Στην... ταινία του Άρη ξέρεις το τέλος

Στις παλιές και αγαπημένες ελληνικές ταινίες υπήρχε πάντα το happy end. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θριάμβευε πάντα το καλό και η αγάπη

Στην ταινία του Άρη, μπορεί πάντα να ξέρεις το τέλος, αλλά αυτό δεν έχει happy end. Έχει πόνο και πίκρα. Μου φέρνει στο νου τον στίχο των Active Member «έστηνα πάντα την τύχη μου στα ραντεβού μας» από το τραγούδι «Θα έχω φύγει μακριά». Ταιριάζει γάντι. Σε κάθε ραντεβού με την προοπτική διάκρισης, η ομάδα της Θεσσαλονίκης είναι ασυνεπής. Κατάρα; Ατυχία; Αδυναμία; Δεν μπορώ να απαντήσω. Ειλικρινά. Ανάγεται πλέον στη σφαίρα του…υπερφυσικού.

Δεν άξιζε ο χθεσινός Άρης τέτοιο αποκλεισμό. Και για να είμαστε ειλικρινείς, οι περισσότεροι προεξοφλούσαν εύκολη πρόκριση του Ολυμπιακού, λαμβάνοντας υπόψη τις τεράστιες απουσίες που είχε να αντιμετωπίσει ο Άρης πριν το παιχνίδι. Αποδεκατισμένος, χωρίς κανονικό δεξί μπακ, χωρίς πλέον τον καλύτερο επιθετικό του, τον Μαντσίνι, με αβαρία μέσα στο ματς τον τραυματισμό του Γκαρθία και μηδαμινή δυνατότητα παρέμβασης από τον πάγκο, αφού στην ουσία ο Πάρντιου είχε ενάμιση παίκτη στη διάθεσή του και την πιτσιρικαρία. Με τον Μαζικού κατ’ ανάγκη δεξί μπακ και τον Νταρίντα δεξί εξτρέμ για να τον βοηθάει στον άχαρο ρόλο. Και όμως ο ταλαιπωρημένος αυτός Άρης, έκανε μια από τις πιο αξιόλογες και σοβαρές φετινές του εμφανίσεις.

Το στήσιμο από τον προπονητή ήταν άψογο. Η επιλογή να παίξει ο Ντουκουρέ δίπλα στον Ετέμπο αποδείχθηκε ορθή. Ο Άρης περιόρισε τον Ολυμπιακό σε παθητικό ρόλο. Δεν δέχθηκε μπάλες στην πλάτη, πήρε όλες τις μάχες στον αέρα, έκανε ελάχιστα λάθη και επιτέθηκε με πλουραλισμό και πλάνο. Άπαντες, απόλυτα συνειδητοποιημένοι, κατέθεσαν και την τελευταία ικμάδα των δυνάμεών τους στο χορτάρι. Αν κάτι δε λειτούργησε ήταν οι στατικές φάσεις. Ο Άρης κέρδισε πολλές, αλλά η πλειοψηφία τους ήταν κακο-εκτελεσμένες. Φάσεις έγιναν και ήταν ολοφάνερο ότι το πράγμα φώναζε…παράταση. 

Έτσι όπως πήγαινε το ματς, έμοιαζε να περιμένουν όλοι πότε θα σκοράρει ο Άρης για να γίνει το παιχνίδι…ροντέο. Και εκεί που είχε αρχίσει (μετά το 65΄) ο χρόνος να φθείρει τους γηπεδούχους και να αδειάζει το ρεζερβουάρ, έρχεται ως μάνα εξ ουρανού να αποδώσει ποδοσφαιρική δικαιοσύνη το πέναλτι που κέρδισε ο Γκρέι. Με τον Άρη να έχει πλέον για το εναπομείναν διάστημα και το αριθμητικό πλεονέκτημα λόγω αποβολής του Ντόη…το βελάκι έδειχνε Άρη. Ο αόρατος σκηνοθέτης όμως που έκοβε βόλτες πάνω από το Βικελίδης είχε ήδη προγραμματίσει έναν αποκλεισμό με το γνωστό κρύο τρόπο. Απλά διέφερε ο πρωταγωνιστής…

Οι έντονες αποδοκιμασίες στο τέλος, οι φωνές κατά πάντων και το ξέσπασμα του κόσμου δε νομίζω ότι έχει να κάνει με το χθεσινό παιχνίδι. Μπορώ να το ερμηνεύσω μόνο ως μια συνέχεια των αποκλεισμών από το Κύπελλο και μιας ακόμη χαμένης ευκαιρίας για διάκριση. Ως στεναχώρια για το ίδιο πικρό φινάλε και ως… ξενέρωμα για μια χρονιά που ξεκίνησε με πολλά όνειρα αλλά έχει διαφορετική εξέλιξη.

Η επόμενη μέρα δύσκολη γιατί τέλη Γενάρη ο Άρης μοιάζει να κυνηγάει την ουρά του και το… τέρας της εσωστρέφειας που πάντα καραδοκεί στις στραβές. Έχει μείνει πολύ πίσω στο πρωτάθλημα και ο πιο ρεαλιστικός στόχος είναι να εξασφαλίσει τουλάχιστον ένα ευρωπαϊκό εισιτήριο. Κυρίως όμως οφείλει από τώρα σιγά-σιγά και με πολύ χρόνο μπροστά του να ετοιμάσει την ομάδα της επόμενης χρονιάς, αποφεύγοντας τα φετινά λάθη.