Στην εποχή της εικόνας, δεν γίνεται να μην πιστεύεις στα μάτια σου

Ο Κώστας Τσίλης γράφει για την αλήθεια της εικόνας σε σχέση με την ΑΕΚ και όχι μόνο, που πάντα θα πρέπει να είναι πιο δυνατή απ' όλα τα... συμπεράσματα «ειδικών» αλλά και «αρμοδίων».

Το τελευταίο χρονικά που είχαμε να ασχοληθούμε ως προς το ελληνικό ποδόσφαιρο, πριν τα Χριστούγεννα και την διάρκειας 48 ωρών αγάπη για όλους και ζωή με λαμπιόνια, ήταν η ακροαματική διαδικασία για όσα έγιναν μετά το κυπελλικό ΑΕΚ – ΠΑΟΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια. Μια διαδικασία που είχε μεγαλύτερη διάρκεια απ’ όσο είχαν υπολογίσει οι άνθρωποι του ΠΑΟΚ, με αποτέλεσμα εκτυλιχθεί ένα μικρό θρίλερ με το εάν θα προλάβαιναν την βραδινή πτήση για την Θεσσαλονίκη. Ευτυχώς νομίζω στο τέλος όλα κύλησαν ομαλά και δεν έμειναν οι άνθρωποι χρονιάρες μέρες εγκλωβισμένοι στην Ερμού ή στην πλατεία Κοτζιά με τη νύχτα των ευχών. Μεταξύ μας, ούτε στον εχθρό μου.

Έγινε πολύ μεγάλη κουβέντα από την Δευτέρα, για όσα υποστήριξαν τα νομικά επιτελεία των δυο πλευρών. Πάντα έχουν σημασία όλα αυτά. Όμως η Νέα Φιλαδέλφεια είναι το πιο σύγχρονο γήπεδο στην Ελλάδα. Οι κάμερες και υπάρχουν παντού και είναι τελευταίας τεχνολογίας και κυρίως λειτουργούν. Επειδή κάποιοι το έχουν μπερδέψει, δεν είναι κάμερες που διαχειρίζεται η ΑΕΚ, για να φτιάχνει βιντεάκια για τον λογαριασμό της στο Instagram. Είναι οι κάμερες της αστυνομίας. Αυτό το υλικό προσκομίστηκε, αυτό είδαν οι δικαστές, αυτό είναι για το οποίο έδωσε μεγάλη μάχη νομικών επιχειρημάτων ο ΠΑΟΚ, (όπως δεν προλαβαίνουμε γιατί θα χάσουμε το αεροπλάνο), προκειμένου να μην προβληθεί.

Επομένως θαρρώ πως δεν έχει καμία σημασία τι λέει ΑΕΚ, τι λέει ο ΠΑΟΚ, τι λέει ο οποιοσδήποτε μάρτυρας ή κατά φαντασία μάρτυρας. Αυτό που θα μετρήσει, είναι αυτό που θα δείξει η εικόνα. Η εικόνα θα πει εάν έγιναν τα πράγματα στα αποδυτήρια όπως τα περιέγραψε ο ίδιος ο Μάριος Ηλιόπουλος ή όπως τα κατήγγειλε ο ΠΑΟΚ. Η εικόνα θα δείξει αν έγινε επίθεση οπαδών της ΑΕΚ στο πούλμαν του ΠΑΟΚ, όπως ήταν η διαρροή εκείνο το βράδυ της Τετάρτης ή κάτι πολύ διαφορετικό και πολύ ακραίο, που δύσκολα δικαιολογείται από την ένταση των στιγμών.

Γενικώς η εποχή που ζούμε, είναι αυτή της εικόνας. Πολλά χρόνια πριν, υπήρχε το περιβόητο φιλοσοφικό δίλημμα, για το εάν θα πατούσες ένα κουμπί που θα ήξερες πως θα σ’ έκανε εσένα πλούσιο, αλλά την ίδια στιγμή θα πάθαιναν κάτι κακό χίλιοι Μανδαρίνοι στα βάθη της Ασίας. Στην εποχή μας αυτό το δίλημμα θα ήταν πολύ πιο περίπλοκο, καθότι σίγουρα την ώρα που πατούσες το κουμπί, αν το πατούσες, κάποιος θα τραβούσε βίντεο και οι συγγενείς των Μανδαρίνων θα ήξεραν πολύ καλά, ποιόν να εκδικηθούν.

Σ’ αυτή την εποχή λοιπόν της εικόνας, είναι ασύλληπτο και συνάμα μάλλον αστείο, να μην πιστεύεις στα μάτια σου. Και αντίθετα να πιστεύεις αυτό που θα σου πλασάρουν ή αυτό που θα σου αναλύσουν οι «ειδικοί» αλλά και «αρμόδιοι». Για παράδειγμα, υπάρχει η φάση του γκολ του Μήτογλου με τον Λεβαδειακό. Ναι, βλέπεις τα χέρια του αμυντικού της ΑΕΚ πάνω σ’ αυτά του αντιπάλου. Την ίδια στιγμή, βλέπεις ξανά την φάση του γκολ του Ιωαννίδη στην Λιβαδειά, μόλις μια εβδομάδα πριν, που επίσης έχει τα χέρια του πριν σκοράρει πάνω στον αμυντικό. Βλέπεις επίσης την περυσινή ισοφάριση του Μπάμπα στο ματς της ΑΕΚ με τον ΠΑΟΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια, όπου ο Σαμάτα επίσης είχε τα χέρια του πάνω στον Γκατσίνοβιτς, πριν χάσει την μπάλα και αυτή φτάσει στον σκόρερ.

Και στις δυο αυτές περιπτώσεις, βλέπεις τι έγινε, βλέπεις και πως ο διαιτητής δεν είδε κανένα φάουλ. Δεν γίνεται να πιστέψεις πως είναι σκάνδαλο που δεν ακυρώθηκε το γκολ του Μήτογλου (και όχι μια, αλλά δέκα φορές έπρεπε να ακυρωθεί αν είχαν ακυρωθεί τα άλλα δυο). Και πως η ΑΕΚ ευνοήθηκε, σ’ ένα ματς που αμέσως μετά απ’ αυτή την επίμαχη φάση, βλέπεις δυο παίκτες του Λεβαδειακού να κρέμονται πάνω από τον Πιερό και να τον γκρεμίζουν. Αλλά εκεί να ακούς πως τελευταία φάση είναι, υπάρχουν πολλά σπρωξίματα, δεν γίνεται να δοθούν αυτά παράβαση.

Η εικόνα δείχνει την αλήθεια, όποτε βολεύει η αλήθεια

Βλέπεις με μάτια σου την προηγούμενη Τετάρτη στο ματς του κυπέλλου της ΑΕΚ με τον ΠΑΟΚ, τον Λαμέλα να τσιμπάει χαμηλά την μπάλα από τον Κοτάρσκι και ο Κροάτης τερματοφύλακας να βάζει το χέρι του στο στέρνο του Αργεντινού για να τον ανατρέψει. Δεν γίνεται ούτε να πιστέψεις, ούτε καν να πάρεις στα σοβαρά τον Λανουά, όταν αναλύει πως σωστά δόθηκε το πέναλτι, αλλά σωστά δεν δόθηκε η αποβολή, διότι ο Κοτάρσκι πήγε για να παίξει την μπάλα. Την μπάλα που την βλέπεις να είναι στο ύψος του ποδιού και την ανατροπή την βλέπεις να είναι στο ύψος του στέρνου.

Δεν γίνεται να βλέπεις πεντακάθαρη ανατροπή του Πινέδα στις Σέρρες, πεντακάθαρο χέρι μέσα στην περιοχή του Μορόν στο Χαριλάου, δεν γίνεται να τα βλέπει ακόμα και ο Λανουά και να το αναλύει δημοσίως και να πιστεύεις αυτούς που προσπαθούν να πείσουν πως ήταν «λάθη που πάντα συμβαίνουν στο ποδόσφαιρο και γίνονται προς όλους». Δεν γίνεται να μαζεύει η ΑΕΚ σε βίντεο, δηλαδή σε εικόνα, άλλες πέντε παρόμοιες φάσεις μ’ αυτή του Μπρινιόλι στο ματς κυπέλλου με τον Άρη, στην οποία η διαχείριση ήταν κίτρινη κάρτα, αλλά να εμπιστεύεσαι τον Λανουά που τιμώρησε τον Σιδηρόπουλο για μη αποβολή. Και μάλιστα ήταν η πρώτη φετινή τιμωρία, σ’ αντίθεση με το «δεν πειράζει ένα λάθος έγινε», με τον Τσιάρα και την φάση του Πινέδα στις Σέρρες.

Για να το απλώσω ακόμα περισσότερο, δεν γίνεται να βλέπεις πως στην περιβόητη φάση της Τούμπας και το γκολ του Βαρέλα το 2018, υπάρχει πεντακάθαρο οφσάιντ, δεν γίνεται να έχεις δει άλλες 1500 καρμπόν φάσεις που δόθηκε οφσάιντ και ακόμα να θεωρείς φυσιολογικό πως ο Λουτσέσκου όπου σταθεί μιλάει για κλεψιά και λέει την ΑΕΚ κλέφτη. Και χωρίς κανείς αρμόδιος να τον έχει καλέσει και να του ζητήσει να αποδείξει αυτή την βαριά κατηγόρια περί κλεψιάς. Όπως θα γινόταν με τον οποιονδήποτε εξ ημών την εκτόξευε. Να το αποδείξει, δηλαδή να το δουν και να το κρίνουν, αυτό το πως και που έγινε η κλεψιά. Και ή επιτέλους να δικαιωθεί ή επιτέλους να το σταματήσει διότι δεν προσβάλει, αλλά συκοφαντεί έναν ολόκληρο σύλλογο, με χιλιάδες κόσμο πίσω του.

Θα μου πείτε τώρα πως, ενδεχομένως όταν ζητάω να πιστέψεις κάποιος τα μάτια του στην εποχή που κυριαρχεί η εικόνα, μπορεί και να είναι ουτοπικό. Διότι στην ίδια εποχή, η εικόνα δείχνει ένα κράτος να βομβαρδίζει και να σκοτώνει παιδιά, τα μάτια μας βλέπουν μια γενοκτονία, αλλά η κυρίαρχη άποψη είναι πως ο θύτης είναι το θύμα και ο αμυνόμενος. Όμως από την άλλη, δεν γίνεται γενικώς και ειδικώς και για όλα, άλλα να βλέπεις, άλλα να ακούς και να το βουλώνεις. Απλά δεν γίνεται…