Η ΑΕΚ κέρδισε ντέρμπι με τον Ολυμπιακό μετά από 5 χρόνια γιατί έχει πλέον έδρα, έχει αποδεδειγμένα καλή ομάδα, αλλά έχει και έναν Αλμέιδα που ξέρει να κρατά ισορροπίες και δικαιοσύνη, με κάθε ρίσκο. Γράφει ο Κώστας Τσίλης

Η ΑΕΚ είχε πέντε ολόκληρα χρόνια να κερδίσει τον Ολυμπιακό. Όμως είχε και σχεδόν 20 χρόνια να τον υποδεχθεί στη Νέα Φιλαδέλφεια. Σε ένα γήπεδο που να είναι η έδρα της, το σπίτι της. Έχει την τεράστια σημασία του αυτό, αλλά και καθοριστικό ρόλο σ’ ότι συμβαίνει στην φετινή ΑΕΚ και πλέον ουδείς μπορεί να το αμφισβητήσει. Η ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια είχε κερδίσει ήδη τον ΠΑΟΚ, τον Παναθηναϊκό και τώρα τον Ολυμπιακό χωρίς να δεχθεί ούτε γκολ. Και νίκησε με 3-0 έναν αντίπαλο που είχε ξεχάσει πως είναι να τον κερδίζει.

Εκτός από το δικό της σπίτι, είναι και η πρώτη φορά σ’ αυτά τα πέντε χρόνια, που η ΑΕΚ πήγε σ’ ένα ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, έχοντας πολύ προφανώς, μια τόσο δεμένη, τόσο δουλεμένη, τόσο πολύ καλή ομάδα. Προφανώς και αυτό είχε φανεί ήδη σ’ όλα τα πεπραγμένα της Ένωση μέχρι τώρα στην φετινή σεζόν. Όμως αυτή την φορά, φάνηκε και σ’ ένα ματς ντέρμπι, που η ΑΕΚ άπλωσε όλο το ρόστερ της.

Για την πλειοψηφία του κόσμου της ΑΕΚ, η ενδεκάδα που επέλεξε ο Αλμέιδα, ήταν μόνο για παιχνίδια απέναντι στον Πανσερραϊκό ή την Κηφισιά. Όχι για ένα ντέρμπι απέναντι στον Ολυμπιακό. Για τον Αλμέιδα όμως, οι επιλογές ήταν αυτές που έπρεπε να γίνουν, προκειμένου να είναι ξεκάθαρο μέσα στα αποδυτήρια, πως όλοι υπολογίζονται και όλοι είναι σημαντικοί για την ομάδα. Στην πράξη και όχι στην θεωρία ή στην κλισεδιά που καμιά φορά χρησιμοποιούν οι προπονητές στην αρχή της προετοιμασίας και μέσα στη σεζόν πάει περίπατο.

Ο Αλμέιδα δεν χρειαζόταν να του εξηγήσει κανείς τι σημαίνει για την ΑΕΚ ένα ντέρμπι με τον Ολυμπιακό. Στην Ρίβερ μεγάλωσε και ανδρώθηκε και στο μπιμπερό με το παιδικό του γάλα, πρέπει να είχε και λίγες σταγόνες… μίσους για την Μπόκα. Ξέρει καλά και τι σήμαινε για τον οργανισμό της ΑΕΚ αυτό το ντέρμπι με τον Ολυμπιακο. Όπως ήξερε και τι θα συνέβαινε, τι θα έπαιρνε πάνω του, στην περίπτωση που στράβωναν τα πράγματα.

Είναι βέβαιο πως ήταν έτοιμος να τα αναλάβει και να τα σηκώσει όλα αυτά, διότι η συνοχή του γκρουπ και ανάγκη να αισθάνονται όλοι χρήσιμοι, μπαίνει πάνω απ’ όλα. Ωστόσο ο Αλμέιδα ήταν και απολύτως σίγουρος, πως όλοι αυτοί που ξεκίνησαν στην ενδεκάδα, την δουλειά που έπρεπε να κάνουν θα την έκαναν. Εξ ου και ο Μήτογλου ήταν βράχος στην άμυνα. Ο Γαλανόπουλος ήταν ο χαφ που έφτασε μέχρι και την εθνική ομάδα. Ο Σιντιμπέ έκλεψε τον τίτλο του πολυτιμότερου παίκτη του ματς, από έναν Γκαρσία που έβαλε δυο γκολ και έτρωγε 90 λεπτά ξύλο από τους στόπερ του ΟΣΦΠ.

Ο Μάνταλος έκανε σχεδόν όλη την δουλειά που κάνει συνήθως ο Πινέδα όταν παίζει σ’ αυτή την θέση. Και ο Τσούμπερ μ’ αυτά που έκανε στο διάστημα που αγωνίστηκε, άκουσε ρυθμικά το όνομα του από την εξέδρα, όταν βγήκε αλλαγή. Μόλις έναν μήνα μετά την γκρίνια που υπήρχε για τις ευκαιρίες που έχανε, όταν επέστρεψε από τον τραυματισμό του. Και βέβαια για τον Γκατσίνοβιτς και τον Ελίασον δεν τίθεται έτσι κι αλλιώς θέμα. Ήταν από τους… βασικούς που έπαιξαν στο ντέρμπι.

Εξυπακούεται πως το ματς θα μπορούσε να έχει στραβώσει. Να μην είχε βάλει το γκολ ο Γκαρσία στο ξεκίνημα, να είχε πάει γκολ ένα από τα δοκάρια του Ολυμπιακού. Όμως ο Αλμέιδα και γι αυτό ήταν προετοιμασμένος. Παρόλα αυτά, βαθιά μέσα του, αυτό που ήξερε είναι πως έχει γίνει τέτοια δουλειά, τέτοια προετοιμασία ψυχολογική και αγωνιστική σ’ αυτή την ομάδα, που ακόμα και σε μεγάλο ρίσκο, το αποτέλεσμα μπορεί να το πάρει. Και αυτό που τελικά έγινε, είναι πως στο μεγαλύτερο φετινό του ρίσκο, ο Αλμέιδα πήρε και την μεγαλύτερη φετινή νίκη. Φυσικά μέχρι και την επόμενη.

Και ξέρετε κάτι, ο Αλμέιδα δεν κέρδισε μόνο με 3-0 τον Ολυμπιακό, ούτε μόνο το πάνω χέρι για την πρόκριση στον τελικό του κυπέλλου. Κέρδισε να βάλει και έναν ακόμα, πολύ πιο ισχυρό δεσμό, μέσα στο ήδη δεμένο γκρουπ που έχει δημιουργήσει. Και μπαίνει στην τελική ευθεία, με συνεχόμενα κρίσιμα ματς, αυτό μπορεί να αποδειχθεί εξαιρετικά πολύτιμο.