Στην ΑΕΚ δεν υπάρχει «αντίο», για τον δικό της μικρό ήρωα

Ο Γαλανόπουλος φόρεσε την φανέλα της ΑΕΚ ως εφηβάκι, έκανε όλα όσα άλλοι κάνουν σε μια ολόκληρη ποδοσφαιρική ζωή, πέτυχε και του έτυχαν σχεδόν τα πάντα και φεύγει χωρίς χρειάζεται να αποχαιρετίσει - Γράφει ο Κώστας Τσίλης.

Ζούμε τις εποχές που έξω από τις τέσσερις γραμμές του γηπέδου, το ποδόσφαιρο παίζεται με κανόνες αγοράς, μπίζνας, ισοζυγίων οφέλους και ζημιάς. Money talks, που απαντά σταθερά από το 1997 μέχρι και τώρα ο Ντάνιελ Λίβι, στους οπαδούς είτε τότε της ΑΕΚ, είτε τώρα της Τότεναμ, όταν σήκωναν το πανό «ENIC out – profit before glory» (κέρδη πάνω από την δόξα).

Όλο αυτό φυσικά, δεν περιμένει κανέναν να ενηλικιωθεί. Ο χορός των εκατομμυρίων στήνεται ήδη από τις Ακαδημίες των ομάδων. Εκεί που πέφτουν πολλά επενδυτικά χρήματα για να προσελκύσουν και να «βγάλουν» Κουλιεράκηδες ή Κωστούλες. Η ΑΕΚ μέχρι τώρα δεν το έκανε καθόλου αυτό, είτε πολλά χρόνια πίσω από αδυναμία, είτε τα τελευταία χρόνια από επιλογή, κατόπιν εντελώς λανθασμένης προσέγγισης. Η ουσία και το αποτέλεσμα είναι, να μην υπάρχει απολύτως καμία δυνατότητα «αιμοδοσίας» της πρώτης ομάδας, από τα σπλάχνα του συλλόγου.

Ο Γαλανόπουλος ήταν η μοναδική εξαίρεση. Μοναδικό τέτοιο σημείο αναφοράς. Γενικώς ο Γαλανόπουλος είναι μια μοναδική ποδοσφαιρική περίπτωση. Επέλεξε τις Ακαδημίες της ΑΕΚ σε εποχές που ήταν σχεδόν ξεχαρβαλωμένες και σε ηλικία που το φανταχτερό είναι αυτό που τραβάει. Ο Κώστας διάλεξε φανέλα και τίποτε άλλο. Και ακολούθησε μια μοναδική, μοναχική κιτρινόμαυρη πορεία, που εάν κάποτε είχε το κέφι να καθίσει να την αποτυπώσει σε βιβλίο, θα ήταν καλό να διδαχτεί σ’ όλες τις μικρές ποδοσφαιρικές Ακαδημίες.

Ο Γαλανόπουλος που τώρα φεύγει από την ΑΕΚ για να μετακομίσει στον ΑΠΟΕΛ, έκλεισε μόλις τα 27 του χρόνια. Αν κάποιος δεν το ξέρει, έχει στο μυαλό του πως είναι προχωρημένος 30άρης. Όχι άδικα. Όλο αυτό που έκανε ο Κώστας στην ΑΕΚ, είναι υπό κανονικές συνθήκες, όλο αυτά που θα κάνει κάποιος παίκτες σε μια ολόκληρη ποδοσφαιρική ζωή. Ίσως και άλλοι δεν έκαναν ή δεν θα κάνουν ποτέ. Πέτυχε και του έτυχαν σχεδόν τα πάντα. Ίσως και χωρίς καν το «σχεδόν».

Πήρε ένα νταμπλ, ένα πρωτάθλημα και ένα κύπελλο. Δεν ξέρω πολλούς παίκτες γενικώς στην ιστορία της ΑΕΚ, που να το έχουν καταφέρει. Είχε δυο πολύ σοβαρούς τραυματισμούς, τον έναν πίσω από τον άλλον και έμεινε σχεδόν δυο χρόνια εκτός αγωνιστικής δράσης. Δεν ξέρω πολλούς παίκτες που να συνέχισαν καν το ποδόσφαιρο μετά από κάτι τέτοιο. Πολλώ δε μάλλον να συνεχίσουν σε τοπ επίπεδο.

Έχει γίνει αρχηγός της ΑΕΚ. Στον τηλεοπτικό αέρα, σε αποτυχημένη προσπάθεια μπούλινγκ ενόψει του πρωταθληματικού για την ΑΕΚ ματς στην Τούμπα, έχει δώσει αυθόρμητα την πιο αποστομωτική απάντηση που έχει δοθεί ποτέ. Έχει ξεσπάσει σε συγκλονιστικό κλάμα, πάλι on air, στην επιστροφή του με γκολ μετά την τεράστια περιπέτεια από τον σοβαρό τραυματισμό. Έχει βάλει γκολ στο Ζάγκρεμπ κρατώντας την ώρα που σκοράρει στην χούφτα του το περιβραχιόνιο του πένθους για τον δολοφονημένο Μιχάλη. Και κατόπιν το έχει υψώσει ανέκφραστος μπροστά στην «φωλιά» των δολοφόνων του Μιχάλη.

Ο Γαλανόπουλος ήταν πάντα, ο μικρός ήρωας της ΑΕΚ. Είτε όταν βρισκόταν στην ενδεκάδα, είτε από τον πάγκο, είτε ακόμα και από την κερκίδα. Και θα μείνει για πάντα έτσι. Παντά μικρός γιατί ήρθε εφηβάκι και τα έκανε όλα νωρίς. Πάντα ήρωας γιατί τα έκανε όλα μ' αυτόν τον τρόπο. Ήταν κάτι που το κέρδισε ο ίδιος με το σπαθί του, με την παρουσία του, με τη νοοτροπία του. Με την βαθιά αγάπη και τον σεβασμό που είχε απέναντι σε μια ομάδα με την οποία πόνεσε όσο (χίλια μακάρι) δεν θα ξαναπονέσει ποτέ και πανηγύρισε όσο πιθανότατα δεν θα ξαναπανηγυρίσει ποτέ.

Από εφηβάκι που φόρεσε για πρώτη φορά την κιτρινόμαυρη φανέλα, μέχρι που κατάλαβε πως η ποδοσφαιρική επαγγελματική ζωή είναι τέτοια που θα πρέπει να την βγάλει, ο Κωστάς ήταν μέσα στο γήπεδο και μέσα στα αποδυτήρια, αυτό που κάθε ΑΕΚτζής ήθελε να βλέπει. Ή και ήθελε να γίνει ο ίδιος και τα παιδιά του. Αυτό από μόνο του προφανώς μπαίνει πάνω από συμμετοχές, αριθμούς, μπόνους και τίτλους. Ειδικά σ’ έναν σύλλογο όπως είναι η ΑΕΚ, που όσο και αν θέλουμε όλοι μας να το ξορκίσουμε, το συναίσθημα θα μπαίνει πάντα μπροστά και όλα τα άλλα θα ακολουθούν.

Προφανώς και το συναίσθημα δεν χωρά σε κανένα αγωνιστικό πλάνο και πρότζεκτ. Και όσοι έχουν στα χέρια τους, τις τύχες της ΑΕΚ, έτσι πρέπει να λειτουργούν. Κάπως έτσι έμοιαζε ποδοσφαιρικά αναπόφευκτο αυτό που όλοι παράλογα και μάταια πάλευαν να ξορκίσουν. Οι χώρια δρόμοι. Αυτό δεν σημαίνει πως ο «Γάλα» δεν θα παραμείνει ο μικρός ήρωας της ΑΕΚ. Και για τέτοιες περιπτώσεις, δεν προβλέπονται οριστικά «αντίο». Ούτε καν αποχαιρετισμό, παρά μόνο "τα λέμε ξανά αργότερα". Ειδικά όταν πρόκειται για την ΑΕΚ.