Στην πιο μεγάλη της ευκαιρία, η ΑΕΚ είχε μόνο ψυχή να δώσει

Η ΑΕΚ είχε την ευκαιρία να πετύχει ένα γκολ που θα την έβαζε αγκαλιά με τον τίτλο, αλλά την κυνήγησε μόνο με ψυχή και χωρίς... βενζίνη στο ρεζερβουάρ της. Γράφει ο Κώστας Τσίλης

Η πραγματικότητα των αριθμών έλεγε πως μετά την ισοπαλία στη Λεωφόρο την περασμένη Κυριακή, η ΑΕΚ δεν κρατούσε την τύχη της στα χέρια της. Η πραγματικότητα του γηπέδου όμως, έδειξε πως για περίπου δέκα αγωνιστικά λεπτά, οι παίκτες του Αλμέιδα είχαν στα πόδια τους την ευκαιρία να αγκαλιάσουν το πρωτάθλημα. Ήταν το διάστημα από το σφύριγμα της λήξης στη Λεωφόρο, μέχρι να τελειώσει το ντέρμπι στην Φιλαδέλφεια.

Σ’ αυτά τα δέκα λεπτά, εάν η ΑΕΚ έβρισκε τρόπο να πετύχει το γκολ και να κερδίσει τον Ολυμπιακό, θα ήθελε δυο νίκες στα δυο τελευταία ματς για να σηκώσει την κούπα. Ήταν ίσως η πιο μεγάλη ευκαιρία που έχει παρουσιαστεί μέχρι τώρα, για να βάλει και τα δυο της χέρια πάνω στο τρόπαιο του πρωταθλήματος. Όμως την άφησε να πάει χαμένη. Και ο λόγος είναι απλός. Όταν αυτή η μεγάλη ευκαιρία ήρθε, η ΑΕΚ το μόνο που είχε διαθέσιμο για να την κυνηγήσει, ήταν η ψυχή και το πάθος. Τίποτε άλλο.

Η ταλαιπωρία ποδοσφαιριστών από την ίωση, που υποχρέωσε ακόμα και τον Αλμέιδα να εμφανιστεί με προστατευτική μάσκα στον πάγκο, αλλά και συσσωρευμένη κούραση από ένα δεκαήμερο συνεχόμενων ντέρμπι, δεν είχαν αφήσει τίποτα στους «κιτρινόμαυρους», εκτός από ψυχή και θέληση. Ούτε την ένταση που συνήθως βγάζουν ειδικά στην Φιλαδέλφεια, ούτε τα τρεξίματα, ούτε την τακτική προσήλωση, ούτε το καθαρό μυαλό στην τελική προσπάθεια, ούτε τίποτα. Μόνο τρέλα και πάθος με τον Βίντα σέντερ φορ, τον Άμραμπατ δεξί μπακ και τον Ζίνι από την ΑΕΚ Β' να ντεμπουτάρει στην επίθεση της πρώτης ομάδας σ’ αυτό το ματς.

Υπήρχε θέληση αλλά όχι... βενζίνη

Μόνο που έτσι, μόνο με την ψυχή και το πάθος, η ΑΕΚ δεν μπόρεσε να φτάσει σ’ αυτό το γκολ που τόσο ήθελε. Ειδικά από την στιγμή που όλα τα καλά της τελειώματα, κόντραραν πάνω στα πολλά κορμιά που είχε μαζέψει ο Ολυμπιακός στην περιοχή του. Διότι όλα τα υπόλοιπα τελειώματα φάσεων, ειδικά αυτά που έκανε ο Λιβάι ήταν όχι απλώς άστοχα, αλλά άψυχα. Σκεφτείτε πως η ΑΕΚ έκανε συνολικά 15 τελικές προσπάθειες και ο Τζολάκης δεν έχει κάνει κάποια σούπερ απόκρουση. Όλα τα σουτ που βρήκαν τέρμα, ήταν χωρίς δύναμη. Που φανερώνει κόπωση και έλλειψε από ανάσες. Θυμηθείτε για παράδειγμα την φάση στις καθυστερήσεις που ο Γκαρσία πηγαίνει στο ένας εναντίον ενός μέσα στην περιοχή, αλλά το σουτ που κάνει απέναντι στον Τζολάκη, είναι πάνω στην αγκαλιά του τερματοφύλακα του Ολυμπιακού.

Φυσικά και ο Λιβάι μέσα στην σεζόν έχασε ευκαιρίες και μάλιστα σημαντικές. Αλλά έβαλε και γκολάρες. Και ειδικά σε φάσεις όπως αυτές που βρέθηκε σ’ αυτό το ματς, στο ένας εναντίον ενός με τον αντίπαλό του, έριχνε συνήθως φωτοβολίδα. Τώρα έκανε ένα χάδι πάνω στην μπάλα. Προφανώς αποτέλεσμα σωρευμένης κούρασης και ταλαιπωρίας από τις τελευταίες ημέρες. Χωρίς αυτό να αποτελεί δικαιολογία. Ναι, επαγγελματίας ποδοσφαιριστής είναι και έπρεπε να τελειώσει τις φάσεις σωστά. Αλλά υπάρχει και μια πραγματικότητα. Η βενζίνη είχε τελειώσει και οι ανάσες το ίδιο και δεν είναι και παράλογο. Και εννοείται πως δεν είναι μόνο η περίπτωση του Γκαρσία.

Ο Αλμέιδα δεν έχει παίξει σε κανένα φετινό ματς με τον Ολυμπιακό με δυο αμυντικά χαφ. Πάντα έναν κόφτη, ένα οκτάρι. Είτε τον Πινέδα, είτε τον Μάνταλο. Τώρα κανένας από τους δυο δεν ήταν σε θέση να παίξει περισσότερο από 20-30 λεπτά, υποχρεωτικά πήγε σε δίδυμο Σιμάνσκι – Γιόνσον.  Η τακτική που πραγματικά θα ήθελε ο κόουτς, πήγε περίπατο. Την έστειλαν για περίπατο αυτό που προκάλεσαν οι ιώσεις. Και έτσι στο πρώτο ημίχρονο που υπήρχαν δυνάμεις, αναγκαζόταν να οργανώνει παιχνίδι ο Μουκουντί και ο Βίντα. Δεξί μπακ, έπαιξε ο Μοχαμάντι. Δεν υπήρχε ούτε Ρότα, ούτε Σιντιμπέ. Και ο Μιλάντ ήθελε πολύ και φαινόταν από την ανασταλτική του συνέπεια. Αλλά δεν μπορούσε με ανάποδο πόδι.

Ο Γκατσίνοβιτς που μέσα στη σεζόν έχει κάνει μαγικά πράγματα, τώρα ήταν πολύ προφανές πως το μυαλό του ήταν πολύ πρόθυμο να τα ξανακάνει αλλά το σώμα του δεν ακολουθούσε. Και ως αποτέλεσμα επιλογής του έβγαινε η χειρότερη. Ο Γιόνσον αλλά και ο Σιμάνσκι, ήταν πολύ φανερό πως έπαιζαν με το λαμπάκι και της ρεζέρβας να έχει ανάψει. Και φαινόταν από τις επιλογές τους. Ο Τσούμπερ ξόδεψε απίστευτες δυνάμεις για να προσπαθεί να κάνει τα πάντα στο πρώτο ημίχρονο και κάποια στιγμή στο δεύτερο... ξέμεινε.  Ο Άμραμπατ έπαιξε ακόμα και δεξί μπακ για περισσότερο από 25 λεπτά και σταμάτησε επιθέσεις, αλλά καθαρό μυαλό στην επίθεση δεν είχε, με εξαίρεση ένα πάρε - βάλε στον Λιβάι στο πρώτο ημίχρονο. Ο Βίντα ανέβηκε και έπαιζε σέντερ φορ και άφησε τον Μουκουντί να προσπαθεί να σκουπίσει τα πάντα στην άμυνα.

Ο Ζίνι και η συνέχεια 

Και επειδή φυσικά μέσα σ’ όλα αυτά, υπάρχει και η συζήτηση για την επιλογή του Αλμέιδα να ρίξει τον 20χρονο Ζίνι για να κάνει ντεμπούτο με την πρώτη ομάδα αντί για τον Φαν Βέερτ, υπάρχει κάτι που είναι απλό. Ο Αργεντινός έχει δει και τα προσόντα και την άγνοια κινδύνου και άγχους του Αγκολέζου στα Σπάτα. Δεν τον έπιαναν ούτε με λάσο στις προπονήσεις. Και το πιθανότερο είναι πως ο Αλμέιδα ήταν μέσα του απολύτως σίγουρος, πως αν ο Λιβάι στην φάση των καθυστερήσεων δεν τελείωνε την φάση μόνος του, αλλά έδινε την πάσα στον Ζίνι στο πέναλτι, τώρα θα είχε γραφτεί μια από τις πιο όμορφες ιστορίες. Με τα "αν" φυσικά δεν γράφεται η ιστορία. 

Η ουσία είναι πως η ΑΕΚ όντως έχασε μια από τις μεγαλύτερες ευκαιρίες της. Απ’ αυτές που δεν έρχονται κάθε μέρα. Αλλά η πραγματικότητα είναι πως την κυνήγησε μόνο με την ψυχή της και αυτό δεν ήταν αρκετό. Όπως πραγματικότητα είναι πως ακόμα, τίποτα δεν έχει τελειώσει. Η ίδια συνθήκη που υπήρχε σε Φιλαδέλφεια και Λεωφόρο, θα υπάρχει και την Κυριακή σε Χαριλάου που παίζει η ΑΕΚ και Καραϊσκάκη που παίζει ο Παναθηναϊκός. Και το πρώτο ζητούμενο για τον Αλμέιδα, είναι να δει ποιοι και πως θα παίξουν αυτό το ματς την Κυριακή και θα διεκδικήσουν μια ακόμα ευκαιρία, σαν αυτή που είχαν και έχασαν απέναντι στον Ολυμπιακό. Άλλωστε παραμένει η ΑΕΚ η καλύτερη ομάδα.