται καθαρά, κάτι τέτοιο θα πήγαινε κόντρα στην ίδια την έννοια, κόντρα στην ίδια τη φύση του οπαδισμού. Που δεν είναι τίποτε άλλο από το να ακολουθεί κανείς άκριτα, σε σημείο λατρείας, μια ιδεολογία, εν προκειμένω μια ομάδα.

Καθαρό μυαλό σε οπαδό, είναι φαντάζομαι απολύτως ξεκάθαρο, δε θα βρει κανείς όσο κι αν ψάξει, καθαρό μυαλό σε επαγγελματία αθλητή θα έπρεπε, συμφωνούμε φαντάζομαι, να βρίσκει κανείς χωρίς να χρειαστεί καν να ψάξει. Ιδίως από τη στιγμή που η συζήτηση, για την περίσταση, έχει να κάνει με έναν επαγγελματία τόσο υψηλού επιπέδου.

Όσο δίπλα λοιπόν, και αλληλέγγυος, είμαι στον Κώστα Σλούκα για τα όσα έχει ακούσει, έχει τραβήξει τις τελευταίες ώρες, τόσο απογοητευμένος οφείλω να ομολογήσω πως αισθάνομαι, από τον τουλάχιστον ανεπαρκή επαγγελματισμό του. Δεν αναφέρομαι, προς Θεού, στην απόφαση που πήρε, απόλυτο δικαίωμά του, «τιμή του και καμάρι του!».

Αναφέρομαι στον τρόπο με τον οποίο διαχειρίστηκε επικοινωνιακά τα πράγματα, στα «μηνύματα» που πέρασε κατά τη διάρκεια και άμα τη λήξει των διαπραγματεύσεων. Κι αυτό γιατί το 2023, ένα πολύ σημαντικό κομμάτι αυτού που λέγεται επαγγελματισμός στον top class αθλητισμό, στον πρωταθλητισμό, είναι ΚΑΙ η επικοινωνία. Όχι μόνο σε επίπεδο εντυπώσεων αλλά, κυρίως, στην ουσία του πράγματος.

Θα μπορούσε κάλλιστα ο πρώην, πλέον, γκαρντ του Ολυμπιακού να είχε κλείσει τη δεύτερη θητεία του στον Πειραιά με ένα ευχαριστήριο-αποχαιρετιστήριο μήνυμα προς όλους αυτούς με τους οποίους τρία χρόνια τώρα συνεργάστηκε, προς όλους αυτούς, από τους αδερφούς Αγγελόπουλους μέχρι και τον τελευταίο φίλο της ομάδας, από τους οποίους πήρε και στους οποίους έδωσε όλον αυτόν τον καιρό.

Το ότι δεν τα έβρισκε σε πολλά πράγματα με τον προπονητή του Γιώργο Μπαρτζώκα δεν ήταν μυστικό. Όπως δεν είναι μυστικό ότι στον ομαδικό αθλητισμό δεν μπορεί παρά να ισχύει, σε όλες τις περιπτώσεις μηδεμίας εξαιρουμένης, η ενός ανδρός, αυτού που βρίσκεται στην άκρη του πάγκου, αρχή.

Αυτό που κατά την άποψή μου θα έπρεπε να είχε μείνει, να το είχε κρατήσει ο ίδιος ο Σλούκας, μυστικό, να μην το είχε έστω «κρεμάσει» φόρα παρτίδα στα μανταλάκια με την φράση «Από την εξέλιξη των γεγονότων, νιώθω ότι δεν έχω καταφέρει να εμπνεύσω τον ίδιο σεβασμό προς όλους» ήταν το πώς ο ίδιος αισθανόταν. Το πώς ο ίδιος αντιλαμβανόταν την αντιμετώπιση που του επεφύλασσε, αγωνιστικά και μη, ο άνθρωπος που έπαιρνε όλες τις, αγωνιστικές και μη, αποφάσεις.

Σε μια τέτοια περίπτωση θα δεχόμουν κι εγώ πως τίποτε δε θα μπορούσε, δε θα έπρεπε να προσάψει κανείς στον ίδιο τον αθλητή. Και δε σας κρύβω ότι με την επιλογή του αυτή να αφήσει σαφέστατες αιχμές για έναν άνθρωπο-συνεργάτη με τον οποίο πέτυχαν τόσα πολλά, υπό δύσκολες συνθήκες, έως και με απογοήτευσε.

Γιατί αν δε δείχνει με το δάχτυλο τον, κατά την άποψή του, υπεύθυνο που τα πράγματα εξελίχθηκαν όπως εξελίχθηκαν, αν δεν του ρίχνει το μπαλάκι του…φταιξίματος για τις εξελίξεις, τότε απλά, άνευ λόγου και αιτίας, εκφράζει τα παράπονά του κατόπιν εορτής. Και όποια…κουρτίνα κι αν διαλέξουμε, είναι απολύτως βέβαιο ότι στους μεγάλους αθλητές, στους άψογους, κατά τα λοιπά, επαγγελματίες δεν ταιριάζουν ούτε τα υπονοούμενα ούτε οι μικροπρέπειες .